Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

'Ηλιος ανίκητος, τριέσπερος



O Μήνας Ποσειδεώνας αναφέρεται και στο ημερολόγιο της νήσου Δήλου, αντίστοιχος προς τον αττικό Ποσειδεώνα.
Μετά τον μήνα Ποσειδεώνα και σε περιόδους δύο αρχικά, τεσσάρων ή τελικά οκτώ ετών, τις λεγόμενες διετηρίδες, τετραετηρίδες και οκταετηρίδες προστίθετο ο εμβόλιμος 13ος μήνας, που ονομαζόταν Ποσειδεών Β’, με τις αντίστοιχες βέβαια ημέρες για κάθε τέτοιο χρονικό κύκλο.
Ειδικά στον κύκλο των οκτώ ετών, ο Ποσειδεών B προστίθετο κάθε 3ο, 5ο και 8ο έτος με διάρκεια 30 ημερών (πλήρης μήνας).
Ο Ποσειδεών δεύτερος άρχισε να προστίθεται στο έτος, για να το εναρμονίσει με το ηλιακό-τροπικό, κατά τους χρόνους του Σόλωνα (594 π.Χ.) ή του Κλεοστράτους (540 π.Χ.), οπότε θεσπίστηκε το σεληνο-ηλιακό αττικό ημερολόγιο.



Ποσειδεωνίς είναι όμως, και το όνομα που έχει δοθεί στο πτηνό Αλκυόνη λόγω της ωοτοκίας της και της εκτροφής των μικρών της αυτόν τον μήνα…
(Καλείται δε Ποσειδεωνίς τοις πολλοίς η όρνις των …) όμως οι Αλκυονίδες μέρες στο δικό μας ημερολόγιο δεν ταυτίζονται ακριβώς με τις ημερομηνίες του παλιού εκείνου μήνα όπως αυτός είχε ταυτισθεί με τον Ποσειδεών. Αυτές λοιπὸν εκπροσωπούνται διαφορετικά ὡς προς τον χρόνο και την θέση τους καθώς και για την διάρκεια τους με τα σημερινά δικά μας χρονικά δεδομένα
Ὁ Δημόκριτος άραγε εννοούσε αυτὲς τις μέρες που ονομάζει, και θεωρεί ότι αρχίζουν την 4η του Ιχθυών, σύμφωνα με τον Γεμῖνο τον Ρόδιο στὶς 25 Φεβρουαρίου, ή στὶς 30 τοῦ Μεχεὶρ σύμφωνα μὲ τὸν Πτολεμαῖο, αλλά πιο συχνά εκπροσωπούνται ως επτά ημέρες πριν τὸ χειμερινό ηλιοστάσιο καὶ επτά ημέρες μετά απ αυτό.

Οι βασικές εορτές που πραγματοποιούνται κατά τον μήνα Ποσειδεών είναι οι εξής κατά ημερομηνία :
 Πληρώσια, τα  Ποσείδεα, τα Κατ’ αγρούς Διονύσια, η θυσία στον Ζεύς Όριο, τα Γαλάξια προς τιμήν του Απόλλωνος εορτασμός χειμερινού ηλιοστασίου (Ηλιούγεννα), τα Αλώα, η Τριακάς, Ένη και Νέα το Δείπνον Εκάτης και η Νουμηνία


Αναλυτικότερα
Κάθε πέντε έτη εορτή στο Σούνιο στο Ναό του Ποσειδώνος Σωτήρος προς τιμήν του Θεού και είναι η κύρια εορτή και αρκετά μεγάλη. Τα Ποσείδια ως κύρια εορτή τότε που ο Ποσειδών λατρευόταν μαζί με τον Δία και το Πλούτωνα
Από την 8η έως την 11η του Ποσειδεώνα, στην Αθήνα και στους γύρω δήμους, ετελούντο τα κατ’ αγρούς Διονύσια ή Διονύσια τα μικρά, κατά τις  γιορτές γινόταν αναπαράσταση διαφόρων μύθων που αφορούσαν τον θεό Διόνυσο



Την 16η Ποσειδεώνος πραγματοποιούντα θυσία του χοίρου και ολοήμερη γιορτή προς τιμήν του Ορ(ε)ίου Διός και της Ορ(ε)ίου Αθηνάς σύμφωνα με θυσιολόγιο και επιγραφές της Ελευσίνος.
 Ενώ τα Διονύσια εν Αγροίς άρχιζαν να οργανώνονται από τις 19η του Ποσειδεώνος και διαρκούσαν αρκετές μέρες. Ετσι μέχρι και τις 21 ή 22 μηνός, έχουμε τον εορτασμό τnς Γέννησης του Τριεσπέρου Ηλίου αφού κατά τον χειμερινό Ποσειδεών λάμβαναν χώρα τα αγροτικά Διονύσια. Εορτάζετε δηλαδή η γέννηση του φωτός, στην ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, που στο βόρειο ημισφαίριο σημαίνει την μεγαλύτερη διάρκεια της νύκτας αλλά παράλληλα και απο την επομένη σημαίνει την αύξηση των ωρών φωτός άρα και τη διάρκεια της μέρας. Η γή αλλάζει θέση σταδιακά σε σχέση με τον ήλιο και αρχίζει απο την επομένη και μεγαλώνει η μέρα, άρα γεννιέται ξανά το φώς, παρόλη την έλευση του χειμώνα και μαζί και της ελπίδας. Ο ήλιος ανίκητος – τριέσπερος, σταδιακά με την ακτινοβολία του, προμηνύει μέσα από τον χειμώνα που επακολουθεί την άνοιξη που θα έρθει. Οι θρησκευτικές λατρείες των αρχαίων Ελλήνων, βασιζόμενες στη λογική και όχι στην παράνοια και στο μεταφυσικό, σχετίζονται άμεσα με την καλλιέργεια της γής και κάθε τι ζωτικό στον πλανήτη.


Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του, και φαίνεται να στέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει.

Μένει σταθερός από τις 21 έως τις 24 Δεκεμβρίου, όπου είναι και οι μικρότερες μέρες του χρόνου. Αυτές τις τρεις ημέρες φαίνεται σαν να πεθαίνει.

Τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σημειοδοτούν την αρχή κάθε εποχής. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο είναι η αρχή του χειμώνα, μιας σκληρής εποχής για τα άτομα που ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης.

Οι ιερείς διαφόρων θρησκειών έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.

Μετά τις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και η ημέρα να μεγαλώνει. Σταματάει τη κίνηση του προς το νότο και στρέφεται προς βορρά. Οι άνθρωποι σε διάφορα σημεία του πλανήτη πανηγύριζαν που ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε.

Ο ‘Ήλιος λατρεύτηκε από του αρχαίους λαούς σαν Θεός, γι αυτό πολλές θρησκείες είχαν τοποθετήσει σε αυτή την περίοδο πολύ πριν από την έλευση του Χριστιανισμού, τη γέννηση των Θεών τους.

Στην αρχαία Ελλάδα στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος». Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του.

Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε». -Περισσότερα περι Διονύσου σε παλαιότερα κείμενα...



Τη δεν εν΄τει επι δέκα του Ποσειδεών(νος) μ(η)ν(ός) χρηματίζ(ε)ιν πε(ρ)ί (Διον)υσίων…
Τὰ Διονύσια ἐν Ἀγροῖς ἦταν μιὰ ταραχώδης καὶ θορυβώδης ἑορτὴ γεμάτη ζωὴ καὶ χαρὰ καὶ κέφι γιὰ ὅλους.
‘Ένα χαρακτηριστικό παιγνίδι τής γιορτής ήταν ὁ ασκωλιασμός (Σχόλια Ἀριστοφάνους, Πλοῦτος 1129) όπου οι νέοι φούσκωναν ασκούς με αέρα, τοὺς άλειφαν με λάδι και πηδούσαν επάνω τους προσπαθώντας να διατηρήσουν την ισορροπία τους. Και από τους κώμους και το Πνεύμα του Διονύσου το Θειο. Από τον Διόνυσο και τους Σατύρους και τους ακολούθους του ως αρχικωμαστὲς και κωμαστές, γεννήθηκε ἡ Σάτυρα και ἡ Κωμωδία και ἡ Τραγωδία, η ωδή των Σατύρων, ωδή των κωμών, ἡ ωδή του τράγου προς τη θυσία. Ὁ Διόνυσος είναι ὁ θεός που διασπάται και θυσιάζεται, που τρώμε και πίνουμε από αυτόν. Να ἡ αγροτική απαρχή του Σατυρικού δράματος, της μεγαλειώδους Τραγωδίας και Κωμωδίας των Αθηναίων. Ὁ ανταγωνισμός των ομάδων κωμαστών πήρε σιγά σιγά πιο συστηματική μορφή, άρχισαν να κατασκευάζονται τα θέατρα και εκτός της πόλης των Αθηνών και ως αποτέλεσμα άρχισαν να παίζονται τραγωδίες και κωμωδίες σὲ όλη την Αττική.
Αυτές οι αθλοπαιδιές προσδίδουν αυτό που ὁ Πλούταρχος καλούσε «το παλαιόν επέμπετο δημοτικώς και ιλαρώς» τοῦ παραδοσιακού παλαιού εορτασμού τῶν Διονυσίων ἐν Ἀγροῖς. 


Αλλά κάτω από την επίδραση των μεγαλύτερων εκδηλώσεων των Αθηναίων , οἱ 41
Δήμοι της Αττικής δημιούργησαν σιγά σιγά τους δικοὺς τους τοπικοὺς ἑορτασμούς.

    Την 26η του μηνός ετελούντο στην Αθήνα και την Ελευσίνα τα Αλώα, προς τιμήν της Δήμητρας, της Κόρης (Περσεφόνης) και του Διονύσου ταυτόχρονως.
Η ονομασία της γιορτής προέρχεται από το άλως, που σημαίνει αλώνι, ή καλλιεργημένο χωράφι. Όμως η άλως δηλώνει εκτός από αλώνι ( ἡ ἅλως [τῆς > ἅλω] και το  φωτεινό δακτύλιο γύρω από τον ήλιο, την σελήνη ακόμα και το φωτοστέφανο των αγίων αλλά και τον σκούρο κύκλο γύρω από την θηλή του μαστού…

Η γιορτή πανηγυριζόταν τον μήνα Ποσειδεώνα – αν και διίστανται οι γνώμες των ειδικών – και στο τέλος της υπήρχε πομπή προς τιμήν του Ποσειδώνα ως χθόνιου θεού (Γαιήοχος) και θεού της βλάστησης· ως Ποσειδώνας Φυτάλμιος, δηλαδή γονιμοποιός· μια αρχέγονη μορφή του Ποσειδώνα, της προσωποποίησης των γλυκών νερών που γονιμοποιούν τη γη.

¨Όμως η άλως στη μορφή άλFω στὴ μεγάλη δίγλωσση Κυπριακὴ ἐπιγραφὴ ἀπὸ τὸ Ἰδάλιον [DGEEP 679.9,18,21] σημαίνει και  καλλιεργημένο πεδίο.
Πρὸς αλFω συναρτώνται τὰ αλφάνω, αλφαίνω, που σημαίνουν παράγω, αλφεσίβοιος είναι αυτὸς πού εκτρέφει βόδια, Άλφη σημαίνει παραγωγή, κέρδος, αλφηστής σημαίνει ὁ παραγωγός, ὁ ἐξευρίσκων πόρο καὶ πόρους.

Τα Αλώα ήταν γιορτή γυναικεία με ελευθεροστομία και με τελετές που είχαν τη σημασία της πρόκλησης γονιμότητας και ευφορίας.
Γι’ αυτούς τους λόγους, οι γυναίκες κρατούσαν στα χέρια τους ομοιώματα αντρικών και γυναικείων γεννητικών οργάνων και πανηγύριζαν άσεμνα. Στους αγρούς τοποθετούσαν πήλινους φαλλούς για την ενίσχυση και την διέγερση της γονιμότητος της γαίας… Οι φυτικές μορφές είναι τα στάχυα που μόλις βγαίνουν από την γη, ὡς φαλλοὶ που με τον κύκλο των εποχών θα γεννήσουν το καλοκαίρι τον σπόρο-σπέρμα της νέας γέννας. Οι φαλλοὶ επαυξάνουν τη δύναμη των σταχυών και υπόσχονται πλούσιο θερισμό.
Οι τελετές λάμβαναν χώρα στην Ελευσίνα διότι οι άνθρωποι άρχισαν την γεωργία καὶ την καλλιέργεια της γης από αυτό το μέρος και έπειτα εξαπλώθηκε, ήταν δε εορτή γονιμότητας.
Στην Ελευσίνα υπήρχε βωμός του Τριπτόλεμου καθώς η Δήμητρα ήταν αυτή που τον μύησε στη λατρεία της, καθώς και το αλώνι όπου κατά το θρύλο είχε αλωνιστεί το πρώτο σιτάρι που έβγαλε η σπορά του, και που ήταν γνωστό σαν Άλως Τριπτολέμου. ( Άλως = φωτοστέφανο )

 Μπορείτε να δείτε και τον ορφικό ύμνο της Δήμητρος

Ώ Δηώ μητέρα τών πάντων, θεά, δαιμόνια μέ τά πολλά ονόματα,
σεβαστή Δήμητρα, πού τρέφεις τά παιδιά και δίδεις τήν εύτυχίαν,
ώ θεά πού δίδεις τόν πλούτον, τρέφεις τά στάχυα,
παρέχεις τά πάντα και χαίρεσαι εις την ειρήνην και εις τάς εργασίας, πού απαιτούν πολύν μόχθον
σύ είσαι ή προστάτης των σπερμάτων, σύ δίδεις σωρούς από σιτάρι,
ή συχνάζουσα εις τά αλώνια, εσύ παράγεις χλωρούς καρπούς,
 και κατοικείς στις Ιερές κοιλάδες τής Ελευσίνος-
είσαι περιπόθητη, αγαπητή, τροφός όλων των θνητών,
και πρώτη εσύ έζευξες τόν αυχένα των βοδιών προς καλλιέργειαν,
 (κατ' αλλην εκδοχή πρώτος ό Διόνυσος έζευξε τά βόδια)
και έφερες εις τούς ανθρώπους βίον περιπόθητον πολυευτυχισμένο-
 βοηθείς εις την αύξησην των καρπών, είσαι σύνοικος τού Βρόμιου,
τιμάσαι μέ λαμπρότητα,
κρατείς λαμπάδα, είσαι αγνή, και χαίρεσαι με τά θερινά δρέπανα-

Ο Σχολιαστής του Λουκιανού σε κάποιο τμήμα του κειμένου του (Εταιρ. Διάλ. 7.4) αναφέρει: «αναφωνούσι δε προς αλλήλαις πάσαι αί γυναίκες αισχρά και άσεμνα, βαστάζουσαι είδη σωμάτων απρεπή ανδρειά τε και γυναικεία.

Ενταύθα οινός τε πολύς πρόκειται και τράπεζαι…. πρόσκειται δε ταις τραπέζαις και εκ πλακούντος κατασκευασμένα αμφοτέρων γενών αιδοία». (•«Η Οδύσσεια των Ημερολογίων, τόμος Α’ – αναζητώντας τις ρίζες», εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, εκδοθέν υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών.



συνεχίζεται...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Ποσειδηών ως νόμιμος σύζυγος





Όμως ο Ποσειδών ταυτίζεται με τον Ενάλιο Ζεύς. Ο Ζευς άπλωνε την εξουσία του και στη θάλασσα κι ονομαζόταν Ενάλιος και Βύθιος, Zηνοποσειδών,  Γαιάοχος, Θαλάσσιος. Έτσι εκείνοι που σώζονταν από τη θάλασσα μόλις έφταναν στη στεριά προσεύχονταν στο Δία Αποβατήριο ή Σωτήρα. Σαν θεός της θάλασσας λατρευόταν και ως Ζευς Λιμενοσκόπος κλπ





Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (ΕΩ)
Alphabetic letter pi, Page 444, line 25

<Ποσειδεών>: καὶ οὗτος μὴν Ἀθήνηισιν ὀνομασθεὶς ἀπὸ
 τοῦ καθιερῶσθαι τωῖ Ποσειδῶνι.  
<Ποσειδεών>: ἕκτος μὴν παρὰ Ἀθηναίοις οὕτω καλούμενος.

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 3, page 719, line 8
Ποσειδῶν δὲ τὸ συνέχον αἴτιον τὴν θάλασσαν, ἐπεὶ
πόσεως αἴτιος διὰ τοὺς ποταμοὺς καὶ τὰ λοιπὰ ὕδατα, ἃ ἐκ θαλάσσης διηθού-
μενα ἐκρέουσιν, ἀφ' ἧς καὶ οἱ ὑετοὶ πότιμοι καὶ αὐτοὶ ὄντες ἄναμμα ἔχουσι.
διὸ καὶ οἱ Ἀττικοὶ τὸν περὶ χειμερίους τροπὰς μῆνα Ποσειδεῶνα καλοῦσιν,
ὡς Ἀνακρέων «μεὶς μὲν δὴ Ποσειδηΐων ἕστηκε, νεφέλαι δ' ὕδατι βαρύνονται,
ἄγριοι δὲ χειμῶνες παταγοῦσι». καὶ τοιοῦτος μὲν καὶ ὁ Ποσειδῶν


Ποσειδέων όμως καλείται  και ο μήνας του χειμώνα κατά το Αττικό ημερολόγιο. Ο έκτος μήνας κατά τους Αθηναίους και ο μήνας της χειμερινής τροπής του Ηλίου.  Μέσα τον Ποσειδεώνα συνέβαινε και η μικρότερη μέρα του χρόνου, η «διαμεμετρημένη ημέρα» ή η «διαμετρημένη ημέρα», η μικρότερη δηλαδή σε διάρκεια μέρα του έτους ίση με περίπου 9,5 ώρες.

Ο χρόνος της «διαμεμετρημένης ημέρας» διαιρούμενος, μέσω κλεψύδρας, σε τρία μέρη χρησίμευε στα δικαστήρια για την αγόρευση του κατηγόρου, για την υπεράσπιση του κατηγορουμένου και για τις ομιλίες των δικαστών.
Είναι δε αυτή η  ημέρα που αγωνίζονται οι μέγιστοι στους μέγιστους αγώνες.
Η σύντομη ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου έχει επιλεγεί γι αυτόν τον σκοπό, δηλαδή να χωρίζετε σε  τρία μέρη η μέρα, στα οποία ήταν μοιρασμένη ανάλογα και η κλεψύδρα, και να περιλαμβάνει ακριβώς το χρόνο που μπορεί σε οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου να χρησιμοποιείται για αμερόληπτες δικαστικές διαδικασίες που μπορούν να ασκηθούν






Aristoteles et Corpus Aristotelicum Phil., Fragmenta varia
Category 8, treatise title 44, fragment 463, line 1

<διαμεμετρημένη ἡμέρα>: μέτρον τί ἐστιν
ὕδατος πρὸς μεμετρημένον ἡμέρας διάστημα ῥέον. ἐμετρεῖτο
δὲ τῷ Ποσειδεῶνι μηνί. πρὸς δὴ τοῦτο ἠγωνίζοντο οἱ μέ-
γιστοι καὶ περὶ τῶν μεγίστων ἀγῶνες. διενέμετο δὲ εἰς τρία
μέρη τὸ ὕδωρ, τὸ μὲν τῷ διώκοντι τὸ δὲ τῷ φεύγοντι, τὸ
δὲ τρίτον τοῖς δικάζουσι. ταῦτα δὲ σαφέστατα αὐτοὶ οἱ
ῥήτορες δεδηλώκασιν ... <Ἀριστοτέλης> δ' ἐν τῇ Ἀθηναίων
πολιτείᾳ διδάσκει περὶ τούτων.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (ΑΔ)
Alphabetic letter delta, entry 384, line 1

<Διαμεμετρημένη ἡμέρα>· τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας ὕδατι
μεμετρημένῳ διεμέτρουν. καὶ τοῦτο ἐγίνετο ἐν μόνῳ τῷ Ποσειδεῶνι

μηνί· βραχυτάτας γὰρ οὗτος ὁ μὴν τὰς ἡμέρας ἔχει. οἱ τοίνυν δημόσιοι
καὶ μεγάλοι ἀγῶνες πρὸς τοῦτο τὸ ὕδωρ ἠγωνίζοντο. καὶ διενέμετο εἰς
τρία μέρη ἡ ἡμέρα· ἡ μὲν πρώτη ἡμέρα τῷ κατηγόρῳ, ἡ ἐφεξῆς δὲ τῷ
κατηγορουμένῳ καὶ ἡ τρίτη τοῖς δικάζουσιν εἰς τὸ σκέψασθαι τὴν
ψῆφον.

Επίσης αναφέρει ο Αριστοτέλης ότι την εποχή του Ποσειδεώνος πρέπει να λάβει χώρα η πρώτη ωοτοκία, πριν από το χειμερινό Ηλιοστάσιο ενώ η τελευταία την άνοιξη.

Ο μήνας που προηγείται του Ποσειδεών είναι ο Μαιμακτηριών και ο επόμενος που τον διαδέχεται είναι ο Γαμηλιών. Ο Ποσειδεών έχει πάρει την ονομασία του από τον ίδιο τον θεό Ποσειδώνα και είναι ο μοναδικός θεός που δίδει το όνομα του και σε μήνα του ημερολογίου. Ταυτίζεται δε με τον μήνα Δεκέμβριο και είναι ο μήνας με του χειμερινού ηλιοστασίου.

Το πρώιμο όριο για τον Ποσειδώνα ήταν γύρω στις 17 Νοεμβρίου έως 13 Δεκεμβρίου το κανονικό στις 9 Δεκεμβρίου και το μέσο όριο του συνέπιπτε στις 28 Δεκεμβρίου (κατά την εποχή του Σόλωνος -593, -592 π.Χ.)
Ο Ποσειδών ως εκπρόσωπος του υγρού στοιχείου θεωρείται ως το συνεχές αίτιον για την Θάλασσαν…

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 3, page 719, line 8

Ποσειδῶν δὲ τὸ συνέχον αἴτιον τὴν θάλασσαν, ἐπεὶ
πόσεως αἴτιος διὰ τοὺς ποταμοὺς καὶ τὰ λοιπὰ ὕδατα, ἐκ θαλάσσης διηθού-
μενα ἐκρέουσιν, ἀφ' ἧς καὶ οἱ ὑετοὶ πότιμοι καὶ αὐτοὶ ὄντες ἄναμμα ἔχουσι.
διὸ καὶ οἱ Ἀττικοὶ τὸν περὶ χειμερίους τροπὰς μῆνα Ποσειδεῶνα καλοῦσιν,

Στα Ανακρεόντεια ο Ποσειδεών αναφέρεται ως Ποσιδηιών  και είναι η περίοδος των βροχών και των νεφελών και του ψύχους (Anacreon Lyr., Fragmenta
Fragment 17, line 1 )

… μὲν δὴ Ποσιδηίων
ἕστηκεν †νεφέλη δ' ὕδωρ
<       > βαρὺ δ' ἄγριοι
χειμῶνες κατάγουσι.†

Είδαμε στο προηγούμενο κείμενο την σχέση που συνδέει τον Ποσειδώνα με την Δήμητρα (εδώ- σύνδεσμος)
Όμως η Δήμητρα φέρει και την ονομασία Δηώ τα είδαμε σε προηγούμενα κείμενα Εδώ (http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.gr/2010/10/blog-post_29.html)

812 = ΔΗΩ = ΑΝΤΙΠΡΑΞΙΣ ( αντίσταση, αντίδραση, αντίπραξη) = ΓΑΙΗΟΧΟΝ (Αυτός/η που προστατεύει τη γη)  επίθετο του Ποσειδώνος και του Διός.

812 = ΔΗΩ = ΖΕΩ = ΩΔΗ = ΣΦΑΙΡΑ

Το όνομα ΔΗΩ/Δηούς μας δηλώνει και πάλι την ίδια την ΔΗ-ΜΗΤεΡΑ αλλά ταυτόχρονα μας δίνει και την έννοια του ρήματος Δηώ  που σημαίνει αρπάζω, λαφυραγωγώ, δήωσις η διαρπαγή και ο διαρπαγμός όπως και την ενέργεια της ΩΔΗΣ – με τον αναγραμματισμό της ΔΗΟΥΣ (ΔΗΩ= ΩΔΗ)  αλλά και την ΟΟΔ(υν)η την ΟΔΥΝΗ

Αλλά Δήω με μια αλλαγή στον τόνο και μόνο δηλώνει  ακριβώς και  την αντίθετη έννοια του ΘΑ ΒΡΩ!!!





Η Δήμητρα η αναζητούσα και η διδάσκουσα μήτηρ  μέσω του ονόματος της είναι αυτή που όχι μόνο της έχουν διαρπάξει την κόρη της αλλά το ίδιο της το όνομα με άλλες ιδιότητες δηλώνει και την ελπίδα της εύρεσης της κόρης της.

Ενώ Δηά και δηαί είναι το κρητικό κριθάρι

Etymologicum Gudianum, Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιονζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry delta, page 355, line 28

 <Δηώ>· ἡ Δημήτηρ, ὅτι πολλὴν ἐδῄωσε γῆν, τουτέστι διέκοψε, ζητοῦσα τὴν
θυγατέρα. ἢ γηώ τίς ἐστι, <καὶ> κατὰ τροπὴν τοῦ <γ> εἰς <δ> Δηώ. ἢ ἀπὸ τοῦ
Δημήτηρ καθ' ὑποκορισμὸν Δηώ, ὡς ἡ Εἰδοθέα Εἰδώ καὶ Ὑψιπύλη Ὑψώ. ἢ ὅτι
λυπουμένη διὰ τὴν θυγατέρα ἐδαίετο τὴν ψυχήν. ἢ Δηώ παρὰ τὰς δήας· οὕτω
γὰρ δήαι προσαγορεύονται ὑπὸ Κρητῶν αἱ κριθαί.
 <Δῃῶ>· κόπτω, καίω, πραιδεύω. <ex. gr. Δ 416> “δῃώ<σω>σιν” πολεμή<σω>σιν.

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 263, line 43

<Δήετε>: Εὑρίσκετε. Παρ' ὃ τινὲς καὶ τὴν Δή-
μητραν Δηὼ λέγουσι, διὰ τὸ τοὺς ἐντυγχάνοντας
αὐτῇ τὴν θυγατέρα [ζητούσῃ,] λέγειν <δήεις>, ὅ
ἐστιν εὑρήσεις. Γίνεται δὲ παρὰ τὸ δέω, τὸ σημαῖνον
τὸ εὑρίσκω, δήω.
 <Δηώ>: Ἡ Δημήτηρ· καὶ διφορεῖται, ὡς φησὶν ὁ
τεχνικός. Οἶδε γὰρ ἡ παράδοσις τὸ ἦτα μετὰ τοῦ
ἰῶτα, καὶ χωρὶς τοῦ ἰῶτα. Καὶ εἰ μὲν μὴ ἔχει τὸ ἰῶτα,
λέγει ὅτι ἐστὶ παρὰ τὸ δήω τὸ σημαῖνον τὸ εὑρίσκω·
καὶ γὰρ ἡνίκα περιήρχετο εἰς ζήτησιν τῆς θυγατρὸς
αὐτῆς, κατ' εὐφημισμὸν ἔλεγον πάντες, <δήεις>,
τουτέστιν εὑρήσεις· ἢ ἐπειδὴ αὕτη ἐφεῦρε τὸν
σῖτον. Εἰ δὲ ἔχει τὸ ἰῶτα, λέγεται ὅτι γέγονε
παρὰ τὸ δαίω, τὸ κόπτω, κατὰ τροπὴν Ἰωνικὴν τοῦ
ἄλφα εἰς ἦτα. Καὶ γὰρ ἡ Δημήτηρ γῆ ἔστιν· ἡ
γῆ δὲ διακόπτεται ἐν τῷ ἀροτριᾶσθαι. Ἢ παρὰ τὸ
δαίω, τὸ καίω· ὅτι μετὰ λαμπάδων ἐζήτει τὴν θυγα-
τέρα. Τινὲς δέ φασιν, ὡς λέγει ὁ τεχνικὸς, ὅτι
ὑποκοριστικόν ἐστιν ἀπὸ τοῦ Δημήτηρ Δηώ· ἀγνο-
οῦντες τὸν σχηματισμὸν τῶν τοιούτων ὑποκοριστικῶν.
Τὰ γὰρ τοιαῦτα ὑποκοριστικὰ θέλει φυλάττειν τὸ
σύμφωνον τῆς δευτέρας συλλαβῆς τῶν ἰδίων πρωτο-
τύπων· οἷον, Ὑψιπύλη, Ὑψώ· Εἰδοθέα, Εἰδώ. Εἰ
οὖν Δημήτηρ, Δημὼ ὤφειλεν εἶναι. Ἀλλ' οὐκ ἔστιν
ὑποκοριστικόν.
<δηὼ>, ἢ ὅτι πολλὴν ἐδῄωσε γῆν, τουτέστι διέκοψε,
ζητοῦσα τὴν θυγατέρα· ἢ γηώ τις ἐστὶ, κατὰ τροπὴν
τοῦ γάμμα εἰς δέλτα. Ἢ ὅτι λυπουμένη διὰ τὴν
θυγατέρα, ἐδαίετο τὴν ψυχήν. Ἢ Δηὼ, παρὰ τὰς
δηάς· οὕτω γὰρ <δηαὶ> προσαγορεύονται ὑπὸ Κρητῶν
αἱ κριθαί.






Και Δηά ή δηαί λοιπόν ως η κρητική ονομασία για το κριθάρι, και με τη Δηώ να σχηματίζεται, είτε με την ίδια αναλογία, που συμβόλιζε τη φυτική αρχή, ή είτε το κριθάρι, δηλαδή την αρχή  της φυτικής ζωής που συνδεόταν με τους σπόρους του κριθαριού και σε άλλα κείμενα με τον σίτον.

780 = ΣΙΤΟΣ = ΒΡΟΧΗ = ΕΔΑΦΟΣ =  ΠΙΠΤΕΤΕ = ΙΣΤΟΣ = ΠΟΝΤΙΟΣ = ΠΟΤΝΙΟΣ =  ΜΑΥΡΟΛΙΘΟΝ =  ΞΥΝΟΣ (ξυνός, κοινός, ανήκων σε όλους, επ. Απόλλωνος, επ. Διονύσου),  = ΟΦΙΣ (όφις, φίδι, δράκος, βέλος, ακτινοβολία, αστερισμός κλπ  ) = ΙΟΥΛΟΣ = ΝΥΣΙΟΝ

Η ερμηνεία λοιπόν του Ποσειδαών ή Ποσειδηών  μας δίνεται και μια δεύτερη ανάγνωση με την έννοια της σύνθετης λέξης που προέρχεται από το Πόσις+ Δηώ  όπου Πόσις ή πότις = νόμιμος σύζυγος, άντρας, κύριος, ιδιοκτήτης (πχ. Δεσ-πότης) + Δηώ  όπως και το Δεσ+πότης δηλώνει τον Κύριο σύζυγο της Δέσποινας της Κυρίας της Πότνιας κλπ

Έτσι ο Ποσειδαών ή Ποσειδηών δεν είναι άλλος από τον νόμιμο σύζυγο, άντρα, κύριο, ιδιοκτήτη της Δηούς/ Δήμητρος, όπως το ίδιο ακριβώς σημαίνει και το επίθετο Γαιήοχος που είδαμε και στο αμέσως προηγούμενο κείμενο "αυτός που φέρνει την γή (=Δήμητρα) στο σπίτι του, αυτος που παντρεύεται, δηλ. ο σύζυγος της Γαίας, αρα ο Ποσειδώνας.






συνεχίζεται…