Τα δάκρυα του θεού Ρα

Οι άγριες ή οικόσιτες μέλισσες (Apis mellifera) εκτιμήθηκαν για το μέλι τους, το κύριο γλυκαντικό για πολλά τρόφιμα. Οι αρχαίες Αιγυπτιακές μέλισσες μπορεί να ήταν περισσότερες επιθετικές από την ιταλική μέλισσα, η οποία έχει γίνει η κυρίαρχη στη σύγχρονη εποχή. 

 Η γεωργική, διατροφική και φαρμακευτική αξία της μέλισσας καθώς το μέλι της ήταν γνωστό  στην Αίγυπτο από την προ-δυναστική περίοδο. Στα προηγούμενα κειμενα έδωσα αναφορές που επιβεβαιώνουν τη σημασία των μελισσών στην αιγυπτιακή μυθολογία, μια μυθολογία που περιέχει αμέτρητες αναφορές στη μέλισσα· συμπεριλαμβανομένης της πεποίθησης ότι οι μέλισσες ήταν τα δάκρυα του θεού Ηλίου ή θεού του Αννού ή της Ηλιούπολης, του θεού που γνωρίζουμε με το όνομα Ρα σε μαγικό πάπυρο υπάρχει η παρακάτω αναφορά :

"Ο Θεός Re έκλαψε και τα δάκρυα από τα μάτια του έπεσαν στο έδαφος και μετατράπηκαν σε μέλισσα. Η μέλισσα έκανε την κηρήθρα της και ασχολήθηκε με τα λουλούδια κάθε φυτού και έτσι έγινε το κερί και το μέλι επίσης από τα δάκρυα του Ρα»

Ηλιογέννητη η μέλισσα και τα προϊόντα της αποτελούν δώρο του Ήλιου – Θεού Ρα

Σε πολλούς ναούς της Αιγύπτου, όπως στους πυλώνες του Καρνάκ, σε οβελίσκους του Λούξορ, στον Ναό της Σαϊδος, αλλά και σε αιγυπτιακούς τύμβους κλπ οι μέλισσες – τα ιερογλυφικά της μέλισσας και οι απεικονίσεις του είναι εμφανείς …και στολίζουν τα τέμπλα αλλά και τους πυλώνες τους.

Στους ίδιους ναούς υπήρχε  ταυτόχρονα και παραγωγή μελιού για να ικανοποιήσουν την επιθυμία και την ζήτηση των θεών για τις προσφορές μελιού. Το μέλι θεωρείτε ιερή τροφή και συνδέεται με το νέκταρ των θεών. Έχει εκτιμηθεί η διατροφική αλλά και η ιατρική του αξία, πόσο μάλλον στις μέρες μας,  ενώ στην Αίγυπτο ήταν γνωστή και η Απιθεραπεία -Μελισσσοθεραπεία (apis η λατινική ονομασία της Μέλισσας).

Η δε μελισσοκομία ήταν γνωστή εδώ και χιλιάδες χρόνια και πραγματοποιείται ακόμα και σήμερα με τις ίδιες πάνω κάτω μεθόδους για την συλλογή του μελιού και του κεριού. Το μέλι που έχει υποστεί επεξεργασία με τον παραδοσιακό τρόπο μένει αναλλοίωτο και  μπορεί να διατηρηθεί για χρόνια.

Το μέλι αναφέρετε συχνά στην παραδοσιακή ιατρική ενώ αποτελεί και ένα από τα βασικά συστατικά του αιγυπτιακού κρασιού και αλλά και στην δημιουργία μπύρας. Αυτό συνέδεσε την μπύρα  με το εμπόριο, καθώς η μπύρα χρησιμοποιούνταν συχνά και ως μορφή μισθού.

 Στην πραγματικότητα, έφταναν στο σημείο να δίνονται και  υποσχέσεις για γλυκειά ζωή γεμάτη μέλι, από σύζυγο σε σύζυγο, καθώς τέτοιου είδους υποσχέσεις  περιλαμβάνονταν ακόμα και στους γάμους που δέσμευαν ακόμη και τον Φαραώ.

 Και στις μέρες μας έχει διατηρηθεί η ευχή του «ανθόσπαρτου βίου» του βίου που ομοιάζει στην ζωή της μέλισσας, ανάμεσα στα άνθη, αλλά  και ο «μήνας του μέλιτος» μήνας που φέρει την γλύκα του μελιού..

Η λέξη Pharaoh ή φαραώ – ως τίτλος – του ηγεμόνα της Αιγύπτου, από την πρώτη δυναστεία (3150 π.Χ.) ίσως αποτελεί μια περσική παραφθορά απ' τον καιρό της περσικής κατοχής της λέξεως Παραώ, προέρχεται απ' την παλαιότερη αιγυπτιακή φράση = «Περ Άα» = Υψηλή Πύλη. 

Συγχρόνως χρησιμοποιούνται άλλοι δύο τίτλοι, ο τίτλος του Ώρου (Horus), τον τίτλο του  Sedge and Bee ( nswt-bjtj ) (αυτός που ανήκει στο καλάμι και την μέλισσα) δηλ. ο βασιλιάς –κατ΄ ουσίαν -   και τον τίτλο των  Two Ladies ( nbtj ) Δύο κυριών –Αυτού δηλ. που προστατεύετε από τις δύο θεοτήτες της Άνω και κάτω Αιγύπτου.

Το Καλάμι (κατ΄αλλους το άνθος και μάλιστα κρίνος !!! ) αντιπροσωπεύει και δίνει το στίγμα  της Άνω Αιγύπτου και η Μέλισσα δηλώνει την χώρα της Κάτω Αιγύπτου.

Ενώ ο τίτλος των δύο Κυριών δίνεται στον ηγεμόνα-βασιλέα που προστατεύεται από τις δύο  θεότητες Wadjet (Βουτώ) και Nekhbet ,  τις δύο θεότητες που προστάτευαν τους αρχαίους Αιγυπτίους και λατρεύονταν από όλους μετά την ενοποίηση των δύο μερών της, Άνω και Κάτω Αίγυπτο  (Βασιλιά του Βορρά)

Ο τίτλος αυτός της Υψηλής Πύλης (Babiali)  κληρονομήθηκε και χρησιμοποιήθηκε και από τον σουλτάνο, δηλ. ο βασιλεύς = εσσήν = μελέκ των Τούρκων.

Η μελισσοκομία ασκούνταν στην Αίγυπτο για χιλιάδες χρόνια (πριν το 3000 π.Χ.) Το κύριο κέντρο της μελισσοκομίας ήταν η Κάτω Αίγυπτος με τα εκτενή καλλιεργούμενα εδάφη της, όπου η μέλισσα επιλέχθηκε ως σύμβολο της χώρας. Ενώ το μέλι θεωρήθηκε σύμβολο αθανασίας  και αναγέννησης.

