Οὗτός ἐστιν ὁ μέγας καλούμενος Ἰχθύς

Μια μικρή ανασκόπηση ή περίληψη κειμένων, αν θέλετε, για να προχωρήσουμε στα κείμενα.

Ξεκίνησα από ότι η λατρεία του Βάκχου-Ίακχου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια  λατρεία που εχει ενσωματώσει και την λατρεία του Ιερού Ιχθύος. Καθώς ο Διόνυσος θεωρείται ο θεός πάσης της υγρής φύσεως. Αργότερα αυτή  η λατρεία έχει προσαρμοσθεί και δίδεται ως λατρεία του Ιχθύος – και ως σύμβολο- διακριτικό των πρώτων Χριστιανών.

Η ερμηνεία του Ιχθύος όπως δόθηκε σε προηγούμενα κείμενα είναι κατ΄ουσίαν

ΙΚ-ΘΥΣ εκ του

ϊκω =φθάνω + θύω =ορμώ· ό κινούμενος ορμητικά

Θύω  (ῥ. ΘΥ-)' φυσῶ δυνατά, συρίζω (ἐπὶ ἀνέμου)' ἐπὶ ποταμῶν καὶ κυμάτων, φουσκώνω' ἐπὶ ἀνθρώπων, μαίνομαι, λυσσῶ, τρελλαίνομαι, αλλα και την ερμηνεία του ως Θύω : καίω, καπνίζω, θυμιατίζω, θυσιάζω' μετὰ δοτ. προσ., προσφέρω θυσία.

Δηλ. ο κινούμενος προς θυσίαν ή αυτού που φτάνει μαινόμενος, φουσκωμένος, ή αυτός που φθάνει συρίζοντας, ή φυσώντας δυνατά, ή κλαίγοντας με οδυρμό, θρήνο και γοώντας κλπ

Ο Διόνυσος ως Βάκχος ή κλαυθμός, εκτός από την ονομασία του Ίακχου και του Ιχθύος φέρει συγχρόνως και την ονομασία του Φανού, Φάνη. Κατ΄άλλη ονομασία τον ταυτίζουν με τον Όνο ή τον Ονίσκο το ψάρι που είναι γνωστό ως γάδος ή  βακαλάος ή Gadus

Έτεροι  ιεροί ιχθύες φέρουν ονόματα όπως Ανθίας ή καλλίχθυς, ο πρώτος εκ των ιερών ιχθύων, ή καλλιώνυμος και έλοπας ή λύκος ή λάβρος ανθίας ή χάννος ή αυλωπίας  ή ιερός ιχθύς,  δηλαδή ο ωραίος ή  έ/όμορφος ιχθύς. Ονομάζεται και καλλιώνυμος ή καλόγνωμος.

Άλλος ιχθύς ο  Γλαύκος = ακτινοβόλος,  ή Γαλεόρρινος – γαλέος δηλαδή μικρόσωμο σκυλόψαρο χωρίς δόντια που γεννά μικρά ζωντανά, ζωοτόκο.

Ο Γλαύκος ως μυθολογικός ιχθυόμορφος ήρωας συνδέεται με το γλαύκιο βοτάνι ή  την «αείζων άφθιτον πόαν» ή την αθάνατη πηγή —το αθάνατο βοτάνι ή το αθάνατο νερό και  γενικότερα την αθανασία στους περισσότερους μύθους όπου εμφανίζεται. Ενώ θεωρείται  δε ως μια ακόμα ονομασία του Παλαίμονος/ Μελικέρτη υιού της Ινούς ή Λευκοθέας, και πρωτοξαδέρφου και ομογάλακτου του Διονύσου. Όπου  Μελι-κέρτης ο  υιός που (εκ του κιρνώ, κίρνημι) αναμειγνεύει, ανακατώνει υγρά σε κράμα, μετριάζει, βάζει κρασί και νερό στο ποτήρι, χύνει (εκ του Κιρνώ ) τον οίνο με το ύδωρ και ποιεί κράμα μαζί με μέλι  ή ο υιός της μελίκρας ή το μελίκρατον του κράματος μελιού και γάλατος που χύνεται προς τιμή των χθόνιων θεών και των νεκρών, το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό …Ο μελικτάς ο ψάλτης και ο τραγουδιστής και ο αοιδός, με το μέλος και τα μελωδικά μέρη… δες και Μελικέρτης/Παλαίμωνας,  υιός της Δυνατής Δίνης, ο Δύνος/Δίνο, Διόνυσος που ανευρέθει πνιγμένος πλησίον Πίτυος στις Σκυρωνίδες Πέτρες από τον Σίσυφο. Ενώ αντιστοιχο μύθο αναφέρουν οι Κρητικοί και οι αντίστοιχοι Αιγινήτικοι μύθοι για την Βριτομάρτη.

Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος όμως ο Γλαύκος αποτελεί είδος «άρρωστης» ψυχής όπου έχει προσκολληθεί στα γήινα υλικά αγαθά και έχει χάσει την αρχαία της – καθαρή και φωτεινή, θεία φύση καθώς Γλαυκός= ακτινοβόλος-  μοιάζοντας περισσότερο σε θηρίο ή αγρίμι. Ενώ στα κείμενα του «Φαίδρου» γίνεται πραγματικά η αποκατάσταση της ψυχής, εδώ αναδύεται ο Γλαύκος από τη θάλασσα και εορτάζει την ανάστασή του, ξαναβρίσκει την «αρχαία φύσιν» του δηλαδή την παλαιά του ενότητα και πληρότητα.
Άλλοι ιεροί ιχθύες τα Δελφίνια και οι Πόμπιλοι στον Αθήναιο και στους «Δειπνοσοφιστές» Δελφίνιον το ιερό του Απόλλωνος αλλά και το Δελφινίω Δικαστήριο, Δελφίς ο ιχθύς αλλά και Δελφοί το ιερόν του Απόλλωνος, Δελφύς η μήτρα, Διώνη η Αφροδίτη, κλπ οι αναλύσεις όλες βρίσκονται σε προηγούμενα κείμενα (τίς δ' ἐστὶν ὁ καλούμενος ἱερὸς ἰχθύς; )

Ο Πομπίλος, ο οδηγός των ψαράδων, θεωρείται πομπός και προπομπός, απόστολος και απεσταλμένος, γεννημένος από το το αίμα του Κρόνου, και γεννημένος μαζί με την Αφροδίτη, ερωτικός και ιερός ιχθύς. Ένας και μόνος ο  ΠΟΜΠ –ΙΛ- ΟΣ ή ΠΟΜΠΟΣ-ΙΛ ή ο ΙΛ+ ΠΟΜΠ-ΟΣ .

