Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Λικνίτου, θυμίαμα μάνναν


Η σύζυγος του Δία η Ήρα βάλθηκε να εξοντώσει τον μικρό Ζαγρέα και γι' αυτό απέστειλε τους Τιτάνες να τον σκοτώσουν με απατηλούς περισπασμούς: του πήγαν παιχνίδια  όπως ένα ρόμβο, έναν αστράγαλο, χρυσά μήλα, μία σβούρα και ένα καθρέφτη. Ο Ζαγρεύς απασχολήθηκε με τον καθρέφτη, βλέποντας το πρόσωπό του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι Τιτάνες όρμησαν καταπάνω του με τα μαχαίρια τους. Ο μικρός θεός για να τους αποφύγει άρχισε να μεταμορφώνεται: έγινε έφηβος Δίας, Κρόνος, φίδι με κέρατα, άλογο, τίγρη, ταύρος. Η Ήρα παρ' όλα αυτά ενθαρρύνει τους Τιτάνες να μη διστάσουν, κι έτσι με διαταγή της κομματιάζουν το Ζαγρέα την ώρα που είχε τη μορφή ταύρου, επειτα βράζουν το κρέας του και το τρώνε. Ο Δίας οργίσθηκε τόσο, ώστε κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και τους έστειλε στα Τάρταρα.

Ο πατέρας που αγαπά το τέκνο του και σπαράζει από την σφαγή του και το θάνατό του καταστρέφει τον κόσμο με φωτιά., Φυλακίζει τους Τιτάνες ή τους κατακεραυνώνει κατά άλλη εκδοχή και θρηνεί κατακαίγοντας και στην συνέχεια πλημμυρίζοντας τον κόσμο.

Όμως σε μία εκδοχή στον Απόλλωνα έδωσε εντολή να περιμαζέψει τα λείψανα του Ζαγρέως και να τα θάψει στους Δελφούς, κοντά στον τρίποδα. –

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section A, line 6

Αγύπτιοί τε γρ σίριδος
πολλαχο θήκας, σπερ ερηται (358a 359a), δεικνύου-
σι, κα Δελφο τ το Διονύσου λείψανα παρ' ατος
παρ τ χρηστήριον ποκεσθαι νομίζουσι, κα θύουσιν
ο σιοι θυσίαν πόρρητον ν τ ερ το πόλλωνος,
ταν α Θυιάδες γείρωσι τν Λικνίτην. τι δ' ο μόνον
το ονου Διόνυσον, λλ κα πάσης γρς φύσεως

Ο Διόνυσος, που ταυτίζεται με τον Οσιρι,  και όπου τάφοι/ θήκες των μελών του μετά τον κατά/δια-σπαραγμό βρίσκονται σε διάφορες περιοχές. Ομοια και λείψανα του Διονύσου βρίσκονται στο ιερό του Απόλλωνα - στους Δελφούς. Λατρεύεται δε και  ως Λικνίτης και αγαλμά του  εγείρουν οι ιέρειες Θυιάδες και ως θεός όχι μόνο του Οίνου αλλα και παντός υγρής φύσεως.  


Alphabetic letter lambda, entry 1016, line 1

<Λικνίτηςπίθετον Διονύσου· π τν λίκνων, ν ος τ
 παιδία κοιμνται
<λίκνον>· κανον





Ορφικοί ύμνοι
 <Λικνίτου>, θυμίαμα μάνναν.