 Μικρές κυψέλες από πηλό καθώς και ιερογλυφικά με μέλισσες και κυψέλες βρέθηκαν στην πλευρά του τύμβου του Βασιλιά Τut ( Τουταχναμών ) που περιείχε αρχικά μέλι καθώς και εντός του. Οι παλαιότερες εικόνες μελισσοκόμων εν δράσει προέρχονται από το Παλιό Βασίλειο στον ναό του Ήλιου του Niuserre (στο Abu Ghurab περίπου 10 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Καΐρου) όπου εμφανίζονται σε τοιχογραφίες μελισσοκόμοι που με τον καπνό απομακρύνουν τις μέλισσες για να εξάγουν με τις χτένες τους το μέλι από τις κυψέλες.

 Ο Μελισσοκόμος δεν χρειάζεται να κάνει το παραμικρό. Οι μέλισσες αναλαμβάνουν τα πάντα. Φροντίζουν για την τροφή τους, μεγαλώνουν μόνες τους τα νέα τους μέλη, καθαρίζουν σχολαστικά την κυψέλη, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τους εχθρούς τους, και θ΄ αναζητήσουν νέα κυψέλη, αν η κοινότητά τους μεγαλώσει…

Για το μόνο που πρέπει να φροντίσει – ο μελισσοκόμος – είναι να λάβει κάποια μέτρα αυτοπροστασίας όταν θα θελήσει να μαζέψει το μέλι και το κερί …

Οι κυψέλες τότε ήταν κυλινδρικές – συνήθως από πηλό ή άργιλο και στοιβαγμένες πολλές φορές η μία πάνω στην άλλη σε σειρές. Πολλές φορές λειτουργούσαν και ως μόνωση έναντι της θερμότητας της περιοχής …

Πριν γίνει γνωστή η κυψέλη και η μελισσοκομία και οι πήλινες κυψέλες τα μελίσσια βρίσκονταν μέσα σε σχισμάδες βράχων ή ιερά σπήλαια και σε κουφάλες δέντρων…

Ο άνθρωπος θέλοντας να παράγει περισσότερες ποσότητες μελιού και κεριού τις τοποθετεί σιγά σιγά σε ειδικές κατασκευές – κυψέλες από πηλό ή άργιλο…

Μεγάλη είναι και η εξοικείωση της μέλισσας με την βελανιδιά.

Χαρακτηριστικό το κείμενο του Ησιόδου στο «’Eργα και ημέραι» στίχοι  232-233

οὔρεσι δὲ δρῦς
 ἄκρη μέν τε φέρει βαλάνους, μέσση δὲ μελίσσας

Στα όρη η δρύς (βελανιδιά) στην άκρη των κλαδιών της έχει βάλανους (βαλανίδια –καρπούς) και μέσα –στον κορμό της έχει μέλισσες…

Αν δεν έχει η μέλισσα στη διάθεσή της ούτε σπήλαιο ούτε κουφάλα δέντρου, λέγετε ότι θα χρησιμοποιήσει το κουφάρι οποιουδήποτε μεγάλου ζώου- αν και στην πραγματικότητα οι μέλισσες μισούν τα ψοφίμια. Βέβαια η συγκεκριμένη τεχνική ως τρόπος δημιουργίας νέου μελισσιού ήταν γνωστή ως βουγονία, και παρέμεινε ως γνωστή, μέσα από κείμενα, μέχρι τον μεσαίωνα. Αλλά γι αυτήν θα μιλήσουμε αναλυτικά σε κείμενο που θ΄ ακολουθήσει…

Όλα τα παραπάνω καθιστούν τη μέλισσα -στα κείμενα - συνώνυμη του δημιουργού. Οι μέλισσες είναι αθάνατες, μόνες αυτές μεταξύ των επί γης όντων. Γιατί μόνο οι θεοί είναι αθάνατοι… Η μέλισσα αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Δεν χρειάζεται ανανέωση του παραγωγικού κεφαλαίου, ούτε αναπαράγονται – γιατί το ζευγάρωμά τους δεν μπορεί να το δει ο άνθρωπος, και υπάρχει και το εξής αξιοπερίεργο: τα κελιά μέσα στα οποία τοποθετείτε ο γόνος γεμίζονται με τροφή, και ύστερα κατά την όγδοη μέρα, στο στάδιο της ξαπλωμένης λάρβας σφραγίζονται. Σαν τάφοι μοιάζουν τα κελιά, μόνο που αποσφραγίζονται από το ακμαίο νέο άτομο και έτσι βγαίνουν τα νέα μέλη στη ζωή. Έτσι οι τάφοι  αποδεικνύονται ζωοδότες για να ανανεωθεί το μελίσσι και να γεμίσει ο τόπος βουητό και δημιουργικότητα.

Η σύνδεση τους με την αθανασία αποτελεί ένα άλλο χαρακτηριστικό του μελισσιού, καθότι το μελίσσι θεωρείτε ένας υπερ-οργανισμός, του οποίου τα κύτταρά του είναι η ατομικές μέλισσες. Εξ άλλου το μελίσσι θεωρείται παραγωγική μονάδα –εγκαταστημένο σε κυψέλη- και υπό ορισμένες συνθήκες είναι αιώνιο. Κανείς δεν πεθαίνει από γηρατειά. Δυνητικά αθάνατο παραμένει το υγιές μελίσσι. Με την προϋπόθεση ότι δεν θα χαθεί έστω και η τελευταία μέλισσα, ή τελευταία εργάτρια, η οποία χωρίς να ζευγαρώσει,  παράγει θηλυκά άτομα (εργάτριες και κατ΄ επέκταση και βασίλισσες)

Οι αρχικές συνήθεις κατοικίες της μέλισσα συμπίπτουν με την είσοδο στον κάτω κόσμο (κοιλώματα βράχων, ιερά σπήλαια, ) και θεωρούνται άρρηκτα συνδεδεμένες

-αν δεν ενσαρκώνουν τις ψυχές των νεκρών- με την Μέλισσα-ψυχή, ενώ φιλόσοφοι τη συνδέουν με την πίστη για την μετεμψύχωση. Οι μέλισσες αποτελούν έμβλημα της νέας ενσάρκωσης… και της παλιγγενεσίας

Πολύ παλιά υπήρχε και η συνήθεια της διατήρησης του νεκρού σε μέλι, ως αντισηπτικό και χρησιμοποιήθηκε και ως συστατικό για την διαδικασία της μουμιοποίησης. Μπορείτε να δείτε και παλαιότερα κείμενα περί Μελικέρτη-Γλαύκου, περί Γλαύκου όπου ο Γλαύκος πίνωντας μέλι επανήλθε στη ζωή, καθώς και τη σχέση του με την αθανασία κλπ

συνεχίζετε …

Βασιλιάς Μέλισσα

Αφού είδαμε -σε μια συνοπτική αναφορά των προηγούμενων κειμένων - την σύνδεση της Ρέας με τις τροφούς του Διός, τη σύνδεση των ιερειών-μελισσών με τις ιέρειες της Δήμητρας αλλά και της Αρτέμιδος ας περάσουμε σε περισσότερες και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες για την Μέλισσα.

