Περί ευνούχων ιερέων

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 220, line 21

<Γάλλος>: Ὁ φιλοπάτωρ Πτολεμαῖος· διὰ τὸ

φύλλοις κισσοῦ κατεστίχθαι, ὡς οἱ γάλλοι. Ἀεὶ γὰρ

ταῖς Διονυσιακαῖς τελεταῖς [κισσῷ ἐστεφανοῦντο.]

 <Γάλλος>: Ὁ τῇ μητρὶ τῶν θεῶν ὀργιαζόμενος· ὁ

ἄλλός τις γενόμενος καὶ μεταβαλὼν τὴν φύσιν ἐξ

ἀνδρῶν, καὶ οὔτε ἀνὴρ ὢν οὔτε γυνή· ἐξετέμνοντο γὰρ

οἱ τελούμενοι τῇ θεῷ. Ἢ ἀπὸ Γάλλου ποταμοῦ

τῆς Φρυγίας, παρ' ὃν ἐτελοῦντο.

Γαλλία=Γαλατία, παρά τοις αρχαίοις Έλλησιν εκαλείτο η χώρα αύτη της Ευρώπης Κελτική και Γαλλία δε ελέγετο μετά ταύτα συνήθως υπό των Ρωμαίων υπό το οποίον όνομα εννόουν ούτοι όλην την νυν ιδίως Γαλλία την αρκτικήν Ιταλίαν και μέρος της Ελβετίας

Γάλλοι=Ελέγοντο οι ιερείς της θεάς Κυβέλης, οίτινες εώρταζον τα μυστήρια αυτής με ενθουσιαστικά άσματα και κρότον τυμπάνων και είχον ίδιον κορυφαίον Αρχέγαλλον λεγόμενον, ζώντες εξ ελέους και εκτεμνόμενοι οι ίδιοι. Εκαλούντο δε ούτως από του εν Φρυγία Γάλλου ποταμού, του οποίου το ύδωρ έλεγον ότι είχεν ενθουσιαστικήν τινα δύναμιν.(Νικ. Λορέντης).

Γάλλοι=όνομα ευνούχων ιερέων της Κυβέλης εν τη αρχαία Φρυγία (Πρωΐας)

Γάλλος= Γαλάτης ο κάτοικος της Γαλλίας.

Γάλλος=Ποταμός μικρός της Βιθυνίας.

Γαλλογραικία=Γαλατία η εν Φρυγία (Στράβων)

Γάλος -Γέλας= Ποταμός Φρυγίας.

Γάλια, Γιάλια=Τοπωνύμια με πολλά ύδατα. Εις Κέρκυραν Καφέ-Γιαλί τοπωνύμιον δίπλα στη θάλασσα. Λίγα μέτρα πιο πέρα τοπωνύμιο Σπηλιά, πιο πέρα μικρό σπήλαιο που στεγάζεται η “Παναγίτσα…

Ας μην ξεχνουμε ότι το όνομα της Κυβέλης σημαίνει «ορεινή σπηλιά» και στις ευρωπαϊκές γλώσσες έχει ακόμη αυτή την έννοια. (cave =σπηλιά, υπόγειο, προφ. κέηβ, κάβ)

Strabo Geogr., Geographica
Book 13, chapter 4, section 14, line 21

          τοῖς μὲν οὖν κύκλῳ πλησιάζουσι πρὸς τὸν
δρύφακτον ἄλυπός ἐστιν ὁ ἀήρ, καθαρεύων ἐκείνης
τῆς ἀχλύος ἐν ταῖς νηνεμίαις· συμμένει γὰρ ἐντὸς τοῦ
περιβόλου· τῷ δ' εἴσω παριόντι ζώῳ θάνατος παρα-
χρῆμα ἀπαντᾷ· ταῦροι γοῦν εἰσαχθέντες πίπτουσι καὶ
ἐξέλκονται νεκροί, ἡμεῖς δὲ στρουθία ἐπέμψαμεν καὶ
ἔπεσεν εὐθὺς ἐκπνεύσαντα· οἱ δ' ἀπόκοποι Γάλλοι
παρίασιν ἀπαθεῖς, ὥστε καὶ μέχρι τοῦ στομίου πλησιά-
ζειν καὶ ἐγκύπτειν καὶ καταδύνειν μέχρι ποσοῦ συνέ-
χοντας ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τὸ πνεῦμα· ἑωρῶμεν γὰρ ἐκ τῆς
ὄψεως ὡς ἂν πνιγώδους τινὸς πάθους ἔμφασιν, εἴτ'
ἐπὶ πάντων [τῶν] οὕτω πεπηρωμένων * τοῦτο εἴτε μό-
νων τῶν περὶ τὸ ἱερόν, καὶ εἴτε θείᾳ προνοίᾳ, καθάπερ
ἐπὶ τῶν ἐνθουσιασμῶν εἰκός, εἴτε ἀντιδότοις τισὶ δυ-
νάμεσι τούτου συμβαίνοντος.

O Στραβων στα «Γεωγραφικά» περιγράφει ένα Πλουτώνιο υπόγειο ιερό -σπήλαιο στην Ιεράπολη της Λαοδικείας το οποίο είναι για δύο λόγους είναι παράδοξο και αξιοθαύμαστο για τις θερμές του πηγές και τα τρεχούμενα νερά του. Στο συγκεκριμένο σπήλαιο εύκολα  το νερό μετατρέπει σε πωρόλιθο –φαίνεται ότι είναι ιζηματογενές-  και ωθούμενο και οδηγούμενο σε οχετούς αγωγούς αυλάκια αποτελειώνει και ολοκληρώνει φράχτες μονοκόμματους και λίθινους– για τους κατοίκους των γύρω περιοχών και για τα κτήματά τους – αν θελήσουν να χρησιμοποιήσουν το τρεχούμενο νερό του.

Σχετικά με το Πλουτώνειο σπήλαιο βρίσκεται κάτω από μικρή λοφοπλαγιά –  έχει ένα ευρύ στόμιο συμμετρικό – τόσο που μπορεί να δεχθεί έναν άνθρωπο μετά βίας, ενώ βαθαίνει πολύ παρακάτω. Υπάρχει δε μέρος περιφραγμένο με κιγκλίδωμα τετραγωνικό που η περίμετρός του φτάνει τα 15,41 μέτρα (μισό πλέθρο) για προστασία. Ενώ  είναι γεμάτο τριγύρω του από ένα παχύ σύννεφο ομίχλης και ατμούς που εκλύονται από το χώρο των πηγών, που με τα βίας σ΄ αφήνουν να δεις το έδαφος του. Κι όσο πλησιάζεις στο κιγκλίδωμα και την περίφραξη του τόσο ασκόρπιστος μένει ο αέρας- ατμός στην ατμόσφαιρα καθαρίζει μόνο όταν υπάρχει νηνεμία και παραμένει εκεί εντός του περιβόλου. Οι ατμοί δεν προκαλούν βλάβες για όσους δεν προσεγγίζουν την περίφραξη και όσο υπάρχει ηρεμία, επειδή ποτέ δεν ανακατεύονται με τον εξωτερικό αέρα και παραμένουν συγκεντρωμένοι στο εσωτερικό του κιγκλιδώματος. Αν όμως κάποιο ζώο διεισδύσει μέσα στην ζώνη των ατμών χτυπιέται από τον θάνατο στη στιγμή. Οι ταύροι, βεβαίως που εισάγονται μετά βίας στο σπήλαιο, πέφτουν μάλλον λόγω αναθυμιάσεων και τους αποσύρουν πεθαμένους, ενώ δοκιμάσαμε κι εμείς  με σπουργίτια  που ξεψύχησαν  αμέσως. Παρόλα αυτά οι ευνούχοι ιερείς γάλλοι – όπως ονομάζονται -της θέας Κυβέλης παραμένουν απαθείς μπαίνουν μέσα στην περιφραγμένη ζώνη και προσεγγίζουν και στο στόμιο του σπηλαίου, σκύβουν από πάνω του και βουτούν σε κάποιο βάθος, αλλά εφόσον κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την αναπνοή τους. Κι όμως αυτό πιστεύετε ότι είναι ένα αποτέλεσμα του ευνουχισμού τους που το έχουμε παρατηρήσει σε όλους τους ιερείς, ή προνόμιο μόνο όσων διαβιούν στο ιερό, ή έχοντας την ειδική προστασία  για τον ενθουσιασμό τους από  την Θεάς καθώς και κάποιων αντιδότων για ότι συμβαίνει – κάποιων μυστικών προφύλαξης. Και η απολίθωση από τα νερά των ποταμών της Λαοδικείας συμβαίνει μόνο κατά την πόση τους. Για την βαφή του μαλλιού των ζώων, αυτό το νερό έχει θαυμαστές ιδιότητες όμοιες με τις βαφές που χρησιμοποιούνται από φυτά – φυτικές ύλες. Ενώ το νερό είναι τόσο άφθονο στην Ιεράπολη που παντού υπάρχουν φυσικές λεκάνες και λουτρά

Υπενθυμιζω ότι στην Λαοδικεία-δίπλα στην Ιεράπολη - υπήρχε έδρα ιατρικής σχολής και λατρευόταν εκτός από άλλους θεούς και ο Ασκληπιός. Πολύ γνωστή δε ήταν η παραγωγή ενός οφθαλμικού φαρμάκου που έγινε γνωστό ως «τέφρα φρυγία» Στην διπλανή πολη της Ιεράπολης (Παμούκαλε σήμερα) υπήρχε ηφαιστειακό ρήγμα με θερμές πηγές φημισμένες για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Ισως η παραπάνω στάση τους εντός του ιερού σπηλαίου και η αντοχή τους στα ιαματικά νερά σχετίζεται και με τον «Κορυβαντισμό»,  την κάθαρση δηλαδή και αγιασμό με κορυβαντικές ιερουργίες και τελετές που κατά κάποιον τρόπο γιάτρευαν τους μυούμενους από του παλιού εαυτού τους τα πάθη. Γι αυτό και οι τελετές λάμβαναν χώρα από ιερείς – ευνουχους που είχαν αφήσει πίσω τα «πάθη» του φύλου τους και λειτουργούσαν ως εξαγνισμένοι στο σώμα  – με την αποκοπή ως στάδιο του αγνού βίου κι ως εκπρόσωποι μονο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς –βλέπε και ότι οι άγγελοι θεωρούνται ως μη έχοντες φύλο αργότερα - και απολυτα «εξαγνισμένοι» ιερείς της Θεάς. Μιας Θεάς που είναι απολυτα συνυφασμένη με την γέννηση και την άνθιση, την παραγωγη και όλα τα μυστηρια της  Φύσης κι εκεινοι – θεωρούν- οτι αποτελούν το μονο μέσο επικοινωνίας με τη θεότητα και για να φέρουν στη γη ευφορία . Εξάλλου η Μύηση σημαίνει καινούρια απαρχή. Πρέπει να πεθάνει κανείς για να ξαναγεννηθεί.

Η Ιεράπολης  είναι  γνωστή για τη λατρεία της στην Μητέρα Θεά –Κυβέλη με πολυάριθμα ιερά καθώς και τους γάλλους – ευνούχους ιερείς της,  καθώς επισης και για το ιερό του Απόλλωνα Αρχηγέτη- ως μυθικός ιδρυτής της, το σπήλαιο είσοδο στον Αδη – γνωστό ως Πλουτώνιο, καθώς και την λατρεία του Ποσειδώνα, όντας  μια πόλη με έντονη σεισμική δραστηριότητα.
Λέγεται ότι στην πόλη αυτή γεννήθηκε και ο Επίκτητος.
 

Οι γάλλοι λοιπον ιερείς εκτελούν και χρέη δύτη ή κολυμβητή ή κόλυμβου όταν Columba είναι η λατινική απόδοση της περιστεράς. Κόλυμπος ή κολύμπα, στα κρητικά, λέγεται κι ο λάκκος με τα στάσιμα νερά, και Κόλυμβος, στους βυζαντινούς η κυρία αίθουσα στις Βλαχέρνες, του Αγιάσματος ή Λούσματος, χωρίς να ξεχνάμε πως στην κολυμβήθρα του Ιησού, δηλ. στον Ιορδάνη ποταμό, έγινε η κάθοδος του Αγ.Πνεύματος "εν είδει περιστεράς" (Ματθ.Γ,16 κλ), ενώ ο Ιωάννης, ο Βαπτιστής είδαμε πως ετυμολογικά σημαίνει Περιστέρι (απ' τη λ. ιωνάς ή οινάς και παλαιότερα κειμενα περί Περιστεράς) Ετσι, ξέροντας πως η Κυβέλη λεγόταν στους Ρωμαίους Turrigera (Πυργοφόρος ή Πυργοστέφανος) απ' τη λατιν. λ. turris(-is)=πυργοειδής,αλλά και περιστερεών, αντιλαμβανόμαστε την έννοια του περιστερεώνος σαν κολουμβαρίου ή νεκροταφείου, και θα σημειώσω πως ο gallus, δηλ. ο ευνούχος ιερέας της Κυβέλης, είναι μια λέξη που στα λατινικά σημαίνει επίσης αλέκτωρ (ο πετεινός), απ' όπου και το θηλυκό gallina (δηλ. κόττα): η κόττα, όμως, στ' αρχαία ελληνικά λέγεται αλεκτρίς, λέξη που γραμματαριθμικά βγάζει ακριβώς 666. Δηλαδή ο Αλέκτωρ-Ιερεύς, με τον ευνουχισμό του και την κατ' ανάγκην θηλυκοποίησή του, μεταβάλλεται σε Κόττα ή Αλεκτρίδα=666, διαδικασία στην οποία βασικά αποβλέπει (με την επέκταση της Ομοφυλοφιλίας ) η Συνωμοσία της Περιστεράς. (κείμενα Παύλου Κυράγγελου)

Από την Φρυγία δε και από τον ποταμό Γάλλο ονομάστηκαν και οι ευνουχοι ιερείς Γάλλοι. Λέγεται μάλιστα ότι το νερό αυτού του ποταμού είχε ενθουσιαστική δύναμη, που καταλάμβανε τους ιερείς της πόλης. Η γύρω του ποταμού αυτού χώρα ονομάστηκε Γαλλία. Οι κάτοικοι γύρω από τον ποταμό Γάλλο της Φρυγίας λέγονταν Ποταμογαλλίτες ή Ποταμογαλληνοί.  Ενώ το κειμενο μιλά και για έναν Γάλλο που μετοίκισε από τον Τύραν ή Τηρία ποταμό και είναι εκεινος (λόγω ευνουχισμού)  έγινε  αιτία ο ποταμός στην Φρυγια να ονομαστεί Γάλλος.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 198, line 3

 <Γάλλος,> ποταμὸς Φρυγίας. οἱ περίοικοι κατὰ μὲν Τιμό-

θεον Ποταμογαλλῖται, κατὰ δὲ Προμαθίδαν Ποταμογαλληνοί,

οὓς παρατίθεται ὁ πολυίστωρ ἐν τῷ περὶ Φρυγίας τρίτῳ·

καὶ ὅτι τὸν Γάλλον καὶ τὸν Ἄττιν ἀποκόψαι τὰ αἰδοῖα, καὶ

τὸν μὲν Γάλλον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν Τηρίαν ποταμὸν καὶ οἰκῆσαι

καὶ τὸν ποταμὸν Γάλλον καλέσαι. ἀπ' ἐκείνου γὰρ τοὺς

τεμνομένους τὰ αἰδοῖα γάλλους καλοῦσι.

Στις «Ιστορίαι» του Πολύβιου υπάρχει η εξής αναφορά: Δύο γάλλοι ιερείς με όλο την τυπικής τους αμφίεση καθώς και τα επιστήθια κοσμήματα τους  δέονται για να μην συμβεί ανεπανόρθωτη και ολέθρια ζημιά στην πόλη τους…

Polybius Hist., Historiae
Book 21, chapter 6, section 7, line 1

    Ἐξελθόντες μὲν Γάλλοι δύο μετὰ τύπων καὶ προ-
στηθιδίων ἐδέοντο μηδὲν ἀνήκεστον βουλεύεσθαι
περὶ τῆς πόλεως.

Polybius Hist., Historiae
Book 21, chapter 37, section 5, line 2

           καὶ παρ' αὐτὸν τὸν ποταμὸν στρατοπεδευ-
σαμένου παραγίνονται Γάλλοι παρ' Ἄττιδος καὶ Βατ-
τάκου τῶν ἐκ Πεσσινοῦντος ἱερέων τῆς Μητρὸς τῶν
θεῶν, ἔχοντες προστηθίδια καὶ τύπους, φάσκοντες
προσαγγέλλειν τὴν θεὸν νίκην καὶ κράτος. 

Ο Βάττακος ή Βαττάκης κατα τον Διοδωρο Σικελιώτη είναι το ονομα ενός ιερέα της Μητέρας Θεάς απο την Πεσσινούντα της Φρυγίας, ο οποίος θεωρεί οτι το ιερό της Θεάς έχει μολυνθεί και ζητα δημόσιο καθαρμό επι της Ρώμης...

 

Diodorus Siculus Hist., Bibliotheca historica (lib. 21-40)
Book 36, chapter 13, section 1, line 1

Ὅτι Βαττάκης τις ὄνομα ἧκε, φησιν, ἐκ

Πεσσινοῦντος τῆς Φρυγίας, ἱερεὺς ὑπάρχων τῆς

μεγάλης τῶν θεῶν μητρός. οὗτος κατὰ πρόσταγμα

τῆς θεοῦ παρεῖναι φήσας τοῖς ἄρχουσιν ἐνέτυχε καὶ  

τῇ συγκλήτῳ, λέγων τὸ ἱερὸν τῆς θεοῦ μεμιᾶνθαι,

καὶ δεῖν αὐτῇ δημοσίᾳ καθαρμοὺς ἐπὶ τῆς Ῥώμης

συντελεσθῆναι. ἐφόρει δὲ ἐσθῆτα καὶ τὴν περὶ τὸ

σῶμα ἄλλην κατασκευὴν ἐξηλλαγμένην καὶ ὑπὸ

τῶν Ῥωμαίων ἐθῶν οὐκ ἐπιχωρουμένην· χρυσοῦν

τε γὰρ στέφανον εἶχεν ὑπερμεγέθη καὶ στολὴν

ἀνθίνην διάχρυσον, βασιλικὴν ἀξίαν ἐπιφαίνουσαν.

ποιησάμενος δὲ λόγους

Artemidorus Onir., Onirocriticon
Book 2, chapter 69, line 33

          θεατρικοὶ δὲ καὶ οἱ ἐπὶ θυμέλην ἀναβαίνοντες
αὐτόθεν διὰ τὰς ὑποκρίσεις πᾶσιν ἄπιστοι, καὶ σοφισταὶ
καὶ πένητες καὶ γάλλοι καὶ ἀπόκοποι καὶ σπάδοντες·
οὗτοι γὰρ καὶ μὴ λέγοντές τι ψευδεῖς τὰς ἐλπίδας εἶναι
μηνύουσι διὰ τὸ φύσει μήτε ἐν ἀνδράσι μήτε ἐν γυναιξὶν
ἀριθμεῖσθαι.

Ενώ παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο αναφέρεται η απόφαση των ανδρών  να μετατραπούν σε γάλλους- ευνούχους- ιερείς και ν΄ αφιερωθούν στον Αττη και τον Βάτακο- ιερείς της Μητέρας των θεών- με πλήρη αμφίεση επιστήθιων κοσμημάτων οι οποίοι ισχυρίζονται και προαναγγέλουν την νίκη της Θεάς κατά κράτος-

Οι ευνούχοι χωρίζονται σε αποκοπους,  πλήρως αποκομμένους των αιδοίων τους αλλα ακόμα σε σπάδωνες –(Σπάδων, ο ευνούχος, παρά το σπάσθαι τι μέρος αυτού, και σπαδωνισμός ο ευνουχισμό ), αργοτερα εμφανίζονται και με την ονομασία  καστράτοι –γνωστοί για τις αγγελικές φωνές- οι ευνούχοι φύλακες των χαρεμιών κατά την οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.

Ο μεγάλος αριθμός των ευνούχων είχε να κάνει με το πολύ λίγοι τελικά επιβίωναν από διαδικασίες αποκοπής αιδοίων. Πάρα πολλοί πέθαιναν από τις μολύνσεις και η όλη διαδικασία ευνουχισμού δεν ήταν παρά ένα μαρτύριο.

Επιζούσε ενας στους  80 ή 100 άλλους που πέθαιναν, μην αντέχοντας την φοβερή δοκιμασία. Για αυτό και αργότερα θα είναι πανάκριβοι, όταν θα ξεκινήσει το δουλεμπόριο ευνούχων.

Το μακάβριο ήταν ότι πολλές φορές οι γονείς συναινούσαν στο να μετατρέψουν τα παιδιά σου σε ευνούχους και καστράτους προσδοκώντας μεγάλα οφέλη από την πούληση τους.

Υπήρχαν δε και διάφορες μέθοδοι όπου δεν κατέληγαν όλοι ευνούχοι καθώς υπήρχαν διαφορές στον τρόπο ευνουχισμού... ο θλησίας, ο θλιβίας, ο σπάδωνας, κλπ

Όσο για το θέμα της ικανοποίησης των γυναικών. Υπήρχαν και ιστορίες όπου οι ευνούχοι ήταν πιο "άξιοι" και έμπειροι στην ικανοποίηση των γυναικών, παρά την "απώλεια των" και πολλές φορές χωρίς οι ίδιοι να μπορέσουν να γνωρίσουν τον έρωτα. Μερικές πολύ ενδιαφέρουσες και επιπλέον πληροφορίες θα βρείτε εδώ:

καθώς και στο μοναδικό βιβλίο που δίδονται απίστευτες λεπτομέρειες για  ευνούχους

Κατά τον Λουκιανό και πάλι στα «Περί της Συρίης Θεού» οι κάποιοι ιερείς πολλές φορές ήταν και φαλλοβάτες, στυλίτες αλλα εδώ μιλά ο συγγραφέας,  για ιερά του Διονύσου κι όχι της Μητέρας Θεάς. Ισως  οι ιδιοι ιερείς ηταν και ιερείς ευνούχοι γάλλοι της Κυβέλης είναι κάτι που δεν το αναφέρει ο Λουκιανός, όμως αναφέρει ύψος των οβελίσκων - στύλων μετρημένα σε οργυιές (Οργυιά «ανθρωπομετρική μονάδα μήκους» και ορίζεται ως το μήκος ανοίγματος των χεριών ενός ενήλικα, δηλαδή περίπου 1,8 έως 1,95 μέτρα) 

Ενώ δεν μπορώ παρα να μην σταθώ στην ταυτιση του στύλου-οβελίσκου με τον φαλλό του Οσιρη- Διονύσου.(δες παλαιότερα κειμενα περί Διονύσου)

Από νωρίς η εξελληνισμένη μορφή της λατρείας της Μητέρας Θεάς συγχωνεύθηκε εν μέρει μ΄ εκεινη του Διονύσου, κι έτσι το τύμπανο της Θεάς καθιερώθηκε σε ολες τις μορφές της βακχικής λατρείας, της λατρείας με τους γάλλους και την περίτεχνη ετήσια εορτή, τα γνωστά Ταυροβόλια. Ο Αυγουστίνος αναφέρει ότι ο ευνουχισμος των γάλλων προέβλεπε σε μελλοντική ευδαιμονία ut post mortem vivat beate (μετα έζησαν ευτυχισμένοι)

Σχετικα με τον Διόνυσο τα οσα εισάγονται στα μυστήρια λέγεται ότι αντιστοιχούν στον μυθο του διαμελισμού, σε μια περίπτωση ο ίδιος ο Διόνυσος ονομάζεται μύστης, και επισης ο Αττης ταυτίζεται με τους οπαδούς του. Ομοια και ο Βαττάκος ή Β-αττα-κης φέρει εντός του και το ονομα του 'Αττη-Αττα.

O Αριστέας Στέργιος Αρειμένιος Γραμμόζης γραφει για την σύνδεση της λέξεως Βάκηλος και την σύνδεση της με την λέξη Κυβέλη και τον Αττη – Αττα.

Βάκηλος, ο, λατ. bacelus, baceolus, ευνούχος, υπηρέτης εν τη λατρεία τής Κυβέλης, Gallus, Λουκ. Εύν. 8• ωσαύτως  βακέλας  Άνθ. Π. 7.709. II.  άνηρ θηλυδρίας, αισχρός ή αδύνατος, ηλίθιος, βλάξ, Άντιφ. Καρ. 1, Μένανδ. Ύμν. 9• ίδε Θωμ. Μ. σ. 138.

Έτσι, η λέξη Κυβέλη έπλασε τη λέξη, βέκηλυς = βάκελος, και η λέξη βάκελος = βλάκς, κς=ξ, βλάκας, και στην ηπειρώτικη, πωγωνίσια - γραικική διάλεκτο νταβακέλης ή ταβακέλης και στο ιδίωμα των αρειμένιων βλάχων, τιβικέλ΄ου = βλάξ - βλάκας,(το -ου- στην ονομ. ενκ. δεν προφέρεται και τιβικέλου =  ο βλάκας, (το  -ου-  = το άρθρο)

Και στην συνέχεια οι λέξεις: άττα-τάττε-τέττα.
Άττα: Συνήθης προσφώνησις νεωτέρων προς πρεσβυτέρους• «πατέρα μου, μπάρμπα...»• λατ. atta, γοτθ. atta, παλ. γερμ. atto- σανσκρ. attä (=μανούλα, μεγάλη αδελφή) II πρβλ. και τα της αρχ. ελλ. άππα, άπφα, πάππα, τάτα, τέττα [τα]. Από το (Λεξ.Αρχ.Ελλην.Γλωσ. Ιωαν.Σταμ.)

Ώστε είναι προφανές, ότι αφού η λέξη αυτή είναι κοινή στις αναφερόμενες γλώσσες, δεν μπορεί παρά να κατάγεται από μία εξ όλων αυτών

 

Ακολούθως και η Μεγάλη Μητέρα θεωρειται επισης ως η Μητέρα Γή και ταυτίζεται κατά συνέπεια με την Δήμητρα κατά κάποιον «μυστικό» αλληγορικό τρόπο. Παράδοξες λεπτομέρειες της λατρείας της ερμηνεύονται μ΄αυτόν τον τρόπο : ο ευνούχισμός είναι ο θερισμός των σταχυών, οι γάλλοι, που χαράζουν τα χέρια τους με μαχαίρια, κατά την dies sanguinis –(ημέρα αιματος) επαναλαμβάνουν τον ετήσιο τραυματισμό της γής από τα υνία των αρότρων κι αν ακολουθως η θεά Μητέρα παίρνει το μπάνιο της στον ποταμό Αλμο, αυτό σημαίνει ότι η γή θελει πότισμα. Στην πραγματικότητα η εξίσωση του Αττη με το στάχυ – του ευνουχισμού με τον θερισμό- επανέρχεται ακόμη και σε ύμνο που επικαλειται τον ίδιο τον Αττη.

Και βεβαια δεν μπορούμε παρα να μιλαμε για μαγική διάσταση επιρροής των περιοδικών δυνάμεων της ζωής μέσω των τελετουργιών. Ομοια είναι και η ταυτιση του Διονύσου με τα σταφύλια και το κρασί και είναι παντού γνωστή και αποτελει κάθε άλλο παρα μυστικό, αλλα αν ο μύθος του διαμελισμού με ολες τις φριχτές λεπτομέρεις του πλάστηκε για να αντιστοιχεί βήμα βήμα με την παραγωγή κρασιού, αυτό γίνεται για αλληλογικούς της φύσης οι οποιοι αναφέρονται σε πράγματα τα οποία εισαγωνται και επιδεικνύονται στα μυστήρια…

Lucianus Soph., De Syria dea
Section 28, line 8

Ὁ μὲν χῶρος αὐτός, ἐν τῷ τὸ ἱρὸν ἵδρυται,

λόφος ἐστίν, κέαται δὲ κατὰ μέσον μάλιστα τῆς

πόλιος, καί οἱ τείχεα δοιὰ περικέαται. τῶν δὲ

τειχέων τὸ μὲν ἀρχαῖον, τὸ δὲ οὐ πολλὸν ἡμέων

πρεσβύτερον. τὰ δὲ προπύλαια τοῦ ἱροῦ ἐς

ἄνεμον βορέην ἀποκέκρινται, μέγαθος ὅσον τε

ἑκατὸν ὀργυιέων. ἐν τούτοισι τοῖσι προπυλαίοισι

καὶ οἱ φαλλοὶ ἑστᾶσι τοὺς Διόνυσος ἐστήσατο,

ἡλικίην καὶ οἵδε τριηκοσίων ὀργυιέων. ἐς τουτέων  

τὸν ἕνα φαλλὸν ἀνὴρ ἑκάστου ἔτεος δὶς ἀνέρχεται

οἰκέει τε ἐν ἄκρῳ τῷ φαλλῷ χρόνον ἑπτὰ ἡμερέων.

αἰτίη δέ οἱ τῆς ἀνόδου ἥδε λέγεται. οἱ μὲν

πολλοὶ νομίζουσιν ὅτι ὑψοῦ τοῖσι θεοῖσιν ὁμιλέει

καὶ ἀγαθὰ ξυναπάσῃ Συρίῃ αἰτέει, οἱ δὲ τῶν

εὐχωλέων ἀγχόθεν ἐπαΐουσιν. ἄλλοισιν δὲ δοκέει

καὶ τάδε Δευκαλίωνος εἵνεκα ποιέεσθαι, ἐκείνης

ξυμφορῆς μνήματα, ὁκότε οἱ ἄνθρωποι ἐς τὰ

οὔρεα καὶ ἐς τὰ περιμήκεα τῶν δενδρέων ᾖσαν

τὸ πολλὸν ὕδωρ ὀρρωδέοντες. ἐμοὶ μέν νυν καὶ

τάδε ἀπίθανα. δοκέω γε μὲν Διονύσῳ σφέας

καὶ τάδε ποιέειν, συμβάλλομαι δὲ τουτέοισι.

φαλλοὺς ὅσοι Διονύσῳ ἐγείρουσι, ἐν τοῖσι φαλ-

λοῖσι καὶ ἄνδρας ξυλίνους κατίζουσιν, ὅτευ μὲν

εἵνεκα ἐγὼ οὐκ ἐρέω. δοκέει δ' ὦν μοι, καὶ ὅδε

ἐς ἐκείνου μίμησιν τοῦ ξυλίνου ἀνδρὸς ἀνέρχεται.

 Ἡ δέ οἱ ἄνοδος τοιήδε· σειρῇ μικρῇ ἑωυτόν

τε ἅμα καὶ τὸν φαλλὸν περιβάλλει, μετὰ δὲ

ἐπιβαίνει ξύλων προσφυῶν τῷ φαλλῷ ὁκόσον

ἐς χώρην ἄκρου ποδός· ἀνιὼν δὲ ἅμα ἀναβάλλει

τὴν σειρὴν ἀμφοτέρωθεν ὅκωσπερ ἡνιοχέων. εἰ

δέ τις τόδε μὲν οὐκ ὄπωπεν, ὄπωπεν δὲ φοινικο-

βατέοντας ἢ ἐν Ἀραβίῃ ἢ ἐν Αἰγύπτῳ ἢ ἄλλοθί

κου, οἶδε τὸ λέγω.  

Η τοποθεσία, πού βρίσκεται χτισμένο τό ιερό, είν' ένας λόφος καταμεσής στην πολιτεία καί τριγυρισμένος από διπλά τείχη- Το ενα από τά τείχη αυτά είναι αρχαίο, καί τό άλλο πολύ πιο παλιό από μας. Τά προπύλαια τού ιεροΰ είναι στραμμένα πρός τό βοριά κι έχουν μήκος εκατό περίπου όργυιές- σ' αυτά τά προπύλαια βρίσκονται καί οί φαλλοί, πού είχαν στηθή από τό Διόνυσο, κι έχουν ύψος τριάντα οργιών. Σ' εναν άπ' αυτούς τούς φαλλούς ανεβαίνει δυό φορές τό χρόνο ένας άνδρας καί κάθεται στήν κορυφή του επτά ημέρες. Αιτία γι' αυτό τό ανέβασμα λένε πώς είναι τό ακόλουθο• οί περισσότεροι λένε ότι από τό ύψος εκείνο μιλεί μέ τούς θεούς καί ζητεί καλά γιά όλη τή Συρία, καί οι θεοί ακούνε από πιό κοντά τις ευχές του. "Αλλοι πάλι πιστεύουν πώς αυτό γίνεται για τιμή στό Δευκαλίωνα καί σέ ανάμνηση; τής συμφοράς εκείνης, δταν οί άνθρωποι καταφεύγανε στά βουνά καί στις κορυφές τών δένδρων από τό φόβο του κατακλυσμού. Σ' εμένα αυτά τά πράγματα μου φαίνονται απίθανα" καί νομίζω ότι κι αυτό γίνεται γιά τιμή του Διονύσου, καί νά που στηρίζω τή γνώμη μου. "Οσοι στήνουν φαλλούς στό Διόνυσο καθίζουν επάνω σ' αυτούς ξύλινους άνδρες, γιά ποιό λόγο αγνοώ, μά νομίζω πώς κι αυτό γίνεται γιά νά μιμηθούν τόν ξύλινο άνδρα. Τό ανέβασμα γίνεται μ' αυτό τόν τρόπο- μέ μιά μικρή αλυσίδα δένει τόν εαυτό του καί τό φαλλό καί υστέρα ανεβαίνει μέ τή βοήθεια ξύλων πού είναι στηριγμένα σ' αυτόν καί αρκετά πλατειά ώστε νά χωρή τό πόδι του. "Οσο ανεβαίνει τραβά καί τήν αλυσίδα, όπως οί ηνίοχοι πού τραβούν τά ηνία. "Αν δέν είδε κανείς αυτό τό πράγμα, είδεν ωστόσο πώς ανεβαίνουν στις φοινικιές στήν Αραβία ή στήν Αίγυπτο ή αλλού, καταλαβαίνει τί θέλω νά πώ. Σάν φθάση πιά στήν κορυφή, άφίνει μιά άλλη μακρυά άλυσσίδα πού έχει μαζύ του καί άνασερνει μ' αυτήν όλα του τά χρειαζούμενα ξύλα, ρούχα κι άλλα πράγματα, πού φτιάχνει μ' αυτά τήν κατοικία του, σάν φωλιά καί μένει σ' αυτήν όσο καιρό είπα. Πολλοί πού πάνε εκεί του φέρνουν χρυσάφι, ασήμι καί χαλκό, τ' αφήνουν μπροστά του καί φεύγουν αφού ό καθένας πή τ' όνομα του. "Ενας άλλος ιερέας πού στέκεται επάνω τ' αναγγέλει, κι εκείνος, αφού ακούσει τ' όνομα, κάνει δέηση γιά τoν καθένα, χτυπώντας ενα χάλκινο όργανο, πού κινιέται καί βγάζει μεγάλο καί βροντερό ήχο. Ό άνθρωπος εκείνος δέν κοιμάται, κι άν τόν πάρει ο ύπνος καμιά φορά, ανεβαίνει επάνω ένας σκορπιός καί τόν ξυπνά μέ τό σουβλερό του δάγκωμα- αυτή είναι ή τιμωρία πού παθαίνει άν κοιμηθή. Αυτά πού λένε γιά τό σκορπιό είναι ιερά καί θεοπρεπή, μά δέν μπορώ νά βεβαίωσω άν είναι αλήθεια. Νομίζω ωστόσο ότι στήν αϋπνία συντελεί πολύ καί ο φόβος νά μή γκρεμιστή. Φθάνουν λοιπόν κι αυτά γιά τούς φαλλοβάτες, Ό ναός είναι στραμμένος πρός τήν ανατολή του ήλιου. 31

Στο «Περὶ τῆς Συρίης θεοῦ», λοιπον αναφερονται σὲ μερικὰ μέρη τῆς Συρίας καὶ τῆς Μ. Ἀσίας οἱ μητραγύρται ἢ γάλλοι κίναιδοι τῆς Μητρὸς που ήταν καὶ φαλλοβάται ἢ ἀργότερα έγιναν γνωστοι ως λεγόμενοι στυλίτες.

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter gamma, page 415, line 23

<Γαλαξίας>. τὸ ἐν τῷ οὐρανῷ φῶς κατὰ τὴν

 νύκτα, ὅπερ ἔστιν ἀνάκλασις φωτὸς ἡλιακοῦ,

 μὴ καταλαμπομένων τῶν ἀστέρων.

gamma.415.23

<Γάλλοι>. οἱ ἀπόκοποι, οἱ εὐνοῦχοι.

<Γάλλος>. ὄνομα ποταμοῦ. 

<γαλιός>· παράδεισος]

<γάλις>· †γαλαός

<γάλλαρος>· Φρυγιακὸν ὄνομα [παρὰ Λάκωσι]

<γάλλια>· ἔντερα

<γάλλος>· ὁ ἀπόκοπος, ἤτοι ὁ εὐνοῦχος (p) 

Οι ιερείς της Μητέρας θεάς- Κυβέλης αναφέραμε ότι θάβουν τα αιδοία τους και μάλιστα μαζί με γεύμα γαλαξία, δηλαδή πολτό αποτελούμενο από γάλα και κρίθινο αλεύρι, καθώς μέρος του χυνόταν και ως σπονδή προς τη θεά.
Τα Γαλάξια ήταν εορτή που εορτάζονταν και τελούνταν στην Αθήνα κατά το μήνα Ελαφηβολιώνα του αττικού ημερολογίου (από 21 Φεβρουαρίου-23 Μαρτίου) προς τιμήν της Μεγάλης Μητέρας Ρέας-Κυβέλης. Κατά τον Ελαφηβολιώνα υπήρχε και γιορτή με θυσίες ελαφιών που πραγματοποιούνταν την έκτη μέρα του μήνα προς τιμήν της Ελαφηβόλου Άρτεμης.
Γαλάξια εορτάζονται και κατά τον Ποσειδεών Β -κάθε 2-3 χρόνια, προστίθετο ένας εμβόλιμος μήνας,-  ώστε η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει κατά το δυνατόν με τη Νέα Σελήνη. Εκεί προς τιμή του Απόλλωνα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22 του μήνα εορτάζονταν και πάλι τα Γαλάξια σε αντίθεση με αυτά προς τιμή της Ρέας Κυβέλης κατά τον Ελαφηβολιώνα.  Η γιορτή τελούνταν επίσης στο Ισμήνιο των Θηβών, στο Γαλάξιο Ιερό της Βοιωτίας και στη Δήλο. Στο δηλιακό ημερολόγιο, μάλιστα, ο αντίστοιχος μήνας του αττικού Ελαφηβολιώνα ονομαζόταν Γαλαξιών.

Theophrastus Phil., Characteres
Chapter 21, section 11, line 4

….καὶ παρεσκευασμένος λαμπρὸν ἱμάτιον καὶ ἐστε-
φανωμένος παρελθὼν εἰπεῖν· Ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐθύομεν οἱ πρυτά-
νεις τὰ ἱερὰ τῇ Μητρὶ τῶν θεῶν, τὰ γαλάξια, καὶ τὰ ἱερὰ καλά, καὶ ὑμεῖς δέχεσθε τὰ ἀγαθά.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Α – Δ)
Alphabetic letter gamma, entry 16, line 1

<Γαλάξια>· ἑορτὴ Ἀθήνησι <μητρὶ θεῶν ἀγομένη, ἐν ᾗ ἕψουσι
τὴν γαλαξίαν.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter gamma, entry 80, line 1

<Γαλάξια>· ἑορτὴ <Ἀθήνησι μητρὶ θεῶν ἀγομένη> ἐν ᾗ ἕψουσι
 γαλαξίαν.

Ο αρχηγος των γάλλων ιερέων ονομάζετε και Αρχέγαλλος ενώ δε κάποιοι τους συγχέουν και με τους Μεγάβυζους – ιερεις της Αρτέμιδος όμως Μεγάβυζοι – μπορει να θεωρούνται κι ολοι οι ευνούχοι καθώς η ανδρική μεγαλομαστία ή  γυναικομαστία αποτελει κι  ένα από τα χαρακτηριστικά του ευνουχισμού. Ενώ Μεγάβυζος είναι και κύριο όνομα στρατηγού των Περσών, που βεβαια δεν εχει καμία σχέση με ευνουχους ιερείς καθώς εχει απογόνους. Αναφέρετε δε και  κάποιος Μεγαβυζος ως ζάκορος, νεωκόρος δηλαδη – βοηθητικό προσωπικό ιερού …

Οι ιερείς της Άρτεμης, οι επονομαζόμενοι Μεγάβυζοι έχαιραν των υψηλότερων δυνατών τιμών, όπως και οι Γάλλοι, οι αφοσιωμένοι ευνούχοι ιερείς της Κυβέλης, στον Πεσσινούντα της Φρυγίας

Menander Comic., Fragmenta
Fragment 126, line 1

ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνῄσκει νέος.

    οὐ Μεγάβυζος ἦν,

ὅστις γένοιτο ζάκορος.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Ε – Ω)
Alphabetic letter zeta, Page 50, line 7

<Ζάκορος>: νεωκόρος·

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Ε – Ω)
Alphabetic letter mu, Page 251, line 4

<Μεγάβυζος>: στρατηγὸς βασιλέως, ἀναπεμφθεὶς εἰς
 Αἴγυπτον, ὑφ' οὗ ἐνικήθησαν Ἀθηναῖοι.

Suda, Lexicon
Alphabetic letter mu, entry 350, line 1

<Μεγάβυζος:> ὄνομα κύριον.

Δεν υπήραν όμως μονο στον ελληνορωμαϊκό κόσμο οι γάλλοι – ευνουχοι ιερείς. Ηταν γνωστοί και ως ιερείς και λάτρεις κι αλλων θηλυκών Θεαινών όπως η Ιννάνα στην Σουμερία και η Ιστάρ στην Μεσοποταμία αλλα εμφανίζονται ακόμα  και στην σημερινή Ινδία και Πακιστάν με τους hijra.

συνεχίζεται...

Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου...

H λέξη κρίνω – κρίνομαι μπορεί να ερμηνευθεί και με τις παρακάτω έννοιες: χωρίζω, διαχωρίζω, ξεχωρίζω, διαλέγω, εκλέγω, διακρίνω, ανακρίνω, εξετάζω, εξηγώ, ερμηνεύω, ξεδιαλύνω, δικάζω, αποφασίζω, εγκρίνω, επιδοκιμάζω, κατακρίνω, καταδικάζω, εγκαλώ, ενάγω, μηνύω, κρίνω, θεωρώ, νομίζω, προκρίνω κλπ ..

Η Ίσις, - θεωρούσαν - ότι  συνέλαβε και γέννησε μόνη, δίχως τη συνδρομή κάποιου συζύγου ή εραστή - Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου η Ίσιδα συνέλαβε τον Ώρο αιωρούμενη ως σπουργιτογέρακο πάνω από το σώμα του νεκρού συζύγου της κατά τον Άντολφ Έρμαν. Έτσι κατέστη έγκυος χωρίς τη μεσολάβηση συζύγου ή εραστή. Βλ. Κείμενα των Πυραμίδων, 154. Άβυδος και Ντεντερά (Mar. Dend. IV. 88, 90). στο Erman Ad. 1977,  A Handbook of Egyptian Religion MA: Longwood Press, Boston, 34 - εισάγοντας τον γιο της στην «οικογένεια του Όσιρι». Η δημοτικότητα του μεγάλωσε τόσο, που ο Χορ-σα-ισέτ, δηλαδή ο Ώρος, ο γιος της Ίσιδος, αρχικά μικρός θεός-Γεράκι των περιχώρων της Βουτούς, τον οποίο ονόμαζαν : Ωρος ο νεότερος για να τον διακρίνουν από τον ισχυρό ουράνιο θεό Ώρο τον πρεσβύτερο, κατέληξε να επισκιάσει όλους τους άλλους 'Ωρους και να οικειοποιηθεί όλους τους ρόλους και όλα τα σύμβολα τους. Ο περί Ίσιδος και Οσίριδος μύθος αναφέρει τα σχετικά με τη γέννηση του γιου, τον οποίο η Ίσιδα συνέλαβε από τον Όσιρι, αφού ανέστησε με μαγικά μέσα – μέσω της αναπνοής της την οποία εισήγαγε με τα φτερά της στον νεκρό Θεό τον έκανε να επιστρέψει για λίγο στη ζωή. Η Ίσιδα αιωρήθηκε υπό την μορφή σπουργιτο-γέρακου πάνω από το σώμα του συζύγου της και έμεινε έγκυος. Τραπόμενη σε φυγή κατέφυγε στα έλη του δέλτα του Νείλου και στο σημείο που στάθηκε γέννησε πρόωρα ένα αγόρι τον Χορους/Ωρο στην νησίδα Χέμμιν. (Χενομίς ή Χενιμις) – κατά τα κείμενα των πυραμίδων…

Ο Ωρος/Xορους θεωρείτε έτσι νόθος υιός –δηλαδή θεωρείτε ότι είναι γεννημένος από εξώγαμη σαρκική επαφή, ή  γεννημένος από μη νόμιμο γάμο, είναι δηλαδή μούλος, μούλικος, μπάσταρδος αλλά ταυτόχρονα μπορεί να θεωρείται ως ψεύτικος, κάλπικος, κίβδηλος ή επίπλαστος (πλαστός, ψεύτικος ή επιτηδευμένος)

Ο Ώρος θεωρήθηκε θεός του πολέμου και θεός του κυνηγιού, δεδομένου ότι συνδέθηκε με το γεράκι. Ο Ώρος ήταν επίσης προστάτης νεαρών ανδρών και περιγράφηκε συχνά ως το τέλειο παράδειγμα του υγιούς γιου που μεγαλώνει για να γίνει ένας δίκαιος άνθρωπος. Άλλο ένα σύμβολο του Horus ήταν το δέντρο της Α-κακίας.

Δεν θα καταπιαστώ καθόλου με τις συνδέσεις για το  θάνατο και την ανάσταση του Ώρου –Όσιρη , και η φύση του Ώρου ως υιού του Όσιρη, μόνο θ΄ αναφέρω ένα παράδειγμα ότι τη γέννηση του Ώρου στις 25 Δεκεμβρίου προανήγγειλε η  άνοδος του πρωινού αστέριου  Sopdet ή Σώθις (Σείριος)  Η γέννηση του Ιησού (που επίσης θεωρήθηκε ότι ήταν στις 25 Δεκεμβρίου) αναγγέλθηκε από την άνοδο ενός «αστεριού στην Ανατολή».

 

Ο Ώρος λοιπόν κρίνεται στην δίκη του  Τυφώνα (θεός Σηθ με την κατηγορία ότι ήταν νόθος, βοηθήθηκε όμως από τον Ερμής (θεός Θώθ) που επικαλέσθηκε το αίμα (τη γραμμή αίματος του πατρός του) και τελικά ο Ώρος κρίθηκε και βρέθηκε γνήσιος και νόμιμος απόγονος του 'Οσιρη και του αποδόθηκε και η περιουσία του.

Ουδείς από τους μέλλοντες να κριθούν δεν ελπίζει σε συγχώρεση. Οι θεοί δεν τον δέχονται με τις αμαρτίες του, πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγεί απ’ αυτές. Όταν ο κρινόμενος περάσει με επιτυχία την δοκιμασία δεν ευχαριστεί τους θεούς για άφεση αμαρτιών. Διαλαλεί ότι απαλλάχθηκε από τα ελαττώματά του. «Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου». Αναφέρθηκαν αρκετά παρόμοια αποσπάσματα, εκτός των όσων συναντήσαμε όπου απαιτείτο η δι’ αποκοπή αφαίρεσής τους.

Τώρα πλέον δεν μένει παρά να αναζητήσουμε και να βρούμε τα ίχνη του παλαιού αυτού εφιάλτη στην εποχή μας για να αντιληφθούμε το μέγεθος του.

Η κάθαρση ξεκίνησε με την Κρίση και έφτασε – στις μέρες μας -να γίνεται με πλύσιμο ή με βάπτισμα. Αυτό, όπως ήδη αναφέρθηκε, ισχύει για πάρα πολλούς λαούς μεταξύ των οποίων βρίσκονται και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι οποίοι όμως λόγω της εξαιρετικής προσήλωσής τους στις παραδόσεις δεν αρκέστηκαν μόνο στο πλύσιμο προκειμένου να απαλλαγούν από τα περιβόητα ελαττώματά τους, αλλά κατέφυγαν στην κυριολεκτική αποκοπή τμημάτων του σώματός τους.

Γράφει ο Ηρόδοτος στο 2° βιβλίο του στην παράγραφο 104 

2.104.10

ἀνθρώπων Κόλχοι καὶ Αἰγύπτιοι καὶ Αἰθίοπες περιτάμ-  

νονται ἀπ' ἀρχῆς τὰ αἰδοῖα. Φοίνικες δὲ καὶ Σύριοι οἱ

ἐν τῇ Παλαιστίνῃ καὶ αὐτοὶ ὁμολογέουσι παρ' Αἰγυπτίων

μεμαθηκέναι, Σύριοι δὲ οἱ περὶ Θερμώδοντα ποταμὸν

καὶ Παρθένιον καὶ Μάκρωνες οἱ τούτοισι ἀστυγείτονες

ἐόντες ἀπὸ Κόλχων φασὶ νεωστὶ μεμαθηκέναι. Οὗτοι

γάρ εἰσι οἱ περιταμνόμενοι ἀνθρώπων μοῦνοι, καὶ οὗτοι

Αἰγυπτίοισι φαίνονται ποιεῦντες κατὰ ταὐτά. Αὐτῶν δὲ

Αἰγυπτίων καὶ Αἰθιόπων οὐκ ἔχω εἰπεῖν ὁκότεροι παρὰ

τῶν ἑτέρων ἐξέμαθον· ἀρχαῖον γὰρ δή τι φαίνεται ἐόν.

Ὡς δὲ ἐπιμισγόμενοι Αἰγύπτῳ ἐξέμαθον, μέγα μοι καὶ

τόδε τεκμήριον γίνεται· Φοινίκων ὁκόσοι τῇ Ἑλλάδι

ἐπιμίσγονται, οὐκέτι Αἰγυπτίους μιμέονται κατὰ τὰ

αἰδοῖα, ἀλλὰ τῶν ἐπιγινομένων οὐ περιτάμνουσι τὰ

αἰδοῖα. Φέρε νυν καὶ ἄλλο εἴπω περὶ τῶν Κόλχων, ὡς

Αἰγυπτίοισι προσφερέες εἰσί

Πάντως οι Κόλχοι  (οι κάτοικοι της Κοχλίδος ) φαίνονται ότι είναι Αιγύπτιοι· … κυρίως όμως επειδή απ᾽ όλους τους ανθρώπους μόνο οι Κόλχοι, οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες κάνουν ανέκαθεν περιτομή στα γεννητικά τους όργανα. [2.104.3] Όσο για τους Φοίνικες και τους Σύριους της Παλαιστίνης, ομολογούν και αυτοί ότι το έθιμο το έχουν πάρει από τους Αιγυπτίους, ενώ οι Σύριοι που κατοικούν γύρω στον ποταμό Θερμώδοντα και στον Παρθένιο, καθώς και οι Μάκρωνες, που είναι γείτονές τους, λένε ότι το έχουν μάθει τελευταία, από τους Κόλχους· αυτοί λοιπόν είναι οι μόνοι από τους ανθρώπους που κάνουν περιτομή, και είναι φανερό ότι την κάνουν όπως οι Αιγύπτιοι. [2.104.4] Όσο για τους ίδιους τους Αιγυπτίους και τους Αιθίοπες, δεν ξέρω να πω ποιοί την έμαθαν από ποιούς, γιατί η συνήθεια φαίνεται να είναι παλαιή. Ότι όμως οι άλλοι έμαθαν την περιτομή από τη συνάφειά τους με τους Αιγυπτίους, σπουδαία απόδειξη μου φαίνεται και τούτη: από τους Φοίνικες όσοι έχουν συνάφεια με την Ελλάδα, δεν μιμούνται πια τους Αιγυπτίους ως προς τα γεννητικά όργανα, και στους απογόνους τους δεν κάνουν περιτομή στα γεννητικά τους όργανα.

Ο Στράβων στο 17^ο βιβλίο των Γεωγραφικών του γράφει κι αυτός σχετικά τα εξής:

Strabo Geogr., Geographica
Book 17, chapter 2, section 5, line 15

                                         καὶ τοῦτο δὲ τῶν
μάλιστα ζηλουμένων παρ' αὐτοῖς τὸ πάντα τρέφειν τὰ
γεννώμενα παιδία καὶ τὸ περιτέμνειν καὶ τὰ θήλεα
ἐκτέμνειν, ὅπερ καὶ τοῖς Ἰουδαίοις νόμιμον· καὶ οὗτοι
δ' εἰσὶν Αἰγύπτιοι τὸ ἀνέκαθεν, καθάπερ εἰρήκαμεν
ἐν τῷ περὶ ἐκείνων λόγῳ.

Έχουν μια συνήθεια (οι Αιγύπτιοι) που την τηρούν με ζήλο. Μεγαλώνοντας τα παιδιά τους κάνουν σε όλα τα αρσενικά περιτομή, και εκτομή (κλειτοριδεκτομή) στα θηλυκά. Πράγμα το οποίο αποτελεί νόμο και για τους Ιουδαίους οι οποίοι κατάγονται από την Αίγυπτο όπως ήδη ανέφερα μιλώντας γι' αυτούς

Η πρακτική της περιτομής ως έθιμο των Αιγυπτίων είναι γνωστή βεβαίως από τις μούμιες αλλά και από παραστάσεις σε τάφους και ναούς.

Σε μια πέτρινη στήλη η οποία θεωρείται ότι προέρχεται από την Μέση Αίγυπτο, και η οποία τώρα βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, το κείμενο αναφέρει την ομολογία ενός νεαρού ο οποίος λέει ότι του έκαναν περιτομή μαζί με 120 άλλους νέους και συγκεκριμένα αναφέρει ότι κανένας τους δεν αντέδρασε. Επιπλέον, στη Σάκκαρα, σε έναν τάφο της 6^ης Δυναστείας (-2300 π.χ), υπάρχει η απεικόνιση μιας σκηνής της οποίας ο τίτλος είναι “Περιτομή”. Το δε προσδιοριστικό σημείο της λέξης αφήνει να εννοηθεί ότι η επέμβαση γινόταν με μαχαίρι από πυρόλιθο.

 Ο ιερέας που πρόκειται να εκτελέσει την επέμβαση λέει στον βοηθό του ο οποίος κρατάει τον νεαρό: “Κράτα τον, μην τον αφήσεις να λιποθυμήσει”. Σε μια γειτονική σκηνή ο νεαρός λέει στον ιερέα-χειρούργο: “Εξάλειψε ότι υπάρχει εκεί προσεκτικά”, και ο ιερέας απαντά: “Θα το κάνω να θεραπευτει. (67/326)

Η λέξη «απερίτμητοι» χρησιμοποιείται στη Βίβλο σαν βρισιά. «Οι βρώμικοι», «οι ακάθαρτοι». Προσέξτε το ακόλουθο εδάφιο από το βιβλίο του Ιώβ:

Iωβ. 25,4 πῶς γὰρ ἔσται δίκαιος βροτὸς ἔναντι Κυρίου;

ἢ τίς ἂν ἀποκαθαρίσαι αὐτὸν γεννητὸς γυναικός;

Ιωβ. 25,4 Όλοι είναι υπεύθυνοι απέναντι αυτού, διότι πως είναι δυνατόν να δικαιωθεί θνητός άνθρωπος ενώπιον του Κυρίου;’Η ποιός, γεννηθείς από γυναίκα -το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος έχων-, είναι δυνατόν να καθαρίσει τον εαυτόν του;

Ιωβ. 25,5 εἰ σελήνῃ συντάσσει, καὶ οὐκ ἐπιφαύσκει, ἄστρα δὲ οὐ καθαρὰ

ἐναντίον αὐτοῦ.

Ιωβ. 25,5 Εάν ο Θεός αντιπαραθέση τον εαυτόν του με την πανσέληνον, παύει αυτή να φωτίζη. Τα δε ολόλαμπρα άστρα δεν είναι καθαρά και φωτεινά ενώπιον του.

Ιωβ. 25,6 ἔα δέ, ἄνθρωπος σαπρία καὶ υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ.

Ιωβ. 25,6 Ποσω μάλλον ο άνθρωπος, ο οποίος είναι σαπίλα και αποσύνθεσις, και ο απόγονος ανθρώπου, που είναι ένας σκώληξ;

Και σε μια άλλη μετάφραση

Πως μπορεί λοιπόν να δικαιωθεί ο άνθρωπος;;

μπροστά στο Θεό;

και πως μπορεί να είναι καθαρός

εκείνος που από γυναίκα γεννήθηκε;

Το γεγονός ότι τα αρχαιότερα κείμενα δεν ασχολούνται παρά με αυτήν την περίφημη κάθαρση, φανερώνει τον ισχυρό κλονισμό που υπέστη η ανθρωπότητα από την βαναυσότητα της διαδικασίας εκείνης της Κρίσης.

Tρελαμένη η ανθρωπότητα κατάληξε να πετσοκόβεται για να γλιτώσει από τον εφιάλτη.

Η ρήση 437 των κειμένων των πυραμίδων είναι αρκετά μεγάλη, αποτελείται από 16 παραγράφους και περιγράφει όλα τα πλεονεκτήματα, τα αξιώματα και την δύναμη που θα αποκτήσει ο Φαραώ μετά τον ακρωτηριασμό εξαγνισμού που θα υποστεί κατά την Κρίση του. Στην παράγραφο 805 διαβάζουμε:

Σε τοποθετεί σαν τον Αυγερινό στο μέσο των Ηλυσίων πεδίων (Field of Rushes-καλαμιώνες), βρίσκεσαι καθισμένος στον θρόνο σου. Τα ακρωτηριασμένα μέλη σου υψώνονται με την διπλή κορώνα (Άνω και Κάτω Αιγύπτου). (87/145)

Οι ακρωτηριασμένες παλάμες που είναι ζωγραφισμένες στα τοιχώματα των σπηλαίων της Ευρώπης, αλλά και αλλού, και από τις οποίες λείπουν μέρη δακτύλων ή και δάκτυλα ολόκληρα, δεν γνωρίζουμε αν είναι ακρωτηριασμένες ή αν τα δάχτυλα είναι διπλωμένα σύμφωνα με κάποιον κώδικα αναγνώρισης. Βρέθηκαν, ωστόσο, οστά δακτύλων σε ένα από αυτά τα σπήλαια και επίσης γνωρίζουμε ότι ο Ορέστης έκοψε ένα δάχτυλό του για να εξαγνιστεί για τον φόνο της μάνας του.

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio
Book 8, chapter 34, section 2, line 3

καλοῦσι δὲ καὶ αὐ-

τὰς τὰς θεὰς καὶ τὴν χώραν τὴν περὶ τὸ ἱερὸν Μανίας·

δοκεῖν δέ μοι θεῶν τῶν Εὐμενίδων ἐστὶν ἐπίκλησις,

καὶ Ὀρέστην ἐπὶ τῷ φόνῳ τῆς μητρός φασιν αὐτόθι

μανῆναι. οὐ πόρρω δὲ τοῦ ἱεροῦ γῆς χῶμά ἐστιν οὐ

μέγα, ἐπίθημα ἔχον λίθου πεποιημένον δάκτυλον, καὶ

δὴ καὶ ὄνομα τῷ χώματί ἐστι Δακτύλου μνῆμα· ἐν-

ταῦθα ἔκφρονα Ὀρέστην γενόμενον λέγουσιν ἕνα τῆς

ἑτέρας τῶν χειρῶν ἀποφαγεῖν δάκτυλον. τούτῳ δέ ἐστιν

ἕτερον συνεχὲς χωρίον Ἄκη καλούμενον, ὅτι ἐγένετο  

ἐν αὐτῷ τῆς νόσου τῷ Ὀρέστῃ τὰ ἰάματα· πεποίηται

δὲ Εὐμενίσι καὶ αὐτόθι ἱερόν. ταύτας τὰς θεάς,

ἡνίκα τὸν Ὀρέστην ἔκφρονα ἔμελλον ποιήσειν, φασὶν

αὐτῷ φανῆναι μελαίνας· ὡς δὲ ἀπέφαγε τὸν δάκτυλον,

τὰς δὲ αὖθις δοκεῖν οἱ λευκὰς εἶναι, καὶ αὐτὸν σω-

φρονῆσαί τε ἐπὶ τῇ θέᾳ καὶ οὕτω ταῖς μὲν ἐνήγισεν

ἀποτρέπων τὸ μήνιμα αὐτῶν, ταῖς δὲ ἔθυσε ταῖς λευ-

καῖς. ὁμοῦ δὲ αὐταῖς καὶ Χάρισι θύειν νομίζουσι.

πρὸς δὲ τῷ χωρίῳ τοῖς Ἄκεσιν ἕτερόν ἐστιν <Κουρεῖον>

ὀνομαζόμενον ἱερόν, ὅτι Ὀρέστης ἐνταῦθα ἐκείρατο τὴν

κόμην,….

Σε απόσταση εφτά σταδίων περίπου από την Μεγαλόπολη, αριστερά από το δρόμο πού οδηγούσε στη Μεσσήνη, έβλεπε κανείς το Ιερό των Μανιών, έτσι ονομάζονταν οι Ερινύες, οι οποίες προκαλούσαν άγριους παροξυσμούς μανίας στον Ορέστη, επίσης ένα μικρό λόφο και το πέτρινο δάχτυλο πάνω του πού το αποκαλούσαν Δακτύλου Μνήμα. Ήταν το σημείο όπου ο Ορέστης στην απελπισία του έφαγε ένα δάχτυλο από το χέρι του για να κατευνάσει τις μαύρες θεές, κάνοντας μάλιστα, μερικές τουλάχιστον να μεταμορφωθούν σε λευκές, ενώ ο ίδιος θεραπεύτηκε από την παραφροσύνη. Έπειτα έκοψε τα μαλλιά του στο κοντινό ιερό πού λεγόταν Κουρείο, δίπλα στο χωριό Άκη... 

 

 Άραγε πρόκειται για πράξη εξαγνισμού μονο;  Στην Μεσοποταμία το σύμβολο της παλάμης, μερικές φορές προσαρμοσμένο σε κοντάρι, και με διάφορους αριθμούς δακτύλων, εμφανίζεται στις σφραγίδες της Παλαιοβαβυλωνιακής περιόδου. Η σημασία του συμβόλου είναι άγνωστη. Επίσης, μινιατούρες παλάμης, από πέτρα, οστό, ή όστρακο, αποτελούσαν συνηθισμένα φυλακτά κατά την Πρώιμη Δυναστική Περίοδο και είναι γνωστά, σποραδικά, και από νεώτερες περιόδους.(ΐ7/ΐ02)

Το σύμβολο της παλάμης είναι γνωστό και από τους Ινδιάνους της Βορείου Αμερικής καθώς και από τους αυτόχθονες της Αυστραλίας.

Ιδιαίτερα για την Ευρώπη, η Μarija Gimbutas αναφέρει σχετικά:

Τα διαρκώς εμφανιζόμενα μαγικά χέρια, είτε ανάγλυφα είτε ζωγραφισμένα, αποτελούν παράδοση συνεχιζόμενη επί χιλιετίες. Στον πολιτισμό της  Ανατολικής Βαλκανικής ειδικά, οι μεγάλες τετραδάκτυλες παλάμες που βρίσκονται ανάγλυφες ή ζωγραφισμένες πάνω σε μεγάλα πιθάρια έχουν κάτι που σε υπνωτίζει. (1/166)

Αν ή λίγο ή περισσότερο ακρωτηριασμένη παλάμη αποτελούσε το σύμβολο του εξαγνισμένου, του αρεστού στους θεούς, του μη τιμωρητέου, τότε η πιθανότητα του ακρωτηριασμού, ηθελημένου ή επιβαλλόμενου, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα.

Στο 2° βιβλίο του Σαμουήλ (Βασ Β') στο 21:21 αναφέρεται ένας γίγαντας εξαδάκτυλος.

Β Βασ. 21,20        καὶ ἐγένετο ἔτι πόλεμος ἐν Γέθ. καὶ ἦν ἀνὴρ μαδών, καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν χειρῶν αὐτοῦ καὶ οἱ δάκτυλοι τῶν ποδῶν αὐτοῦ ἓξ καὶ ἕξ, εἰκοσιτέσσαρες ἀριθμῷ, καί γε αὐτὸς ἐτέχθη τῷ Ῥαφά.

Β Βασ. 21,20        Έγινε και άλλος πόλεμος εις την περιοχήν Γέθ. Εκεί υπήρχεν ενας ανήρ φαλακρός. Αυτός είχε εξ δάκτυλα εις κάθε του χέρι και εξ δάκτυλα εις κάθε του ποδί. Εν όλω δηλαδή είκοσι τέσσαρας δακτύλους και αυτός ήτο απόγονος του γίγαντος Ραφά.

Β Βασ. 21,21        καὶ ὠνείδισε τὸν Ἰσραήλ, καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν Ἰωνάθαν υἱὸς Σεμεΐ ἀδελφοῦ Δαυίδ.

Β Βασ. 21,21        Υβριζε τον ισραηλιτικόν λαόν. Ο Ιωνάθαν, ο υιός του Σεμεΐ, αδελφού του Δαυίδ, εφόνευσεν αυτόν.

Β Βασ. 21,22        οἱ τέσσαρες οὗτοι ἐτέχθησαν ἀπόγονοι τῶν γιγάντων ἐν Γὲθ τῷ Ῥαφὰ οἶκος, καὶ ἔπεσαν ἐν χειρὶ Δαυίδ, καὶ ἐν χειρὶ τῶν δούλων αὐτοῦ.

Β Βασ. 21,22        Οι τέσσαρες αυτοί άνδρες ήσαν απόγονοι των γιγάντων εις την Γέθ, και ανήκον εις την οικογένειαν Ραφά. Αυτοί εφονεύθησαν με τα χέρια του Δαυίδ και με τα χέρια των στρατιωτών του.

 Αν δεχτούμε ότι οι άνθρωποι πίστευαν πως με τον ακρωτηριασμό απομακρύνονταν από την τιτάνια φύση, τότε είναι επόμενο οι γίγαντες να είναι αυτοί που έχουν τα έξι δάκτυλα ή τα εκατό χέρια.

 

(Οι κύκλωπες οι οποίοι είναι οι μόνοι γίγαντες που έχουν κάτι λιγότερο από τους ανθρώπους, το ένα μάτι δηλαδή, είχαν και ένα βλέφαρο που χρειάζονταν τέσσερις άνδρες για να το σηκώσουν!)

Στην Ρήση 359 υπάρχει μια όλως αινιγματική πρόταση την οποία ο Κ.Ο.ΡαιιΙΙαιεΓ μας παρέχει στην μετάφρασή του ως: i am bound for the numbering of fingers. «Πάω για το μέτρημα των δακτύλων» και βεβαίως, όπως και η πλειονότητα των ταφικών Αιγυπτιακών κειμένων, η πρόταση εμπλέκεται στην αναζήτηση του Μαάτ.

Η περιτομή των ανδρών είναι αθώα συγκρινόμενη με την κλειτοριδεκτομή των γυναικών, η οποία αποτελεί τον ανάλογο για τις γυναίκες τρόπο "καθαρισμού" τους, όπως αναφέρει και ο Στράβων.

Η Waris Dirie, στο βιβλίο της ,"Το Λουλούδι της Ερήμου", γράφει κατά το έτος 1998:

Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι αυτή η επέμβαση έχει πραγματοποιηθεί σε 130 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες. Δύο τουλάχιστον εκατομμύρια κορίτσια κινδυνεύουν κάθε χρόνο να γίνουν τα επόμενα θύματα - δηλαδή 6.000 τη μέρα. (57/315)

Η λέξη "επέμβαση" αποτελεί ευφημισμό βεβαίως. Ιδιαίτερα για την περίπτωση του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων της γυναίκας που ακολουθείται και από αγκτηριασμό (ακρωτηριασμός και στη συνέχεια συρραφή των εξωτερικών χειλέων για τη δημιουργία ενός είδους ζώνης αγνότητας). Η Γουόρις Ντίρι γράφει:

Η σοβαρότητα της βλάβης κυμαίνεται ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και με τα έθιμα κάθε κουλτούρας. Η μικρότερη βλάβη είναι η αφαίρεση της άκρης της κλειτορίδας, πράγμα που δεν επιτρέπει στην κοπέλα να χαρεί το σεξ σε όλη τη ζωή της. Στην άλλη άκρη του φάσματος είναι ο αγκτηριασμός, που γίνεται στα 80% των γυναικών της Σομαλίας. (57/315)

Η ίδια η Γουόρις Ντίρι αναρωτήθηκε πολλές φορές "γιατί;".

Η απάντηση στο «γιατί;» της κλειτοριδεκτομής είναι προφανής μετά τα όσα ειπώθηκαν. Για λόγους "καθαρμού" αφαίρεσαν από τις γυναίκες κάτι ανάλογο με εκείνο που αφαιρέθηκε από τους άντρες. Πως θα μπορούσαν εξάλλου καθαροί άντρες να έχουν ακάθαρτες γυναίκες! Όσον αφορά στον αγκτηριασμό όμως, χρειάζεται να γνωρίσετε μερικά στοιχεία ακόμα πριν μπορέσετε να δεχτείτε ως πράγματι συμβάντα τα γεγονότα που βρίσκονται πίσω από αυτό το έθιμο.

Στην Παλαιά Διαθήκη μπορείτε να διαβάσετε τις προϋποθέσεις της περίφημης "καθαρότητας", οι οποίες δεν είναι παρά ένας χείμαρρος απαγορεύσεων. Κάποιες αμφιβολίες που μπορεί να διατηρεί κανείς όσον αφορά στην άμεση σχέση Κρίσης, εξαγνισμού, και περιτομής, διαλύονται με τον κατηγορηματικότερο τρόπο από την ίδια την Παλαιά Διαθήκη.

Στο 4° κεφάλαιο του βιβλίου της Εξόδου ο Μωυσής βρίσκεται καθ’ οδό προς την Αίγυπτο προκειμένου να εφαρμόσει το σχέδιο του Θεού και να πάρει από εκεί τους Ισραηλίτες. Τα εδάφια 24, 25 και 26, τα οποία το μόνο κοινό που έχουν με την όλη ιστορία είναι τα πρόσωπα του Θεού και του Μωυσή, παρεμβάλλονται στην ροή της διήγησης με τρόπο που είναι φανερό ότι μπήκαν εκεί διότι κάπου έπρεπε να μπουν, ώστε να συμπεριληφθούν στα βιβλικά κείμενα. Η ιστορία που διηγούνται τα τρία αυτά εδάφια είναι η εξής:

Στο μέρος όπου έφτασε ο Μωυσής για να διανυκτερεύσει τον συνάντησε ο Κύριος ή σε άλλες μεταφράσεις Άγγελος Κυρίου  ο οποίος του επιτέθηκε για να τον σκοτώσει (δεν παρέχεται δικαιολογία για την πράξη αυτή). Η γυναίκα του Μωυσή, η Σεπφώρα, μόλις είδε τι συνέβαινε πήρε ένα κοφτερό λιθάρι, έκανε περιτομή στο γιο της και πέταξε την κομμένη ακροποσθία στα πόδια του Θεού/Αγγέλου. Εκείνος αμέσως άφησε τον Μωυσή, η δε Σεπφώρα του είπε: «Αιμοχαρής σύζυγος είσαι για μένα». Την ιστοριούλα αυτή αν την συναντούσαμε στη Βίβλο των Νεκρών δεν θα μας σοκάριζε, αλλά ερχόμενη από την Παλαιά Διαθήκη όντως σοκάρει.

Στις αποδόσεις των εδαφίων 24-26 οι οποίες ακολουθούν, γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι η Σεπφώρα απευθύνεται στον Μωυσή και όχι στο Θεό, αλλά έτσι δεν μπορεί να βρεθεί εξήγηση για την συμπεριφορά του Θεού. Η προσπάθεια είναι πάντως κατανοητή διότι όντως το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να είναι καταπληκτικό σαν εγγραφή και αντάξιο της φήμης και της σπουδαιότητας της Π.Δ, αλλά τρομερά επικίνδυνο για την χρήση για την οποία το βιβλίο προορίζεται, μετά μάλιστα την ακατανόητη απόφαση των θεολόγων να το μεταφράσουν και στην καθομιλουμένη

21 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Όταν υπάγης και επιστρέψης εις Αίγυπτον, ιδέ να κάμης έμπροσθεν του Φαραώ πάντα τα θαυμάσια, τα οποία έδωκα εις την χείρα σου· πλην εγώ θέλω σκληρύνει την καρδίαν αυτού, και δεν θέλει εξαποστείλει τον λαόν·
22 και θέλεις ειπεί προς τον Φαραώ, Ούτω λέγει Κύριος· Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ·
23 και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν μου, διά να με λατρεύση· και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.
24 Ενώ δε ο Μωϋσής ήτο εν τη οδώ, εν τω καταλύματι, συνήντησεν αυτόν ο Κύριος και εζήτει να θανατώση αυτόν.
25 Και λαβούσα η Σεπφώρα λιθάριον κοπτερόν, περιέτεμε την ακροβυστίαν του υιού αυτής, και έρριψεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα, Βεβαίως νυμφίος αιμάτων είσαι εις εμέ. 
26 Και απήλθεν απ' αυτού· η δε είπε, Νυμφίος αιμάτων είσαι ένεκα της περιτομής. 

Και ενώ ο Μωυσής βρισκόταν στον δρόμο προς τον ξενώνα ήρθε προς αυτόν ο Κύριος και ήθελε να τον σκοτώσει. Τότε πήρε η Σεπφώρα ένα κοφτερό λίθο και έκοψε από το γιο της την ακροβυστία και την έριξε μπροστά στα πόδια του και είπε: Νυμφίος αίματος είσαι για μένα! Τότε αυτός τον άφησε. Αυτή όμως είπε: Νυμφίος αίματος λόγω της περιτομής.

Από όσα πάντως μέχρι τώρα γνωρίζουμε για το υπόβαθρο τέτοιων ιστοριών μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός/Άγγελος επιτέθηκε στον Μωυσή διότι υποπτεύθηκε πως το παιδί της Σεπφώρας δεν ήταν δικό του αλλά του Μωυσή. Η Σεπφώρα που το αντιλήφθηκε έκανε αμέσως περιτομή στο γιο της για να δείξει ότι το παιδί είναι αγνό και επομένως γνήσιος γιος του Θεού. Μετά από αυτό ο Θεός πείθεται και ελευθερώνει τον Μωυσή. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ρητά ότι η περιτομή, το κόψιμο δηλαδή της ελαττωματικής ^«φθαρτής σάρκας», είναι απαίτηση του Θεού.

Ωστόσο, όταν η θεϊκή απαίτηση αποδεικνύεται συμπερασματικά από περιγραφές που διασώθηκαν στις παραδόσεις, έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από την ευθεία απαίτηση που εκφράζεται από κάποιους θεολόγους τους οποίους, με την σειρά μας τώρα εμείς, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν πρωτόγονους δεισιδαίμονες. Η ιστορία τελειώνει με τα λόγια της Σεπφώρα η οποία αποκαλεί το Θεό/Άγγελο αιμοχαρή. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε να κάνει την περιτομή, αφού τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο και κινδύνευε ο Μωυσής, καθώς και το ότι στη συνέχεια κατηγορεί τον Θεό/Άγγελο για την αιματοχυσία, δείχνει ότι η ίδια δεν είχε καμιά διάθεση να το κάνει.

Στις αποδόσεις των εδαφίων 24-26 οι οποίες ακολουθούν, γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι η Σεπφώρα απευθύνεται στον Μωυσή και όχι στο Θεό ή τον αγγελιοφόρο του αλλά έτσι δεν μπορεί να βρεθεί εξήγηση για την συμπεριφορά του Θεού/Αγγελιοφόρου..

Τα συμπεράσματα δικά σας …