Αὕτη ἡ Ἄρκτος, ἡ κτίσις ἡ δευτέρα, ἡ μικρά, ἡ στενὴ ὁδός…

                                                                              Εις μνήμην Παύλου Κυράγγελου

                                                                                          που πάντα διάλεγε την μικρά και στενή οδό...

Στα προηγούμενα κειμενα είδαμε την σύνδεση των δύο άρκτων

με την Αρτέμιδα αλλά και με τις ιέρειες της τις άρκτους αλλά και τις μέλισσες καθώς και την σύνδεση με την αρτάνη και την αμαρτία

<Ἄρτιος>: Σημαίνει τὸν ὑγιῆ καὶ πεπληρωμένον.

Γίνεται παρὰ τὸ ἀρτῶ, τὸ ἑδραιῶ, ἄρτιος, ὡς ἁρμόζω

ἁρμόδιος, ἴσος καὶ ἡρμοσμένος.

Άρτιος ο πλήρης, ο τέλειος, ο ορθός, ο κατάλληλος, ο ταιριαστός, ο αν-ελλιπής

Αρτέμεια η ακεραιότητα, η υγεία, η αρτιότητα, η πληρότητα

Scholia In Lycophronem, Scholia in Lycophronem (scholia vetera et recentiora partim Isaac et Joannis Tzetzae)
Scholion 797, line 3

 <ἄρταμος> λέγεται ὁ μάγειρος. καὶ ἀρτεμής, ὅθεν

καὶ τὴν Ἄρτεμίν φασιν· ἀπαθὴς γὰρ ἡ παρθένος. s³s⁶ ἄρ-

ταμος σφαγεύς, ἀόρταμός τις ὤν, ὁ ἐν ἄορι καὶ ξίφει

τέμνων. T

Απαθής η παρθένος  η χωρίς πάθη, η μη πάσχουσα, η αβλαβής, η μη επιρρεπής στα πάθη, ανάλγητος, μη προξενούσα βλάβες, ελεύθερη, απαλλαγμένη, 

Στο παρακάτω κείμενο θα περάσουμε σε μια ακόμα όχι και τόσο γνωστή ονομασία των Ελλήνων καθώς είναι αυτοί, που έχουν τα μάτια τους στραμμένα στην  Ελίκη, δηλάδη την Μεγάλη Άρκτου και έτσι λοιπόν ονομάζονται και Ελίκωπες – αυτοί που στρέφουν τα μάτια τους πως την Ελίκην καθώς πλέουν.

MQDΔVUA < – τὴν δ' ἑτέρην Ἑλίκην:> τὴν μείζονα

Ἄρκτον Ἑλίκην παρὰ τὰς ἕλικας καὶ συστροφὰς αὐτῆς.

μείζους γὰρ ἔχει τὰς περιφορὰς τῆς Κυνοσούρας, ἅτε

καὶ μείζων οὖσα κατὰ τὸ μέγεθος. ἡ μὲν γὰρ Κυνόσουρα

περὶ τὸν πόλον ἐστίν, ἡ δὲ περὶ τὸν ὅλον βόρειον κύκλον.

τινὲς δὲ λέγουσι καὶ ἑλίκωπας ἐντεῦθεν τοὺς Ἕλληνας

ὀνομασθῆναι ὅτι πρὸς τὴν Ἑλίκην ἔχουσι τοὺς ὦπας

πλέοντες.

Στο λεξικό η λέξη ἑλίκωψ, ο, η (θηλ. ἑλικῶπις, η) δηλώνει αυτόν που

αυτός που έχει ζωηρά και ευκίνητα μάτια, που ρίχνει γρήγορες ματιές.

Οι έτεροι ναυσιπλοείς που όμως λαμβάνουν υπόψη τους τις κινήσεις της Μικρής Άρκτου της Κυνόσουρας δηλαδή, είναι οι Φοίνικες …

S < – τῇ δ' ἄρα Φοίνικες:> ἐν ταύτῃ τῇ

Ἄρκτῳ τῇ ἐλάττονι οἱ Φοίνικες πεποιθότες.

ὄντως ὑπ' αὐτῶν ἐτιμήθη Φοινίκη καλουμένη. ἐτι-

μήθη δὲ καὶ παρὰ τῆς Ἀρτέμιδος διὰ τὰ προλεχθέντα

ἔμπροσθεν συμπτώματα. ἀγνοοῦσα γὰρ ὅτι ὁ Ζεὺς αὐτὴν

ἔφθαρκεν, ἠγρίωσεν αὐτήν. ὕστερον δὲ αἰσθανομένην

λέγεται δόξαν αὐτῇ ἀντιθῆναι ἕτερον εἴδωλον ἐν τοῖς  

ἄστροις ὥστε δισσὰς ἔχειν τινάς. Ἀντισθένης δὲ ἐν

τοῖς ἁμαξιακοῖς φησὶ τροφὸν γεγονέναι τοῦ Διὸς Κυνό-

σουραν εἶναι τῶν Ἰδαίων νυμφῶν. ἀφ' ἧς εἶναι μέν,

ὑπὲρ Νικόστρατον τῇ πόλει τῇ καλουμένῇ τοὔνομα.

ἔκτισαν δὲ καὶ τὸν ἐν αὐτῆ λιμένα, καὶ τὸν περὶ αὐτὴν

τόπον Κυνόσουραν τὸν τόπον κληθῆναι. ἐλθεῖν δὲ μετὰ

τῶν Τελχίνων ὡς εἶναι τῆς Ῥέας παραστάτην, ὥσπερ

Κουρῆτας καὶ Ἰδαίους Δακτύλους. Ἄρατος δὲ αὐτὴν

καλεῖ Ἑλίκην ἐκ Κρήτης οὖσαν καὶ γενέσθαι Διὸς

τροφόν. καὶ διὰ τοῦτο ἐν τῷ οὐρανῷ τιμηθῆναι. ἔχει

δὲ ἀστέρας ἐπὶ μὲν ἑκάστης γωνίας τοῦ πλινθίου αʹ.

ἐπὶ δὲ τῆς κέρκου λαμπροὺς γʹ.