Όπου Ιλ – η ρίζα που δηλώνει κατά τον μητροπολίτη Αθηναγόρα , Ιλ ἡ ρίζα = ρίζα χρυσοῦ· Ιλ καὶ Ελ καὶ Αλ δὲ καὶ ὁ θεὸς, κατ’ ἐξοχὴν ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Ἑλλάνιος Ζεὺς.(Αθηναγόρας) ενώ κατά τον Έλληνα λόγο δηλώνει την κάθοδο ολίγης  δύναμης  ηλιοφωτισμού, συνεχώς τροφοδοτούσα  και μάλιστα δύναμη Λ- Λόγου

I  = Ολίγη δύναμις (ηλιοφωτισμού), συνεχώς τροφοδοτούσα με αμφίδρομο κίνηση, αφανή

Και όπου Λ = Γιά τά ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά…

Και ποιος δίδει για τα ουράνια τον φωτισμό παρά ως ΠΟΜΠΟΣ(απεσταλμένος, απόστολος)+ΙΛ (Χρυσός φωτισμός ή ολίγη δύναμη ηλιοφωτισμού) Εκ των κειμένων αποδεικνύεται ότι ο Πομπίλος δεν είναι παρά ο Έρως ο μέγας Δαίμων Απεσταλμένος ουράνιος ιερός και  ερωτικός – ο ανήκων στον έρωτα, - στην έσω +ροή -  γεννημένος συγχρόνως, συνάμα, μαζί  με την Αφροδίτη…

Ο Έρως ο μέγας Δαίμων – κάθε τι «δαιμονικό» βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.

Ο Έρως που συνδέει το θνητό με το αθάνατο ή η βαθύτερη ερωτική φύση που κατεχόμενη από θεία μανία αναζητεί τον «δαίμονα» θείον Έρωτα, που θα την φέρει σ’ επαφή με το θείον. Η λέξη Έρως ομοιάζει σαν να περιγράφει δια των αναγραμματισμών αυτή την ιδιότητα της ροής, την «διαπορθμεύουσα» την «μεταξύ» την συνδέουσα τους θνητούς με τους θεούς. Έρως = έσω+ ρ(έω) ή η έσω(τερική/τερη)+ ροή.  Ο Πομπίλος ως η εκ των έξω και προς τα έσω δύναμη (της ψυχής) που ρέει ως θείος σπινθήρ - ηλιοφωτισμός με την ύπαρξη του Έρωτος = έσω+ροής και της μόνιμης ερώτησης που θέτει περί της θείας ύπαρξης- ψυχής κλπ.

Η Αφροδίτη  όπως και η Σεμίραμις ή Σύρια θεά μητέρα του Ιχθύος Δερκετώ έχουν παραμείνει  ως θεότητες σε πολλούς μύθους και με διαφορετικά ονόματα της  όμως με κοινά σύμβολα. Άλλοτε ως ψάρια ή με χαρακτηριστικά ψαριών, ουρές κλπ και συγχρόνως περιστέρια. Εδώ η Αφροδίτη γεννιέται συγχρόνως μαζί με τον Πομπίλο.
Ο Κάρλ Κερένϋι στο βιβλίο του "Ελληνική Μυθολογία" αναφέρει: "Δεν ήταν βέβαια σ' εμάς το όνομα Αφροδίτη το μοναδικό όνομα της μεγάλης Θεάς του έρωτος. Ονομαζόταν επίσης με το ελληνικό όνομα Διώνη. Έτσι αντηχεί ο θηλυκός τύπος του Διός. Μπορεί κιόλας να συγκριθεί με τη λατινική Διάνα. Διώνη σημαίνει: θεά του γαλάζιου ουρανού. Η Διώνη ήταν επίσης γνωστή και ως θεά των νερών. Στη Δωδώνη λατρεύτηκε μαζί με τον Δία ως πηγαίο θεό, ως σύζυγος του ύψιστου θεού και ως θεά των πηγών, από την οποία δεχόταν χρησμούς. Ο Ησίοδος την συναριθμεί στις Ωκεανίδες αλλά και τις Τιτανίδες.

Ο Επωπεύς θα μεταμορφωθεί στον  Πομπίλο… και θα φέρει και τις ιδιότητες του Επόπτη – επίθετο του Διός όπως και το Επωπεύς- αλλά και του ιερού ουράνιου και θείου – δαίμονα – απεσταλμένου, όπου Όπις = Οπ-ωπα δηλ. οφθαλμός, η θεία εκδίκηση ή τιμωρία επί της παραβιάσεως των θείων νόμων, αλλά και η πρόνοια και η ευ-μένεια των θεών (θετική έννοια), σεβασμός μετά φόβου προς θεούς, προσοχή στα πράγματα και αφοσίωση, ζήλος και η αποτροπή κακών, καθώς όπις θεών ή θεία τιμωρία, με καλή σημασία ή ανταμοιβή, οπίζομαι έχω σέβας, εκτιμώ. Όπις στην ουσία σημαίνει την Μήνιν- θυμό, οργήν από το έπω. Οπιδνός : φοβερός, σεβάσμιος.

Ο Επωπεύς  συνδέεται με την Δήμητρα, την Φ/Περσεφόνη, τον Μονογενή Διόνυσο, την αναγέννηση, τον τόκο, κάθοδο στον Αδη, τριαδική θεότητα, την Ουράνια Αφροδίτης, την Αστάρτη κλπ. (δείτε προηγούμενο κείμενο)

Αντίστοιχα δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τον ακόλουθο μύθο -με τον μύθο της Αφροδίτης και του Επωπέα – που περιέχει την συνέχεια του - τον μύθο αυτόν περί της ελεύσεως του υιού.  Συγχρόνως  και  την αντίστοιχη μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια .‘Όπου Έλευσις: η άφιξη, ο ερχομός και η έλευσις. Και ταυτόχρονα  η αντίστοιχη παραπομπή στον μύθο της  Δάειρας,

Η Δάειρα η «σοφή θαλασσινή», που ταυτίζεται με την Αφροδίτη, αλλά και την Περσεφόνη σε έτερα κείμενα αλλά και την Δήμητρα, την Ήρα, - με τη μινωική Περιστερά-θεά που αναδυόταν κάθε χρόνο από τη θάλασσα της Πάφου στην Κύπρο με ανανεωμένη την παρθενία της όπως και στην περίπτωση της Ωκυρρόης δηλ. αυτής που ρέει γρήγορα - που είδαμε στο προηγούμενο κείμενο (μία από τις Ὠκεανίδες, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος) που γεννήθηκε εκεί όπου ρέει ο  ποταμός ‘Ιμβρασος (Ποταμός της Σάμου δίπλα στο Ηραίο, όπου λεγόταν ότι η Ήρα λουζόταν και επανακτούσε την παρθενία της. Γι' αυτό λεγόταν και Παρθένιος).

Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος., από τον οποίο πήρε και το όνομά της η πόλις της Ελευσίνας.

