Σύνοψη τελευταίων κειμένων

Σύνοψη παλαιότερων κειμένων για να επανέλθει νόημα στο κείμενο και να επιστρέψει η άκρη του νήματος στα χέρια μου.

Σε προηγούμενα κείμενα είδαμε τον μύθο και τη σχέση  του Μελισσέα με τις τροφούς του Διός και τις ιέρειες της Ρέας -Μέλισσες  καθώς και συνδέσεις με τις Άρκτους αλλά και την Αρτέμιδα καθώς και την σχέση των με τον αστερισμό της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου. Αναλυτικότερα:

Ο Μελισσεύς είπαμε ότι είναι  βασιλεύς-ιερεύς αλλά και ιεροπράκτης. Ο Μελισσεύς αναφέρεται ως ο πρώτος άνθρωπος που θυσίασε στους θεούς. Και εισήγαγε στην Κρήτη την θεολατρεία, ιέρειες της Ρέας Μεγάλης μητέρας Θεάς κατέστησε τις θυγατέρες που έφεραν τον τίτλο της Μέλισσας την Αδράστεια και την Ίδη, κατ΄ άλλους και την Αμάλθεια- η οποία αργότερα έδωσε και τ΄ όνομά της και στην κατσίκα που πρόσεφερε το γάλα της στο μεγάλωμα του Διός. Κατ΄ άλλους συγγραφείς η Αμάλθεια θεωρείτε γυναίκα του Μελισσέως και μητέρα της Αδράστειας.

Θεώρησα δε, ότι τ΄ όνομα της Μέλισσας είναι όνομα φέρων ιδιότητα ιέρειας -ή ιδιότητες θεάς- την οποία κατέχουν και οι ιέρειες της Αρτέμιδος, ενώ σε αντίστοιχα κείμενα βρίσκουμε αναφορά και στην ιστορία της Μέλισσας ως ιέρειας της Δήμητρος. Από ένα σημείο και μετά η Μέλισσα γίνεται ΚΑΙ όνομα σύμβολο-ιδιότητα  της Μεγάλης Μητέρας Ρέας Κυβέλης/ Κυψέλης, της Δήμητρος και της Αρτέμιδος, και βέβαια αποτελεί και σύμβολο με όλες τις ιδιότητες που απορρέουν απ΄ αυτό  της Πότνιας Θηρών ως παλαιότερης αρχετυπικής θεότητας. 

 

Tα ονόματα των ιερειών της Ρέας που εμφανίζονται ως κόρες του Μελισσέα είναι κατά τον Απολλόδωρο οι νύμφες Αδράστεια και η Ίδη

 

Μανισμένη με τον Κρόνο η Ρέα προσγειώνεται στην Κρήτη, όταν το Δία στην κοιλιά της είχε  και τον γεννά  στο σπήλαιο της Δίκτης (Λασίθι) και τον δίδει στους Κούρητες, στις νύμφες  Αδράστεια και Νίδα

Στον Πλούταρχο αναφέρονται ως τροφοί του Διός δύο γυναίκες η Ίδη και η Αδράστεια, της Ήρας μία η Εύβοια, του Απόλλωνος δύο η Αλήθεια και η Κορυθάλεια, ενώ τον Διόνυσο  φαίνεται να μεγάλωσαν και να ανάθρεψαν περισσότερες νύμφες .. 

Με τα ονόματα της Αδράστειας και της Ίδης ή Νίδας ή Είδης εμφανίζονται και δύο από τις  Μελίες ή Μελιάδες νύμφες, οι νύμφες δηλαδή της μελίας ή φλαμουριάς. Οι εννέα Μελίες ή Μελιάδες νύμφες φέρουν τα ονόματα : Αδράστεια, Αρέθουσα, Βριθώ, Γλαύκη, Ελίκη, Ίδη,  Κελαινώ, Κρίμη και Κυνόσουρα

Κατ΄ άλλη εκδοχή η Αδράστεια είναι δευτερεύουσα θεά κόρη του Δία και της Ανάγκης ή κόρη του Δία και της Νύχτας. Η προσωποποιημένη θεά του ενστίκτου της εκδίκησης. Στην μυθολογία το όνομά της συνδέεται με το όνομα της Νέμεσεως, με αφορμή το γεγονός ότι ο Άδραστος- βασιλιάς του Άργους ή ο συνονόματος υιός του βασιλέως Μίδα έχει αναγείρει στον Αίσηπο ποταμό – πλησίον της Τροίας- ναό προς τιμή της για τον εξευμενισμό της

Τα άλλα ονόματα εκτός αυτό της Νεμέσεως με τα οποία γίνεται γνωστή η Αδράστεια είναι Άτροπος, Ανάγκη και Πεπρωμένη. Αναλυτικότερα εδώ :Αδράστεια θυγάτηρ Μελίσσου

H Αδράστεια και η Ίδη λαμβάνουν θέση –καταστερίζονται - στον αστερισμό της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου  και ονομάζονται  Κυνόσουρα (ουρά του Κυνός/Σκύλου ) και  Ελίκη. Η μορφή που θεωρούμε ότι  λαμβάνουν είναι η μορφή των δύο άρκτων (αρκούδων)– δύο αρκουδίτσες ..όμως άρκτοι - αρκουδίτσες θεωρούνται και οι ιέρειες της Αρτέμιδος, ενώ κατά μια διαφορετική εκδοχή η Μεγάλη Άρκτος θεωρείτε ότι απεικονίζει την Καλλιστώ ή την ίδια την Αρτέμιδα.

 

Στον ελληνικό μύθο όπου η Ελίκη και η Κυνόσουρα είναι τροφοί του Διός και έχουν καταστερισθεί γι αυτήν τους την πράξη από ευγνωμοσύνη από τον ίδιο τον Δία. Η μορφή των τροφών που βρίσκονται στον ουρανό είναι αυτή των δύο αρκούδων – κατά ένα περίεργο τρόπο όμως ως κόρες του Μελισσέως άρα και Μέλισσες – αφού φέρουν ιδιότητες του γεννήτορα τους - θεωρούνται και ιέρειες της Ρέας/ Κυβέλης αλλά και σε μια δεύτερη ανάγνωση και ως άρκτοι θεωρούνται επίσης και  ιέρειες της Αρτέμιδος ή η ίδια η Αρτέμιδα ως Καλλίστη  – 

Κατά τον Άρατο είναι αυτές που ανέλαβαν υπό την προστασία τους το βρέφος Δια μαζί με τους Δικταίους ή Ιδαίου Κουρήτες και τον γλύτωσαν από τον Κρόνο που θα τον σκότωνε-κατάπινε.  Για να τις ανταμείψει ο Δίας τις μετέτρεψε στην Μεγάλη Άρκτο (Ελίκη) και στην Μικρή άρκτο (Κυνόσουρα). Αναλυτικότερα εδώ Μεγάλην άρκτον ονομάζει Ελίκην

Η Μικρή Άρκτος (Ursa minor)  ονομάζεται Κυνόσουρα ή Λυκόσουρα…H Κυνόσουρα  (ουρά του Κυνός) φέρετε να είναι μία εκ των Ιδαίων νυμφών και  η αδερφή της Αδράστειας και κόρη του Μελισσέως του Κρητού, και η έτερη τροφός του Διός. Έχει καταστεριστεί και η ίδια στον αστερισμό της Άρκτου από τον Δία ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Και η Κυνόσουρα που βρίσκεται επί της άρκτου την οποία επικαλούνται -επίκληση,  για βοήθεια

Η Μικρή άρκτος ή Κυνόσουρα ονομάζεται από τους περισσότερους και Φοινίκη ενώ ένα από τ’ αστέρια της ονομάζεται Πόλος ή πολικός αστέρας και γύρω του γυρίζει η Άμαξα (άμα εν τω άξονι δηλαδή άμα= μαζί,  εν των άξονι = στον άξονα, Άμαξα = μαζί στον άξονα) η Μεγάλη άρκτος η Ελίκη - αυτή που ελίσσεται. Γύρω από τον πόλο θεωρούν ότι στρέφεται όλος ο ουράνιος κόσμος – θόλος.