Σε παλαιότερα κείμενα μελετήσαμε την αρσενική πλευρά της μέλισσας – τους Εσσήνες.

Υπενθυμίζω τις αναφορές μέσα από τα κείμενα όπου ο Εσσήνας καθώς και οι Μέλισσες ιέρειες ταυτίζονται με ιερείς/ιέρειες της Αρτέμιδος, της Σελήνης ακόμα δε της Ρέας της Δήμητρας αλλά και της Κυβέλης.

Η ιστορία του Κύψελου μας έδωσε την σύνδεση με την λατρεία της Εφέσιας Αρτέμιδος ως Μέλισσα/Μέλιττα/Μελίτη/Μυλίττα με τους ιερείς Εσσήνες της.

Όπου ο Εσσήνας θεωρείτε ως βασιλιάς των μελισσών και ταυτίζεται με τον Βασιλιάς, τον μονάρχη και τον ιερέα της Εφέσιας Αρτέμιδος…

Ενδεικτικά αναφέρω ότι :

Κηφήν = κηφήνας, αρσενική μέλισσα, οκνηρός, ανίκανος κλπ

Κυβηβάω = μαίνομαι ως ιερέας της Κυβήβης (Κυβέλης)
Κύβηβος = ο διατελών, ο μαινόμενος, κατεχόμενος τη Ρέα ή και άλλω δαιμόνι, δαιμονισμένος
Κυβήβη η Ρέα στην Φρυγία
Κύβελα η Ρέα στη Φρυγία
Κυβηβώ =  κορυβαντώ, καβειριάζομαι / μαίνομαι ενθουσιωδώς
Κυβήβη = η κυψέλη
Κυβιστητήρ = ο τρελός χορευτής, των οργιαστικών λατρευτικών χορών
Κυβέλη = το κοίλον του αυτιού, 
Κυβήβη – Κυβέλη-Κυψέλη  η φρυγική θεότητα που ταυτίστηκε με την Ρέα  
Κυψέλη = κοίλωμα, αγγείο πήλινο, κουτί, σεντούκι, κοίλο του αυτιού, μελισσοκόφινο, κατοικία μελισσών
Κυψελίζω = τυραννώ
Κυψελίς έκκριμα σμηγματογόνων αδένων αυτιού
Κύψελος το πετροχελίδονο…

Οι μυημένοι ιερείς φέρουν το όνομα Εσσήνες και πρέπει να βρίσκονται δίπλα στις Μέλισσες ιέρειες τελώντας κι οι ίδιοι τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις απέναντι στην Θεά. Αν και η θεά που λατρεύουν οι μέλισσες θεωρείται η Εφέσια Αρτέμιδα, έτσι η παρουσία των Εσσήνων στην Έφεσο θεωρείται αναμφισβήτητη. Πέραν του Μεγαβύζου και αργότερα της ιέρειας της Αρτέμιδος, υπήρχε μια ομάδα ανδρών ιερέων, οι εσσήνες, δηλαδή οι κηφήνες, οι οποίοι διαβιούσαν για διάστημα ενός έτους στο χώρο του ιερού, σε πλήρη σεξουαλική αποχή. Οι ιέρειες της Αρτέμιδος ήταν παρθένες, την αγνότητα των οποίων επιτηρούσε, συχνά με αυστηρότατο τρόπο, ο ευνούχος ιερέας. Οι ιέρειες αυτές ονομάζονται συνήθως μέλισσες. Άλλες ομάδες γυναικών ασχολούνταν με την κόσμηση του λατρευτικού αγάλματος της θεάς όπως οι κοσμοφόροι, οι  κοσμήτειραι και οι χρυσοφόροι.

Ίσως οι ιέρειες και οι ιερείς  της Μελισσο-θεάς έγιναν γνωστοί και με άλλα ονόματα κατά την πάροδο των ετών.

Υπενθυμίζω ότι στον «Ύμνο προς τον Δια» ο Καλλιμάχος αποκαλεί τον Δία με την ονομασία του Εσσήνα ως βασιλέα - των ουρανών – ή αντίστοιχα ως βασιλέα των θεών.

 « οὔ σε θεῶν ἐσσῆνα πάλοι θέσαν, ἔργα δὲ χειρῶν…»

«Μα εσένα δε σε βάλανε των «Ουρανίων» βασιλιά με κλήρο, έγινες με τα έργα των χεριών σου»

Ο Εσσήνας λοιπον ταυτίζεται με τον Βασιλέα, στα αντίστοιχα κείμενα

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 383, line 27

 <Ἐσσήν>: Ὁ βασιλεὺς, ὡς παρὰ Καλλιμάχῳ,

 <Ἐσσήν>: Ὁ βασιλεὺς κατὰ Ἐφεσίους· ἀπὸ  

μεταφορᾶς τοῦ μελισσῶν βασιλέως,

Ἢ ὁ οἰκιστὴς, παρὰ τὸ ἕσσαι

καὶ ἱδρῦσαι. Ὅθεν Ὅμηρος,

Ἢ ὁ ἡσσῶν καὶ ἥττονας ποιῶν τοὺς ὑπ' αὐτοῦ ἀρχο-

μένους.

 Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter epsilon, page 877, line 19

<ἐσσήν>· βασιλεύς. ἡγεμών

<ἐσσήτιοι>· μάντεις  

 Suda, Lexicon
Alphabetic letter epsilon, entry 3131, line 1

<Ἐσσήν:> βασιλεύς· κυρίως τῶν μελισσῶν. <Ἐσσῆνος,> ἡ

γενική.

<Ἐσσηνός:> ὁ πολίτης.

Scholia In Callimachum, Scholia in Hymnos (scholia vetera) (scholia ψ ex archetypo) Hymn 1, scholion 66b, line 1

 ἐσσὴν κυρίως ὁ βασιλεὺς τῶν μελισσῶν, νῦν δὲ ὁ τῶν ἀνδρῶν.

 <<ἐσσῆνα:>> θεόν.

 τὸ κράτος πλησίον ἵδρυσας τοῦ δίφρου.

Ο Εσσήν λοιπόν με έννοιες να τον χαρακτηρίζουν ως τον βασιλιά των μελισσών- πιστεύοντας  παλαιότερα ότι σε κάθε κυψέλη υπήρχε και τη διοικούσε  ένας  αρσενικός  Εσσήνας – αργότερα στη μελισσοκομία θα αποδειχτεί ότι η βασίλισσα είναι θηλυκού γένους -. Εσσήν λοιπόν ο βασιλέας  ή ο οικιστής, ο δημιουργός δηλαδή και ο ιδρυτής πόλεων, ενώ σε κάποια λεξικά ο Εσσήνας ταυτίζεται -με αφορμή τον ύμνο του Καλλιμάχου- και με την έννοια του θείου αλλά και του Θεού.

Η Μέλισσα όμως από ιέρεια θα μεταπηδήσει στην θέση της Θεάς βασίλισσας και θα ταυτίζεται με την ίδια τη Θεά Κυβ/ψελη, με την Δήμητρα και την Αρτέμιδα αλλά και την νέα Σελήνη

Εκτός των άλλων οι  ιέρειες μέλισσες φέρουν και το χάρισμα της μαντείας και της προφητείας.

Σε ακόμα παλιότερα κείμενα είδαμε την σύνδεση του Πέτρου Κηφά ή Κηφέα με  την

κύστη ως καλάθι, κοφίνι, κανίσκι, κάνιστρο κλπ

Ο ΣΙΜΩΝ ΠΕΤΡΟΣ = 1925 = ΚΥΣΤΕΩΣ

(κύστη αλλά και κίστη (λατ. Cista, γερμ. kiste, αγγλ. chest & cist) δηλ. καλάθι, κοφίνι, κανίσκι, κάνιστρο, πανέρι, θήκη, κάμψα, κιβώτιο, ιματιοθήκη, σεντούκι πλεκτό, κουτί, καλάθι με σκέπασμα αλλά και αντίπηξ, κοίτη –λατ. Cubile, κοιτίδιον, κοιτίς, κίστη μικρή δηλ. σκυφάριον (λατ. Cistella)

Καθώς και την σύνδεση του με τον Κηφέα/Καφεύς

και ο εξελληνισμένος τύπος της αραμαϊκής: Κηφάς (διαβάζουμε στον Iωάνν. 1, 42: Σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωάννου· σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς (ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος).

Το όνομα Κηφάς, ή Καφεύς σχετίζεται με τον Κηφέα τον πατέρα της Ανδρομέδας. Ο Ήλιος απ' τους Έλληνες λέγεται και Περσεύς. Ο Περσεύς ήταν γαμπρός του Κηφέως απ' την κόρη του Ανδρομέδα και η Τεγέα, που λεγόταν και Αφειδάντιος κλήρος, ήταν γνωστή και σαν «Καφέως Άστυ», άρα εκεί κατοικούσε αυτός ο Καφεύς (στα Δωρικά) ή Κηφεύς ή Κηφάς (στη γλώσσα του Ευαγγελίου).
 Ο Περσεύς είναι γενάρχης των Περσών ή Κηφήνων, που λέγονταν έτσι απ' τον πεθερό του Περσέως –Κηφεύα ή Κηφά - και κατοικούσαν στην περιοχή, που απ' αυτούς λεγόταν Περσία ή Ιράν και περιελάμβανε τότε όλη τη Μ. Ασία.
Ο Κηφάς είναι ο κύβος (9+9+9=27 ή 8+8+8=24) των γραμμάτων της ελληνικής γλώσσας, αλλά ταυτόχρονα η ΠΕΣΣΑ, λεξαριθμητικά δίδει 486, είναι ισόψηφη με τις έννοιες ΜΕΛΙΣΣΑ και ΠΕΤΡΑ, που είναι ο Πέτρος.

486= ΜΕΛΙΣΣΑ = ΠΕΤΡΑ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ = ΑΓΑΛΛΙΑΣΙΣ

Έχουμε δηλαδή την σύνδεση του Πέτρου/Κηφά/Κηφεύα με την Πέτρα αλλά και την Μέλισσα, με τους Εσσήνες (Κηφήνες). 

Ένας Κηφήνας δηλαδή μια αρσενική «Μέλισσα».

Ένας Εσσήνας, ένας βασιλιάς των μελισσών, ένας οικιστής, ο ιδρυτής ο ηγεμόνας μιας πολιτείας, και ένας εν δυνάμει Θεός.

Οι αρχιερείς, δε στα παλαιότερα χρόνια, ήταν και ηγεμόνες-βασιλείς μιας πόλης. Ήταν ο Βασιλεύς-Αρχιερέας και ο Δικαστής,  όπου όλες οι εξουσίες ταυτίζονται και συνυπάρχουν στο πρόσωπο ενός και μόνου ατόμου.

 Ένας νέος Εσσήν – ιερέας της μητέρας Κυβέλης- του κυβικού λίθου – τετραγώνου-  του εννιά, της μαύρης Πέτρας (Κηφάς) Πέτρος, ο οποίος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο  είναι κτισμένη η εκκλησία - που εμφανίζεται και θεωρείται και ως ο πρώτος πάπας της Νέας Χριστιανικής εκκλησιάς, της Ρώμης. Περισσότερα εδώ (Κηφάς- Καφεύς -Κηφεύς)

Παρόλο που ο Κηφήν = κηφήνας, είναι η αρσενική μέλισσα, δηλώνει ταυτοχρονα, τον οκνηρό, τον ανίκανο, ακόμα και  ο ίδιος ο Βιργίλιος στην Αινειάδα τους ονομάζει «νωθρό πλήθος»

Η ταύτιση του βασιλέα με τον Εσσήνα-Μέλισσα ξεκινάει από την Αίγυπτο. Εκεί όμως βλέπουμε ότι η έννοια “βασιλεύς” στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά παριστάνεται με μία μέλισσα, που στέκεται μπροστά σ' έναν κρίνο, και αυτό το ιερογλυφικό, δείχνει το βασιλιά της Αιγύπτου, δηλ. τον Φαραώ. 

Η αιγυπτιακή ιστορία η μέλισσα συνδέθηκε έντονα με βασιλικούς τίτλους, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο βασιλιάς Μένες (Min, Mena, Meni, ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου και ιδρυτής της πρώτης αιγυπτιακής δυναστείας) ονομάστηκε "ο μελισσοκόμος". έναν τίτλο αναγνωρισμένο για όλους τους επόμενους Φαραώ. Μια εικόνα της μέλισσας ήταν τοποθετημένη μάλιστα δίπλα στο βασιλιά.

Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι έδωσαν μεγάλη θρησκευτική και πνευματική σημασία στην μέλισσα. Οι μέλισσες συνδέονταν δικαιωματικά με την Αίγυπτο. Πράγματι, ήδη από το 3500 π.Χ., η μέλισσα ήταν το σύμβολο του βασιλιά της Κάτω Αιγύπτου!

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ιερογλυφικών με μελισσες που υπάρχουν στα αρχεία, καθώς και ιερογλυφικά για το μέλι και τον μελισσοκόμο.

Σε μαγικό πάπυρο βρίσκομαι αναφορά που αναφέρει ότι  οι μέλισσες δημιουργήθηκαν όταν τα χρυσά δάκρυα του Ρα, του θεού του ήλιου, που έπεσαν στη γη.

Η γεωργική, διατροφική και φαρμακευτική αξία της μέλισσας και  το μέλι ήταν σημαντικά στην Αίγυπτο από την προ-δυναστική περίοδο και μετά. Η Βόρεια Αίγυπτος (η γη που εκτείνεται από το Δέλτα μέχρι τη Μέμφιδα είναι γνωστή ως "Ta-bitty" (η χώρα της μέλισσας) και η Κάτω Αίγυπτος ως "Per-bit" (το σπίτι της μέλισσας)

Ο ναός της Νε/ηιθ στη Σαίδα είναι παραδοσιακά γνωστός ως Σπίτι (ιερο) της Μέλισσας - ή "Hoot-Bit" στην Αιγυπτιακή γλώσσα. 

Η Νε/ηιθ ήταν  η θεά της σοφίας, της ύφανσης, του κόσμου, των μητέρων, των ποταμών, του νερού, του τοκετού, του κυνηγιού, του πολέμου και της μοίρας. Στο ελληνικό Πάνθεον ταυτίζεται με την Θεά Αθηνά, θεά της σοφίας και του πολέμου.

(Ο Ηρόδοτος έγραψε ότι στη Σάιδα βρισκόταν ο τάφος του Όσιρι, και ότι γινόταν αναπαράσταση των παθών του θεού σε κοντινή λίμνη, σε μυστηριακές τελετές.

170. [1] εἰσὶ δὲ καὶ αἱ ταφαὶ τοῦ οὐκ ὅσιον ποιεῦμαι ἐπὶ τοιούτῳ πρήγματι ἐξαγορεύειν τὸ οὔνομα ἐν Σάι, ἐν τῷ ἱρῷ τῆς Ἀθηναίης, ὄπισθε τοῦ νηοῦ, παντὸς τοῦ τῆς Ἀθηναίης ἐχόμεναι τοίχου. [2] καὶ ἐν τῷ τεμένεϊ ὀβελοὶ ἑστᾶσι μεγάλοι λίθινοι, λίμνη τε ἐστὶ ἐχομένη λιθίνῃ κρηπῖδι κεκοσμημένη καὶ ἐργασμένη εὖ κύκλῳ καὶ μέγαθος, ὡς ἐμοὶ ἐδόκεε, ὅση περ ἡ ἐν Δήλῳ ἡ τροχοειδὴς καλεομένη

171. [1] ἐν δὲ τῇ λίμνῃ ταύτῃ τὰ δείκηλα τῶν παθέων αὐτοῦ νυκτὸς ποιεῦσι, τὰ καλέουσι μυστήρια Αἰγύπτιοι. περὶ μέν νυν τούτων εἰδότι μοι ἐπὶ πλέον ὡς ἕκαστα αὐτῶν ἔχει, εὔστομα κείσθω. [2] καὶ τῆς Δήμητρος τελετῆς πέρι, τὴν οἱ Ἕλληνες θεσμοφόρια καλέουσι, καὶ ταύτης μοι πέρι εὔστομα κείσθω, πλὴν ὅσον αὐτῆς ὁσίη ἐστὶ λέγειν· [3] αἱ Δαναοῦ θυγατέρες ἦσαν αἱ τὴν τελετὴν ταύτην ἐξ Αἰγύπτου ἐξαγαγοῦσαι καὶ διδάξασαι τὰς Πελασγιώτιδας γυναῖκας· μετὰ δὲ ἐξαναστάσης πάσης Πελοποννήσου ὑπὸ Δωριέων ἐξαπώλετο ἡ τελετή, οἱ δὲ ὑπολειφθέντες Πελοποννησίων καὶ οὐκ ἐξαναστάντες Ἀρκάδες διέσωζον αὐτὴν μοῦνοι. 

[2.170.1] Στη Σάιδα βρίσκεται και ο τάφος εκείνου που το όνομά του δεν θεωρώ ότι είναι ευσέβεια να το ξεστομίσω σε τέτοια περίσταση, μέσα στο ιερό της Αθηνάς, πίσω από τον ναό, και ακουμπά σε ολόκληρον τον τοίχο της Αθηνάς. [2.170.2] Και μέσα στο τέμενος είναι στημένοι μεγάλοι πέτρινοι οβελίσκοι και κοντά εκεί είναι λίμνη στολισμένη με πέτρινο κρηπίδωμα, όμορφα δουλεμένη γύρω γύρω, όμοια στις διαστάσεις, όπως μου φάνηκε, με της Δήλου τη λεγόμενη τροχοειδή.
[2.171.1] Τη νύχτα σ᾽ αυτή τη λίμνη αναπαριστούν τα πάθη του θεού, που οι Αιγύπτιοι τα ονομάζουν μυστήρια. Αν και γνωρίζω περισσότερα για όλα αυτά, πώς είναι τα καθέκαστά τους, το σωστό είναι να μη μιλήσω. [2.171.2] Και για της Δήμητρας την τελετή, που οι Έλληνες την ονομάζουν Θεσμοφόρια, και γι᾽ αυτήν το σωστό είναι να μη μιλήσω, παρά να πω μόνο όσα η ευσέβεια επιτρέπει. [2.171.3] Εκείνες που μετέφεραν αυτή την τελετή από την Αίγυπτο και τη δίδαξαν στις γυναίκες των Πελασγών, ήταν οι κόρες του Δαναού, ύστερα όμως, όταν η Πελοπόννησος άδειασε ολόκληρη εξαιτίας των Δωριέων, η τελετή χάθηκε, και οι μόνοι που τη διέσωσαν ήταν οι Αρκάδες, αυτοί δηλαδή που μεταξύ των Πελοποννησίων έμειναν στον τόπο τους και δεν ξεσηκώθηκαν.

‘Ενας από τους τίτλους του Φαραώ "Βασιλιάς Μέλισσα" και το καταφύγιο στο οποίο λάτρευε ο Όσιρις ήταν το Hwt bjt, ο οίκος της μέλισσας. Ενώ ο ίδιος θεωρείτε, εκτός των άλλων ιδιοτήτων που φέρει και ο θεραπευτής της χώρας του.

συνεχίζετε ...

Σύνοψη τελευταίων κειμένων

Σύνοψη παλαιότερων κειμένων για να επανέλθει νόημα στο κείμενο και να επιστρέψει η άκρη του νήματος στα χέρια μου.

Σε προηγούμενα κείμενα είδαμε τον μύθο και τη σχέση  του Μελισσέα με τις τροφούς του Διός και τις ιέρειες της Ρέας -Μέλισσες  καθώς και συνδέσεις με τις Άρκτους αλλά και την Αρτέμιδα καθώς και την σχέση των με τον αστερισμό της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου. Αναλυτικότερα:

Ο Μελισσεύς είπαμε ότι είναι  βασιλεύς-ιερεύς αλλά και ιεροπράκτης. Ο Μελισσεύς αναφέρεται ως ο πρώτος άνθρωπος που θυσίασε στους θεούς. Και εισήγαγε στην Κρήτη την θεολατρεία, ιέρειες της Ρέας Μεγάλης μητέρας Θεάς κατέστησε τις θυγατέρες που έφεραν τον τίτλο της Μέλισσας την Αδράστεια και την Ίδη, κατ΄ άλλους και την Αμάλθεια- η οποία αργότερα έδωσε και τ΄ όνομά της και στην κατσίκα που πρόσεφερε το γάλα της στο μεγάλωμα του Διός. Κατ΄ άλλους συγγραφείς η Αμάλθεια θεωρείτε γυναίκα του Μελισσέως και μητέρα της Αδράστειας.

Θεώρησα δε, ότι τ΄ όνομα της Μέλισσας είναι όνομα φέρων ιδιότητα ιέρειας -ή ιδιότητες θεάς- την οποία κατέχουν και οι ιέρειες της Αρτέμιδος, ενώ σε αντίστοιχα κείμενα βρίσκουμε αναφορά και στην ιστορία της Μέλισσας ως ιέρειας της Δήμητρος. Από ένα σημείο και μετά η Μέλισσα γίνεται ΚΑΙ όνομα σύμβολο-ιδιότητα  της Μεγάλης Μητέρας Ρέας Κυβέλης/ Κυψέλης, της Δήμητρος και της Αρτέμιδος, και βέβαια αποτελεί και σύμβολο με όλες τις ιδιότητες που απορρέουν απ΄ αυτό  της Πότνιας Θηρών ως παλαιότερης αρχετυπικής θεότητας. 

 

Tα ονόματα των ιερειών της Ρέας που εμφανίζονται ως κόρες του Μελισσέα είναι κατά τον Απολλόδωρο οι νύμφες Αδράστεια και η Ίδη

 

Μανισμένη με τον Κρόνο η Ρέα προσγειώνεται στην Κρήτη, όταν το Δία στην κοιλιά της είχε  και τον γεννά  στο σπήλαιο της Δίκτης (Λασίθι) και τον δίδει στους Κούρητες, στις νύμφες  Αδράστεια και Νίδα

Στον Πλούταρχο αναφέρονται ως τροφοί του Διός δύο γυναίκες η Ίδη και η Αδράστεια, της Ήρας μία η Εύβοια, του Απόλλωνος δύο η Αλήθεια και η Κορυθάλεια, ενώ τον Διόνυσο  φαίνεται να μεγάλωσαν και να ανάθρεψαν περισσότερες νύμφες .. 

Με τα ονόματα της Αδράστειας και της Ίδης ή Νίδας ή Είδης εμφανίζονται και δύο από τις  Μελίες ή Μελιάδες νύμφες, οι νύμφες δηλαδή της μελίας ή φλαμουριάς. Οι εννέα Μελίες ή Μελιάδες νύμφες φέρουν τα ονόματα : Αδράστεια, Αρέθουσα, Βριθώ, Γλαύκη, Ελίκη, Ίδη,  Κελαινώ, Κρίμη και Κυνόσουρα

Κατ΄ άλλη εκδοχή η Αδράστεια είναι δευτερεύουσα θεά κόρη του Δία και της Ανάγκης ή κόρη του Δία και της Νύχτας. Η προσωποποιημένη θεά του ενστίκτου της εκδίκησης. Στην μυθολογία το όνομά της συνδέεται με το όνομα της Νέμεσεως, με αφορμή το γεγονός ότι ο Άδραστος- βασιλιάς του Άργους ή ο συνονόματος υιός του βασιλέως Μίδα έχει αναγείρει στον Αίσηπο ποταμό – πλησίον της Τροίας- ναό προς τιμή της για τον εξευμενισμό της

Τα άλλα ονόματα εκτός αυτό της Νεμέσεως με τα οποία γίνεται γνωστή η Αδράστεια είναι Άτροπος, Ανάγκη και Πεπρωμένη. Αναλυτικότερα εδώ :Αδράστεια θυγάτηρ Μελίσσου

H Αδράστεια και η Ίδη λαμβάνουν θέση –καταστερίζονται - στον αστερισμό της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου  και ονομάζονται  Κυνόσουρα (ουρά του Κυνός/Σκύλου ) και  Ελίκη. Η μορφή που θεωρούμε ότι  λαμβάνουν είναι η μορφή των δύο άρκτων (αρκούδων)– δύο αρκουδίτσες ..όμως άρκτοι - αρκουδίτσες θεωρούνται και οι ιέρειες της Αρτέμιδος, ενώ κατά μια διαφορετική εκδοχή η Μεγάλη Άρκτος θεωρείτε ότι απεικονίζει την Καλλιστώ ή την ίδια την Αρτέμιδα.

 

Στον ελληνικό μύθο όπου η Ελίκη και η Κυνόσουρα είναι τροφοί του Διός και έχουν καταστερισθεί γι αυτήν τους την πράξη από ευγνωμοσύνη από τον ίδιο τον Δία. Η μορφή των τροφών που βρίσκονται στον ουρανό είναι αυτή των δύο αρκούδων – κατά ένα περίεργο τρόπο όμως ως κόρες του Μελισσέως άρα και Μέλισσες – αφού φέρουν ιδιότητες του γεννήτορα τους - θεωρούνται και ιέρειες της Ρέας/ Κυβέλης αλλά και σε μια δεύτερη ανάγνωση και ως άρκτοι θεωρούνται επίσης και  ιέρειες της Αρτέμιδος ή η ίδια η Αρτέμιδα ως Καλλίστη  – 

Κατά τον Άρατο είναι αυτές που ανέλαβαν υπό την προστασία τους το βρέφος Δια μαζί με τους Δικταίους ή Ιδαίου Κουρήτες και τον γλύτωσαν από τον Κρόνο που θα τον σκότωνε-κατάπινε.  Για να τις ανταμείψει ο Δίας τις μετέτρεψε στην Μεγάλη Άρκτο (Ελίκη) και στην Μικρή άρκτο (Κυνόσουρα). Αναλυτικότερα εδώ Μεγάλην άρκτον ονομάζει Ελίκην

Η Μικρή Άρκτος (Ursa minor)  ονομάζεται Κυνόσουρα ή Λυκόσουρα…H Κυνόσουρα  (ουρά του Κυνός) φέρετε να είναι μία εκ των Ιδαίων νυμφών και  η αδερφή της Αδράστειας και κόρη του Μελισσέως του Κρητού, και η έτερη τροφός του Διός. Έχει καταστεριστεί και η ίδια στον αστερισμό της Άρκτου από τον Δία ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Και η Κυνόσουρα που βρίσκεται επί της άρκτου την οποία επικαλούνται -επίκληση,  για βοήθεια

Η Μικρή άρκτος ή Κυνόσουρα ονομάζεται από τους περισσότερους και Φοινίκη ενώ ένα από τ’ αστέρια της ονομάζεται Πόλος ή πολικός αστέρας και γύρω του γυρίζει η Άμαξα (άμα εν τω άξονι δηλαδή άμα= μαζί,  εν των άξονι = στον άξονα, Άμαξα = μαζί στον άξονα) η Μεγάλη άρκτος η Ελίκη - αυτή που ελίσσεται. Γύρω από τον πόλο θεωρούν ότι στρέφεται όλος ο ουράνιος κόσμος – θόλος.

Αν όμως  Έλιξ – έλικας θεωρείτε ο νέος κλάδος ως υιός και ως τέκνο αλλά και ο υιός της αμπέλου τότε και η Ελίκη θα πρέπει να θεωρηθεί ως η νεότερη κόρη και η νεότερη άρκτος παρ΄ ότι μεγαλύτερη ως Μεγάλη Άρκτος  !!! αλλά όχι μόνο ερμηνεύοντας το όνομα της αλλά και βάση του του αξίωμα των διδύμων. Κατά το αξίωμα των διδύμων, ο δίδυμος ο  όποιος τρέχει παραμένει νεότερος απ΄ αυτόν που παραμένει ακίνητος λόγω της διαστολής του χρόνου που προβλέπει η σχετικότητα. Έτσι σύμφωνα με την αρχή της σχετικότητας, ο Β θεωρεί τον εαυτό του σε ακινησία ενώ ταξιδεύει ο Α, οπότε, όταν ξανασυναντηθούν, ο Α θα είναι νεότερος από τον Β. Αυτές ακριβώς οι αντικρουόμενες προβλέψεις είναι το Παράδοξο την Διδύμων.

Ο πολικός είπαμε θεωρείτε το Καρφί γύρω από το οποίο ελίσσεται όλος ο ουράνιος θόλος ...

Άλλες του ονομασίες Stella Maris (θαλάσσιος Αστέρας) και η ονομασία αυτή είναι η ονομασία της Θεοτόκου συνειρμικά κατά τον Άγιο Ιερώνυμο. 

Άλλες ονομασίες του Sterre Transmontane, που καλείται και Sterre of the See, που είναι ακίνητο και κείται προς τον Βορρά, που εμείς καλούμε the Lode Sterre». Trans-montane, δηλ. «ύπερθεν των ορέων» για τους Αυστριακούς αλλα και για τους Ιταλούς ή γενικώς των βουνών για τους μεσογειακούς, και Sterre of the See, δηλ. «Αστήρ της Θαλάσσης» (see = sea, μεσαιωνική αγγλική).

Ενώ ο Μίλτον τον αναφέρει ως το αστέρι της Αρκαδίας "our Star of Arcady, Or Tyrian Cynosure" δηλαδή το αστέρι της Αρκαδίας και μας παραπέμπει στην Αρκαδία, από όπου καταγόταν η Καλλιστώ.
Το Κυνοσούρα ή Κυνόσουρα εμφανίζεται σε επιστημονικά έργα ως το όνομα του Πολικού Αστέρα αλλά για τους Έλληνες σήμαινε ολόκληρο τον αστερισμό της Μικρής  άρκτου

Όμως ως  Άρκτοι ονομάζονται και οι παρθένες κόρες που αφιερώνονται στην Αρτέμιδα και το ρήμα αρκτεύω δηλώνει την λατρεία των μικρών κοριτσιών που αφιερώνονταν στο ναό και μετείχαν σε πομπές και θυσίες της θεάς ως άρκτοι.

Kαι έτσι έχουμε μια νοητή συνέχεια όπου οι Μέλισσες κόρες του Μελισσέως βασιλέως-ιερέως του πρώτου που θυσίασε στους θεούς να έχουν καταστεριστεί από τροφοί - ιέρειες (μέλισσες) της μητέρας Θεάς Ρέας κλπ – και έχουν μετατραπεί σε "θηλυκούς" Eσσήνες – και αναρωτιέμαι βεβαια δικαίως αναρωτιέμαι -αν  πέρασαν ως παιδούλες και νέες κοπέλες από τα ιερά της Αρτέμιδος όντας άρκτοι –παρθένες ιερές κόρες της Αρτέμιδος …και μετατράπηκαν αργότερα και αναβαθμίστηκαν  σε ιέρειες μέλισσες – τροφούς του Διός αλλά και ιέρειες της Μεγάλης Μητέρας θεάς. Αναλυτικότερα εδώ : Κυνόσουρα και Stella Maris

Αρκτεία είναι ένα πανελλήνιο έθιμο και ένας θεσμός άμεσα συνδεδεμένος με τη λατρεία της Αρτέμιδος, επιτελούμενο σε πολλά ιερά της

Στην Κρήτη καθώς στο Ακρωτήρι των Χανίων υπάρχει η Σπηλιά της Άρκτου, σπηλιά της Παναγίας, η Παναγία η Αρκουδιώτισσα ή Aρκουδόσπηλιος  Εκεί υπάρχει ο τοπικός μύθος για μια ιερή άρκτο και την θεά προστάτιδα της νεότητας που λατρευόταν από την προ-δωρική εποχή. Οι πελασγοί έφεραν μαζί τους την λατρεία της Άρκτου και την διέδωσαν μέχρι την Κρήτη. Εκεί και το ξόανό της θεάς που λατρευόταν ιδιαιτέρως με το ιερό της ζώο. Από τις επιγραφές, που έχουν βρεθεί στο εσωτερικό του Αρκουδόσπηλιου, θεωρείται ότι αποτελούσε χώρο λατρείας του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος.

Η θεά ούτως η άλλως είναι η Θεά προστάτιδα του τοκετού και προστάτης της παιδικής ηλικίας, είναι κουροτρόφος, παιδοτρόφος, φιλομείραξ, και ταυτόχρονα προστάτιδα του γάμου και κυρίως της φροντίδας για έναν αίσιο τοκετό και για ευγονία που θα εξασφάλιζε την συνέχεια του γένους

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Θεά του κυνηγιού που ήδη από τον Όμηρο αποκαλείται Πότνια Θηρών/Θυρών. Ένας γονιμικός χαρακτήρας της Θεάς που συνλατρεύεται μαζί με τις χθόνιες θεότητες και την Δήμητρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη μητέρα Θεά είναι η θεά που απεικονίζεται ως :

Των ορέων

Του κυνηγιού

Της Θάλασσας

Των φιδιών

Των περιστεριών

Κουροτρόφος

Πολεμική

Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι στην Κρήτη η θεά φέρει τα ονόματα  της Δίκτυννας εκ της οροσειρά του Όρους Δίκτης και εκ των διχτυών, Βριτόμαρτις η γλυκιά παρθένος, Καλλίχορην και Ανθεία,  και με την Ειλείθυια, από το ελεύθω+υιός, δηλαδή μαμμή, και άρα τη θεά του τοκετού, ως Καλλιστώ (Άρτεμις Καλλίστη στην Αρκαδία) ως Αγροτέρα, ενώ στην Έφεσο είναι η θεά μητέρα, θεά τροφός, θεά της γονιμότητας ή θεά με τους πολλούς μαστούς. Τα σχετικά με τους ιερείς της Μεγάβυζους, Εσσήνες κλπ τα είδαμε σε προηγούμενα κείμενα

Η θεά ως Παρθένος φέρει το προσωνύμιο Αγνή και αυτό ετυμολογεί και το όνομά της ως  Άρτεμις δια το αρτεμές

Η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα.

O Στράβων, από την άλλη, εκφράζοντας μια διαφορετική άποψη,

αναφέρει ότι το όνομα Άρτεμις οφείλεται στην ιδιότητα της θεάς να κάνει τους ανθρώπους υγιείς και αρτιμελείς. Τέλος, σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους μας οδηγούν οι σχολιαστές του Λυκόφρονος, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο «ἄρταμος» είναι ο σφαγεύς και το ρήμα «ἀρταμέω» σημαίνει σφάζω και κατακρεουργώ, τεμαχίζω κλπ Αναλυτικότερα εδώ : Περί Αρτέμιδος και άρταμου

Στο λεξικό του Πλωτίνου η λέξη Ἆρται εκ του αρτάω- αρτάομαι (;) σημαίνει κρεμάω, αν-αρτώ, εξ-αρτώ, κοτσάρω, όμοια και το αρτάομαι σημαίνει κρεμιέμαι εξαρτώμαι αλλά και είμαι εξαρτημένος (εξαρτημένος ακόμα και με την σημασία που δίνουμε εμείς σήμερα στην λέξη εξάρτηση ως κρέμασμα (το σημείο εξάρτησης ενός εκκρεμούς), η κατάσταση κατά την οποία είσαι εξαρτημένος  από κάποιον ή κάτι για την ικανοποίηση των αναγκών σου. (η εξάρτηση του παιδιού από τη μητέρα του). Την υποταγή σε κάποιον ισχυρότερο,  τον εθισμό  (η εξάρτηση από τη νικοτίνη)κλπ.

Όπου η εξάρτηση χαρακτηρίζεται από την έντονη προσήλωση ενός ατόμου προς ένα αντικείμενο ή άλλο άτομο. Ο εξαρτημένος δημιουργεί/επικεντρώνει τη ζωή του γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησής του.

Ο αρτεμής σε αντίθεση είναι ο σώος και ο αβλαβλής, ο ακέραιος και ο ολάκαιρος, ο αδιαίρετος και ο άθικτος, ο ακέριος και ο αλώβητος, ο ανέπαφος και ο ατόφιος, ο άφθορος και ο σώος. Καθώς και η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα

Όμοια και το «αμ-αρτάνω» δηλώνει την εξάρτηση από την αμ-αρτία δηλώνει την μη αρτιότητα και το χάσιμο της ακεραιότητας, την αστοχία, το σφάλμα, την αποτυχία και  ότι άλλο μπορεί να δηλώνει  την επαφή με την όποια λαθεμένη γνώμη ή αστοχία ή αποτυχία την οποιαδήποτε αποπλάνηση, παραπλάνηση, κρίμα, «πτώση» πταίσμα, ξεμυάλισμα ακόμα και «ζάλισμα» σκότιση του νου κλπ κλπ 

«Αμαρτάνω» στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει «αστοχώ, αποτυγχάνω» και «αμαρτία», ορίζεται ως «Ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἀποτυχία» (=η αποτυχία να πράξουμε το σωστό –Λεξικό Σούδα).

Η αρτάνη είναι  ο βρόγχος, ο δερμάτινος ιμάντας, η αλυσίδα ή το σκοινί με το οποίο αναρτώνται οι μεγάλες κεραίες των ιστιοφόρων.

Και αρτέμων είναι το μεγάλο μεσαίο ιστίο του  πλοίου.

Δεσμός, δέσιμο και κρέμασμα. Οι αμαρτωλοί και ως προδότες τις περισσότερες φορές φυλακίζονται με δεσμά (Προμηθεύς), ή κρεμιούνται μόνοι τους (Ιούδας). Υπάρχει και η αντίστοιχη κάρτα των ταρώ του Κρεμασμένου . Στην ουσία η κάρτα του Τρελού ανεστραμμένη, γίνεται η κάρτα του Κρεμασμένου. Αναλυτικότερα εδώ : Περί Ατρέμιδος, αρτάνης και αμαρτίας 

Και συνεχίζοντας την αναζήτηση των δύο τροφών του Διός και φτάνοντας στην ουράνια απεικόνιση  καταλήγουμε και αγγίζουμε και την μετέπειτα χριστιανική θεώρηση τους.Οι δυο τροφοί - άρκτοι λάμβάνουν θέση πλέον και γίνονται τα σύμβολα της κτίσεως. Η πρώτη κτίσης είναι αυτή κατά τον Αδάμ μέσα στους πόνους και η δεύτερη η κτίσης η κατά Χριστόν, μέσα στην οποία έχουμε αναγεννηθεί και στην οποία ο Οφιούχος ανταγωνιζόμενος το θηρίο-Δράκοντα εμποδίζει τον ετοιμασμένο άνθρωπο να λάβει τον Στέφανο..

Η Μεγάλη άρκτος, η Ελίκη, είναι το σύμβολο της μεγάλης κτίσεως – στην οποία πλέουν οι Έλληνες – με την οποία έχουν ανατραφεί, μορφωθεί και της οποίας τη μοίρα, τύχη πεπρωμένο - με τους βίους τους - μέσα από τα κύματα ακολουθούν. Η Ελίκη η  κτίση- ή διδασκαλία ή σοφία κλπ που φέρει - οδηγεί προς τα πίσω. Η διδασκαλία της Ελίκης είναι εκδήλωση και λόγος επαναφοράς και περιστροφής – ξαναγύρισμα στα ίδια και στα ίδια, έτσι ισχυρίζεται ο Άρατος. 

Η μικρή Άρκτος προμηνύει και δίδει τη δεύτερη κτίση η οποία έχει δημιουργηθεί κατά τον Θεόν. Λίγοι, ισχυρίζεται, ότι πορεύονται μέσα από την στενή οδό.

Στενή οδό λένε την οδό της Κυνόσουρας, κατά την οποία -και πάλι  ο Άρατος -ισχυρίζεται ότι οι Σιδώνιοι ταξιδεύουν και θαλασσοπορούν 

Σιδώνιοι ονομάζονται οι Φοίνικες για την θαυμαστήν σοφία τους, ενώ οι Φοίνικες είναι Έλληνες, λέγουν, που από την Ερυθρά θάλασσα μετανάστευσαν σ΄ αυτόν τον χώρο στον οποίο και κατοικούν – κατά τον Ηρόδοτο.

Η Κυνόσουρα, ισχυρίζεται, ότι είναι η Άρκτος (η μικρή) η κτίσης η δευτέρα, η μικρή και στενή οδός και όχι η Ελίκη - η οποία οδηγεί προς τα πίσω – αλλά προς τα εμπρός ευθεία στους επόμενους.

Μια μικρή σύνοψη των τελευταίων κειμένων για να επανέλθουμε και για να περάσουμε στα επόμενα κείμενα …

συνεχίζετε...