Το όνομα Ελευσίς δεν ήταν παρά ένα από τα επίθετα του σιταρο-θεού αλλά και θεού πάσης της υγρής φύσεως Διονύσου, όπου λατρευόταν στα Ελευσίνια μυστήρια, ως η «έλευσις» του Θείου βρέφους της Σοφής Θαλασσινής θεάς – Δάειρας. Του Πνεύματος που περιφερόταν επάνω στα νερά καθώς ο  Ελευσίς δεν διέθετε πατέρα, παρά μόνο παρθένο μητέρα, και είχε δημιουργηθεί προτού επικρατήσει η πατριαρχία.

Η ταύτιση της Αφροδίτης με την Δάειρα και την Δήμητρα αλλα και με την Διώνη. Αλλά και η ταύτιση της υγρής ουσίας με την Δάειρα, καθώς θεωρείτε  και αδερφή της Στυγός. Όπου η υγρή φύση θεωρείται ότι είναι η αρχή και έχει συντελέσει στη γέννεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, καθώς δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή, τον αέρα και την φωτιά.

Η έννοια της Δάειρας είναι η θηλυκή μορφή του <δαήμων>· εἰδήμων, ἐπιστήμων r *ἔμπειρος, θα ταυτιστεί με την έννοια της μονογένειας ή μουνογένεια,  ενώ και η σχέση της με την ιδέα της ζωτικής δύναμης, και το πλήρωμα της ζωτικής ενέργειας, της αιώνιας νεότητας, η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς της έχουν δώσει αφορμή για διάφορες και συχνά ασυμβίβαστες ερμηνείες μεταξύ των σύγχρονων μελετητών. Ορισμένοι απορρίπτουν τις πτυχές της θηλυκότητας και της γονιμότητας  και δίνουν προτεραιότητα μόνο στο πνεύμα της νεότητας, τη ζωντάνια και τη δύναμη, ανεξάρτητα από το σεξουαλική σύνδεση, την οποία αποδίδουν μόνο σε άνδρες θεούς  και οι ρόλοι  αλλάζουν ανάλογα με τις περιστάσεις: έτσι ώστε οι άνδρες θεοί να ενσαρκώνουν την έννοια της iuvenes –ανανέωσης νεότητας κλπ.

Οι ίδιες στην ουσία λατρείες που έχουν διασωθεί με διαφορετικά ονόματα μέσω της ίδιας της «δικής» μας Ήρας ή Δάειρας ή Δήμητρας κλπ … Η Μουνογένεια ή μονογένεια, η μοναδική του γένους ή η μοναδική γόνος ή η μονογενής, τα ονόματα ιδιότητες που φέρουν εκτός από την Δάειρα και η Περσεφόνη αλλά και η Παλλάδα Αθηνά, και βρίσκουν κατάληξη και  κοινό τους απόγονο στην ρωμαική Juno-Genius, την Ήρα Σωτήρα ή Ήρα-Ιδιοφυΐα ή Πνεύμα.

Όμως στην  αστρονομία αναφέρονται δύο ιχθύες που συνδέονται μεταξύ τους με σύνδεσμο-κόμπο λινόν κατά τους Καταστερισμούς του Ερατοσθένους. Απόλυτα συνδεδεμένοι με την Αφροδίτη και την Δερκετώ στους αντίστοιχους μύθους. Ενώ ακόμα και  σήμερα ο αστερισμός φέρει τα ονόματα της Αφροδίτης και του Έρωτα αντίστοιχα.

0222, 001, 1, 21, 1
Ἰχθύων.
Οὗτοί εἰσι τοῦ μεγάλου Ἰχθύος ἔγγονοι, περὶ οὗ
τὴν ἱστορίαν ἀποδώσομεν σαφέστερον, ὅταν ἐπ' αὐτὸν
ἔλθωμεν· τούτων δὲ ἑκάτερος κεῖται ἐν ἑκατέρῳ μέρει
διαλλάσσων· ὁ μὲν γὰρ βόρειος, ὁ δὲ νότιος καλεῖται·
ἔχουσι δὲ σύνδεσμον ἕως τοῦ ἐμπροσθίου ποδὸς τοῦ
Κριοῦ.
Ἔχουσι δ' ἀστέρας ὁ μὲν βόρειος ιβ [καὶ ἐπὶ τοῦ
λινείου ιβ], ὁ δὲ νότιος ιε· τὸ δὲ λῖνον αὐτῶν ᾧ
συνέχονται ἔχει ἀστέρας ἐπὶ τοῦ βορείου γ, ἐπὶ τοῦ
νοτίου γ, πρὸς ἀνατολὰς γ, ἐπὶ τοῦ συνδέσμου γ·
τοὺς πάντας ιβ· οἱ πάντες τῶν δύο Ἰχθύων καὶ τοῦ
συνδέσμου ἀστέρες λθ.

Αυτοί είναι οι γόνοι του μεγάλου Ιχθύος, του οποίου την ιστορία θα εκθέσουμε σαφέστερα όταν θα μιλήσουμε γι’ αυτόν. Ο καθένας απ’ αυτούς βρίσκεται σε διαφορετικό μέρος. Και ο μεν ονομάζεται βόρειος, ο δε νότιος. Έχουν δε σύνδεσμο που περνά από το μπροστινό πόδι του Κριού.

Ο μεν βόρειος έχει 12 αστέρες, ο δε νότιος 15. Το σκοινί το οποίο τους συνδέει έχει βόρεια 3 αστέρες και νότια άλλους 3. Ανατολικά έχει 3 και πάνω στο σύνδεσμο 3. Όλοι οι αστέρες και των δύο Ιχθύων και του συνδέσμου είναι 39.

0222, 001, 1, 38, D, 1
Ἰχθύος.
Οὗτός ἐστιν ὁ μέγας
καλούμενος Ἰχθύς, ὃν κάμ-
πτειν λέγουσι τὸ ὕδωρ τῆς
τοῦ Ὑδροχόου ἐκχύ-
σεως· ἱστορεῖται δὲ περὶ
τούτου, ὥς φησι Κτησίας,
εἶναι πρότερον ἐν λίμνῃ
τινὶ κατὰ τὴν Βαμβύκην·
ἐμπεσούσης δὲ τῆς Δερκε-
τοῦς νυκτός, ἣν οἱ περὶ
τοὺς τόπους οἰκοῦντες Συ-
ρίαν θεὸν ὠνόμασαν, τοῦ-
τον σῶσαι αὐτήν. τούτου
καὶ τοὺς δύο φασὶν Ἰχθύας
ἐγγόνους εἶναι, οὓς πάν-
τας ἐτίμησαν καὶ ἐν τοῖς
ἄστροις ἔθηκαν.
Ἔχει δὲ ἀστέρας ιβ, ὧν
τοὺς ἐπὶ τοῦ ῥύγχους λαμ-
προὺς γ.