MQDΔVUA <τῇ δ' ἄρα Φοίνικες:> τῇ Κυνοσούρᾳ τῇ

μικρᾷ· βραχεῖα γὰρ οὖσα ἐν τῷ αὐτῷ στρέφεται, καὶ

ἔστι μᾶλλον εὐσύνοπτος, οὐ τῇ λαμπηδόνι (ἀμυδρὰ

γάρ), ἀλλὰ τῷ ἐν τῷ αὐτῷ στρέφεσθαι. ἡ γὰρ ἑτέρα

ἐν τῇ περιφορᾷ μείζων κυκλουμένη οὐκ ἔστιν εὐσύνο-

πτος διὰ τὸ πολυφερές. πεπίστευνται δὲ ὡς ἀκριβέστεροι

Φοίνικες τὰ ναυτικὰ καὶ ἐμπειρότεροι τῶν Ἑλλήνων  

πρὸς τὴν ἐλάσσω βλέποντες. ὁ γὰρ εὑρετὴς αὐτῆς Θαλῆς

εἰς Φοίνικας ἀνάγει τὸ γένος. οἱ δὲ Ἕλληνες ἐν ἀγνωσίᾳ

τῆς μικρᾶς ὄντες πρὸς τὴν Ἑλίκην ὁρῶντες ὡς μείζονα

διέπλεον καὶ πλέουσιν, ὅθεν [αὐτοὺς] Ὅμηρος “ἑλίκω-

πες Ἀχαιοί” (Α 389 al.) ὡς εἰς αὐτὴν τοὺς ὦπας

ἀνατείνοντες. οἱ δὲ λέγοντες εὐοφθάλμους τοὺς ἑλί-

κωπας ἁμαρτάνουσι. παρθένων γὰρ τὸ ἐπίθετον.

Στο κείμενο αναφέρετε ότι οι Φοίνικες στρέφονται προς την Κυνόσουρα-Μικρή Άρκτο γιατί πιστευαν ότι τους παρέχει μεγαλύτερη ακριβεια  ως προς την θέση της άρκτου και γιατί οι ίδιοι θεωρούνται εμπειρότεροι από τους Ελληνες-Αχαιούς  κοιτώντας και βλέποντας την μικρότερη άρκτο και προσανατολίζονται μ΄αυτήν.

Αυτός που την έχει εντοπίσει και την έχει βρει θεωρείτε ότι είναι ο Θαλής που στων Φοινίκων, λέγεται, ότι ανήκε το γένος  Οι δε Ελληνες λόγω της άγνοιάς τους προς την μικρή (άρκτο) κοιτώντας προς την Ελίκη δίνουν την μέγιστη σημασία διασχίζοντας και ταξιδεύοντας με πλωτά μέσα, όπου ο Ομηρος τους ονομάζει  Ελικωπας Αχαιούς καθώς έχουν σ΄αυτην –την Ελίκη – στραμένους, προς τα πάνω, τους οφθαλμούς τους. Και όσοι λένε ότι έχουν  οξύ βλέμμα ή είναι ευχαριστοι στο βλέμμα των άλλων, για τους Ελίκωπες Αχαιούς, αμαρτάνουν. Ενώ το ίδιο επίθετο το Ελίκωψ χρησιμοποιείται για τις παρθένους – δηλώνοντας έτσι την στρογγυλή κλίση των ματιών τους ή γιατί είναι αυτές που έχουν ζωηρά και ευκίνητα μάτια και ρίχνουν γρήγορες (κρυφές;) ματιές.

Στον Ωριγένη ή κατά τ΄αλλους στα κείμενα του Ιππόλυτου με τον τίτλο «Κατά πασών Αιρέσεων ελέγχου» (φιλοσοφούμενά του) βρίσκουμε πολλά και ενδιαφέροντα !!!

Το «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος» αποτελείτε απο 10 βιβλία και καταπιάνεται με  κάθε αίρεση η οποία έχει το πρότυπό της στην φιλοσοφία και την ειδωλολατρία. Σε 4 βιβλία, τα Φιλοσοφούμενα

περιγράφει όλα τα γνωστά φιλοσοφικά συστήματα, την εθνική λατρεία, τη μαγεία και την αστρολογία. Λείπουν το 2^ο και 3^ο βιβλίο. Αλλα σε 4 βιβλία γίνετια  παρουσίαση και ανασκευή 30 αιρέσεων

 Hippolytus Scr. Eccl., Refutatio omnium haeresium (= Philosophumena)
Book 4, chapter 48, section 8, line 4

Αὐταὶ δὲ αἱ Ἄρκτοι, φησίν, ἑβδομάδες εἰσὶ δύο, ἐξ ἑπτὰ ἀστέρων

συγκείμεναι, δισσῶν κτίσεων εἰκόνες· πρώτη γάρ, φησίν, <ἐστὶ> [ἡ]

κτίσις ἡ κατὰ τὸν Ἀδὰμ ἐν πόνοις, <ὅ ἐστιν> ὁ Ἐν γόνασιν ὁρώμενος·

δευτέρα δὲ κτίσις ἐστὶν ἡ κατὰ Χριστόν, δι' ἧς ἀναγεννώμεθα, ὅ ἐστιν ὁ

Ὀφιοῦχος <ὁρώμενος>, ἀνταγωνιζόμενος τῷ θηρίῳ καὶ κωλύων ἐπὶ τὸν

Στέφανον ἐλθεῖν, τὸν ἡτοιμασμένον τῷ Ἀνθρώπῳ. μεγάλη δέ ἐστιν

Ἄρκτος ἡ Ἑλίκη, φησίν, <τῆς> μεγάλης κτίσεως σύμβολον, πρὸς ἣν

πλέουσιν Ἕλληνες – τουτέστι πρὸς ἣν παιδεύονται – καὶ <ᾗ> διὰ τῶν

τοῦ βίου φερόμενοι κυμάτων ἐπακολουθοῦσιν· ἑλίκην τινὰ οὖσαν τὴν

τοιαύτην κτίσιν – ἢ διδασκαλίαν ἢ σοφίαν – , εἰς τὰ ὀπίσω ἄγουσαν

τοὺς ἑπομένους τῇ τοιαύτῃ κτίσει· στροφὴ γάρ τις <ἡ> τῆς Ἑλίκης

προσηγορία, καὶ ἀνακύκλωσις ἐπὶ τὰ αὐτὰ εἶναι δοκεῖ. μικρὰ δέ <ἐς>τιν

ἡ ἑτέρα Ἄρκτος, οἱονεί τις εἰκὼν τῆς δευτέρας κτίσεως, τῆς κατὰ θεὸν

κτισθείσης· ὀλίγοι γάρ, φησίν, εἰσὶν οἱ διὰ τῆς στενῆς ὁδοῦ πορευόμενοι.