Λικνίτην Διόνυσον πευχας τασδε κικλήσκω,
Νύσιον μφιθαλ, πεποθημένον, εφρονα Βάκχον,
νυμφν ρνος ραστν υστεφάνου τ' φροδίτης,  
ς ποτ' ν δρυμος κεχορευμένα βήματα πάλλες
σν νύμφαις † χαρίεσσιν λαυνόμενος μανίηισι,
κα βουλασι Δις πρς γαυν Φερσεφόνειαν
χθες ξετράφης φίλος θανάτοισι θεοσιν.
εφρων λθέ, μάκαρ, κεχαρισμένα δ' ερ δέξαι.
ΛΙΚΝΙΤΟΥ,  θυμίαμα, μάνναν
Τον Λικνίτην Διόνυσον προσκαλώ είς αυτές τις προσευχές,
τον Νύσιον, τον θαλερόν είς όλα τον περιπόθητον,
τον ευφρόσυνον Βάκχον το αξιέραστο βλαστάρι των νυμφών
και της Αφροδίτης με το ωραίο στεφάνι
συ κάποτε κινούσες ανά τα δάση χορευτικά βήματα
μαζί με χαριτωμένες νύμφες, παρασυρόμενος από μανίες
και με την θέλησιν του Διός μετήχθης είς την ένδοξον Περσεφόνην και ανετράφης,
αγαπητός είς τους αθανάτους θεούς
Ελα μακάριε, με ευφροσύνην και δέξου τας θυσίας, πού σου έχαρίσαμεν.



Pseudo-Nonnus, Scholia mythologica
Oration 5, historia 30, line 2

Τριακοστή στιν στορία περ τν κεκομμένων κα διεσπασμένων θεν.

 μο δ δοκε ατη περ τν Τιτάνων εναι κα το Διο-
νύσου. στι δ ατη. Περσεφόνη γενν τν Ζαγρέα Διόνυσον,
κ το Δις συλλαβοσα ατόν. τοτον γεννηθέντα ο Τιτνες
(δαιμονίων δ τάξεις αται) φθονήσαντες τ Διονύσ ς κ το
Δις χοντι τν γένεσιν, διασπαράττουσιν ατόν. λλοι δ
λέγουσιν τι καθ' πόθεσιν τς ρας διεσπάσθη π τν
Τιτάνων Διόνυσος.
 Κα περ μν τν διεσπασμένων θεν στιν ατη περ το
Διονύσου· περ δ τν κεκομμένων οδεμία τις φαίνεται μν
στορία, περ τν Γιγάντων. οτοι γρ πολεμεν θέλοντες
τος θεος, ο θεο ντιστρατευσάμενοι πολέμησαν κα κατέκο-
ψαν ατούς, στερον δ το Δις κα τν κεραυνν πιπέμψαν-
τος ατος κα καταφλέξαντος ατούς.  



Στους Δελφούς, στον ομφαλό της γής  βρίσκεται και ο τάφος του/της Πυθούς/Δελφύς Δελφύνη/ ή του Πύθωνα

Ο/Η  ΠΥΘΩΝ ονομάσθηκε έτσι απο το πύθω- σήπω απο το σαπίζω δηλαδή. Η σύνδεση της/του Πυθωνα εκ του Πύθω- Σήπω με τον Πελία-Πέλος/ψ όπου ο ένας δηλώνει ξεκάθαρα την σήψη και κάτι αντίστοιχο κι ο  Π-ΕΛΟΣ  όπου έλος = ο βάλτος, ο βούρκος, ο βόρβορος, το τέλμα, ο βουρκότοπος, σαπισμένος ή βαλτωμένος.

H δράκαινα προέρχεται από το δέρκομαι – αόριστος  έδρακον και εδερξατο, μσ. εδρακόμην πθ. εδερχθην και εδράκην παρατακτικός εδερκόμην και παρακείμενος δέδορκα εξ αυτής η λέξη  αγγλική 
darshan (Darśana (Darshan, σανσκριτικά : दर्शन) είναι μια σανσκριτική λέξη/όρος  που σημαίνει "ματιά", το όραμα, εμφάνιση, ή αναλαμπή. Είναι πιο συχνά χρησιμοποιείται για «οράματα του Θεού/θείου", π.χ., ενός θεού ή ένα πολύ ιερό πρόσωπο ή τεχνούργημα. Θα μπορούσε κανείς να "λάβει darshana/οραμα/εμφάνιση» της θεότητας στο ναό, ή από ένα μεγάλο άγιο πρόσωπο, όπως ένας μεγάλος γκουρού. Υπό την έννοια "για να δείτε με ευλάβεια και αφοσίωση," ο όρος μεταφράζεται σε Ιεροφάνεια και θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε ένα όραμα του θείου ή να είναι μέσα στην παρουσία του υψηλου ή σεβαστού προσώπου.