Ιχθύς

Αυτός είναι ο μεγάλος, όπως λέγεται, Ιχθύς, που λένε ότι πίνει το νερό που χύνει ο Υδροχόος. Γι’ αυτόν λένε, όπως αναφέρει ο Κτησίας, ότι βρίσκονταν προηγουμένως σε κάποια λίμνη της Βαμβύκης. Όταν δε έπεσε μέσα σ’ αυτήν μια νύχτα η Δερκετώ, αυτός την έσωσε. Οι κάτοικοι των τόπων της Συρίας, ονόμασαν τη Δερκετώ Θεά. Επίσης λένε ότι οι δυο Ιχθύες είναι απόγονοί του. Όλους αυτούς λοιπόν (τον Ιχθύ και τους 2 Ιχθύες) τους τίμησαν και τους κατέταξαν στα άστρα.

Έχει δε, ο Ιχθύς, 12 αστέρες από τους οποίους οι 3 του ρόγχους είναι λαμπροί.

Λέγεται ότι οι Ιχθύες προέρχεται από τον Βαβυλωνιακό αστερισμό που χωρίζεται σε δύο τμήματα και φέρει τα ονόματα Šinunutu ή "το μεγάλο χελιδόνι" για τον νότιο ιχθύς και την Anunitum την κυρία του Ουρανού, για τον βόρειο ιχθύ.

 Στα πρώτα αστρονομικά κείμενα, μέρος του αστερισμού ονομαζόταν επίσης DU.NU.NU (Rikis-nu.mi, "σύνδεσμος ψαριών ή κορδέλα»).Οι ιχθύες σχετίζονται με την Αφροδίτη και τον Έρωτα, οι οποίοι δραπέτευσαν από το τέρας Τυφώνα πηδώντας στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε ψάρια, για να παραπλανήσουν το τέρας. Η Αφροδίτη μετά του υιού της Έρωτος διέφυγαν κολυμπώντας και για να μην χάσει ο ένας τον άλλον,  δέθηκαν με λινό σύνδεσμο. Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν την ελληνική μυθολογία, με την ιστορία της Αφροδίτης και του Έρωτα. Ο κόμπος του σχοινιού χαρακτηρίζεται με την ονομασία  Alpha Piscium, που ονομάζεται επίσης Al-Rischa ("το καλώδιο" στα αραβικά). Προς ανάμνηση του περιστατικού λοιπόν ως υπενθύμηση έμεινε ο αστερισμός των ιχθύων, καλούνται δε νότιος και βόρειος ἰχθύς.

Έτσι το μεγάλο περιστέρι ή το μεγάλο χελιδόνι είναι η απεικόνιση του Έρωτος - υιού ιχθύος-  και το έτερο "ψάρι" του αστερισμού αντιπροσωπεύει την μεγάλη Κυρία του Ουρανού και της θάλασσας την Αφροδίτη με όλες τις επιμέρους ονομασίες που της έχουν δοθεί και όλες τις επιμέρους ιδιότητες που αυτή φέρει. Από το μύθο της Αφροδίτης οι κλασσικοί συγγραφείς ονόμασαν επίσης τον αστερισμό Venus et Cupido, δηλ. Αφροδίτη και Έρωτας, ή Αφροδίτη Σύρια και Έρωτας, ή Αφροδίτη και 'Αδωνης, ή Διώνη, ή Veneris Mater- λατινική ονομασία της μητέρας Αφροδίτης.  Επίσης ο αστερισμός φέρει και την ονομασία Urania, Ουρανία και συνδέεται απόλυτα και με την Ουρανία Αφροδίτη.

συνεχίζετε

Juno-Genius

H Δάειρα, η σοφή ή η κατέχουσα την γνώση, όπως και η Περσεφόνη, που σε προηγούμενα κείμενα είδαμε, φέρουν τον τίτλο Μονο-γένεια  Όμοια είδαμε και την ταύτιση της Δάειρας με την Δήμητρα ή καλύτερα ακόμα και την μετέπειτα αντικατάσταση της από τα ιερατεία και την επικράτηση της δεύτερης στα ιερά της Ελευσίνος.

Η Μουνογένεια ή μονογένεια, η μοναδική του γένους ή η μοναδική γόνος ή η μονογεννής. Πως θα μεταφράζαμε τον τίτλο Μόνο-γένια αν θέλαμε στα λατινικά uno/uono –genius (;)

Όλα τα ιερά μυστήρια δεν είναι τιποτ΄ άλλο από τελετές γονιμότητας της φύσης και  απεικόνιση των διασυνδεόμενων ρόλων της θεότητας στους τομείς της γονιμότητας, στην γεωργία, τον πόλεμο και την βασιλεία, κλπ.
Η σύνδεση της Δ(α)ηρας που φέρει και τις ιδιότητες της Ήρας αλλά και της Παρθένου Αφροδίτης, της ρωμαϊκής «βασίλισσας των Ουρανών» αλλά  και της Σεμιράμιδος, Αταργάτιδος, βλέπε πρ. κείμενα. 

Η Ήρα ως Juno Regina - βασίλισσα των θεών και θεά του γάμου και του τοκετού συνδέεται με τον γόνο, - όπου γόνος : γένος, καταγωγή, γενεά, γονή, γέννημα, τέκνο, απόγονος, μικρός βλαστός, σπέρμα, σπόρος, βλαστάρι, γέννα, διάδοχος, σπορά, αποκύημα, δημιούργημα, καρπός, γέννηση, παραγωγή, αντρικό μόριο κλπ  αλλά και τη γέννα, όπου γέννα : γενεά, καταγωγή, φυλή, ράτσα, φύτρα, γέννημα, τέκνο. – αλλά και τη γέννηση : γέννηση, γένεση, γέννα, τοκετό, παιδοποίηση, τεκνοποίηση, παραγωγή, αναπαραγωγή και δημιουργία.
Γεννάω γεννώ – φέρνω στον κόσμο, παράγω. 



J-uno με τα  επίθετα της, ως ρωμαϊκής θεάς, μοναδικά, όπως και οι ιδιότητες που την συνοδεύουν μέσω αυτών. Συνδέεται μέσω του Diuno και Dioνe από το Diovona με την λατινική Iuvenis δηλ Νεότητα, νεολαία, ή νεαρός άντρας ως συγκοπτόμενη μορφή του Iun – iunior = νεότερος
Iuuen-  που σχετίζεται με την λατινική λέξη aevum (ηλικία, περίοδος) και την ελληνική λέξη Αιών ως η γόνιμη στιγμή, που αναφέρεται στην έννοια της ζωτικής ενέργειας. Iuvenis : είναι αυτός που φέρει το πλήρωμα της ζωτικής δύναμης. Σε κάποιες επιγραφές ο ίδιος ο Δίας καλείται ως Ιuuntus ή ως Ioviste ως iuuen «νεότερος» (http://en.wiktionary.org/wiki/Iovis)
Iuvare –βοηθώ
Iuvenis = νεαρός, μικρός, νεολαία
Iuventus – νιάτα νιότη
 Η Ήρα ως Juno συνδέεται με το  iuvare, (βοηθώ)  "να βοηθήσει, να φέρει όφελος", (http://www.majstro.com/dictionaries/Latin-English/iuvare) και iuvenescendo, δηλ. "ανανεωθείτε", σύνδεεται με την ανανέωση των νέων ακόμα και του φεγγαριού, ίσως και μια ακόμα σύνδεση της, αρχική, με τις θεές του φεγγαριού, αλλά και  σύνδεση της με τον Ιανό τον θεό των διοδίων και τότε λαμβάνει το όνομα iunonius
 Juno επίθ. της Ήρας, Junonian,

iuvenis στα Ελληνικά νεαρός, μικρός, νεολαία

iuventus στα Ελληνικά νιάτα, νεότης

 

Ενώ η σχέση της με την ιδέα της ζωτικής δύναμης, και το πλήρωμα της ζωτικής ενέργειας, της αιώνιας νεότητας αναγνωρίζεται πλέον, η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς της έχουν δώσει αφορμή για διάφορες και συχνά ασυμβίβαστες ερμηνείες μεταξύ των σύγχρονων μελετητών. Ορισμένοι απορρίπτουν τις πτυχές της θηλυκότητας και της γονιμότητας  και δίνουν προτεραιότητα μόνο στο πνεύμα της νεότητας, τη ζωντάνια και τη δύναμη, ανεξάρτητα από το σεξουαλική σύνδεση, την οποία αποδίδουν μόνο σε άνδρες θεούς  και οι ρόλοι  αλλάζουν ανάλογα με τις περιστάσεις: έτσι ώστε οι άνδρες θεοί να ενσαρκώνουν την έννοια της iuvenes –ανανέωσης νεότητας κλπ.
Οι ίδιες στην ουσία λατρείες που έχουν διασωθεί με διαφορετικά ονόματα μέσω της ίδιας της «δικής» μας Ήρας ή Δάειρας ή Δήμητρας κλπ …

Ένα από τα επίθετα της το Sospita ή Juno Sospita ( η Σωτήρας) αυτό που φέρει ως θηλυκή σύντροφο του Genius και της δίνει τις ιδιότητες της θηλυκής Genius 

Η άποψη ότι η Ήρα ήταν η θηλυκή αντίστοιχη του Genius, δηλαδή ότι οι άνδρες έχουν μια κηδεμονική οντότητα ή διπλό  που ονομάζεται ιδιοφυΐα, έτσι ώστε οι γυναίκες να έχουν τη δική τους ιδιοφυία που ονομάζεται Juno, έχει διατηρηθεί από πολλούς μελετητές, όπως στον  Kurt Latte.

Genius ή επί μέρους Junos από την ελληνική ρίζα γενι – ή γενν- που γίνεται gigno –γεννώ : γέννησα, γεννήθηκα, γεννημένος που αποδίδουν στον αρσενικό Θεό Genius – ανδροπρεπή παραγωγική ικανότητα σε αντίθεση με την γυναικεία φύση, που αντικατοπτρίζει την σύλληψη, και την γέννηση.

Κατά το παρελθόν, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι η θεά Ήρα η ίδια, είναι το θέμα μιας διαδικασίας άντλησης από τις επιμέρους JUNOS της κάθε γυναίκας. Σύμφωνα με τον Georg Wissowa και Κ Latte Genius (από τη ρίζα γενι- , απ 'όπου gigno σημαίνει ότι φέρουν ή γεννήθηκε, ενώ η αρχική έννοια δηλώνει και γονιδιακή σύνδεση) θα σχεδιάσει τη συγκεκριμένη ανδροπρεπή παραγωγική ικανότητα, σε αντίθεση με την γυναικεία φύση, που αντικατοπτρίζεται στη σύλληψη και την παράδοση, κάτω από την κηδεμονία της Juno Lucina.

Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι η ιδιοφυΐα κάποιου ήταν μια οντότητα που ενσάρκωνε τον ουσιώδη χαρακτήρα, την προσωπικότητά του, αλλά και αρχικά  τη ζωτικής σημασίας, παραγωγική δύναμη του και το λόγο ύπαρξης. Ωστόσο, η ιδιοφυΐα δεν είχε άμεση σχέση με το σεξ, τουλάχιστον στην κλασική αντίληψη του χρόνου, ακόμη και αν το γαμήλιο κρεβάτι ονομάστηκε Lectus genialis  (Lectus = ευνή, κλίνη, κρεββάτι, καναπές) προς τιμήν της Genius και οι νύφες την ημέρα του γάμου επικαλούνταν την ιδιοφυΐα του συζύγου-γαμπρού τους. Αυτό φαίνεται, ότι προέκυψε για να δείξουν τη σημασία της Genius ως πολλαπλασιαστικού πνεύματος  του γένους, από το οποίο κάθε άνθρωπος αποτελεί  μια ενσάρκωση. Ο Censorinus αναφέρει: "Genius είναι ο θεός που κάτω από την κηδεμονία του ο καθένας γεννιέται και ζει. Ο Festus τον αποκαλεί «Ο Θεός μας  προίκισε με τη δύναμη να κάνουμε τα πάντα.

Η ιδιοφυΐα πιστεύεται ότι συνδέονται με το μέτωπο του κάθε άντρα, ενώ η θεά Ήρα, ως Juno – Genius (Ιδιοφυΐα, πνεύμα) της κάθε γυναίκας, έπρεπε να έχει υπό τη δικαιοδοσία της τα φρύδια των γυναικών  ή είναι η θεά που εποπτεύει τα φρύδια του καθενός, ανεξάρτητα από το φύλο του ατόμου. 

Μια ιδιοφυΐα είναι ένα άτομο που εμφανίζει εξαιρετική ανώτερη πνευματική ικανότητα, δημιουργικότητα , ή πρωτοτυπία , συνήθως σε βαθμό που σχετίζεται με την επίτευξη των νέων εξελίξεων σε ένα πεδίο της γνώσης. Κάποιος που ασχολείται με πολλά θέματα δεν μπορεί να αναφέρεται σε όλα ως ιδιοφυΐα. Δεν υπάρχει επιστημονικώς ακριβής ορισμός της ιδιοφυΐας, και το ζήτημα του κατά πόσον η ίδια η έννοια έχει πραγματική σημασία έχει από καιρό γίνει αντικείμενο της συζήτησης, μολονότι οι ψυχολόγοι συγκλίνουν σε έναν ορισμό που δίνει έμφαση στην δημιουργικότητα και στα επιφανή επιτεύγματα

genius loci -> δαίμων τόπου, στοιχειό τόπου, στοιχειό, χαρακτηριστική ατμόσφαιρα τόπου, αναμνήσεις συνδεόμενες με ένα τόπο

Στην αρχαία Ρώμη , η ιδιοφυΐα (πληθυντικός της Λατινικής τζίνι) ήταν το κατευθυντήριο πνεύμα ή κηδεμονική θεότητα του ατόμου , της οικογένειας ( του γένους ), ή του τόπου (genius loci ).  Το ουσιαστικό σχετίζεται με το λατινικό ρήμα genui, genitus, "να φέρει στην ύπαρξη, τη δημιουργία, την παραγωγή". Επειδή τα επιτεύγματα των εξαιρετικών ατόμων φάνηκε να υποδεικνύει την παρουσία μιας εξαιρετικά ισχυρής ιδιοφυΐα, από την εποχή του Αυγούστου η λέξη άρχισε να αποκτά τη δευτερεύουσα σημασία της «έμπνευσης, του ταλέντου». Ο όρος ιδιοφυΐα απέκτησε την σύγχρονη έννοια του όρου στο δέκατο όγδοο αιώνα, και αποτελεί ένα συγκερασμό των δύο λατινικών όρων:. ιδιοφυΐα, όπως παραπάνω, και Ingenium, ένα σχετικό ουσιαστικό αναφέρεται στην έμφυτη διαθέσεις και τα ταλέντα μας.

Ή αν θέλετε και την άλλη εκδοχή τo Genius είναι αυτό που σήμερα λέμε τζίνι ή πνεύμα  Ως τζίνι (αραβικά: جني) αναφέρεται στην προ-ισλαμική Αραβική μυθολογία και στον Ισλαμισμό, ένα φανταστικό υπερφυσικό πλάσμα, μέλος των τζιν. Το τζίνι έχει ελεύθερη βούληση, εμφανίζεται πολλές φορές με ανθρώπινη μορφή και διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Στη στερεότυπη μορφή τους, τα τζίνι, κατοικούν μέσα σε μπουκάλια ή συνήθως σε λύχνους και η είσοδος/έξοδος τους από αυτά συνοδεύεται από την παρουσία πυκνού καπνού. Πολλά τζίνι μπορούν να αλλάζουν μορφή. Οι προθέσεις τους δεν είναι απαραίτητα δαιμονικές, υπάρχουν τζίνι που υποστηρίζουν το καλό και το αντίθετο.

συνεχίζετε...

Δαίραν μονογένειαν

Αφού ειδαμε την ερμηνεία της Δάειρας ως φωτεινή, έμπειρης, τεχνίτρας, θεάς που γνωρίζει τις τέχνες και φέρει την φώτιση και την γνώση της επιστήμης, θα δούμε την ταυτιση της με μερικές θεές ακόμα.

Η Δ-αειρ-α φαίνεται να προυπάρχει στην λατρεία και μετέπειτα να εμφανίζεται η Δήμητρα – Δη-Μήτηρ – βλέπε και προηγούμενες ερμηνείες.

Ως ερμηνεια η Δ-(α)ήρ-α ή ως Δ-ηρα, φέρει και ιδιότητες και της 'Ηρα αλλα και της Αφροδίτης. Η  Ηρα όμως στα λατινικά αναφέρετε και ως D’ June  ή Περιστεράκι με ή δίχως το άρθρο, Juno ( Ηρα) το όνομα της Ρωμαικής «βασίλισσας των ουρανών»  που έχει ακριβώς την ίδια σημασία και με την μορφή της Περιστεράς. Της Περιστεράς που γενικότερα παριστάνετε με το κλαδί ελιάς στο στόμα της καθώς και η ίδια η θεά απεικονίζετε να κρατά το  Περιστέρι στο κεφάλι της ή στο χέρι της

Αυτή η απεικόνιση, την είδαμε και σε προηγούμενες απεικονίσεις και άλλων θεοτήτων, όπως της Σεμιράμιδος, Αταργάτιδος, αλλα και της Παρθένου Αφροδίτης  που την ταυτίζουν με την Ηρα /Αήρ κλπ.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Α – Δ) Alphabetic letter delta, entry 7, line 1

<Δάειρα>· τινὲς Στυγὸς ἀδελφήν. ἔνιοι τροφὸν Περσεφόνης.

ἄλλοι τὴν αὐτὴν Δήμητρι. τινὲς τὴν αὐτὴν τῇ Ἥρᾳ. καὶ πιθανὸν τὴν

Ἥραν δάειραν τοῦ Πλούτωνος λέγεσθαι· δαὴρ γάρ ἐστιν ὁ τοῦ

ἀνδρὸς ἀδελφός. Ἀριστοφάνης δὲ (fr. novum) Σεμέλης φησὶ μητέρα

εἶναι.

<Δαΐα>· μεγάλη, σεμνή, φοβερά.

Θεωρείται κατά τον Φερεκύδη ως αδερφή της Στυγός. Η Στύγα ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια του κάτω κόσμου, παρακλάδι του αρχέγονου Ωκεανού, και η Δάειρα στα κειμενα καθώς «Δαείρας Ὠκεανοῦ θυγατρὸς λέγουσι» Από τον Στύγιο ποταμό, τα νερά έπεφταν στην λίμνη Στύγα.

Κατά την Θεογονία φαίνεται ότι η Στύγα  είναι κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος  ή κόρη του Ερέβους και της Νυκτός. Από τον Δία απέκτησε την Περσεφόνη.

O όρκος στα νερό της Στύγας θεωρούντα ο φοβερός όρκος των Θεών καθώς

οι θεοί έπρεπε να ορκιστούν μπροστά στο φοβερό νερό. Ο επίορκος έπεφτε αμέσως παράλυτος κάτω, χωρίς ανάσα και φωνή. Για έναν ολόκληρο χρόνο θα παράμεινε σ' αυτήν την κατάσταση. Αλλά και μετά, όταν θα συνερχόταν από το κώμα, για άλλα εννιά χρόνια θα βρίσκονταν αποκλεισμένος από τα συμβούλια και τα συμπόσια των θεών.

Pherecydes Hist., Fragmenta
Fragment 11, line 1

 Eustath. ad Hom. Il. Ζ: Δάειραν

Φερεκύδης ἱστορεῖ Στυγὸς ἀδελφὴν, καὶ ἔοικε, φησὶν,

οὕτως ἔχειν. Ἐπὶ γὰρ ὑγρᾶς οὐσίας τάττουσιν οἱ πα-

λαιοὶ τὴν Δάειραν. Διὸ καὶ πολεμίαν τῇ Δήμητρι νο-

μίζουσι. Ὅταν γὰρ θύηται αὐτῇ, οὐ πάρεστιν ἡ τῆς

Δήμητρος ἱέρεια. Καὶ οὐδὲ τῶν τεθυμένων γεύεσθαι

αὐτὴν ὅσιον.

 Η Δάειρα ως θεά της υγρής φύσεως δεν είναι παρά η θηλυκή ενέργεια που προυποθέτει την Ελευση του Διονύσου,  είπαμε  το όνομα Ελευσίς δεν ήταν παρά ένα από τα επίθετα του σιταρο-θεού Διονύσου, όπου λατρευόταν στα Ελευσίνια μυστήρια, και έχουμε την «έλευση» του Θείου βρέφους της Σοφής Θαλασσινής θεάς – Δάειρας. Αλλα ταυτόχρονα και την γέννηση της Περσεφόνης – Περιστεράς σε αλλους μύθους,  ως κορης της Δάειρας αλλα και ως της ίδιας τη Δάειρας κατα άλλους μύθους. Του Πνεύματος της σοφίας και της γνώσης που περιφερόταν επάνω στα νερά

Στα αρχαία κειμενα  ο  Ελευσίς δεν διέθετε πατέρα, παρά μόνο παρθένο μητέρα, και είχε δημιουργηθεί προτού επικρατήσει η πατριαρχία.

Στην νεότερη εκδοχή του Διονύσου ο Θεος ταυτιζεται με τον θεό της υγράς φύσεως όπως και ο Ποσειδών που θεωρούνται οι θεότητες της υγρής και γονιμης που δίδει ζωή.

 Ισης δύναμης και ίδιας ποιότητας θεοί, άλλοι νεότεροι όπως ο Διονυσος ο υιός ο Υέτιος του Διός, ο μόνος να κρατήσει το σκήπτρο του με τους κεραυνούς, ο Ενάλιος και ο Υης και ο υιός του Φυτάλμιου Πατέρα.

Aeschylus Trag., Fragmenta
Tetralogy 42, play A, fragment 480c, line 1

Δαῖραν’ <τὴν> Περσεφόνην καλοῦσι

Η σύνδεση της Δάειρας με την, σε κάποια κείμενα, αναφέρετε ως τροφός της Περσεφόνη και σε άλλα ταυτίζεται με τη  Φθερσεφόνη, ή Φερσεφάττα ή Φερσέφασσα –και είδος περιστεριού – δες παλαιότερα κειμενα- 

Στον Κρατύλο του Πλάτωνα η Φερέπαφα σημαίνει την Σοφή καθώς φέρει σ΄επαφή τον φερόμενο, με το κινούμενο μ΄αυτό που βρίσκεται πάντα σε κίνηση, το θείο. Δηλώνει συγχρόνως και τη σοφία που κατέχει και την μεταφέρει στις ψυχές μές της επαφής τους με την κίνηση.Η συνεχής κίνηση ή ροή που συνδιάζεται άμεσα με την ιδια τη ζωή Καθώς ότι κινείται από μονο του είναι και αθάνατο.  «Ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον» κατά τον Πλάτωνα στον Φαίδρο

«Ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ
δ’ ἄλλο κινοῦν καὶ ὑπ’ ἄλλου κινούμενον, παῦλαν ἔχον
κινήσεως, παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ τὸ αὑτὸ κινοῦν, ἅτε
οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ
τοῖς ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως.
[245d] ἀρχὴ δὲ ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἀνάγκη πᾶν τὸ γιγνόμενον

Θέω <θεF-, θέFω>θέω<ΙΕ *dheu- "τρέχω, ρέω

Φθερσεφονη η άλλη ονομασία της Περσεφόνης που προκύπτει από το φθείρειν = χαλώ, αφανίζω, καταστρέφω, λιώνω, διακορεύω, και φονεύω = σκοτώνω, θανατώνω, δολοφονώ, αλλα και Φερσέφαττα, ή Φερσεφασσα, ή Φερέπαφα που δηλώνει την Επαφήν με τον/την Θεό-τητα, χάρην ομαλότητας και ευστομίας.

Όμως η Δάειρα ταυτίζεται με την Περσεφόνη- περιστερά- και σε καποια άλλα κείμενα. Είναι ανάμεσα στις γυναικειες μορφές της μυθολογίας μας που φέρουν τον τίτλο της μουνογένειας – μονογένιας. Στους ορφικούς υμνους η Περσεφόνη όπως και η Αθηνά – η έτερη σοφή ή μήπως ταυτίζονται… ή αλλάζουν ρόλους και ονοματα στο πέρασμα των αιώνων – λαμβάνουν το επίθετο Μουνογένεια.

Η αναφορά στην Περσεφόνη με μια ακόμα από τις ερμηνείες της, αυτή της Φάσσας, της Φερρεφατης/ Φερρεφάτας /Φερέπαφα δηλαδή  αυτής που τρέφει /βόσκει /μεγαλώνει το μεγάλο αγριοπερίστερο., αλλα και ως Χθόνιας Θεάς…αλλα και ως αυτής που φέρει σ΄επαφή με τον Θεό βρέφος τον πρώτο Διόνυσο – Ζαγρέα, τον μεγάλο κυνηγό ή το μεγάλο θήραμα – βλέπε παλαιότερα κείμενα

  Plato Phil., Cratylus
Stephanus page 404, section d, line 8
                    Φερέπαφα” οὖν διὰ τὴν σοφίαν καὶ τὴν
<ἐπαφὴν> τοῦ <φερομένου> ἡ θεὸς ἂν ὀρθῶς καλοῖτο, ἢ
τοιοῦτόν τι – δι' ὅπερ καὶ σύνεστιν αὐτῇ ὁ Ἅιδης σοφὸς ὤν, διότι τοιαύτη ἐστίν – νῦν δὲ αὐτῆς ἐκκλίνουσι τὸ ὄνομα
εὐστομίαν περὶ πλείονος ποιούμενοι τῆς ἀληθείας, ὥστε “Φερρέφατταν” αὐτὴν καλεῖν.

Η Σεμιράμιδα, είδαμε, ότι είναι αυτή που φέρει τον τίτλο της σωσμένης και μεγαλωμένης εκ των περιστερών και μάλιστα εκ των άγριων περιστερών και τελικά είναι αυτή που εξαφανίζεται και χάνεται ως περιστερά – Αναληφθείσσα – μετά τον θάνατό της.

Σεμίραμις από των περιστερών (σωσμένη, μεγαλωμένη κλπ) αλλα και η περιστερά ή όρειος…Όμως και Ιωνάς, Ιωάννης/Ιωάννα ερμηνεύονται ως περιστερά, κλπ

Όμως ο Διόνυσος δεν είναι παρά ο Θεός πάσης της υγρής φύσεως … Σύμφωνα με τα λόγια του Πλούταρχου, είναι ο θεός του συνόλου της  ὑγρὰ φύσεως-όχι μόνο για το κρασί ή ο χυμός από το σταφύλι, αλλά για το ενθουσιώδες σφρίγος σε ένα νεαρό δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη σημεία της υγρής φύσης όπως οι παλίρροιες αλλά και η  άμπωτη και η συνεχής ροή στη ζωή και στην φύση.

Όμως στο “Περί Ισιδος και Οσιρίδος” ο Πλούταρχος ονομάζει – το είδαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις-  τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του … Μπορεί να είναι χαρμόσυνος και πολυάγαθος  ο Διόνυσος καθώς συντελεί στο να αυξάνονται τα φρούτα από τα δέντρα, και το ιερό μεγαλείο του χρόνου συγκομιδής.

Για το λόγο αυτό όλοι όσοι είναι ευλάβεις στον Όσιρη απαγορεύονται να καταστρέφουν ήμερα, καλλιεργήσιμα δέντρα –ή να μπλοκάρουν, να  φράττουν την πηγή του νερού… Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Ο Πλούταρχος προχωράει ακόμα παραπέρα την ιστορία και διαφωτίζοντας μας δηλώνει ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία …

Η ζωή δημιουργήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε /αυξήθηκε  στο υγρό στοιχείο, στο νερό και στους ποταμούς, στους ωκεανούς…ακόμα και στις οάσεις …

Δείτε και τα Περί Ίσιδος και Οσιρίδος του Πλουτάρχου – σε παλαιότερο κείμενο

 ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς

Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζεται με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Αυτό πολλές φορές συνηθίσαμε να το επαναλαμβάνουμε τρεις φορές, όπως «τρισμακάριστους» και «δεσμοί τρείς φορές τόσοι άπειροι’, αν βεβαια μα το Δία, δεν τονίζεται καθαρά από τους παλιούς η έννοια του τριπλάσιου.

Γιατί η υγρή φύση, που είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Γιατί και η προσθήκη στο μύθο, ότι δηλαδή ο Τυφώνας έριξε το γεννητικό μόριο του Οσιρη στο ποτάμι και η Ίσιδα δεν το βρήκε αλλά, αφού κατασκεύασε και τοποθέτησε παρόμοιο άγαλμα, καθιέρωσε να το τιμούν και να προβαίνουν σε «φαλλοφορία», εδώ προχωράει διαφωτίζοντας ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία

Σύνδεστε μεταξύ τους  την κεκαλυμμένη λόγχη του θύρσου με την κεφαλή κώνου/Κουκουναριού, καθώς και την λατρεία του φαλλού ως το σύμβολο αναγέννησης αλλά και της κάθ’ αυτόν δημιουργίας του κόσμου από τον Πολυάγαθο θεό της Υγρής φύσης…Όμοια και το σύμβολο του Κωναρίου στο Βατικανό ή στους Δελφούς μπορεί να εννοηθεί ως και η κεκαλυμμένη  κεφαλή του φαλλού/λόγχης, ως το κέντρο του κόσμου αλλά και ως το γόνιμο και σπερματικό σύμβολο του θεού.

Ως η αέναη ρύσις δημιουργίας …Όπου ρύσις, η ρεύσις, ο ρούς, το ρεύμα, η ροή, η εκροή, η σωτηρία, η λύτρωση, η απελευθέρωση και η απαλλαγή …

Όμως στους ορφικούς ύμνους προς την Περσεφόνη, προς την Αθηνά όπως και για κειμενα για την Δάειρα, τις χαιρετίζουν και τις τρείς τους με το επίθετο Μουνογένεια.

ΠΡΟΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Περσεφόνη, θυγάτερ μεγάλου Διός, ελθέ, μάκαιρα,
μουνογένεια θεά, κεχαρισμένα δ' ιερα δόξαι·

Ώ Περσεφόνη, θυγατέρα τού μεγάλου Διός, έλα, ώ μακαρία,

σύ ή μονογενής θεά, κα'ι δέξου τήν θυσίαν τήν εύάρεστη-

ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑ:
Παλλάς μουνογενής, μεγάλου Διός έκγονε σεμνή,
δία μάκαιρα θεά, πολεμοκλόνος, οβριμόθυμε,

Ώ Παλλάδα μονογενής, πού είσαι το σεμνό τέκνον του μεγάλου Διός, σεβαστή μακαριά θεά, πού διεγείρεις τον θόρυβο του πολέμου, κρατερόκαρδε.

Ενώ στον Ορφέα, όπως  τον επικαλείτε ο Πρόκλος η Κόρη προίσταται ως ηγεμών των εγκοσμίων και των μονογενών όντων – των ανθρώπων -  που έχουν λογική

Proclus Phil., In Platonis Timaeum commentaria
Volume 1, page 457, line 17
  Τὸ μὲν ‘μονογενὲς’ τὴν μοναδικὴν αἰτίαν ἀπεικονίζεται
καὶ τὴν πάντων περιεκτικὴν τῶν δευτέρων καὶ τὴν <τῶν> ὅλων ἐπικρατοῦσαν οὐσίαν ἐνδείκνυται· καὶ γὰρ ὁ <θεολόγος> οὕτως τὴν Κόρην <μουνογένειαν> εἴωθε προσαγορεύειν, ὡς τῶν
ἐγκοσμίων ἁπάντων ἡγεμονικῶς προϊσταμένην καὶ τῶν μονο-
γενῶν ζῴων αἰτίαν

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera)
Page 241, line 4

846 – 47a <Δαῖραν μουνογέ<νειαν>:> τὸ Δαῖραν κατ'

ἔλλειψίν ἐστι τοῦ <ε> διὰ τὸ μέτρον· Δάειραν γάρ ἐστι. λέγει δὲ τὴν

Περσεφόνην, ὡς δηλοῖ [διὰ] τὸ <μουνογένειαν

Και η Δάειρα εμφανίζεται να φέρει τον τίτλο της Μουνογένειας και να ταυτίζεται με αυτή την ιδια την Περσεφόνη…

Μουνογένεια ή μονογένεια δήλαδή η μοναδική του γένους ή  η μον(αδικ)ή +γονος η μονογεννής.

 μονογονία— η [μονόγονος] 1. η γένεση ενός νεογνού σε κάθε τοκετό 2. (βιολ.) αγενής δηλ. αφυλετική , αναπαραγωγή, οπότε αποσπάται από το γονικό σώμα ένα τμήμα του και αναπτύσσεται μόνο του σε όμοιο οργανισμό. [ΕΤΥΜΟΛ. < μονόγονος] …   Dictionary of Greek

μονογένεια— (I) η (Α μονογένεια και ιων. τ. μουνογένεια) [μονογενής] νεοελλ. 1. βιολ. η μονογονία 2. βοτ. φαινόμενο κατά το οποίο φυτά έχουν άνθη ενός μόνο γένους αρχ. 1. ως επίθ. αυτή που δεν έχει αδέλφια, μοναχοκόρη 2. ως ουσ.

Οι λεξικογράφοι ορίζουν τη λέξη μονογενής του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου ως «ο μόνος στο είδος του, μοναδικός». (Ελληνοαγγλικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης [Greek‐English Lexicon of the New Testament], του Θάγιερ, 1889, σ. 417· Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης, του Δημητράκου, Τόμ. 9, σ. 4741) Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη σχέση τόσο ενός γιου όσο και μιας κόρης με τους γονείς τους.

συνεχίζετε…