στενὴ<ν> δὲ <ὁδὸν> λέγουσιν εἶναι τὴν Κυνοσουρίδα, πρὸς ἣν ὁ Ἄρατός

φησιν ὅτι οἱ Σιδόνιοι ναυτί(λ)λονται. Σιδονίους δὲ ἀπὸ μέρους εἴρηκεν

ὁ Ἄρατος <τοὺς> Φοίνικας, διὰ τὸ εἶναι τὴν Φοινίκων σοφίαν θαυμας-

τήν, Φοίνικας δὲ εἶναι Ἕλληνες λέγουσι τοὺς ἀπὸ τῆς Ἐρυθρᾶς

θαλάσσης μετοικήσαντας εἰς τοῦτον τὸν χῶρον, οὗ καὶ νῦν οἰκοῦσι·

τοῦτο γὰρ Ἡροδότῳ δοκεῖ.

Κυνόσουρα δέ, φησίν, <ἐστὶν> αὕτη ἡ Ἄρκτος, ἡ κτίσις ἡ δευτέρα,

ἡ μικρά, ἡ στενὴ ὁδός, καὶ οὐχὶ ἡ Ἑλίκη· οὐ γὰρ εἰς τὰ ὀπίσω ἄγει,

ἀλλ' εἰς τὰ ἔμπροσθεν ἐπ' εὐθείας τοὺς ἑπομένους <αὐτῇ> ὁδηγεῖ,

Σ’ αυτό το βιβλιο λοιπον αναφέρετε ότι οι αιρετικοί των άστρων παρουσιάζουν τον αστερισμό του  Ηρακλή « Εν γόνασι» ως τον Αδάμ ο οποίος εχει δίπλα του την Λύρα

 και τον Στέφανον (Βόρειο Στέφανο) να γονατίζει και ν' ανοίγει αμφότερα και τα δυό του χέρια για τις εξομολογουμενες αμαρτίες του. Γίνεται αναφορά στην εφτάχορδη Λύρα η οποια δηλώνει την αρμονία και την κατασκευή-δημιουργία του κοσμου – των έξι ημερών και την έβδομη ημέρα ξεκούρασης μετά την δημιουργίας. Κατά τον Αρατο λοιπον  ο Αδάμ εξομολογούμενος πάνω από την κεφαλή του  έχει για να τον φυλάγει το Θηρίο-Δράκοντα, κατ΄εντολη και προσταγμα του Θεού κλπ. Για τον Οφιούχο ο Άρατος λέγει ότι κατέχει την ορμή του Όφεως που προσπαθεί να περασει και να  λάβει τον Στέφανο κλπ περισσότερα στο κείμενο

 

 Αφου λοιπόν τελειώσουν οι αναφορές περί Ηρακλή, Λυρας, Δράκοντα, Στεφάνου κλπ περνάει στην Μεγάλη και στην Μικρή άρκτο.

Οι δύο άρκτοι εδώ λαμβάνουν τις δύο εικονες σύμβολα της κτίσεως. Η πρώτη κτίσης είναι αυτή κατά τον Αδάμ μέσα στους πόνους και η δεύτερη η κτίσης κατά Χριστον στην οποία εχουμε αναγεννηθεί και στην οποία ο Οφιούχος ανταγωνιζομενος το θηρίο-Δράκοντα εμποδίζει τον ετοιμασμένο άνθρωπο να λάβει τον Στέφανο..

Η δε Μεγάλη άρκτος η Ελίκη είναι το σύμβολο της μεγάλης κτίσεως – στην οποία πλέουν οι Ελληνες – με την οποία εχουν ανατραφεί, μορφωθεί και της οποίας τη μοίρα, τύχη πεπρωμένο  με τους βίους τους μέσα από τα κύματα ακολουθούν. Η Ελίκη η οποια κτίση- ή διδασκαλία ή σοφία  - φέρει - οδηγεί προς τα πίσω. Η διδασκαλία της Ελικης είναι εκδήλωση και λόγος επαναφοράς και περιστροφής – ξαναγύρισμα στα ίδια και στα ίδια, έτσι ισχυρίζεται. 

Η μικρή Άρκτος προμηνείει και δίδει τη δεύτερη κτίσης η οποία εχει δημιουργηθεί κατά τον Θεόν. Λίγοι δε ισχυρίζεται ότι πορεύονται μέσα από την στενή οδό.

Στενή οδό λένε την οδό της Κυνοσουρας, κατά την οποία ο Άρατος ισχυρίζεται ότι οι Σιδώνιοι ταξιδεύουν και θαλασσοπορούν  

Σιδώνιοι ονομάζονται οι Φοίνικες γιατι την θαυμαστήν σοφία τους, ενώ οι Φοίνικες είναι Ελληνες, λέγουν, που από την Ερυθρά θάλασσα μετανάστευσαν σ΄αυτόν τον χώρο στον οποίο και κατοικούν – κατά τον Ηρόδοτο.

Η Κυνόσουρα, ισχυρίζεται ο Άρατος, ότι είναι η Αρκτος (η μικρή) η κτίσης η Δευτέρα, η μικρή και στενή οδός και όχι η Ελίκη η οποια οδήγει προς τα πίσω – αλλα προς τα εμπρός ευθεία στους επόμενους οδηγεί...

συνεχίζεται...

Περί Ατρέμιδος, αρτάνης και αμαρτίας

Συνεχίζω το κείμενο από το σημείο της  αναφοράς περί της Αρτάνης. Πριν να τελειώσει το κείμενο είχα αναφέρει για την

<Ἀρτάνη>ως την ἐκ τῶν καλωδίων ἀγχόνη· Σοφοκλῆς δὲ ἐπὶ δεσμοῦ ἐν Ἀντιγόνῃ,  Πλεκταῖσιν ἀρτάναισιν. Ἀγχόναις.

Αγχόνη δηλαδή σκοινί κρεμάλα  η αρτάνη και μάλιστα φτιαγμένη εκ καλωδίων (από μικρό σκοινί ή από σπάγκο).

Ο Σοφοκλής δε αναφέρει την λέξη και θεωρεί την αρτάνη ως δεσμό, δέσιμο δηλαδή  ως συνδετικό στοιχείο, ως σύνδεσμο, ή οτιδήποτε δένει ή στερεώνει αλλά και ως κόμπο ή ως δεσμά, ή αλυσίδα

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Α – Δ)
Alphabetic letter alpha, entry 2888, line 1

<†Ἆρται†>· ἐπικρέμαται.

<Ἀρτάνη>· κυρίως μὲν ἡ τῶν καλῳδίων ἀγχόνη. Σοφοκλῆς δὲ

ἐν Αἰχμαλωτίσιν (fr. 48 N.² = 51 R.) ἐπὶ τοῦ δεσμοῦ. 

Στο λεξικό του Πλωτίνου η λέξη Ἆρται† εκ του αρτάω- αρτάομαι (;) σημαίνει κρεμάω, αν-αρτώ, εξ-αρτώ, κοτσάρω, όμοια και το αρτάομαι σημαίνει κρεμιέμαι εξαρτώμαι αλλά και είμαι εξαρτημένος (εξαρτημένος ακόμα και με την σημασία που δίνουμε εμείς σήμερα στην λέξη εξάρτηση ως κρέμασμα (το σημείο εξάρτησης ενός εκκρεμούς), η κατάσταση κατά την οποία είσαι εξαρτημένος  από κάποιον ή κάτι για την ικανοποίηση των αναγκών σου. (η εξάρτηση του παιδιού από τη μητέρα του). Την υποταγή σε κάποιον ισχυρότερο,  τον εθισμό  (η εξάρτηση από τη νικοτίνη)κλπ.

Όπου η εξάρτηση χαρακτηρίζεται από την έντονη προσήλωση ενός ατόμου προς ένα αντικείμενο ή άλλο άτομο. Ο εξαρτημένος δημιουργεί/επικεντρώνει τη ζωή του γύρω από το αντικείμενο της εξάρτησής του.

Ο αρτεμής σε αντίθεση είναι ο σώος και ο αβλαβλής, ο ακέραιος και ο ολάκαιρος, ο αδιαίρετος και ο άθικτος, ο ακέριος και ο αλώβητος, ο ανέπαφος και ο ατόφιος, ο άφθορος και ο σώος. Καθώς και η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα

Λέξη που  προέρχεται από το ρήμα αρτεμέω-αρτεμώ

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter alpha, entry 7486, line 1

<ἀρτεμές>· ὑγιές S  

<ἀρτεμέα>· ὑγιᾶ S ὑγιῆ (Ε 515) AS

<ἀρτεμέοντα>· ὑγιαίνοντα. ἰσχύοντα

<ἀρτεμῆ>· σῶον. ὑγιᾶ. σώφρονα

Όμοια και το «αμ-αρτάνω» δηλώνει την εξάρτηση από την αμ-αρτία δηλώνει την μη αρτιότητα και το χάσιμο της ακεραιότητας, την αστοχία, το σφάλμα, την αποτυχία και  ότι άλλο μπορεί να δηλώνει  την επαφή με την όποια λαθεμένη γνώμη ή αστοχία ή αποτυχία την οποιαδήποτε αποπλάνηση, παραπλάνηση, κρίμα, «πτώση» πταίσμα, ξεμυάλισμα ακόμα και «ζάλισμα» σκότιση του νου κλπ κλπ 

«Αμαρτάνω» στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει «αστοχώ, αποτυγχάνω» και «αμαρτία», ορίζεται ως «Ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἀποτυχία» (=η αποτυχία να πράξουμε το σωστό –Λεξικό Σούδα).

Το ρήμα ἁμαρτάνω < (ίσως) ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *h₂mert- (χάνω, σφάλλω) (α στερητικό + πιθανόν ρίζα σμαρ- ή μερ- όπου προστίθεται το πρόσφυμα τ = ασμαρτ με ταυτόχρονη τροπή του σ σε δασεία = ἁμαρτ και με τελικό πρόσφυμα -αν- = ἁμαρτάνω)

Το ἁμαρτάνω δηλώνει την αποτυχία, το σφάλμα, την πράξη που επιφέρει κακό, αποτυγχάνω να βρω το στόχο μου, σφάλλω, πράττω το κακό

Στον Όμηρο συχνά μετα γεν. περί της αποτυχίας του τοξεύματος, ενώ στον Πλάτωνα το «ήμαρτε του σκοπού» δηλώνει την αποτυχία του σκοπού. Γενικότερα δηλώνει την στέρηση, το χάσιμο, την αποτυχία, την ματαίωση, την πλάνη, υποπίπτω σε σφάλμα, διαπράττω παράβαση του ιερού νόμου,

Scholia In Sophoclem, Scholia in Sophoclem (scholia vetera)
Play OT, verse 1266, line 1

ἐώρα λέγεται κρέμασις, ὕψωσις, μέταρσις.
 <ἀρτάνην> δεσμόν.

Η αρτάνη είναι  ο βρόγχος, ο δερμάτινος ιμάντας, η αλυσίδα ή το σκοινί με το οποίο αναρτώνται οι μεγάλες κεραίες των ιστιοφόρων.

Και αρτέμων είναι το μεγάλο μεσαίο ιστίο του  πλοίου.

Δεσμός, δέσιμο και κρέμασμα. Οι αμαρτωλοί και ως προδότες τις περισσότερες φορές φυλακίζονται με δεσμά (Προμηθεύς), ή κρεμιούνται μόνοι τους (Ιούδας). Υπάρχει και η αντίστοιχη κάρτα των ταρώ του Κρεμασμένου . Στην ουσία η κάρτα του Τρελού ανεστραμμένη, γίνεται η κάρτα του Κρεμασμένου.

'Ενας άντρας που κρέμεται από τα πόδια από ένα δέντρο σε σχήμα Τ, συμβολίζει την αντιστροφή των αξιών, τις απογοητεύσεις της ζωής, τα βάσανα, τις μικρές καθημερινές προδοσίες, που τόσο βαθιά πληγώνουν.

 Πράγματι, η κάρτα αυτή συμβολίζει τον Αιώνα του Θυσιασμένου Θεού. Είναι η κάρτα του Τρελλού που αιωρείται με το κεφάλι προς τα κάτω και ν' αντέξει να δει τη ζωή του ανάποδα, η αδιανόητη μοίρα του Κρεμασμένου. Αυτά που άφησε πίσω του δεν του ανήκαν ποτέ οπως η πτήση, η πτώση, το ταξίδι κι η αναπόφευκτη σύγκρουση ήταν ολότελα δικά του.

 Ο συμβολισμός του Κρεμασμένου των Ταρώ. Ο Αιώνας του Θυσιασμένου Θεού. Το σύμβολο είναι πολύ παλαιότερο του Ιησού.

Ταυτόχρονα όμως ο Κρεμασμένος μπορεί να συμβολίζει την θυσία και ο ίδιος ο Κρεμασμένος να συμβολίζει τον Μεσσία. Την θυσία, το "αίμα", την έσχατη πράξη αυτοθυσίας του. Μια κάρτα που μπορεί να συνδέει τον θυσιασμένο ως Μεσσία αλλά και τον Προδότη ενίοτε. 

Ας μην ξεχνούμε και το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο  εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις" 

αλλά και τον Προδότη που προ+δίδει ή και τον ενορατικό «προ-φήτη που  προ+λέγει καθώς δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε και την συκιά-ορνία, το δέντρο όπου κρεμάστηκε.

Ο Ιησούς και ο Ιούδας είναι ο Κρεμασμένος στα Ταρό, ο έναςο ισος και αντιθετος του άλλου, απαραίτητος ο Ιούδας για να εκτελεσθεί η αποστολή του Δασκάλου Ιησού.

Ένας μάρτυρας για να μπορέσει να ολοκληρωθεί το μεγάλο σχέδιο της θυσίας του Ιησού…Χωρίς Ιούδα δεν θα μπορούσε να υπάρξει Ιησούς. Σταυρός η κρεμάλα ισως τελικά είναι  μικρή η διαφορά !!!

Εκεί κάπου ανάμεσα όμως στέκεται ο Κρεμασμένος στο Ταυ, κάνοντας το σημείο του Σταυρού με τα πόδια του. Η Θυσία.
Αυτός είναι ο δρόμος για όλους. Είναι η Οδός. Είναι ο Χριστός. Το Φως.
Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να μετα-λάβουν το σώμα Του και το αίμα Του. Με την ενανθρώπιση του Λόγου και την Θυσία του Χριστού συνδέονται τα ύψιστα για τον άνθρωπο Μυστήρια. 

Περισσοτερα περι καθαρότητας και αμαρτίας  και σε παλαιότερα κείμενα :

Είμαι αγνός στο μεγάλο αυτό πέρασμα, εξαφάνισα τα ελαττώματά μου...

Εκρίνετο τι θεός και τι άνθρωπος εν τη Μηκώνη.

και ο κρίνων κρίνεται

Αρνούμενος τη δημιουργία

Περί ευνουχισμένων γάλλων ιερέων

 

Συνεχίζεται…

Περί Αρτέμιδος και άρταμου

     Αρκτεία είναι ένα πανελλήνιο έθιμο και ένας θεσμός άμεσα συνδεδεμένος με τη λατρεία της Αρτέμιδος, επιτελούμενο σε πολλά ιερά της. Στην Λήμνο, στην Μουνιχία και στην πόλη των Αθηνών επάνω στην Ακρόπολη – μετά την καταστροφή του ιερού της Βραυρώνας- στην Αρκαδία (Στύμφαλο, Μαντινεία, Ορχομενό, Ηραία Μέθυδρο, Σπάρτη, Άργος- Αρκαδία εν γένει) στην Θράκη καθώς έχουν βρεθεί νομίσματα και επιγραφές που παραπέμπουν στην Ταυροπόλο Αρτέμιδα ( καθώς και ο Ταύρος θεωρείται ιερό ζώο της Αρτέμιδος μαζί με την Άρκτο), στην Αμφίπολη της Θράκης και στην Παιονία γενικότερα καθώς εκεί η γυναίκες θυσίαζαν στην Αρτέμιδα Βασιλείαν,  στην Μακεδονία στην Κυρήνη, στην Λήμνο και στην Ίμβρο, στη Θεσσαλία, στην Ταυρίδα, την Καππαδοκία, Λυδία, Έφεσο Συρία κλπ

Στην Κρήτη καθώς στο Ακρωτήρι των Χανίων υπάρχει η Σπηλιά της Άρκτου, σπηλιά της Παναγίας, η Παναγία η Αρκουδιώτισσα ή Aρκουδόσπηλιος  Εκεί υπάρχει ο τοπικός μύθος για μια ιερή άρκτο και την θεά προστάτιδα της νεότητας που λατρευόταν από την προ-δωρική εποχή. Οι πελασγοί έφεραν μαζί τους την λατρεία της Άρκτου και την διέδωσαν μέχρι την Κρήτη. Εκεί και το ξόανό της θεάς που λατρευόταν ιδιαιτέρως με το ιερό της ζώο. Από τις επιγραφές, που έχουν βρεθεί στο εσωτερικό του Αρκουδόσπηλιου, θεωρείται ότι αποτελούσε χώρο λατρείας του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος.

Υπενθυμίζω ότι στην Μινωική Κρήτη δεν υπάρχουν ναοί για την λατρεία των θεών. Λατρευτικοί τόποι είναι τόποι από την φύση τους κατάλληλοι σύμφωνα με την αντίληψη των Κρητών της εποχής. Σπηλιές και βουνοκορφές είναι οι συνηθέστεροι τόποι λατρείας καθώς και μικρά σπιτικά ιερά.

Τόσο στις σπηλιές όσο και στις βουνοκορφές βρέθηκαν αναθήματα και τάματα που οι πιστοί πηγαίνουν στην Θεά. Τα αναθήματα είναι ομοιώματα ζώων και δέντρων ομοιώματα ανθρώπων η ομοιώματα ανθρώπινων μελών καθώς και φορέματα.

Στους λατρευτικούς χώρους υπάρχουν και κάποια μικρά δωματιάκια με πεσσό, έναν τετράγωνο στύλο καταμεσής, τους πεσσούς αυτούς περιέβαλαν συνήθως γούρνες για την προσφορά και τις σπονδές  των τελετουργικών υγρών (μέλι, γάλα, κρασί κλπ)

Άλλοτε υπάρχουν και κίονες ή τρικίονα ιερά. Τρις κίονες πάνω τις κρύπτες όπως στο ανάκτορο της Κνωσού, ενώ υπάρχουν και κάποιες ιερές δεξαμενές ή καθαρτήριοι χώροι.

Τα τοπωνυμία με τα οποία λατρεύεται η θεά σχετίζονται με τις ιδιότητές της ως Κουροτρόφου, προστάτιδας της παιδικής ηλικίας, και του τοκετού. Μερικά απ΄ αυτά είναι τα: Βοηθός- σε επιγραφή στη Βέροια,  Λοχεία στην Μακεδονία και στην Φθιώτιδα, Πέργαμο, Ειλείθυια, Σώτειρα στο Δίον, Βενδίς (Άρτεμις Βενδίδα ) στη Θράκη ως προστάτιδα της βλάστησης.

Η θεά ούτως η άλλως είναι η Θεά προστάτιδα του τοκετού και προστάτης της παιδικής ηλικίας, είναι κουροτρόφος, παιδοτρόφος, φιλομείραξ, και ταυτόχρονα προστάτιδα του γάμου και κυρίως της φροντίδας για έναν αίσιο τοκετό και για ευγονία που θα εξασφάλιζε την συνέχεια του γένους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Θεά του κυνηγιού που ήδη από τον Όμηρο αποκαλείται Πότνια Θηρών/Θυρών. Ένας γονιμικός χαρακτήρας της Θεάς που συνλατρεύεται μαζί με τις χθόνιες θεότητες και την Δήμητρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μεγάλη μητέρα Θεά είναι η θεά που απεικονίζεται ως :

Των ορέων

Του κυνηγιού

Της Θάλασσας

Των φιδιών

Των περιστεριών

Κουροτρόφος

Πολεμική

Ιδιότητες που την απεικονίζουν με μορφές της ίδιας θηλυκής θεάς, και της δίδουν διαφορετικά ονόματα για κάθε μια από τις ποικίλες μορφές της.  Φέρει ιδιότητες και ταυτίστηκε με τις παλαιότερες θέες της φύσης και τελικά τις αφομοίωσε κληρονομώντας τους ρόλους και τα χαρακτηριστικά τους.

Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι στην Κρήτη η θεά φέρει τα ονόματα  της Δίκτυννας εκ της οροσειρά του Όρους Δίκτης και εκ των διχτυών, Βριτόμαρτις η γλυκιά παρθένος, Καλλίχορην και Ανθεία,  και με την Ειλείθυια, από το ελεύθω+υιός, δηλαδή μαμμή, και άρα τη θεά του τοκετού, ως Καλλιστώ (Άρτεμις Καλλίστη στην Αρκαδία) ως Αγροτέρα, ενώ στην Έφεσο είναι η θεά μητέρα, θεά τροφός, θεά της γονιμότητας ή θεά με τους πολλούς μαστούς. Τα σχετικά με τους ιερείς της Μεγάβυζους, Εσσήνες κλπ τα είδαμε σε προηγούμενα κείμενα

Η θεά ως Παρθένος φέρει το προσωνύμιο Αγνή και αυτό ετυμολογεί και το όνομά της ως  Άρτεμις δια το αρτεμές -

Plato Phil., Cratylus
Stephanus page 406, section b, line 2

Ἄρτεμις” δὲ <διὰ>

τὸ <ἀρτεμὲς> φαίνεται καὶ τὸ κόσμιον, διὰ τὴν τῆς παρθενίας

ἐπιθυμίαν· ἴσως δὲ <ἀρετῆς ἵστορα> τὴν θεὸν ἐκάλεσεν ὁ

καλέσας, τάχα δ' ἂν καὶ ὡς τὸν <ἄροτον μισησάσης> τὸν

ἀνδρὸς ἐν γυναικί· ἢ διὰ τούτων τι ἢ διὰ πάντα ταῦτα τὸ

ὄνομα τοῦτο ὁ τιθέμενος ἔθετο τῇ θεῷ.

Η Άρτεμις φαίνεται ότι σημαίνει την ακεραιότητα (αρτεμές) και την αξιοπρέπεια, γιατί αγαπά την παρθενία. Ίσως όμως γνώστη της αρετής (αρετής ίστορα) ονόμασε την θεά ο δημιουργός του ονόματος, και ίσως γιατί μίσησε τη γονιμοποίηση (άροτον μισησάσης ) της γυναίκας από τον άνδρα. Ή για κάποιαν απ΄ αυτές τις αιτίες ή και για όλες μαζί δόθηκε το όνομα στη θεά απ΄ εκείνον που το έδωσε στη θεά.

Artemidorus Onir., Onirocriticon
Book 2, chapter 35, line 14

Ἄρτεμις τοῖς φοβουμένοις ἀγαθή· διὰ γὰρ τὸ ἀρτεμές,

ὅπερ ἐστὶν ὑγιές, ἀφόβους αὐτοὺς διαφυλάττει. καὶ γυναιξὶ

τικτούσαις ἀγαθὴ ἡ θεός· Λοχεία γὰρ καλεῖται. κυνηγοῖς

δὲ μάλιστα συμφέρει διὰ τὴν Ἀγροτέραν καὶ ἁλιεῦσι διὰ

τὴν Λιμνᾶτιν. δραπέτας δὲ καὶ τὰ ἀπολλύμενά φησιν

εὑρεθήσεσθαι· οὐδὲν γὰρ τὴν θεὸν διαφεύγει. ἀεὶ δὲ ἡ

μὲν Ἀγροτέρα καὶ Ἐλαφηβόλος πρὸς πράξεις ἐπιτηδειοτέρα

τῆς κατὰ ἄλλον τρόπον δεδημιουργημένης· τοῖς δὲ <τὸν>

σεμνότερον ἐπανῃρημένοις βίον ἡ κατεσταλμένη τῷ σχή-

ματι ἀμείνων, οἷον ἡ Ἐφεσία καὶ ἡ Περγαία καὶ ἡ λεγο-

μένη παρὰ Λυκίοις Ἐλευθέρα. οὐδὲν <δὲ> διαφέρει τὴν  

θεὸν ἰδεῖν ὁποίαν ὑπειλήφαμεν ἢ ἄγαλμα αὐτῆς· ἐάν τε

γὰρ σάρκινοι οἱ θεοὶ φαίνωνται ἐάν τε ὡς ἀγάλματα ἐξ

ὕλης πεποιημένα, τὸν αὐτὸν ἔχουσι λόγον. θᾶττον δὲ καὶ τὰ

ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ σημαίνουσιν αὐτοὶ οἱ θεοὶ ὁρώμενοι

ἤπερ τὰ ἀγάλματα αὐτῶν. Ἄρτεμιν γυμνὴν ἰδεῖν κατὰ

πάντα τρόπον οὐδενὶ συμφέρει.

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter alpha, entry 7486, line 1

*<ἀρτεμές>· ὑγιές S  

*<ἀρτεμέα>· ὑγιᾶ S ὑγιῆ (Ε 515) AS

<ἀρτεμέοντα>· ὑγιαίνοντα. ἰσχύοντα

<ἀρταλέονται>· ὁπλίζονται

<Ἄρτεμι Σαμορνίη>· ἡ Ἔφεσος <Σάμορνα> καλεῖται. οἷον οὖν

 Ἐφεσία

<Ἀρτεμισία>· βοτάνη

<ἀρτεμῆ>· σῶον. ὑγιᾶ. σώφρονα

Ο Δίας φέρει και το όνομα του Βελχανού ή Υάκινθου και η γέννηση του στο σπήλαιο της Ίδης  δεν αντηχεί τίποτα άλλο από το πνεύμα της γονιμότητας την καινούργια ζωή που αρχίζει την άνοιξη… Υπάρχει και ο μύθος όπου σε μια ορισμένη εποχή κάθε χρόνο ξεπεταγόταν μια φωτιά από αυτή τη σπηλιά όταν έβραζε το αίμα από την γέννηση του Διός. Αυτό το παιδί είναι ο ενιαύσιος θεός ή ο ενιαύσιος δαίμων. Κάτι ανάλογο θα βρούμε και στην Ελευσίνα. Λέγεται ότι ο ιεροφάντης -  φώναζε την ιερή φράση «ιερόν έτεκεν ποτνια κούρον βριμώ βριμόν» Η κραταιή η δυνατή θεά γέννησε ένα δυνατό και κραταιό υιό. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Δίας στην Κρήτη φέρει και την επωνυμία του Μέγιστου Κούρου

862 Hippol. Haer. 5. 8. 40 (p. 96 Wendland, p. 163 Marcovich)

ὁ δὲ στάχυς οὗτός ἐστι καὶ παρὰ Ἀθηναίοις ὁ παρὰ τοῦ ἀχαρακτηρίστου φωστὴρ τέλειος μέγας, καθάπερ αὐτὸς ὁ ἱεροφάντης, οὐκ ἀποκεκομμένος μὲν ὡς ὁ Ἄττις, εὐνουχισμένος δὲ διὰ κωνείου καὶ πᾶσαν ἀπηρτημένος τὴν σαρκικὴν γένεσιν, νυκτὸς ἐν Ἐλευσῖνι ὑπὸ πολλῷ πυρὶ τελῶν τὰ μεγάλα καὶ ἄρρητα μυστήρια βοᾷ καὶ κέκραγε λέγων·

ἱερὸν ἔτεκε Πότνια Κοῦρον Βριμὼ Βριμόν,

τούτεστιν ἰσχυρὰ ἰσχυρόν.

O Στράβων, από την άλλη, εκφράζοντας μια διαφορετική άποψη,

αναφέρει ότι το όνομα Άρτεμις οφείλεται στην ιδιότητα της θεάς να κάνει τους ανθρώπους υγιείς και αρτιμελείς. Τέλος, σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους μας οδηγούν οι σχολιαστές του Λυκόφρονος, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο «ἄρταμος» είναι ο σφαγεύς και το ρήμα «ἀρταμέω» σημαίνει σφάζω και κατακρεουργώ, τεμαχίζω κλπ

Scholia In Aeschylum, Scholia in Prometheum vinctum (scholia recentiora Thomae Magistri et Demetrii Triclinii) (e cod. Neapol. II.F.31)
Hypothesis-verse of play 1022, line 6

ἄρταμος δέ ἐστι

κυρίως ὁ δαιτρὸς ὁ τὰ ἄρτια καὶ ὁλόκληρα τέμνων, καὶ ἀπὸ τούτου διαρταμέω

διαρταμῶ τὸ τέμνω καὶ κατακόπτω.

ἄρτᾰμος, ὁ,

butcher, cook, X.Cyr.2.2.4, Epicr.6, IG14.643; βοός Orac. ap. Phleg.10.39.

metaph., murderer, S.Fr.1025, Lyc.236, 797. (For ἀρτι-ταμος, = ὁ εἰς ἄρτια τέμνων, acc. to Eust.577.45.)

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 250, line 45

 <Δαίω>: Σημαίνει τέσσαρα· τὸ μανθάνω, ἐξ οὗ

καὶ ἐδάην, τὸ ἔμαθον· δαίω, τὸ μερίζω, ἐξ οὗ καὶ δαι-

τρὸς, ὁ μάγειρος· δαίω, τὸ εὐωχοῦμαι, ἐξ οὗ καὶ δαὶς

δαιτὸς, ἡ εὐωχία· καὶ δαιτυμόνες, οἱ φίλοι· δαίω, τὸ

καίω, ἐξ οὗ καὶ δᾷδες, αἱ καιόμεναι· ἡ δὲ εὐθεῖα, δᾲς

δᾳδός. Καίω, καὶ τροπῇ τοῦ κ εἰς δ, δαίω. Ἢ

ἀπὸ τοῦ αἴθω, τροπῇ καὶ ὑπερθέσει.

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 252, line 1

<Δαιτρός>: Παρὰ τὸ δαίω, τὸ μερίζω καὶ κόπτω,

γίνεται δαιτρὸς, μεριστὴς, μάγειρος, ὁ μερίζων τὰ

κρέατα· ἐξ οὗ καὶ <δαιτρεύω>, τὸ μερίζω. Καὶ <δαι-

τρὸς>, μεριστής· καὶ <δαιτροπόνος>, σιτοποιός.

 <Δαιτὸς ἐΐσης>: Τῆς ἐξ ἴσου μεριζομένης εὐω-

χίας καὶ τροφῆς. Οὕτω γὰρ εἱστιῶντο μεριζόμενοι

τά τε βρώματα καὶ τὸν ποτόν.

 

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter alpha, page 292, line 20

<Ἄρταμος>. ὁ μάγειρος. παρὰ τὸ διαρτάσαι, ὅ

 ἐστι μερίσαι ἢ συναρμόσαι.

Photius Lexicogr., Scr. Eccl., Theol., Lexicon (Α – Δ)
Alphabetic letter alpha, entry 2886, line 1

<Ἄρταμος>· κρεουργός, μάγειρος. τάττει αὐτὸ Σοφοκλῆς καὶ

ἐπὶ τοῦ φονέως (fr. 921 N.² = 1025 R.).

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 2, page 139, line 7

Τὸ δὲ ἀρτεμέα ἀντὶ

τοῦ ὑγιῆ, οἱονεὶ ἀτεμέα τινὰ καὶ σῷον, ἢ ἄρτιον. ὅθεν καὶ Ἄρτεμις, φασίν, ἡ

περιποιουμένη ὑγείαν, ὡς καὶ Ἀπόλλων οὔλιος ὁ ποιῶν οὔλειν ἤτοι ὑγιαίνειν

κατὰ τὸ «οὖλέ τε καὶ μέγα χαῖρε». Ἄρταμος μέντοι ἐν δυσὶν ἄλφα ὁ εἰς ἄρτια

τέμνων καὶ δαιτρεύων, ὅς ἐστι κρεουργός, μάγειρος, φονεύς, οὗ ἡ χρῆσις καὶ

παρὰ Λυκόφρονι. (v. 514 – 8)

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις – βώτορες)
Alphabetic letter alpha, entry 1238, line 6

<Ἀρτεμής> (Ε 515, Η 308)·

  ὡς εἶδεν ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προσιόντα,

σημαίνει δὲ τὸν ὑγιῆ· ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἀτρεμής, καὶ καθ' ὑπέρθεσιν

ἀρτεμής. οὕτως Φιλόξενος (fr. 448). Ἡρωδιανὸς δὲ ἐν τῷ Ὑπο-

μνήματι τοῦ Περὶ παθῶν Διδύμου (II 291, 13, nunc ad II 389

referendus locus) φησίν, <ὅτι> ἀτεμής ἐστιν ὁ ὑγιὴς καὶ μὴ τε-

τμημένος· καὶ πλεονασμῷ τοῦ <ρ> ἀρτεμής AB, Sym. 1424, EM

1874, Eust. 577, 43; 1732, 27. *Orio.  

 <Ἄρτεμις>· ἡ θεός· ἀπὸ τοῦ ἀρτεμῆ ποιεῖν <***>· λέγεται

γὰρ ἡ θεὸς ἀναιρετικὴ τῶν γυναικῶν, ὡς καὶ Ὅμηρος (λ 171 – 172)·

  τίς νύ σε κὴρ ἐδάμασσε τανηλεγέος θανάτοιο;

  ἢ δολιχὴ νοῦσος, ἢ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα.

ἢ <ἀπὸ τοῦ> ἀρτεμής, ὃ σημαίνει τὸν ὑγιῆ, γέγονε παρωνύμως

Ἄρτεμις, τουτέστιν ἡ ὑγιὴς καὶ ἀνεπίληπτος διὰ τὴν παρθενίαν·

παρθένος γὰρ καὶ φιλοσώφρων. ἢ ὅτι ἄρτια καὶ τέλεια καὶ ἀνελλιπῆ

ἐποίησε τὰ κατὰ κόσμον φανεῖσα AB, Sym, 1425, EM 1875, Eust.

577, 43; 1732, 28. *Orio?  

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 150, line 1

 <Ἄρταμος>: Ὁ μάγειρος·

 ἦ γὰρ βέβηκε χεῖρας ἀρτάμων φυγών.

Παρὰ τὸ διαρτάσαι, ὅ ἐστι μερίσαι ἢ συναρμόσαι.

Αἰσχύλος,

 Τοσαῦτα κήρυξ ἐξ ἐμοῦ διάρτασον.

Ἄρταμος οὖν, ὁ διαρτῶν τὰ κρέα· καὶ <ἀρταμῆσαι>,

κρεανομῆσαι.

 <Ἀρτάνη>: Ἡ ἐκ τῶν καλωδίων ἀγχόνη· Σοφο-

κλῆς δὲ ἐπὶ δεσμοῦ ἐν Ἀντιγόνῃ,

 Πλεκταῖσιν ἀρτάναισιν.

Ἀγχόναις.

 <Ἀρτάβη>: Μέτρον ἔστι Περσικὸν, Ἀττικὸς

μέδιμνος.

Διαρταμέω – κατακομματιάζω, λιανίζω, ξεσχίζω

 

συνεχίζεται...