Αν όμως  Έλιξ – έλικας θεωρείτε ο νέος κλάδος ως υιός και ως τέκνο αλλά και ο υιός της αμπέλου τότε και η Ελίκη θα πρέπει να θεωρηθεί ως η νεότερη κόρη και η νεότερη άρκτος παρ΄ ότι μεγαλύτερη ως Μεγάλη Άρκτος  !!! αλλά όχι μόνο ερμηνεύοντας το όνομα της αλλά και βάση του του αξίωμα των διδύμων. Κατά το αξίωμα των διδύμων, ο δίδυμος ο  όποιος τρέχει παραμένει νεότερος απ΄ αυτόν που παραμένει ακίνητος λόγω της διαστολής του χρόνου που προβλέπει η σχετικότητα. Έτσι σύμφωνα με την αρχή της σχετικότητας, ο Β θεωρεί τον εαυτό του σε ακινησία ενώ ταξιδεύει ο Α, οπότε, όταν ξανασυναντηθούν, ο Α θα είναι νεότερος από τον Β. Αυτές ακριβώς οι αντικρουόμενες προβλέψεις είναι το Παράδοξο την Διδύμων.

Ο πολικός είπαμε θεωρείτε το Καρφί γύρω από το οποίο ελίσσεται όλος ο ουράνιος θόλος ...

Άλλες του ονομασίες Stella Maris (θαλάσσιος Αστέρας) και η ονομασία αυτή είναι η ονομασία της Θεοτόκου συνειρμικά κατά τον Άγιο Ιερώνυμο. 

Άλλες ονομασίες του Sterre Transmontane, που καλείται και Sterre of the See, που είναι ακίνητο και κείται προς τον Βορρά, που εμείς καλούμε the Lode Sterre». Trans-montane, δηλ. «ύπερθεν των ορέων» για τους Αυστριακούς αλλα και για τους Ιταλούς ή γενικώς των βουνών για τους μεσογειακούς, και Sterre of the See, δηλ. «Αστήρ της Θαλάσσης» (see = sea, μεσαιωνική αγγλική).

Ενώ ο Μίλτον τον αναφέρει ως το αστέρι της Αρκαδίας "our Star of Arcady, Or Tyrian Cynosure" δηλαδή το αστέρι της Αρκαδίας και μας παραπέμπει στην Αρκαδία, από όπου καταγόταν η Καλλιστώ.
Το Κυνοσούρα ή Κυνόσουρα εμφανίζεται σε επιστημονικά έργα ως το όνομα του Πολικού Αστέρα αλλά για τους Έλληνες σήμαινε ολόκληρο τον αστερισμό της Μικρής  άρκτου

Όμως ως  Άρκτοι ονομάζονται και οι παρθένες κόρες που αφιερώνονται στην Αρτέμιδα και το ρήμα αρκτεύω δηλώνει την λατρεία των μικρών κοριτσιών που αφιερώνονταν στο ναό και μετείχαν σε πομπές και θυσίες της θεάς ως άρκτοι.

Kαι έτσι έχουμε μια νοητή συνέχεια όπου οι Μέλισσες κόρες του Μελισσέως βασιλέως-ιερέως του πρώτου που θυσίασε στους θεούς να έχουν καταστεριστεί από τροφοί - ιέρειες (μέλισσες) της μητέρας Θεάς Ρέας κλπ – και έχουν μετατραπεί σε "θηλυκούς" Eσσήνες – και αναρωτιέμαι βεβαια δικαίως αναρωτιέμαι -αν  πέρασαν ως παιδούλες και νέες κοπέλες από τα ιερά της Αρτέμιδος όντας άρκτοι –παρθένες ιερές κόρες της Αρτέμιδος …και μετατράπηκαν αργότερα και αναβαθμίστηκαν  σε ιέρειες μέλισσες – τροφούς του Διός αλλά και ιέρειες της Μεγάλης Μητέρας θεάς. Αναλυτικότερα εδώ : Κυνόσουρα και Stella Maris

Αρκτεία είναι ένα πανελλήνιο έθιμο και ένας θεσμός άμεσα συνδεδεμένος με τη λατρεία της Αρτέμιδος, επιτελούμενο σε πολλά ιερά της

Στην Κρήτη καθώς στο Ακρωτήρι των Χανίων υπάρχει η Σπηλιά της Άρκτου, σπηλιά της Παναγίας, η Παναγία η Αρκουδιώτισσα ή Aρκουδόσπηλιος  Εκεί υπάρχει ο τοπικός μύθος για μια ιερή άρκτο και την θεά προστάτιδα της νεότητας που λατρευόταν από την προ-δωρική εποχή. Οι πελασγοί έφεραν μαζί τους την λατρεία της Άρκτου και την διέδωσαν μέχρι την Κρήτη. Εκεί και το ξόανό της θεάς που λατρευόταν ιδιαιτέρως με το ιερό της ζώο. Από τις επιγραφές, που έχουν βρεθεί στο εσωτερικό του Αρκουδόσπηλιου, θεωρείται ότι αποτελούσε χώρο λατρείας του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος.

Η θεά ούτως η άλλως είναι η Θεά προστάτιδα του τοκετού και προστάτης της παιδικής ηλικίας, είναι κουροτρόφος, παιδοτρόφος, φιλομείραξ, και ταυτόχρονα προστάτιδα του γάμου και κυρίως της φροντίδας για έναν αίσιο τοκετό και για ευγονία που θα εξασφάλιζε την συνέχεια του γένους

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Θεά του κυνηγιού που ήδη από τον Όμηρο αποκαλείται Πότνια Θηρών/Θυρών. Ένας γονιμικός χαρακτήρας της Θεάς που συνλατρεύεται μαζί με τις χθόνιες θεότητες και την Δήμητρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη μητέρα Θεά είναι η θεά που απεικονίζεται ως :

Των ορέων

Του κυνηγιού

Της Θάλασσας

Των φιδιών

Των περιστεριών

Κουροτρόφος

Πολεμική

Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι στην Κρήτη η θεά φέρει τα ονόματα  της Δίκτυννας εκ της οροσειρά του Όρους Δίκτης και εκ των διχτυών, Βριτόμαρτις η γλυκιά παρθένος, Καλλίχορην και Ανθεία,  και με την Ειλείθυια, από το ελεύθω+υιός, δηλαδή μαμμή, και άρα τη θεά του τοκετού, ως Καλλιστώ (Άρτεμις Καλλίστη στην Αρκαδία) ως Αγροτέρα, ενώ στην Έφεσο είναι η θεά μητέρα, θεά τροφός, θεά της γονιμότητας ή θεά με τους πολλούς μαστούς. Τα σχετικά με τους ιερείς της Μεγάβυζους, Εσσήνες κλπ τα είδαμε σε προηγούμενα κείμενα

Η θεά ως Παρθένος φέρει το προσωνύμιο Αγνή και αυτό ετυμολογεί και το όνομά της ως  Άρτεμις δια το αρτεμές

Η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα.

O Στράβων, από την άλλη, εκφράζοντας μια διαφορετική άποψη,

αναφέρει ότι το όνομα Άρτεμις οφείλεται στην ιδιότητα της θεάς να κάνει τους ανθρώπους υγιείς και αρτιμελείς. Τέλος, σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους μας οδηγούν οι σχολιαστές του Λυκόφρονος, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο «ἄρταμος» είναι ο σφαγεύς και το ρήμα «ἀρταμέω» σημαίνει σφάζω και κατακρεουργώ, τεμαχίζω κλπ Αναλυτικότερα εδώ : Περί Αρτέμιδος και άρταμου

Στο λεξικό του Πλωτίνου η λέξη Ἆρται εκ του αρτάω- αρτάομαι (;) σημαίνει κρεμάω, αν-αρτώ, εξ-αρτώ, κοτσάρω, όμοια και το αρτάομαι σημαίνει κρεμιέμαι εξαρτώμαι αλλά και είμαι εξαρτημένος (εξαρτημένος ακόμα και με την σημασία που δίνουμε εμείς σήμερα στην λέξη εξάρτηση ως κρέμασμα (το σημείο εξάρτησης ενός εκκρεμούς), η κατάσταση κατά την οποία είσαι εξαρτημένος  από κάποιον ή κάτι για την ικανοποίηση των αναγκών σου. (η εξάρτηση του παιδιού από τη μητέρα του). Την υποταγή σε κάποιον ισχυρότερο,  τον εθισμό  (η εξάρτηση από τη νικοτίνη)κλπ.

Όπου η εξάρτηση χαρακτηρίζεται από την έντονη προσήλωση ενός ατόμου προς ένα αντικείμενο ή άλλο άτομο. Ο εξαρτημένος δημιουργεί/επικεντρώνει τη ζωή του γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησής του.

Ο αρτεμής σε αντίθεση είναι ο σώος και ο αβλαβλής, ο ακέραιος και ο ολάκαιρος, ο αδιαίρετος και ο άθικτος, ο ακέριος και ο αλώβητος, ο ανέπαφος και ο ατόφιος, ο άφθορος και ο σώος. Καθώς και η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα

Όμοια και το «αμ-αρτάνω» δηλώνει την εξάρτηση από την αμ-αρτία δηλώνει την μη αρτιότητα και το χάσιμο της ακεραιότητας, την αστοχία, το σφάλμα, την αποτυχία και  ότι άλλο μπορεί να δηλώνει  την επαφή με την όποια λαθεμένη γνώμη ή αστοχία ή αποτυχία την οποιαδήποτε αποπλάνηση, παραπλάνηση, κρίμα, «πτώση» πταίσμα, ξεμυάλισμα ακόμα και «ζάλισμα» σκότιση του νου κλπ κλπ 

«Αμαρτάνω» στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει «αστοχώ, αποτυγχάνω» και «αμαρτία», ορίζεται ως «Ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἀποτυχία» (=η αποτυχία να πράξουμε το σωστό –Λεξικό Σούδα).

Η αρτάνη είναι  ο βρόγχος, ο δερμάτινος ιμάντας, η αλυσίδα ή το σκοινί με το οποίο αναρτώνται οι μεγάλες κεραίες των ιστιοφόρων.

Και αρτέμων είναι το μεγάλο μεσαίο ιστίο του  πλοίου.

Δεσμός, δέσιμο και κρέμασμα. Οι αμαρτωλοί και ως προδότες τις περισσότερες φορές φυλακίζονται με δεσμά (Προμηθεύς), ή κρεμιούνται μόνοι τους (Ιούδας). Υπάρχει και η αντίστοιχη κάρτα των ταρώ του Κρεμασμένου . Στην ουσία η κάρτα του Τρελού ανεστραμμένη, γίνεται η κάρτα του Κρεμασμένου. Αναλυτικότερα εδώ : Περί Ατρέμιδος, αρτάνης και αμαρτίας 

Και συνεχίζοντας την αναζήτηση των δύο τροφών του Διός και φτάνοντας στην ουράνια απεικόνιση  καταλήγουμε και αγγίζουμε και την μετέπειτα χριστιανική θεώρηση τους.Οι δυο τροφοί - άρκτοι λάμβάνουν θέση πλέον και γίνονται τα σύμβολα της κτίσεως. Η πρώτη κτίσης είναι αυτή κατά τον Αδάμ μέσα στους πόνους και η δεύτερη η κτίσης η κατά Χριστόν, μέσα στην οποία έχουμε αναγεννηθεί και στην οποία ο Οφιούχος ανταγωνιζόμενος το θηρίο-Δράκοντα εμποδίζει τον ετοιμασμένο άνθρωπο να λάβει τον Στέφανο..

Η Μεγάλη άρκτος, η Ελίκη, είναι το σύμβολο της μεγάλης κτίσεως – στην οποία πλέουν οι Έλληνες – με την οποία έχουν ανατραφεί, μορφωθεί και της οποίας τη μοίρα, τύχη πεπρωμένο - με τους βίους τους - μέσα από τα κύματα ακολουθούν. Η Ελίκη η  κτίση- ή διδασκαλία ή σοφία κλπ που φέρει - οδηγεί προς τα πίσω. Η διδασκαλία της Ελίκης είναι εκδήλωση και λόγος επαναφοράς και περιστροφής – ξαναγύρισμα στα ίδια και στα ίδια, έτσι ισχυρίζεται ο Άρατος. 

Η μικρή Άρκτος προμηνύει και δίδει τη δεύτερη κτίση η οποία έχει δημιουργηθεί κατά τον Θεόν. Λίγοι, ισχυρίζεται, ότι πορεύονται μέσα από την στενή οδό.

Στενή οδό λένε την οδό της Κυνόσουρας, κατά την οποία -και πάλι  ο Άρατος -ισχυρίζεται ότι οι Σιδώνιοι ταξιδεύουν και θαλασσοπορούν 

Σιδώνιοι ονομάζονται οι Φοίνικες για την θαυμαστήν σοφία τους, ενώ οι Φοίνικες είναι Έλληνες, λέγουν, που από την Ερυθρά θάλασσα μετανάστευσαν σ΄ αυτόν τον χώρο στον οποίο και κατοικούν – κατά τον Ηρόδοτο.

Η Κυνόσουρα, ισχυρίζεται, ότι είναι η Άρκτος (η μικρή) η κτίσης η δευτέρα, η μικρή και στενή οδός και όχι η Ελίκη - η οποία οδηγεί προς τα πίσω – αλλά προς τα εμπρός ευθεία στους επόμενους.

Μια μικρή σύνοψη των τελευταίων κειμένων για να επανέλθουμε και για να περάσουμε στα επόμενα κείμενα …

συνεχίζετε...

Αὕτη ἡ Ἄρκτος, ἡ κτίσις ἡ δευτέρα, ἡ μικρά, ἡ στενὴ ὁδός…

                                                                              Εις μνήμην Παύλου Κυράγγελου

                                                                                          που πάντα διάλεγε την μικρά και στενή οδό...

Στα προηγούμενα κειμενα είδαμε την σύνδεση των δύο άρκτων

με την Αρτέμιδα αλλά και με τις ιέρειες της τις άρκτους αλλά και τις μέλισσες καθώς και την σύνδεση με την αρτάνη και την αμαρτία

<Ἄρτιος>: Σημαίνει τὸν ὑγιῆ καὶ πεπληρωμένον.

Γίνεται παρὰ τὸ ἀρτῶ, τὸ ἑδραιῶ, ἄρτιος, ὡς ἁρμόζω

ἁρμόδιος, ἴσος καὶ ἡρμοσμένος.

Άρτιος ο πλήρης, ο τέλειος, ο ορθός, ο κατάλληλος, ο ταιριαστός, ο αν-ελλιπής

Αρτέμεια η ακεραιότητα, η υγεία, η αρτιότητα, η πληρότητα

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)
Scholion 797, line 3

 <ἄρταμος> λέγεται ὁ μάγειρος. καὶ ἀρτεμής, ὅθεν

καὶ τὴν Ἄρτεμίν φασιν· ἀπαθὴς γὰρ ἡ παρθένος. s³s⁶ ἄρ-

ταμος σφαγεύς, ἀόρταμός τις ὤν, ὁ ἐν ἄορι καὶ ξίφει

τέμνων. T

Απαθής η παρθένος  η χωρίς πάθη, η μη πάσχουσα, η αβλαβής, η μη επιρρεπής στα πάθη, ανάλγητος, μη προξενούσα βλάβες, ελεύθερη, απαλλαγμένη, 

Στο παρακάτω κείμενο θα περάσουμε σε μια ακόμα όχι και τόσο γνωστή ονομασία των Ελλήνων καθώς είναι αυτοί, που έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην  Ελίκη, δηλάδη την Μεγάλη Άρκτου και έτσι λοιπόν ονομάζονται και Ελίκωπες – αυτοί που στρέφουν τα μάτια τους πως την Ελίκην καθώς πλέουν.

MQDΔVUA < – τὴν δ' ἑτέρην Ἑλίκην:> τὴν μείζονα

Ἄρκτον Ἑλίκην παρὰ τὰς ἕλικας καὶ συστροφὰς αὐτῆς.

μείζους γὰρ ἔχει τὰς περιφορὰς τῆς Κυνοσούρας, ἅτε

καὶ μείζων οὖσα κατὰ τὸ μέγεθος. ἡ μὲν γὰρ Κυνόσουρα

περὶ τὸν πόλον ἐστίν, ἡ δὲ περὶ τὸν ὅλον βόρειον κύκλον.

τινὲς δὲ λέγουσι καὶ ἑλίκωπας ἐντεῦθεν τοὺς Ἕλληνας

ὀνομασθῆναι ὅτι πρὸς τὴν Ἑλίκην ἔχουσι τοὺς ὦπας

πλέοντες.

Στο λεξικό η λέξη ἑλίκωψ, ο, η (θηλ. ἑλικῶπις, η) δηλώνει αυτόν που

αυτός που έχει ζωηρά και ευκίνητα μάτια, που ρίχνει γρήγορες ματιές.

Οι έτεροι ναυσιπλοείς που όμως λαμβάνουν υπόψη τους τις κινήσεις της Μικρής Άρκτου της Κυνόσουρας δηλαδή, είναι οι Φοίνικες …

S < – τῇ δ' ἄρα Φοίνικες:> ἐν ταύτῃ τῇ

Ἄρκτῳ τῇ ἐλάττονι οἱ Φοίνικες πεποιθότες.

ὄντως ὑπ' αὐτῶν ἐτιμήθη Φοινίκη καλουμένη. ἐτι-

μήθη δὲ καὶ παρὰ τῆς Ἀρτέμιδος διὰ τὰ προλεχθέντα

ἔμπροσθεν συμπτώματα. ἀγνοοῦσα γὰρ ὅτι ὁ Ζεὺς αὐτὴν

ἔφθαρκεν, ἠγρίωσεν αὐτήν. ὕστερον δὲ αἰσθανομένην

λέγεται δόξαν αὐτῇ ἀντιθῆναι ἕτερον εἴδωλον ἐν τοῖς  

ἄστροις ὥστε δισσὰς ἔχειν τινάς. Ἀντισθένης δὲ ἐν

τοῖς ἁμαξιακοῖς φησὶ τροφὸν γεγονέναι τοῦ Διὸς Κυνό-

σουραν εἶναι τῶν Ἰδαίων νυμφῶν. ἀφ' ἧς εἶναι μέν,

ὑπὲρ Νικόστρατον τῇ πόλει τῇ καλουμένῇ τοὔνομα.

ἔκτισαν δὲ καὶ τὸν ἐν αὐτῆ λιμένα, καὶ τὸν περὶ αὐτὴν

τόπον Κυνόσουραν τὸν τόπον κληθῆναι. ἐλθεῖν δὲ μετὰ

τῶν Τελχίνων ὡς εἶναι τῆς Ῥέας παραστάτην, ὥσπερ

Κουρῆτας καὶ Ἰδαίους Δακτύλους. Ἄρατος δὲ αὐτὴν

καλεῖ Ἑλίκην ἐκ Κρήτης οὖσαν καὶ γενέσθαι Διὸς

τροφόν. καὶ διὰ τοῦτο ἐν τῷ οὐρανῷ τιμηθῆναι. ἔχει

δὲ ἀστέρας ἐπὶ μὲν ἑκάστης γωνίας τοῦ πλινθίου αʹ.

ἐπὶ δὲ τῆς κέρκου λαμπροὺς γʹ.

MQDΔVUA <τῇ δ' ἄρα Φοίνικες:> τῇ Κυνοσούρᾳ τῇ

μικρᾷ· βραχεῖα γὰρ οὖσα ἐν τῷ αὐτῷ στρέφεται, καὶ

ἔστι μᾶλλον εὐσύνοπτος, οὐ τῇ λαμπηδόνι (ἀμυδρὰ

γάρ), ἀλλὰ τῷ ἐν τῷ αὐτῷ στρέφεσθαι. ἡ γὰρ ἑτέρα

ἐν τῇ περιφορᾷ μείζων κυκλουμένη οὐκ ἔστιν εὐσύνο-

πτος διὰ τὸ πολυφερές. πεπίστευνται δὲ ὡς ἀκριβέστεροι

Φοίνικες τὰ ναυτικὰ καὶ ἐμπειρότεροι τῶν Ἑλλήνων  

πρὸς τὴν ἐλάσσω βλέποντες. ὁ γὰρ εὑρετὴς αὐτῆς Θαλῆς

εἰς Φοίνικας ἀνάγει τὸ γένος. οἱ δὲ Ἕλληνες ἐν ἀγνωσίᾳ

τῆς μικρᾶς ὄντες πρὸς τὴν Ἑλίκην ὁρῶντες ὡς μείζονα

διέπλεον καὶ πλέουσιν, ὅθεν [αὐτοὺς] Ὅμηρος “ἑλίκω-

πες Ἀχαιοί” (Α 389 al.) ὡς εἰς αὐτὴν τοὺς ὦπας

ἀνατείνοντες. οἱ δὲ λέγοντες εὐοφθάλμους τοὺς ἑλί-

κωπας ἁμαρτάνουσι. παρθένων γὰρ τὸ ἐπίθετον.

Στο κείμενο αναφέρετε ότι οι Φοίνικες στρέφονται προς την Κυνόσουρα-Μικρή Άρκτο γιατί πιστευαν ότι τους παρέχει μεγαλύτερη ακριβεια  ως προς την θέση της άρκτου και γιατί οι ίδιοι θεωρούνται εμπειρότεροι από τους Ελληνες-Αχαιούς  κοιτώντας και βλέποντας την μικρότερη άρκτο και προσανατολίζονται μ΄αυτήν.

Αυτός που την έχει εντοπίσει και την έχει βρει θεωρείτε ότι είναι ο Θαλής που στων Φοινίκων, λέγεται, ότι ανήκε το γένος  Οι δε Ελληνες λόγω της άγνοιάς τους προς την μικρή (άρκτο) κοιτώντας προς την Ελίκη δίνουν την μέγιστη σημασία διασχίζοντας και ταξιδεύοντας με πλωτά μέσα, όπου ο Ομηρος τους ονομάζει  Ελικωπας Αχαιούς καθώς έχουν σ΄αυτην –την Ελίκη – στραμένους, προς τα πάνω, τους οφθαλμούς τους. Και όσοι λένε ότι έχουν  οξύ βλέμμα ή είναι ευχαριστοι στο βλέμμα των άλλων, για τους Ελίκωπες Αχαιούς, αμαρτάνουν. Ενώ το ίδιο επίθετο το Ελίκωψ χρησιμοποιείται για τις παρθένους – δηλώνοντας έτσι την στρογγυλή κλίση των ματιών τους ή γιατί είναι αυτές που έχουν ζωηρά και ευκίνητα μάτια και ρίχνουν γρήγορες (κρυφές;) ματιές.

Στον Ωριγένη ή κατά τ΄αλλους στα κείμενα του Ιππόλυτου με τον τίτλο «Κατά πασών Αιρέσεων ελέγχου» (φιλοσοφούμενά του) βρίσκουμε πολλά και ενδιαφέροντα !!!

Το «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος» αποτελείτε απο 10 βιβλία και καταπιάνεται με  κάθε αίρεση η οποία έχει το πρότυπό της στην φιλοσοφία και την ειδωλολατρία. Σε 4 βιβλία, τα Φιλοσοφούμενα

περιγράφει όλα τα γνωστά φιλοσοφικά συστήματα, την εθνική λατρεία, τη μαγεία και την αστρολογία. Λείπουν το 2^ο και 3^ο βιβλίο. Αλλα σε 4 βιβλία γίνετια  παρουσίαση και ανασκευή 30 αιρέσεων

 Hippolytus Scr. Eccl., Refutatio omnium haeresium (= Philosophumena)
Book 4, chapter 48, section 8, line 4

Αὐταὶ δὲ αἱ Ἄρκτοι, φησίν, ἑβδομάδες εἰσὶ δύο, ἐξ ἑπτὰ ἀστέρων

συγκείμεναι, δισσῶν κτίσεων εἰκόνες· πρώτη γάρ, φησίν, <ἐστὶ> [ἡ]

κτίσις ἡ κατὰ τὸν Ἀδὰμ ἐν πόνοις, <ὅ ἐστιν> ὁ Ἐν γόνασιν ὁρώμενος·

δευτέρα δὲ κτίσις ἐστὶν ἡ κατὰ Χριστόν, δι' ἧς ἀναγεννώμεθα, ὅ ἐστιν ὁ

Ὀφιοῦχος <ὁρώμενος>, ἀνταγωνιζόμενος τῷ θηρίῳ καὶ κωλύων ἐπὶ τὸν

Στέφανον ἐλθεῖν, τὸν ἡτοιμασμένον τῷ Ἀνθρώπῳ. μεγάλη δέ ἐστιν

Ἄρκτος ἡ Ἑλίκη, φησίν, <τῆς> μεγάλης κτίσεως σύμβολον, πρὸς ἣν

πλέουσιν Ἕλληνες – τουτέστι πρὸς ἣν παιδεύονται – καὶ <ᾗ> διὰ τῶν

τοῦ βίου φερόμενοι κυμάτων ἐπακολουθοῦσιν· ἑλίκην τινὰ οὖσαν τὴν

τοιαύτην κτίσιν – ἢ διδασκαλίαν ἢ σοφίαν – , εἰς τὰ ὀπίσω ἄγουσαν

τοὺς ἑπομένους τῇ τοιαύτῃ κτίσει· στροφὴ γάρ τις <ἡ> τῆς Ἑλίκης

προσηγορία, καὶ ἀνακύκλωσις ἐπὶ τὰ αὐτὰ εἶναι δοκεῖ. μικρὰ δέ <ἐς>τιν

ἡ ἑτέρα Ἄρκτος, οἱονεί τις εἰκὼν τῆς δευτέρας κτίσεως, τῆς κατὰ θεὸν

κτισθείσης· ὀλίγοι γάρ, φησίν, εἰσὶν οἱ διὰ τῆς στενῆς ὁδοῦ πορευόμενοι.

στενὴ<ν> δὲ <ὁδὸν> λέγουσιν εἶναι τὴν Κυνοσουρίδα, πρὸς ἣν ὁ Ἄρατός

φησιν ὅτι οἱ Σιδόνιοι ναυτί(λ)λονται. Σιδονίους δὲ ἀπὸ μέρους εἴρηκεν

ὁ Ἄρατος <τοὺς> Φοίνικας, διὰ τὸ εἶναι τὴν Φοινίκων σοφίαν θαυμας-

τήν, Φοίνικας δὲ εἶναι Ἕλληνες λέγουσι τοὺς ἀπὸ τῆς Ἐρυθρᾶς

θαλάσσης μετοικήσαντας εἰς τοῦτον τὸν χῶρον, οὗ καὶ νῦν οἰκοῦσι·

τοῦτο γὰρ Ἡροδότῳ δοκεῖ.

Κυνόσουρα δέ, φησίν, <ἐστὶν> αὕτη ἡ Ἄρκτος, ἡ κτίσις ἡ δευτέρα,

ἡ μικρά, ἡ στενὴ ὁδός, καὶ οὐχὶ ἡ Ἑλίκη· οὐ γὰρ εἰς τὰ ὀπίσω ἄγει,

ἀλλ' εἰς τὰ ἔμπροσθεν ἐπ' εὐθείας τοὺς ἑπομένους <αὐτῇ> ὁδηγεῖ,

Σ’ αυτό το βιβλιο λοιπον αναφέρετε ότι οι αιρετικοί των άστρων παρουσιάζουν τον αστερισμό του  Ηρακλή « Εν γόνασι» ως τον Αδάμ ο οποίος εχει δίπλα του την Λύρα

 και τον Στέφανον (Βόρειο Στέφανο) να γονατίζει και ν' ανοίγει αμφότερα και τα δυό του χέρια για τις εξομολογουμενες αμαρτίες του. Γίνεται αναφορά στην εφτάχορδη Λύρα η οποια δηλώνει την αρμονία και την κατασκευή-δημιουργία του κοσμου – των έξι ημερών και την έβδομη ημέρα ξεκούρασης μετά την δημιουργίας. Κατά τον Αρατο λοιπον  ο Αδάμ εξομολογούμενος πάνω από την κεφαλή του  έχει για να τον φυλάγει το Θηρίο-Δράκοντα, κατ΄εντολη και προσταγμα του Θεού κλπ. Για τον Οφιούχο ο Άρατος λέγει ότι κατέχει την ορμή του Όφεως που προσπαθεί να περασει και να  λάβει τον Στέφανο κλπ περισσότερα στο κείμενο

 

 Αφου λοιπόν τελειώσουν οι αναφορές περί Ηρακλή, Λυρας, Δράκοντα, Στεφάνου κλπ περνάει στην Μεγάλη και στην Μικρή άρκτο.

Οι δύο άρκτοι εδώ λαμβάνουν τις δύο εικονες σύμβολα της κτίσεως. Η πρώτη κτίσης είναι αυτή κατά τον Αδάμ μέσα στους πόνους και η δεύτερη η κτίσης κατά Χριστον στην οποία εχουμε αναγεννηθεί και στην οποία ο Οφιούχος ανταγωνιζομενος το θηρίο-Δράκοντα εμποδίζει τον ετοιμασμένο άνθρωπο να λάβει τον Στέφανο..

Η δε Μεγάλη άρκτος η Ελίκη είναι το σύμβολο της μεγάλης κτίσεως – στην οποία πλέουν οι Ελληνες – με την οποία εχουν ανατραφεί, μορφωθεί και της οποίας τη μοίρα, τύχη πεπρωμένο  με τους βίους τους μέσα από τα κύματα ακολουθούν. Η Ελίκη η οποια κτίση- ή διδασκαλία ή σοφία  - φέρει - οδηγεί προς τα πίσω. Η διδασκαλία της Ελικης είναι εκδήλωση και λόγος επαναφοράς και περιστροφής – ξαναγύρισμα στα ίδια και στα ίδια, έτσι ισχυρίζεται. 

Η μικρή Άρκτος προμηνείει και δίδει τη δεύτερη κτίσης η οποία εχει δημιουργηθεί κατά τον Θεόν. Λίγοι δε ισχυρίζεται ότι πορεύονται μέσα από την στενή οδό.

Στενή οδό λένε την οδό της Κυνοσουρας, κατά την οποία ο Άρατος ισχυρίζεται ότι οι Σιδώνιοι ταξιδεύουν και θαλασσοπορούν  

Σιδώνιοι ονομάζονται οι Φοίνικες γιατι την θαυμαστήν σοφία τους, ενώ οι Φοίνικες είναι Ελληνες, λέγουν, που από την Ερυθρά θάλασσα μετανάστευσαν σ΄αυτόν τον χώρο στον οποίο και κατοικούν – κατά τον Ηρόδοτο.

Η Κυνόσουρα, ισχυρίζεται ο Άρατος, ότι είναι η Αρκτος (η μικρή) η κτίσης η Δευτέρα, η μικρή και στενή οδός και όχι η Ελίκη η οποια οδήγει προς τα πίσω – αλλα προς τα εμπρός ευθεία στους επόμενους οδηγεί...

συνεχίζεται...

και ο κρίνων κρίνεται

Εκτός από την περίπτωση του ‘Οσιρη-νέου Χ-Ωρου υπάρχουν και άλλες αναφορές αυτή τη φορά περί της κρίσης και του πετσοκόμματος, αν θέλετε, αιδοίων στην Ελληνική μυθολογία…και μάλιστα με άρπη - κοινώς δρεπάνη (η)

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις – βώτορες)
Alphabetic letter alpha, entry 1226, line 5

 <Ἅρπη> (Hes. th. 179)· ἡ δρεπάνη· παρὰ τὸ ἁρπῶ ἅρπη

γίνεται· παρὰ τὸ οἱονεὶ ἁρπάζειν ἃ διακόπτει· 

Η πιο γνωστή περίπτωση αυτή του Ουρανού, που ο γιός του Κρόνου, του αποκόπτει με διαμαντένιο δρεπάνι (αδαμάντινη άρπη) ή κατ’ άλλο συγγραφέα  δρεπάνι  με τραχιά όψη ή με δρεπάνι που φέρει τραχείς οδόντας  ((καρχαρόδοντη άρπη)  - έκοψε τα αιδοία του πατρός του, έχοντας την συμπαράσταση της μητέρας του Γαίας, γιατί   ο Ουρανό αρνήθηκε την δημιουργία και γκρέμιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα…

Από την αποκοπή του ανδρικού  μορίου του – και την ρίψη τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα τους που τρέχει από την αποκοπή θα γεννηθούν οι Ερινύες… 

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 6, line 126

 “τίς προτέρην μετὰ Κύπριν ἀμερσιγάμῳ Κρόνος ἅρπῃ

μήδεα πατρὸς ἔτεμνεν, ἕως πάλιν ἀφρὸς ἐχέφρων

εἰς τόκον αὐτοτέλεστον ἄγων μορφούμενον ὕδωρ

ὁπλοτέρην ὤδινε θαλασσαίην Ἀφροδίτην;

μὴ ποταμὸς μετὰ πόντον ὁμοζήλοισι λοχείαις

κύματος αὐτογόνοιο λεχώιον ὁλκὸν ἑλίσσων

ἄλλην Κύπριν ἔτικτε, καὶ οὐχ ὑπόειξε θαλάσσῃ; 

Hesiodus Epic., Theogonia
Line 179

οὺς δ' ἄρα πάντας ἕλεν δέος, οὐδέ τις αὐτῶν

φθέγξατο. θαρσήσας δὲ μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης

αἶψ' αὖτις μύθοισι προσηύδα μητέρα κεδνήν·

 “μῆτερ, ἐγώ κεν τοῦτό γ' ὑποσχόμενος τελέσαιμι

ἔργον, ἐπεὶ πατρός γε δυσωνύμου οὐκ ἀλεγίζω

ἡμετέρου· πρότερος γὰρ ἀεικέα μήσατο ἔργα.”

 ὣς φάτο· γήθησεν δὲ μέγα φρεσὶ Γαῖα πελώρη·

εἷσε δέ μιν κρύψασα λόχῳ, ἐνέθηκε δὲ χερσὶν

ἅρπην καρχαρόδοντα, δόλον δ' ὑπεθήκατο πάντα.

ἦλθε δὲ νύκτ' ἐπάγων μέγας Οὐρανός, ἀμφὶ δὲ Γαίῃ

ἱμείρων φιλότητος ἐπέσχετο, καί ῥ' ἐτανύσθη

πάντῃ· ὁ δ' ἐκ λοχέοιο πάις ὠρέξατο χειρὶ

σκαιῇ, δεξιτερῇ δὲ πελώριον ἔλλαβεν ἅρπην,  

μακρὴν καρχαρόδοντα, φίλου δ' ἀπὸ μήδεα πατρὸς

ἐσσυμένως ἤμησε, πάλιν δ' ἔρριψε φέρεσθαι

ἐξοπίσω. τὰ μὲν οὔ τι ἐτώσια ἔκφυγε χειρός·

ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι,

πάσας δέξατο Γαῖα· περιπλομένων δ' ἐνιαυτῶν

γείνατ' Ἐρινῦς τε κρατερὰς μεγάλους τε Γίγαντας,

τεύχεσι λαμπομένους, δολίχ' ἔγχεα χερσὶν ἔχοντας,

Νύμφας θ' ἃς Μελίας καλέουσ' ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν.

μήδεα δ' ὡς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας ἀδάμαντι

κάββαλ' ἀπ' ἠπείροιο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,

ὣς φέρετ' ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς

ἀφρὸς ἀπ' ἀθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τῷ δ' ἔνι κούρη

ἐθρέφθη· πρῶτον δὲ Κυθήροισι ζαθέοισιν

ἔπλητ', ἔνθεν ἔπειτα περίρρυτον ἵκετο Κύπρον.

Η πελώρια Γαία στένευε μέσα της και στέναζε

και σκέφτηκε ένα δόλιο και κακό τέχνασμα.

Αμέσως έφτιαξε την φλέβα τού υπόλευκου χάλυβα,

κατασκεύασε δρέπανο μέγα κ’ είπε στ’ αγαπητά παιδιά της,

μίλησε δίνοντάς τους θάρρος, με θλίψη στην αγαπητή καρδιά της:

«Παιδιά δικά μου και τού ατάσθαλου πατέρα, αν θέλετε,

ακούστε με, ώστε να εκδικηθούμε την κακή προσβολή

τού πατέρα σας, αφού πρώτος άρχισε τ’ ανόσια έργα».

Έτσι είπε και δέος κατέλαβε όλους και κανείς τους δεν μίλησε.

Τότε πήρε θάρρος ο μέγας Κρόνος, ο πανούργος,

και αμέσως απηύθυνε λόγο στην άξια μητέρα του:

«Μητέρα, εγώ υπόσχομαι να επιτελέσω αυτό το έργο,

επειδή δεν με νοιάζει ο μισητός πατέρας μου,

αφού πρώτος άρχισε τ’ ανόσια έργα». Έτσι είπε,

κ’ η πελώρια Γαία χάρηκε πολύ μέσα στα σπλάχνα της.

Τότε τον οδήγησε και τον έκρυψε σ’ ενέδρα. Του έβαλε στα χέρια

δρεπάνι καρχαρόδοντο και τού εξήγησε όλον τον δόλο.

Ήλθε ο μέγας Ουρανός την νύχτα φέρνοντας, ολόγυρα αγκάλιασε

την Γαία, και απλώθηκε παντού ποθώντας την αγάπη της.

Απ’ την ενέδρα, τότε, το παιδί του τον άρπαξε με το αριστερό χέρι

και με το δεξιό έλαβε δρέπανο πελώριο, μακρύ και καρχαρόδοντο,

θέρισε ορμητικά τα όργανα τού ίδιου τού πατέρα του

και αμέσως τα έριξε να φύγουν πίσω.

Αυτά, όμως, δεν έφυγαν μάταια απ’ τα χέρια του,

αφού όσες σταγόνες αίματος έπεσαν, όλες τις δέχτηκε η Γαία.

Με την πάροδο των ενιαυτών, έγιναν οι κρατερές Ερινύες

και οι μεγάλοι Γίγαντες – που λάμπουν απ’ τα όπλα τους

κ’ έχουν στα χέρια τους κοντάρια μακριά – καθώς και

οι Νύμφες, που Μελίες τις αποκαλούν επάνω στην απέραντη γη.

Ευθύς μόλις απέκοψε με τον χάλυβα τα όργανα

και τα πέταξε απ’ την στεριά στον πολυκύμαντο πόντο,

έπλεαν εκείνα γιά πολύ χρόνο στο πέλαγος, ενώ γύρω από

την αθάνατη σάρκα αφρός σηκωνόταν, απ’ τον οποίο

γεννήθηκε μιά κόρη. Πλησίασε πρώτα στα πανίερα Κύθηρα

κ’ έπειτα από εκεί έφτασε στην θαλασσοζωσμένη Κύπρο…

Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 1, section 3, line 3

  ἀγανακτοῦσα δὲ Γῆ ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τῶν εἰς Τάρ-  

ταρον ῥιφέντων παίδων πείθει τοὺς Τιτᾶνας ἐπιθέσθαι

τῷ πατρί, καὶ δίδωσιν ἀδαμαντίνην ἅρπην Κρόνῳ. οἱ

δὲ Ὠκεανοῦ χωρὶς ἐπιτίθενται, καὶ Κρόνος ἀποτεμὼν

τὰ αἰδοῖα τοῦ πατρὸς εἰς τὴν θάλασσαν ἀφίησιν. ἐκ δὲ

τῶν σταλαγμῶν τοῦ ῥέοντος αἵματος ἐρινύες ἐγένοντο…

Αργότερα ο Κρόνος θα  αρχίσει κι αυτός να καταπίνει τα παιδιά του –συνεχίζοντας το έργο του πατέρα του Ουρανού- και θα βρει τον μάστορά του από τον γιό του Δία που κρυμμένος από την μητέρα του – θα μεγαλώσει και θα πάρει εκδίκηση για την κατάποση των αδελφών του και  έτσι θα επιβεβαιωθεί η προφητεία που θέλει :  ένας από τους υιούς του Κρόνου θα του στερήσει  την εξουσία (ο χρησμός αυτός ήταν κατά ένα άλλο μύθο η αιτία της εξαφανίσεως των παιδιών του Κρόνου από αυτόν).

Hesiodus Epic., Theogonia Line 496

καρπαλίμως δ' ἄρ' ἔπειτα μένος καὶ φαίδιμα γυῖα

ηὔξετο τοῖο ἄνακτος· ἐπιπλομένου δ' ἐνιαυτοῦ,

Γαίης ἐννεσίῃσι πολυφραδέεσσι δολωθείς,

ὃν γόνον ἂψ ἀνέηκε μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης,

νικηθεὶς τέχνῃσι βίηφί τε παιδὸς ἑοῖο.

πρῶτον δ' ἐξήμησε λίθον, πύματον καταπίνων·

τὸν μὲν Ζεὺς στήριξε κατὰ χθονὸς εὐρυοδείης

Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ, γυάλοις ὕπο Παρνησσοῖο,

σῆμ' ἔμεν ἐξοπίσω, θαῦμα θνητοῖσι βροτοῖσι.

 λῦσε δὲ πατροκασιγνήτους ὀλοῶν ὑπὸ δεσμῶν,

Οὐρανίδας, οὓς δῆσε πατὴρ ἀεσιφροσύνῃσιν·

οἵ οἱ ἀπεμνήσαντο χάριν εὐεργεσιάων,

δῶκαν δὲ βροντὴν ἠδ' αἰθαλόεντα κεραυνὸν

καὶ στεροπήν· τὸ πρὶν δὲ πελώρη Γαῖα κεκεύθει·

τοῖς πίσυνος θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσει. 

….δικός του γιος ανίκητος και δίχως έγνοιες
που έμελλε γοργά να τον νικήσει με τη βία και τα χέρια του,
να τον εκδιώξει από τ᾽ αξίωμα και μέσα στους αθάνατους να βασιλέψει.
Και γοργά κατόπιν η δύναμη και τα λαμπρά του βασιλιά τα μέλη
μεγαλώσανε. Και σαν ο χρόνος έφτασε,
παγιδευμένος απ᾽ τις παμπόνηρες τις προτροπές της Γης,
ο μέγας Κρόνος, ο δολοπλόκος, έβγαλε έξω και πάλι τα παιδιά του,
από τη δύναμη και τα τεχνάσματα του παιδιού του νικημένος.
Πρώτα το λίθο ξέρασε, αφού τελευταίο τον κατάπιε.
Αυτόν ο Δίας τον έστησε πάνω στη γη με τους πλατιούς τους δρόμους
στην ιερότατη Πυθώ, μέσα στις κοιλάδες του Παρνασσού,
για να ᾽ναι σημάδι στο εξής, θαύμα για τους θνητούς ανθρώπους.
Και τα αδέλφια του πατέρα του τα έλυσε απ᾽ τα ολέθρια δεσμά τους,
τους γιους του Ουρανού, που ο πατέρας τους τους έδεσε από την αφροσύνη του.
Κι εκείνοι τού αναγνώρισαν τη χάρη της ευεργεσίας του
και του ᾽δωσαν τη βροντή, τον κεραυνό που καίει
και την αστραπή. Πριν η πελώρια Γη τα έκρυβε.
Σ᾽ αυτά στηρίζεται και κυβερνά θνητούς και αθανάτους.

 Νικημένος και εκθρονισμένος  ο Κρόνος, γκρεμίστηκε και δέθηκε με αλυσίδα στα έσχατα θεμέλια του σύμπαντος «γαίης νέρθε και ἀτρυγέτοιο θαλάσσης» (Ομ. Ιλ. Ξ 203). Και έτσι την βασιλεία του Κρόνου διαδέχθηκε η βασιλεία του Δία, του θεού της τάξεως και της αρμονίας στον κόσμο, όπως εκείνη είχε διαδεχθεί εκείνη του Ουρανού.

 ὅτε τε Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺς

γαίης νέρθε καθεῖσε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης·

※ τοὺς εἶμ' ὀψομένη, καί σφ' ἄκριτα νείκεα λύσω·

Όταν ο Ζεύς τον Κρόνο

κάτω από τη γή εβύθισε και κάτω από τα πελάγη,

Ο Ουρανός είναι ο Αn-u θεός των Σουμερίων (ένα είδος  Διός) ο βασιλιάς του ουρανού (Sum. An-u  δηλ. ουρανού-βασιλεύς )  και πατήρ όλων των θεών.  (Sum. a-nin δηλ. πατήρ – των θεών) κυβερνών τον κόσμο και ορίζων την ειμαρμένην (Sum. Kurum, kur δηλ. κρίνω, δικάζω) ότι είχε την εξουσία να δικάσει όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα. Ήταν πατέρας των Αννουνάκι. Στην τέχνη απεικονίζεται συνήθως ως τσακάλι. Βασικό σύμβολο του Άνου είναι το στέμμα με κέρατα.

Κύριαν έδρα του είχε τα Όρη της Ανατολής γι΄ αυτό και ελέγετο και Lugal –βασιλεύς Kur-Kur-a της ορεινής χώρς και έφερε το επώνυμο Κur (Sum. Kur= χώρα, Kur όρος και ανατολή Kur= ηγεμών)

Ο Άνου ήταν ο γηραιότερος θεός στο πάνθεον της σουμερικακής μυθολογίας  ενώ αποτελούσε Τριάδα μαζί με τον Ενλιλ, θεό του ουρανού, και τον Ένκι, θεό των υδάτων. Ο Άνου συσχετίζεται συχνά με την πόλη Ουρούκ, την αντίστοιχη βιβλική Ερέχ και, κατά συνέπεια, πιστεύεται ότι αποτελούσε το αρχικό κέντρο λατρείας του.

Σύζυγος του Anu  ήταν η Αntu  (sum. An-tu ουρανού- τοκας, γυνή) η ελληνική Ανταία, δηλ. η Ρέα σύζυγος του Kρόνου  (Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum Alphabetic letter alpha, entry 911, line 1<Ἀνταία> (Ap. Rh. 1, 1141)· ἡ Ῥέα ὅτι τοῖς Τελχῖσιν ἐναντία ἐγένετο· παρὰ τὸ ἄντην Ἀνταία.)

Ενώ η θεότητα Ινάννα αργοτερα Ιστάρ, (βασίλισσα των Ουρανών και δικη μας Αφροδίτη εξ και Ουρανία ) που επίσης λατρευόταν στην Ουρουκ. Ήταν αργότερα γνωστή ως Ishtar. Συμπεριλαμβάνεται επίσης στο έπος του Gilgamesh και είναι ένας σημαντικός χαρακτήρας στις πήλινες πινακίδες που βρέθηκαν σε ανασκαφές.

Το ελληνικό όνομα Ουρανός προέρχεται από το σουμ. An-urra του ουρανού στερέωμα (an-ur ουρανός-στερέωμα) και ανεστραμμένος ur-ra-an Ουρανός

Το δε ελληνικό Κρόνος από το σουμ. Kur επίθετο του θεού Anu, Κur-u-Anu, Κρόνος.

Κρόνος Κρυόεις, κρυερός κλπ

Κατ ‘ 'αλλους το σουμ. Kur έχει ποικίλες σημασίες όπου Κur άλλος, ξένος

Οθεν Κur-u-Anu Κρόνος ερμηνεύεται και άλλος θεός, (Anu) του ουρανού.

Τώρα  ο Κρόνος αποκαλείται και falcifer deus (=δρεπανηφόρος θεός). Το δρεπανοειδές ξίφος χρησιμοποιήθηκε τόσο κατά τον ευνουχισμό του ἀστερόεντος  Ουρανού από τον θαρραλέο γιο του  όσο και κατά τη θανάτωση του stellatus πανόπτη ή μυριωπού (κατάστερου ή κατάστικτου) Άργου του πολυόματου φύλακα (έναστρου Ουρανού ;) της Κερασφόρου Ιούς.

Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια παραλλαγή του πανάρχαιου και πανανθρώπινου εκείνου μύθου περί χωρισμού του ουρανού από τη γη,  με τον Άργο-ουρανό να έχει προκύψει –όπως άλλωστε τα πάντα– από το προαιώνιο Χάος.

 Κατά τον Βάρρωνα, μάλιστα,ο ουρανός των Λατίνων (caelum) ετυμολογείται από τη λέξη chaos .

Ενας ακόμα αρπηφόρος ή δρεπανηφόρος ή ξιφηφόρος εμφανίζεται στην μυθολογία μας. Ο Βοώτης...



συνεχίζετα...