Ομοια και το δράκος όμως προέρχεται από την λέξη δέρκομαι που σημαίνει βλέπω καθαρά κοιτάζω, παρατηρώ,  βλέπω το φώς, ζω, αντιλαμβάνομαι και διακρίνω.

δρκομαι : απο την ιδια ρίζα ΔΕΡΚ -  προέρχονται τα  δργμα, δέρξις  δηλαδή βλέμμα κοίταγμα, ματιά, ανάβλεμμα

Λεξικό του Ησύχιου

<Τοξίου βουνός>· το πόλλωνος το ν Σικυνι. βέλτιον δ κούειν
 τν ν Δελφος Νάπην λεγομένην· κε γρ κα δράκων κατετο-
 ξεύθη. κα μφαλς τς γς τάφος στ το Πύθωνος

 δρ-κων = φίδι τρομερό και μεγάλο, θεριό, είδος ψαριού, βραχιόλι σε σχήμα φιδιού  αλλά και η δορκ-ς δήλ. το ζαρκάδι. 

Η λέξη όμως Δελφύνη ή Δελφίνη εκτός από την ερμηνεία και την σύνδεσή της με το δελφίνι – το γνωστό θηλαστικό και τον γνωστό μας αστερισμό μας προσφέρει κι άλλους συνειρμούς από την ρίζα του ονόματος.
Είδαμε ότι η Θέμις φαίνεται να είναι αυτή που στην ουσία φαίνεται να εχει μυήσει τον Απόλλωνα στα της μαντείας και της δικαιοσύνης καθως το μαντείο ανήκει πρώτα και κύρια στην Θέμιδα.
Η λέξη Δελφύς δηλώνει αυτό ακριβώς. Την θηλυκή πλευρά του Μαντείου και την γυναικοκρατεία που επικρατούσε λατρεύοντας την Θέτιδα ως Δελφύν -η  Δελφ
ς γρ  μήτρα λέγεται.

Λατρεία της Μητέρας Θεάς της μεγάλης Δελφύ-δ-ος/ μητ(έ)ρας και των αδελφών <δελφοί>· ο κ τς ατς δελφύος γεγονότες.

Orion Gramm., Etymologicum
Alphabetic letter delta, page 45, line 17
<Δελφύς>, γαστήρ. ς δ τινς, μήτρα. τι δελφοποις στί.

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter alpha, page 40, line 21

<δελφός>. δελφς λέγεται μήτρα κα μετ το
 α το σημαίνοντος τ μο, γίνεται δελφς,
 οονε μόδελφός τις ν, κ τς ατς δελφύος.

<Δελφάκιον>· χορος.
<Δελφνες>· ργανα †ττικ† πρς ναυμαχίαν.
<Δελφίς>· πρς ναυμαχίαν πολεμιστήριον ργανον· θεν κα δελφινοφόρον ναν Θουκυδίδης ν ζʹ φησίν (41, 2).
<Δελφνα νήχεσθαι διδάσκεις>· π τν ν κείνοις τιν
παιδοτριβούντων, ν ος σκηνται.
<Δελφνα πρς τοραον δεν>· π το δυνάτου δι τ
εκίνητον εναι. πρς τος ο δυναμένους τηρεν τ διδόμενα <>
χουσιν.
<Δελφίνιον>· στι μέντοι χωρίον ν Χί. στι δ κα ν θήναις ερν πόλλωνος οτω καλούμενον, νθα ν τ ν Δελφινί δικαστήριον.
<Δελφύς>· μήτρα· νθεν δελφός.

Παρόμοιες λεξικογραφικές αναγραφές βρίσκουμε και σε άλλους λεξικογράφους




Συνεχίζετε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου