μάντις ἁγνὸς καὶ σύμβουλος ἀγαθός...

     Ερμηνεύοντας παραπάνω το αίνιγμα του Σαμψών υπάρχει μια παράμετρος που δεν έχει αναφερθεί … οι συγγενείς της γυναίκας του την πιέζουν να μάθει από τον συζυγό της την λύση του αινίγματος… Κατά την τετάρτην ημέραν είπαν εις την γυναίκα του Σαμψών· “κύτταξε να ξεγελάσης τον άνδρα σου, δια να σου αναγγείλη την λύσιν του αινίγματος. Εάν όμως και δεν κάμης αυτό που σου λέγομεν θα κατακαύσωμεν σε και την πατρικήν σου οικογένειαν. 'Η μήπως και μας εκαλέσατε εδώ δια να μας ληστεύσετε με τα αινίγματα;”

Εκείνη τον πείθει, έπειτα από αρκετά δάκρυα και μπολικη μουρμούρα και της αποκαλύπτει την πράξη του.. Η γυνή επί επτά ημέρας, κατά τας οποίας διήρκει το συμπόσιον του γάμου, έκλαιε και παρεκάλει τον Σαμψών. Κατά την εβδόμην ημέραν της είπεν ο Σαμψών την εξήγησιν του αινίγματος, διότι τον είχε πολύ στενοχωρήσει. Εκείνη δε κατέστησεν αμέσως τούτο γνωστόν στους συμπατριώτας της.

Έτσι μαθαίνεται η λύση και γίνεται γνωστή η πράξη του. καὶ εἶπαν αὐτῷ οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ πρὸ τοῦ ἀνατεῖλαι τὸν ἥλιον· τί γλυκύτερον μέλιτος, καὶ τί ἰσχυρότερον λέοντος; καὶ εἶπεν αὐτοῖς Σαμψών· εἰ μὴ ἠροτριάσατε ἐν τῇ δαμάλει μου, οὐκ ἂν ἔγνωτε τὸ πρόβλημά μου.

Κρ. 14,18      Κατά την εβδόμην και τελευταίαν ημέραν του συμποσίου, πριν ανατείλη ο ήλιος, οι άνδρες της Θαμναθά είπον την εξήγησιν του αινίγματος στον Σαμψών· “τι γλυκύτερον υπάρχει από το μέλι, και τι ισχυρότερον από τον λέοντα;” Είπεν εις αυτούς ο Σαμψών· “εάν δεν εξεβιάζατε με απειλάς την σύζυγόν μου, δεν θα ημπορούσατε να εύρετε ποτέ την ερμηνείαν του αινίγματός μου”.

Εκβιάσατε με απειλές την σύζυγό μου λέει η μετάφραση .. αλλά η ακριβής μετάφραση θα έπρεπε να είναι: αν δεν οργώνατε/ζευγαρώνατε/αφήνατε έγκυο την «δαμάλη» μου δεν θα μπορούσατε να γνωρίσετε το πρόβλημα μου …

Η δαμάλη/δαμάλα είναι η αγελάδα ή η αγελαδίτσα αλλά μεταφορικά η γυναίκα, η κόρη, το κορίτσι κλπ και δαμάλης είναι αυτός που δαμάζει πχ ο έρωτας… άρα η δαμάλα είναι αυτή που δαμάστηκε («οργώθηκε», ζευγάρωσε δηλαδή) για να υποκύψει στις επιθυμίες και τις απαιτήσεις των συντοπιτών της – αλλά και ο ίδιος στις πιέσεις της, εκ των υστέρων - μέσω μιας δαμάλας (αυτής που τον δάμασε μέσω του έρωτά της) για ν΄αποκαλύψει την λύση του αινίγματος… και η απάντηση για το «τι γλυκύτερο μέλιτος».. εδώ, πιστεύω πια, ότι το μέλι δεν φέρει μόνο την κυριολεκτική ερμηνεία του μελιού αλλά και την συμβολική δηλ. στην γλύκα του μελιού που παραπέμπει στην ερωτική απόλαυση, αλλα και στης διάρκειας των διακοπών των νεονύμφων κατα τον μήνα του μέλιτος.

Στην ιστορία του Αριστέου, για να συνδέσουμε τις δύο ιστορίες, θ΄αναφέρουμε ότι ο Αριστεύς γίνεται η αιτία να «θυσιασθεί» η Ευρυδίκη προσπαθώντας για να ξεφύγει από τον έρωτά του – δαγκωμένη από ένα φίδι  και να χαθεί μαζί της αργότερα και ο Ορφέας.

Ο Αριστεύς λειτουργεί ως ερωτικός ανταγωνιστής απέναντι στον νόμιμο σύζυγο της Ορφέα…

Να σημειώσω την ομοιότητα του θύματος και της προσφοράς προς την θεότητα με την θυσία ενός μαύρου προβάτου και μιας δαμάλας στους νεκρούς κατά την θυσία του Αριστέα- εκτός των ταύρων – αλλα και της θυσίας κατά τον Ορφέα, ενός θηλυκού μοσχαριού στην Ευρυδίκη, και της θυσίας δαμαλίδων στις παρθένες νύμφες.

Η αμαρτία του Αριστέα όμως απέναντι στην Ευρυδίκη έχει και ένα ακόμα βαθύτερο νόημα. Η επιθυμία του, ως προς μια παντρεμένη γυναίκα, θα πρέπει να ειδωθεί και με μια δεύτερη ματιά, αυτή της καθαρότητας (και απιστίας) απέναντι στο μελίσσι του.

Η προσπάθειά του να βιάσει την Ευρυδίκη θα γίνει η αιτία για την τιμωρία του, και θ΄ακολουθήσει το χάσιμο του μελισσιού  του. Ο θάνατου του μελισσιού προοιωνίζει και μια αρχαία μαρτυρία για έναν πολύ παλιό επιβαλλόμενο κανόνα για τους μελισσοκόμους, αυτόν της σεξουαλικής αποχής επι μία ή περισσότερες μέρες πριν από την έναρξη του ανοίγματος της κυψέλης κατά την άνοιξη ή πριν από την έναρξη της συγκομιδης του μελιού το καλοκαίρι.

Αυτός ο κανόνας της σεξουαλικής αποχής υπάρχει σήμερα μεταξύ των παραδοσιακών μελισσοκόμων στην Ελλάδα, αλλά και στις πρωτόγονες φυλές. Αναμφίβολα, συνδέονται με το φυσικό απωθητικό που νιώθουν οι μέλισσες για ορισμένες οσμές, ένα γεγονός ότι πολλοί αρχαίοι οι συγγραφείς καταθέτουν. Πριν από τη συγκομιδή μελιού, ο μελισσοκόμος έπρεπε να απέχει από την έντονη οσμή διάφορων τροφίμων και από διάφορες σάλτσες, δεν έπρεπε να μεθύσει, και σίγουρα έπρεπε να καθαριστεί σχολαστικά.

Οι μελισσοκόμοι της Αιγύπτου, κατά την αρχαιότητα ξύριζαν το μέτωπό τους έτσι ώστε να μην μυρίζουν, καθώς οι μέλισσες δεν συμπαθούν τις ανθρώπινες οσμές



Ακόμη και οι σύγχρονοι μελισσοκόμοι προσέχουν τις ιδιαίτερες οσμές όταν ανοίγουν τις κυψέλες.

 Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι μέλισσες είναι 10 με 100 φορές πιο ευαίσθητες από τον άνθρωπο στο κερί, το λουλούδι και άλλες οσμές που είναι βιολογικά σημαντικές γι' αυτές. Αυτό το ιδιαίτερα ανεπτυγμένο οσφρητικό σύστημα χρησιμοποιείται από την μέλισσες για διάφορες λειτουργίες ζωτικής σημασίας όπως η παραγωγή και η επικοινωνία. Κι αυτό γιατί είναι δυνατόν οι ξένες οσμές να διαστρεβλώσουν τις λειτουργίες τους και να οδηγήσουν σε εχθρότητα μεταξύ του μελισσιού, σε αποπροσανατολισμό και υπερθέρμανση της κυψέλης.

Ακομα και σήμερα στην Ρόδο, στην Νάξο και στα νησιά, ο μελισσοκόμος πρέπει να απέχει από την σεξουαλική επαφή την προηγούμενη ημέρα της συγκομιδής του μελιού. Στους Παξούς  πιστεύεται ότι οι άνδρες που δεν είχαν ποτέ "παράνομη σχέση" με μια γυναίκα δεν τσιμπήθηκαν ποτέ από μέλισσες. Πολλές "πρωτόγονες" φυλές σήμερα έχουν τη συνήθεια της σεξουαλικής αποχής μια μέρα πριν το μέλι. Παραδοσιακοί μελισσόκόμοι  της περιοχής της Πρέβεζα στην Ήπειρο, αποφεύγουν να τρώνε σκόρδο και ψάρια πριν ανοίξουμε τις κυψέλες.

Η έντονη οσμή και τα αρώματα κάνουν τις μέλισσες ακόμα πιο επιθετικές. Είναι καλή ιδέα ως μελισσοκόμος να αποφύγετε τη χρήση οποιουδήποτε αρώματος, ειδικά την ημέρα της συγκομιδής μελιού. Την ημέρα εκείνη, οι μελισσοκόμοι φοράνε πάντα τον πλήρη εξοπλισμό (συμπεριλαμβάνονται τα γάντια). Ξεκινάμε με το κάπνισμα της κυψέλης με έναν καπνιστή μελισσών (αυτό μπορεί να μην επιτρέπεται σε ορισμένες χώρες). Το κάνουμε αυτό για να ηρεμήσουμε τις μέλισσες. Μπορούμε να βάλουμε μόνο φύλλα έλατου μέσα στον καπνιστή – τίποτα τοξικό. Ο καπνιστής έχει βρεθεί να ηρεμεί τις μέλισσες, επειδή δεν αφήνει τις εργάτριες μέλισσες να διαδώσουν γρήγορα τις φερομόνες «συναγερμού», τις φερομόνες που δηλώνουν ότι «έχουμε έναν εισβολέα στην αποικία μας και πρέπει να επιτεθούμε». Έτσι, οι περισσότερες μέλισσες είναι μπερδεμένες, δεν λαμβάνουν το μήνυμα συναγερμού και συνεπώς είναι ήρεμες, επιτρέποντας στον μελισσοκόμο να κάνει την επιθεώρηση κυψέλης ή τη συγκομιδή μελιού χωρίς σημαντικά προβλήματα. Περισσότερα εδώ

Ο Αριστεύς λοιπόν μη σεβόμενος τον κανόνα της σεξουαλικής αποχής, όταν προσπάθησε να διαπράξει ή διέπραξε μοιχεία, τιμωρήθηκε από τις ίδιες της μέλισσές του, και ακούσια προκάλεσε την διαφυγή ή και τον θάνατο τους. Κι αυτό λογω της ικανότητά της μέλισσας να αισθάνεται και να «οσφίζετε» την σεξουαλική πράξη ή τις ορμόνες που εκκρίνονται πριν και κατά τη διάρκεια της.

Στον ομηρικό ύμνο προς τον Ερμή μας δίνεται η μαρτυρία για τις ιέρειες μέλισσες προφήτισσες Πυθίες. Οι τρείς παρθένες κόρες που λέγουν την αλήθεια τρώγοντας μέλι μέσα από τις κερήθρες.  Η αλήθεια μέσω του μαντικού χαρίσματος τους φανερώνεται όταν τρώνε φρέσκο μέλι από την κερήθρα και ο Φοῖβός μέσα από το στόμα τους και την μαντική τους δύναμη γίνετε ένας θεός μάντης αγνός και ένας σύμβουλος αγαθός.

«οὗτος καὶ μάντις ἁγνὸς καὶ σύμβουλος ἀγαθός» κατά τον Clemens Alexandrinus Theol., Protrepticus Chapter 2, section 32, subsection 3, line 5


σεμναὶ γὰρ τινες εἰσὶ κασίγνηται γεγαυῖαι
παρθένοι ὠκείῃσιν ἀγαλλόμεναι πτερύγεσσι
τρεῖς· κατὰ δὲ κρατὸς πεπαλαγμέναι ἄλφιτα λευκὰ
οἰκία ναιετάουσιν ὑπὸ πτυχὶ Παρνησοῖο 555
μαντείης ἀπάνευθε διδάσκαλοι, ἣν ἐπὶ βουσὶ
παῖς ἔτ’ ἐὼν μελέτησα· πατὴρ δ’ ἐμὸς οὐκ ἀλέγιζεν.
ἐντεῦθεν δὴ ἔπειτα ποτώμεναι ἄλλοτε ἄλλη
κηρία βόσκονται καὶ τε κραίνουσιν ἕκαστα.
αἱ δ’ ὅτε μὲν θυίωσιν ἐδηδυῖαι μέλι χλωρὸν 560
προφρονέως ἐθέλουσιν ἀληθείην ἀγορεύειν·
ἢν δ’ ἀπονοσφισθῶσι θεῶν ἡδεῖαν ἐδωδὴν
ψεύδονται δὴ ἔπειτα δι’ ἀλλήλων δονέουσαι


Υπάρχουν τρεις σεβάσμιες, αδερφές γεννημένες,
κοπέλες που έχουν χαρά τα γρήγορα φτερά τους·
στην κεφαλή κριθάλευρο πασπαλισμένο έχουν
και στις πτυχές του Παρνασσού κατοικημένες είναι
τη μαντική διδάσκουν κεί' βόσκοντας τις γελάδες
μικρός αυτή μελέτησα- πατέρας δε νοιαζόταν.
Κάθε τόσο από εκεί εδώ και εκεί πετώντας
κερήθρες γεύονται, όλα ρυθμίζουν όσα έχουν.
Όταν πια έχουν έμπνευση τρώγοντας φρέσκο μέλι,
πρόθυμα την αλήθεια να φανερώσουν θέλουν
αλλ’ αν τη θεϊκή τροφή τη νόστιμη δεν έχουν,
η μια την άλλη σπρώχνει, ψέματα αραδιάζουν.
Αυτές σου δίνω- συ αυτές μ’ ειλικρίνεια ρώτα,
δώσε χαρά στη σκέψη σου- αν κάποιον συ διδάξεις,
θ’ ακούσει το λόγο σου, αν το φέρει η τύχη.

συνεχίζετε...

τί γλυκύτερον μέλιτος, καὶ τί ἰσχυρότερον λέοντος;

Αντίστοιχη περίπτωση που μοιάζει με βουγονία εμφανίζεται και στην ιστορία του Σαμψών στην Παλαιά Διαθήκη στους Κριτές  14,8

Πριν από τη γέννησή του Σαμψών υπάρχει χρησμός όπου: «σίδηρος ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ οὐκ ἀναβήσεται, ὅτι ναζὶρ Θεοῦ ἔσται τὸ παιδάριον ἀπὸ τῆς κοιλίας, καὶ αὐτὸς ἄρξεται σῶσαι τὸν Ἰσραὴλ ἐκ χειρὸς Φυλιστιΐμ»

Δηλαδή ο Σαμψών απαγορεύεται από την γέννησή του ακόμα, να βάλει ψαλίδι στα μαλλιά του, γιατί είναι ένας Ναζιραίος. «Ψαλίδι δεν θα ανεβή εις την κεφαλήν αυτού δια να κόψη την κόμην του, διότι το παιδίον τούτο θα είναι ναζιραίος (αφιερωμένος δηλαδή στον Θεόν) εκ κοιλίας μητρός του. Και αυτός θα κάμη αρχήν του έργου της σωτηρίας και απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την εξουσίαν των Φιλισταίων».

Η σύλληψη του συμβαίνει και αναγγέλλετε από έναν Άγγελο Κυρίου. Έτσι θα γνωρίσει τον ερχομό του η μητέρα αλλά και ο πατέρας του. Ταυτόχρονα στην μητέρα του, θα δωθεί η απαγόρευση, να μην φάει στην ζωή της, οτιδήποτε προέρχεται από τον καρπό του σταφυλιού και να μην πιεί ποτέ της οίνο, ή να φάει οτιδήποτε ακάθαρτο προκύπτει από τον νόμο του Ισραήλ.Η ίδια εντολή ισχύει και για το παιδί που θα φέρει τον κόσμο μέχρι το θάνατό του.

 Κρ. 13,6          Η γυναίκα αυτή εισήλθε κατόπιν στον οίκον της και είπεν στον άνδρα της• “ενας άνθρωπος του Θεού, ο οποίος είχε την εμφάνισιν αγγέλου, συγκλονιστικήν και πολύ φοβεράν, ήλθε προς εμέ. Δεν τον ηρώτησα πόθεν κατάγεται ούτε και ο ίδιος μου εγνωστοποίησε το όνομά του. 

Κρ. 13,7          καὶ εἶπέ μοι· ἰδοὺ σὺ ἐν γαστρὶ ἔχεις καὶ τέξῃ υἱόν· καὶ νῦν μὴ πίῃς οἶνον καὶ μέθυσμα καὶ μὴ φάγῃς πᾶν ἀκάθαρτον, ὅτι Θεοῦ ἅγιον ἔσται τὸ παιδάριον ἀπὸ γαστρὸς ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ.

Κρ. 13,7          Μου είπεν όμως τα εξής• Ιδού συ θα μείνης έγκυος και θα γεννήσης υιόν. Από τώρα και στο εξής μη πίης οίνον η άλλο μεθυστικόν ποτόν ούτε και να φάγης τίποτε από εκείνα, τα οποία ο νόμος του Θεού χαρακτηρίζει ακάθαρτα. Και τούτο διότι το παιδίον αυτό θα είναι αφιερωμένον στον Κυριον εκ κοιλίας μητρός μέχρι της ημέρας του θανάτου του”.

Κρ. 13,14        ἀπὸ παντός, ὃ ἐκπορεύεται ἐξ ἀμπέλου τοῦ οἴνου, οὐ φάγεται καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα μὴ πιέτω καὶ πᾶν ἀκάθαρτον μὴ φαγέτω· πάντα ὅσα ἐνετειλάμην αὐτῇ, φυλάξεται. 

Κρ. 13,14        κάθε προϊόν το οποίον παράγεται από άμπελον, με τας σταφυλάς της οποίας γίνεται ο οίνος, δεν θα φάγη• οίνον και μεθυστικά ποτά δεν θα πίη Καθε τι που ο νόμος του Θεού χαρακτηρίζει ακάθαρτον, δεν θα φάγη. Ολα όσα διέταξα αυτήν να φυλάξη, θα τα φυλάξη και το παιδίον”.

Ο Σαμψών ακολουθώντας το δρόμο του, για να συναντήσει μαζί με τους γονείς του την γυναίκα που του έκλεψε την καρδιά, θα έρθει αντιμέτωπος και θα  σκοτώσει άοπλος ένα μικρό λιονταράκι, με μόνο όπλο τα χέρια του, μέσα σ΄ ένα αμπελώνα. Το περιστατικό αυτό θα το διηγηθεί και στους γονείς του. Μετά τον αρραβώνα του και κατά την επιστροφή του στο σπίτι τους λοξοδρομεί και επισκέπτεται το πτώμα του λιονταριού. 

Κρ. 14,8          καὶ ὑπέστρεψε μεθ᾿ ἡμέρας λαβεῖν αὐτὴν καὶ ἐξέκλινεν ἰδεῖν τὸ πτῶμα τοῦ λέοντος, καὶ ἰδοὺ συναγωγὴ μελισσῶν ἐν τῷ στόματι τοῦ λέοντος καὶ μέλι

Καθ' οδόν ελοξοδρόμησε προς την άμπελον, δια να ίδη το πτώμα του λέοντος. Και ιδού ένα σμήνος μελισσών είχε φωληάσει στο στόμα του λέοντος και κηρύθρα με μέλι υπήρχεν εις αυτό.

Κρ. 14,9          καὶ ἐξεῖλεν αὐτὸ εἰς χεῖρας αὐτοῦ καὶ ἐπορεύετο πορευόμενος καὶ ἐσθίων· καὶ ἐπορεύθη πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ πρὸς τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον· καὶ οὐκ ἀνήγγειλεν αὐτοῖς ὅτι ἀπὸ στόματος τοῦ λέοντος ἐξεῖλε τὸ μέλι.

Κρ. 14,9          Επήρε την κηρύθραν του μέλιτος εις τα χέρια του και εβάδιζε τρώγων αυτό. Επέστρεψε προς τον πατέρα και την μητέρα του, έδωκεν εις αυτούς κηρύθραν και έφαγον, αλλά δεν τους ανέφερε ότι αφήρεσε το μέλι από το στόμα του λέοντος. Κατόπιν μετέβη εις την Θαμναθά.

O Σαμψών θα κρύψει την πράξη της κλοπής του μελιού και του ακάθαρτου και μολυσμένου αντικειμένου μέσα στο οποίο το βρήκε. Μια ακάθαρτή και βέβηλη πράξη κατάποσης και βρώσης μελιού με συνενόχους τους ίδιους τους γονείς του. Θ΄ ακολουθήσει και ένας γρίφος στους μπράτιμους και συγγενείς της γυναίκας του στον γάμο του.

Το αίνιγμά του είναι το εξής : καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί βρωτὸν ἐξῆλθεν ἐκ βιβρώσκοντος καὶ ἀπὸ ἰσχυροῦ γλυκύ; καὶ οὐκ ἠδύναντο ἀπαγγεῖλαι τὸ πρόβλημα ἐπί τρεῖς ἡμέρας.

Κρ. 14,14        Ο Σαμψών τους είπεν· “ποίον είναι το βρώσιμον εκείνο που εξήλθεν από κατατρώγοντα, και ποίον το γλυκύ που εξήλθεν από κάποιον ισχυρόν;

Με τα πολλά η σύζυγός του θα του αποσπάσει την λύση την οποία θα μεταφέρει στους συγγενείς της · τί γλυκύτερον μέλιτος, καὶ τί ἰσχυρότερον λέοντος;

Το παραπάνω περιστατικό μπορεί να μοιάζει ως  βουγονία αλλα κατά βάθος η ιστορία του Σαμψών αποτελεί διαφορετική περίπτωση. Μια περίπτωση όπου το μελίσσι έχει εγκατασταθεί στο πτώμα αφού αυτό έχει πια ξεραθεί. Οι μέλισσες το χρησιμοποίησαν απλά ως φωλιά-κερήθρα για να στεγαστεί ένα νέο μελίσσι. Έχω αναφέρει δε, και σε παλιότερα κείμενα ότι οι μέλισσες απεχθάνονται οτιδήποτε βρώμικο και σιχαμερό που σχετίζεται με το αίμα και τη σήψη, όπως τα κουφάρια. 

Geoponica, Geoponica
Book 15, chapter 2, section 24, line 3

- οὐ γὰρ ἂν ἐξ αἵματος κυηθείη ἡ μέλισσα

 Ο μύθος πρέπει να είναι καθαρά συμβολικός και στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν αντίστοιχες αναφορές για τον θάνατο του λιονταριού από τον ήρωα με γυμνά χέρια. Οι Φιλισταίοι αποτελούν ένα ελληνικό φύλο και η ιστορία κι  η λεπτομέρεια της δολοφονίας του λιονταριού με τα γυμνά χέρια είναι ευρέως διαδεδομένη στις ελληνικές πηγές. 

 Αυτό μας δείχνει ένα Μυκηναϊκό υπόβαθρο της βιβλικής ιστορίας, ας μην ξεχνούμε και την Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες, την Σφίγγα στην Αίγυπτο κλπ.

 Μπορούμε να συγκρίνουμε την ιστορία του Σαμψών που σκίζει το λιοντάρι με την ιστορία του Ηρακλή και τον πρώτο του άθλο, στον οποίο σκότωσε το Λιοντάρι της Νεμέας με γυμνά χέρια. 

 Το όνομα του Σαμψών σχετίζεται με την λέξη semes, που σημαίνει ήλιος, στα εβραϊκά Simson. Επίσης στα ακκαδικά το samsanu και samas,  δήλωνουν  ηλιακές θεότητες.

Επίσης η ιστορία των Κριτών μοιάζει να αντιγράφει την ιστορία του Ονήσιλου με τις μέλισσες να έχουν δημιουργήσει μελίσσι εντός του κρανίου του.

Herodotus Hist., Historiae
Book 5, section 114, line 7

Τετραμμένου

δὲ τοῦ στρατοπέδου ἄλλοι τε ἔπεσον πολλοὶ καὶ δὴ καὶ

Ὀνήσιλός τε ὁ Χέρσιος, ὅς περ τὴν Κυπρίων ἀπόστασιν

ἔπρηξε, καὶ ὁ Σολίων βασιλεὺς Ἀριστόκυπρος ὁ Φιλο-

κύπρου, Φιλοκύπρου δὲ τούτου τὸν Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

ἀπικόμενος ἐς Κύπρον ἐν ἔπεσι αἴνεσε τυράννων μάλιστα.

 Ὀνησίλου μέν νυν Ἀμαθούσιοι, ὅτι σφέας ἐπολιόρκησε,

ἀποταμόντες τὴν κεφαλὴν ἐκόμισαν ἐς Ἀμαθοῦντα καί μιν

ἀνεκρέμασαν ὑπὲρ τῶν πυλέων. Κρεμαμένης δὲ τῆς κεφαλῆς

καὶ ἤδη ἐούσης κοίλης ἐσμὸς μελισσέων ἐσδὺς ἐς αὐτὴν

κηρίων μιν ἐνέπλησε. Τούτου δὲ γενομένου τοιούτου, ἐχρέ-

ωντο γὰρ περὶ αὐτῆς οἱ Ἀμαθούσιοι, ἐμαντεύθη σφι τὴν

μὲν κεφαλὴν κατελόντας θάψαι, Ὀνησίλῳ δὲ θύειν ὡς

ἥρωι ἀνὰ πