Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

πομπίλος ζῷον ἐρωτικόν



Εκτός από τον τον Αθήναιο τον Ναυκρατίτη και ο Κλαύδιος Αλιανός «μελίγλωσσος», ρχιερες κα σοφιστής,  στο έργο του «Περ Ζων διότητος» ή «περί της φύσης των ζώων»
αναφέρει την ίδια πάνω-κάτω, ιστορία του Πομπίλου και του Επωπέα, δείτε την στο κείμενο που ακολουθεί:

 Claudius Aelianus Soph., De natura animalium
Book 15, section 23, line 5

 Τν χθν τν πομπίλον ο μόνον Ποσειδνος
λέγουσιν ερν εναι, λλ κα τν ν Σαμοθρκ
θεν φίλον. λιέα γον τινα ν τος νω το χρόνου
τιμωρίαν ποσχεν τδε τ χθύι. κα τ μν νομα
ν ς λόγος το λιέως πωπεύς, ν δ ξ κάρου
τς νήσου, κα υἱὸς ατ ν. θηρίας ον ποτε
γενομένης χθύων, νήγαγε τν βόλον μόνους θη-
ράσαντα πομπίλους, οσπερ ον κα δεπνον σν τ
παιδ πωπες θετο. οκ ς μακρν δ δίκη
τιμωρς μετλθεν ατόν· τ γρ λιάδι ατο κτος
πελθν ν ψει το παιδς τν πωπέα κατέπιε.
λέγουσι δ κα τος δελφνας πολεμίους τ πομπίλ
εναι, ο μν οδ κείνους καλς παλλάττειν ταν
ατο γεύσωνται· σφαδάζουσι γρ παραχρμα κα
κμαίνονται, κα τρεμεν δυνατοντες π τος
αγιαλος κφέρονται, κα παξ κβρασθέντες π
το κύματος κορώναις τε εναλίαις κα λάροις
δεπνόν εσιν. λέγει δ πολλώνιος όδιος Ναυ-
κρατίτης τι κα νθρωπός ποτε οτος ν, κα πόρ-
θμευεν. δ πόλλων ράσθη κόρης, κα πειρτο  
ατ μιλσαι· δ ποδιδράσκουσα λθεν ς Μί-
λητον κα δεήθη Πομπίλου τινς θαλαττουργο,
να ατν διαγάγοι τν πορθμόν· δ πήκουσεν.
πιφανες δ πόλλων τν μν κόρην ρπάζει, τν
δ ναν λίθον ργάζεται, τν δ Πομπίλον ς τν
χθν τοτον μετέβαλεν.

Πομπίλος – εκ του πέμπτω είδαμε στο προηγούμενο κείμενο όμως οι συναφείς λέξεις με τον Πομπίλο όπως πομπός, πόμπιμος, πομπή κλπ
Όμως σε έτερο λεξικό λαμβάνουμε την εξής ερμηνεία  Πέμπω (πεν-ομαι, πεν-ίη + βαίνω)
Πομπίλος εκ του Πέμπω (δηλαδή πέν-ομαι και πεν-ιη +βαίνω) = πεν+βω = πεν+πω = πέμπω διότι λόγω πενίας (ανέχειας) αποστέλλονταν (αλλα και αντιθέτως προσέρχονταν ) πρέσβεις και κήρυκες αλλα και μετανάστες προς άλλους τόπους ή προς γείτονες και αρχοντες άλλων κρατών. Αναφέρεται κυρίως επί πρέσβευων και κηρύκων. Στέλλω επι πρέσβεων και κηρύκων, μεταφέρω, παραγγέλλω, οδηγώ, συνοδεύω, πέμψις, πεμπτός, πομπή, πομπέω, παραπέμπω, διαπομπεύω, διαπόμπευσις, πομπεύς, πομπός, πομπαίος, πομπεία, πομπείον, πομπίλος, πόμπεμα, πόμπευσις, πόμπιασμα, πομπιάζω, πομπώδης, πόμπιμος, πομπευτής

Στα σχόλια, περί των κειμένων του Σοφοκλή ο πομπός και προπομπός δηλώνει τον απόστολο- απεσταλμένο που καλείται για να φέρει απάντηση χρησμοδότηση, ή την προφητεία μέσω  μαντείας εκ  Μαντείου

Scholia In Sophoclem, Scholia in Sophoclis Oedipum tyrannum (scholia recentiora)
Source of scholion sch plan, scholion 289, line 1

πομπούς γουν ποστόλους Xr. <πομπς > προ-
πομπός, κα <πομπς > ποσταλες πρός τινα μαν-
τείαν  

Thomas Magister Philol., Ecloga nominum et verborum Atticorum Alphabetic letter pi, page 283, line 12

<Πομπή> ν τας τν θεν πανηγύρεσι πρόοδος. κα πομ-
πεα τ θυμιατήρια, ος χρντο ν τας πομπας,
κα α χέρνιβες, ς Θουκυδίδης· <πομπ κα με-
τ τν νίκην ν θριάμβ πρόοδος>. Συνέσιος
ν πιστολ πεμψά σοι δρον ππον κροφυέστα-
τον· <κα] ταν κατάγς π τ Λιβυκ τρο-  
παί πομπν πινίκιον>. πομπεία δ κα βρις,
ς Δημοσθένης· <τς δ πομπείας ταύτης στε-
ρον>. παρκται δ π το τος πομπεύοντας χρ-
σθαι πρς λλήλους σκώμμασι. κα πομπεύω τ βρί-
ζω. πομπεία κα μετ κάλλους κα ραϊσμο θε-
ατρισμός. Συνέσιος ν τ πρ φαλάκρας· <θέα τ
κάλλη κα τν πομπείαν τς φύσεως>. κα
πομπεύω τ δημοσί προέρχομαι. ατς ν πιστο-
λ Τρίτη μν ν Ασχίν κειμέν·] <πασι τος
παρασήμοις πόμπευεν εθ Τευχείρων -
λαύνουσα>.
<Πομπός> προπέμπων κα δηγν. Εριπίδης ν κάβ·
  <μς δ πομπος κα κομιστρας κόρης>.
κα πόμπιμος δυνάμενος προπέμπειν κα δηγεν τι-
να, ς ατς ποιητς ν Φοινίσσαις·
  
<πόμπιμος δαίμων>.

 Πόμπιμος ο Δαίμων, ο θεός ή θεά, ή η θεότητα, ή θεία ουσία, ο καλός ή κακός δαίμων, ειμαρμένη, το πεπρωμένο, το πνεύμα κλπ

Πόμπιμος – (λατιν. Missus) στέλλων,  αποστέλλων ιδίως στην πατρίδα, συνοδευτικός, προπεμπτικός, σταλμένος, απεσταλμένος.

Πομπίλος ιερός και ιχθύς γεννημένος εκ του Ουρανίου αίματος όπως και η Αφροδίτη…
 «πομπίλος ζον ρωτικόν, ς ν κα ατς
γεγονς κ το Ορανίου αματος μα τ φροδίτ»

Απεσταλμένος ουράνιος ιερός και  ερωτικός – ο ανήκων στον έρωτα, - στην έσω +ροή -  γεννημένος συγχρόνως, συνάμα, μαζί  με την Αφροδίτη…

Ο Έρως ο μέγας Δαίμων – κάθε τι «δαιμονικό» βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.
Ο Έρως που συνδέει το θνητό με το αθάνατο ή η βαθύτερη ερωτική φύση που κατεχόμενη από θεία μανία αναζητεί τον «δαίμονα» θείον Έρωτα, που θα την φέρει σ’ επαφή με το θείον. Η λέξη Έρως ομοιάζει σαν να περιγράφει δια των αναγραμματισμών αυτή την ιδιότητα της ροής, την «διαπορθμεύουσα» την «μεταξύ» την συνδέουσα τους θνητούς με τους θεούς. Έρως = έσω+ ρ(έω) ή η έσω(τερική/τερη)+ ροή. Λέγει ο Σωκράτης (Πλάτων, Κρατύλος ) τον παλαιό καιρό ονομαζόταν έσ-ρος, από το ρήμα εσρέω, γιατί μεταχειριζόμασταν το ο αντί του ω, τώρα όμως ονομάστηκε έρως με την μεταβολή του ο σε ω. Έρως του εαυτού ή έσω ρ(οή) είναι το θαύμα του «γνώθι» σαυτόν, της έσωθεν θείας κοινωνίας στο εσωτερικό του ναού του θνητού όντος. Η ελεύθερη έσω ρ(οή) δημιουργεί τις προϋποθέσεις της βάσεως του Έρωτος των δύο φύλων της Διοτίμας. Είναι «ο τόκος εν τω καλώ» διότι δημιουργία δεν συντελείτε άνευ της εξισορροπήσεως των αντίρροπων δυνάμεων και απαιτεί την ισότιμο συμμετοχή των δύο αρχών: άρρενος και θήλειας. Η πρότυπη ροή της έσω λειτουργίας κάθε έλλογου όντος αίτιο έχει την αντίθεση και όχι την ομοιότητα, για να επανέλθει το αποτέλεσμα της αρμονίας. Η εσωτερική ροή εμφανίζεται με τον δεύτερο αναγραμματισμό : Ερως= ρέω+ Σ. Το σύμφωνο Σ λέγει ο Σωκράτης είναι στοιχείο φυσητικό και μιμείται το σείομαι και γενικά τον σεισμό. Η παλινδρομική κίνησις του σεισμού πράγματι μιμείται την αμφίδρομη κίνηση του ‘Ερωτος. Προκειμένου δια της ροής να μεταβιβάσει τα προερχόμενα από τους θεούς εις τους ανθρώπους και εις τους ανθρώπους τα προερχόμενα από τους θεούς δια της αενάου παλινδρομικής κινήσεως (Σ).

Ένας και μόνος ο  ΠΟΜΠ –ΙΛ- ΟΣ ή ΠΟΜΠΟΣ-ΙΛ ή ο ΙΛ+ ΠΟΜΠ-ΟΣ .
Οπου Ιλ – η ρίζα που δηλώνει κατά τον μητροπολίτη Αθηναγόρα , Ιλ ρίζα = ρίζα χρυσο· Ιλ κα Ελ κα Αλ δ κα θες, κατ’ ξοχν πόλλων κα λλάνιος Ζες.(Αθηναγόρας) ενώ κατά τον Έλληνα λόγο δηλώνει την κάθοδο ολίγης  δύναμης  ηλιοφωτισμού, συνεχώς τροφοδοτούσα  και μάλιστα δύναμη Λ- Λόγου
I  = Ολίγη δύναμις (ηλιοφωτισμού), συνεχώς τροφοδοτούσα με αμφίδρομο κίνηση, αφανή
Και όπου Λ = Γιά τά ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά…
Και ποιος δίδει για τα ουράνια τον φωτισμό παρα ως ΠΟΜΠΟΣ(απεσταλμένος, απόστολος)+ΙΛ (Χρυσός φωτισμός ή ολίγη δύναμη ηλιοφωτισμού)

Αργότερα όταν γεννιέται ο Έρως παρίσταται η Αφροδίτη διότι προηγείται η Αφροδίτη ως θεά/θέα του Κάλλους και έπεται ο Έρως - ο πρώτος αναβαθμός-  ως προϋπόθεση για το ορατό, το φυσικό κάλλος μόνο για την αρχή την εξελικτικής διαδικασίας και η ύπαρξη του Πομπ-ίλ-ου ως δαίμωνος ως δαήμονος ως θεού του δαιμονίου του Ε+Σω+κράτη.

Ο Πομπίλος ως η εκ των έξω και προς τα έσω δύναμη (της ψυχής) που ρέει ως θειος σπινθήρ - ηλιοφωτισμός με την ύπαρξη του Έρωτος = έσω+ροής και της μόνιμης ερώ-τησης που θέτει περί της θείας ύπαρξης- ψυχής κλπ.


Ικάριος ο Επωπεύς εκ του γιού του Ικάρου, όπου Ίκαρος γιός του Δαίδαλου – εκπεσών.
'Oπου Ι- ολίγης δύναμη ηλεκτροφωτισμού + κάρος ( κάρος και ύπνος και νάρκη ) όπου καρ-όμως και  κατά προς ρ καρ+ρόον = κατά ρόον. Κατά+ ροήν = προς την κατεύθυνση του ρεύματος.  Ανά+ροόν αντίθετα προς το ρεύμα.

Η Αφροδίτη  όπως και η Σεμιραμις ή Σύρια θεά μητέρα του Ιχθύος, έχουν παραμείνει  ως θεότητες σε πολλούς μύθους και με διαφορετικά ονόματα της  όμως με κοινά σύμβολα. Άλλοτε ως ψάρια ή με χαρακτηριστικά ψαριών, ουρές κλπ και συγχρόνως περιστέρια. Εδώ η Αφροδίτη γεννιέται συγχρόνως μαζι με τον Πομπίλο.

Όμως η Σύρια θεά φέρει και το σύμβολο του Κήτους πάνω στο οποιο καθεται πολλές φορές. Το κήτος στις συγκεκριμενες ιστορίες εμφανίζεται με την μορφή του Δελφινιού ή του Κήτους που καταβροχθίζει τον Επωπέα –


Επωπεύς απ΄το Επι- οπτεύω ή Επι + οπι+πεύω
 Georgius Choeroboscus Gramm., De orthographia (epitome) (e cod. Barocc. 50)
Page 244, line 6

<
πιπεύω>: στέον τι δι το ι γράφεται, παρ γρ τ
πτω, τ σημανον τ θεωρ, γίνεται πτεύω, κα κατ διπλασιασμν πτεύω, κα πιπεύω.

Οπου Επι = πάνω σε, κοντά σε, ενώπιον, σε βάθος, προς, με κατεύθυνση, κατά τον καιρό κλπ.

Οπις = Οπ-ωπα δηλ. οφθαλμός, ή θεία εκδίκηση ή τιμωρία επι της παραβιάσεως των θείων νόμων, η πρόνοια και ευμενεια των θεών(θετική έννοια), σεβασμός μετα φόβου προς θεούς, προσοχή στα πράγματα και αφοσίωση, ζήλος.
Οπις θεών ή θεία τιμωρία, με καλή σημασία ή ανταμοιβή, οπίζομαι έχω σέβας, εκτιμώ. Οπιδνός : φοβερός, σεβάσμιος.

Οπιτεύω: περιβλέπω, περισκοπώ με περιέργεια, βλέπω ατενώς, ενεδρεύω, παραμονεύω, παραφυλάω,

Επι+οπτεύω = επί +οπτεύω ή οπιτεύω : εποπτεία, επόπτης, Επωπάω (ιο>ωψ) κλπ

συνεχίζετε

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

τὸν Πομπίλον εἰς τὸν ὁμώνυμον ἰχθὺν μεταμορφῶσαι



 Πομπίλος εκ του Πέμπω ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ 1. στέλνω, στέλνω μακριά, αποστέλλω |με αιτ. και δοτ. |με αιτ. και εμπρόθετο προσδιορισμό |με αιτ. και μτχ. 2. στέλνω μήνυμα, στέλνω για να ειδοποιήσω ή να πληροφορήσω, αποστέλλω μια αγγελία ή μια συμβουλή |στέλνω για να πω, στέλνω διαταγή |στέλνω ως δώρο, στέλνω χάρισμα, δίνω ως εφόδια ταξιδιού 3. αποπέμπω, κάνω ή αφήνω κπ. ή κτ. να φύγει 4. οδηγώ, συνοδεύω |συμμετέχω σε μια πομπή, σε μια παρέλαση Β. ΜΕΣΟ |στέλνω ή φροντίζω να σταλεί κπ. κάπου για χάρη μου Γ. ΠΑΘΗΤΙΚΟ 1. αποστέλλομαι 2. φέρομαι εν πομπή

Κατά τον Αθήναιο τον Ναυκρατίτη στο έργο του  «Δειπνοσοφιστές», αναφερόμενος στα γραφόμενα στην «Τεχλινιακή ιστορία» του Επιμενίδη του Κρητικού ή του Τηλεκλείδη,  ο πομπίλος μαζί με το δελφίνι θεωρούνται ιεροί ιχθύες.

 Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 7, Kaibel paragraph 18, line 40

 τίς δ' στν καλούμενος ερς χθύς; μν
τν Τελχινιακν στορίαν συνθείς, ετ' πιμενίδης
(p. 233 K) στν Κρς Τηλεκλείδης ετ' λλος τις,
ερούς φησιν εναι χθύας δελφνας κα πομπίλους.
στ δ' πομπίλος ζον ρωτικόν, ς ν κα ατς
γεγονς κ το Ορανίου αματος μα τ φροδίτ.


Ο πομπίλος θεωρούν ότι γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε από τον Ουρανό στη θάλασσα -όταν ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του. Γεννήθηκε μαζί με την Αφροδίτη  έτσι είναι ένα ψάρι ερωτικό και συγχρόνως ιερό.

Νίκανδρος δ' ν δευτέρ Οταικν φησι (fr. 16 Sch)·
  πομπίλος, ς ναύτσιν δημονέουσι κελεύθους
  μήνυσεν φιλέρωσι κα φθογγός περ μύνων.

Ο Νίκανδρος ο Κολοφώνιος στο δεύτερο κεφάλαιο των  "Οιταικών" του αναφέρει ότι ο πομπίλος δείχνει τη ρότα που πρέπει να κρατήσουν στους ανυπόμονους και ερωτευμένους ναύτες, βοηθώντας τους παρα το γεγονός ότι δεν μιλάνε.

λέξανδρος δ' Ατωλς ν Κρίκ, ε γνήσιον τ
ποιημάτιον (p. 240 M)·
  πηδαλί κρ πι πομπίλος νιοχεύων
  στ' κάτω κατόπισθε θεος πο πομπίλος χθύς.  

Ο Αλέξανδρος από την Αιτωλία στον «Κρίκα» του- εάν είναι ένα αληθινό το ποιηματάκι του αναφέρει για τον πομπίλο και πως είναι οδηγός για τους ψαράδες. Στην άκρη του  πηδάλιου κάθισε πίσω από το σκάφος ο πομπίλος λαμβάνοντας τα ηνία του (σκάφους) υπο την καθοδήγηση των Θεών.


Παγκράτης δ' ρκς ν τος θαλασσίοις ργοις
πομπίλος, ν καλέουσιν λίπλοοι ερν χθύν,
διηγεται ς ο μόνον τ Ποσειδνι πομπίλος στ
δι τιμς, λλ' τι κα τος τν Σαμοθρκην κατέ-
χουσι θεος. λιέα γον τινα πρεσβύτην τ χθύι
τούτ κόλασιν ποσχεν τι το χρυσο γένους κατ'
νθρώπους ντος. νομα δ' ν ατ πωπες κα
ξ κάρου ν τς νήσου. κα τοτον ον μα τ
υἱῷ λιεύοντα κα οκ ετυχήσαντα λλων χθύων ν
τ γρ πομπίλων οκ ποσχέσθαι τς τούτων
δωδς, λλ πάντας μετ το υο καταθοινηθναι
κα μετ' ο πολ δίκας κτσαι τς δυσσεβείας· κτος
γρ πελθν τ νη τν πωπέα ν ψει το παιδς
καταπιεν.

Ο Παγκράτης ο Αρκάς με τον τίτλο «Ναυτικά επαγγέλματα» αρχίζει με τον πομπίλο και γράφει ότι οι θαλασσινοί, και όλοι οι ναυτικοί τον θεωρούν ιερό ιχθύ και όχι μόνο ο  Ποσειδώνας τον τιμά, αλλά είναι και ο αγαπημένος όλων των θεών που κατέχουν τη Σαμοθράκη. Δίνεται δε και η ιστορία όπου ο ένας γέρος ψαράς από την Ικαρία ψαρεύει μαζί με τον γιό του. Κάποια στιγμή που η ψαριά τους ήταν κακή, είδαν ότι υπήρχε μόνο ο πομπίλος στα δίχτυα τους.  Έφαγαν έτσι μαζί με τον γιο του, το ιερό ψάρι του Ποσειδώνα, πομπίλο. Και για την ασέβειά του αυτήν δεν άργησε να έρθει  η τιμωρία τους, ένα θαλάσσιο κήτος εμφανίσθηκε παράλληλα με το σκάφος του και  τον καταβρόχθισε μπροστά στα μάτια του παιδιού του.

Εξάλλου, Επωπεύς ήταν μία από τις επωνυμίες με τις οποίες λατρευόταν ο Δίας. Αντίστοιχες θεές ήταν η Επωμίς Άρτεμις και η Επωμίς Δήμητρα, στη Σικυώνα.

 στορε δ' Παγκράτης ς κα πολέμιός
στιν πομπίλος τ δελφνι κα τι οδ' οτος τι-
μώρητος κφεύγει πομπίλου φαγών. χρεος γον
γίνεται κα σφαδζων πειδν φάγ κα π τος
αγιαλος κκυμανθες βορ γίνεται αθυίαις τε κα
λάροις, νίοτε δ κα π τν τας κητείαις παρε-
δρευόντων νδρν παρανομεται. μνημονεύει τν
πομπίλων.

Ο ίδιος ο Παγκράτης  εξιστορεί  ότι ο πομπίλος είναι πολέμιος των δελφινιών. Δεν φεύγει ατιμώρητος αυτός που τρώει τον πομπίλο, υποφέρει και σφαδάζει  από τους πόνους σαν τρελός και  δεν μπορεί να σταματήσει την ανήσυχια του και  ξεβράζεται στις παραλίες, γινομενος τροφή των γλάρων και των καταδυτών.  Παρόλα αυτά υπάρχουν μερικές φορές εκείνοι οι ψαράδες που ρίχνουν τα δολωμάτα τους στα κήτη δεν τον σέβονται, και τον κάνουν τη λεία τους παρανομώντας.

 κα Τιμαχίδας όδιος ν τ θʹ το
Δείπνου·
κωβιο ενάλιοι κα πομπίλοι, ερο χθς.

Ο Τιμαρχίδας ο Ρόδιος στο 9ο κεφάλαιο του «Δείπνου» του αναφέρει ότι και οι γωβιοί οι θαλάσσιοι και οι πομπίλοι θεωρούνται ιεροί ιχθύες.
 
ριννά τε πεποιηκς τ ες ατν ναφερόμενον
ποιημάτιον (III 143 B49)·
πομπίλε, ναύτσιν πέμπων πλόον επλοον χθύ,
πομπεύσαις πρύμναθεν μν δεαν ταίραν.  

Η συντάκτης ποιήτρια 'Ηριννα  του μικρού ποιήματος παρακαλά

Πομπίλε ιχθύ να στέλνεις  στους θαλασσινούς μια καλή ναυσιπλοΐα
μπορείς να κατευθύνεις μπροστά στην πλώρη την δική μου ερωμένη-αγαπημένη

  πολλώνιος δ' όδιος Ναυκρατίτης ν
Ναυκράτεως κτίσει (fr. 7 Mich) τν Πομπίλον φησν
νθρωπον πρότερον ντα μεταβαλεν ες χθν διά
τινα πόλλωνος ρωτα· τν γρ Σαμίων πόλιν πα-
ραρρεν ποταμν μβρασον,
τ ά ποτ' κυρόην νύμφην, περικαλλέα κούρην,
Χησις επατέρεια τέκεν φιλότητι μιγεσα,
κυρόην, κάλλος πείριτον πασαν ραι·
ταύτης ον ρασθέντα πόλλωνα πιχειρσαι ρπάσαι.
διαπεραιωθεσαν δ' ες Μίλητον κατά τινα ρτέμιδος
ορτν κα μέλλουσαν ρπάζεσθαι ελαβηθεσαν Πομ-
πίλον τιν θαλασσουργν νθρωπον καθικετεσαι ντα
πατρον φίλον, πως ατν ες τν πατρίδα διασώσ,
λέγουσαν τάδε (fr. 8)·
πατρς μοο φίλου συμφράδμονα θυμν έξων,
 Πομπίλε, δυσκελάδου δεδας θο βένθεα πόντου,
σζέ με·
κα τν ες τν κτν διαγαγόντα ατν διαπεραιον.
πιφανέντα δ τν πόλλωνα τήν τε κόρην ρπάσαι
κα τν ναν πολιθώσαντα τν Πομπίλον ες τν
μώνυμον χθν μεταμορφσαι ποισαί τε τν (fr. 9)
  πομπίλον κυάλων νην αιηονονα δουρον. 


Απολλώνιος ο Ρόδιος, ή Ναύκρατις στο έργο του «Η κτίση της Ναύκρατης»  ισχυρίζεται   ότι ο Πομπίλος  ήταν κάποτε ένας άνθρωπος και μεταμορφώθηκε σέ ψάρι από τον έρωτα του Απόλλωνα για την νύμφη Ωκυρρόη. Διπλα στην πόλη των Σαμίων ρέει ο  ποταμός Ιμβρασος (Ποταμός της Σάμου δίπλα στο Ηραίο, όπου λεγόταν ότι η Ήρα λουζόταν και επανακτούσε την παρθενία της. Γι' αυτό λεγόταν και Παρθένιος) εκεί γεννήθηκε η νύμφη Ωκυρρόη πανέμορφη κόρη που την γέννησε η Χησιάς, καλού πατέρα κόρη, σαν έσμιξε ερωτικά μαζί του. Η Ωκυρρόη που αμέτρητη ομορφιά της χάρισαν οι Ωρες

Την όμορφη Ωκυρρόη την αγάπησε ο Απόλλων, όταν εκείνη πέρασε απέναντι στην Μίλητο σε κάποια εορτή της αδερφής του Αρτέμιδος, φοβούμενη ότι επρόκειτο να την απαγάγει ο θεός,  φρόντισε να ικετεύσει τον Πομπίλο, έναν ψαρά που ήταν φίλος του πατρός της να την βοηθήσει γυρίζοντας την στην πατρίδα της λέγοντάς του : Πομπίλε, που είσαι φίλος του πατέρα μου, χρησιμοποίησε εδώ όλη τη σύνεση σου, γνώστη των ευκίνητων βυθών του κακόηχου πόντου, και σώσε με.

Ο Πομπίλος  την οδήγησε στην ακτή και προσπάθησε να την περάσει απέναντι. Όμως εμφανίστηκε ξαφνικά ο Απόλλωνας και άρπαξε την κόρη, απολίθωσε το πλοίο και μεταμόρφωσε τον Πομπίλο στο ομώνυμο ψάρι κάνοντάς τον βοηθό στα γοργοθάλασσα σκαριά των καραβιών.





συνεχίζετε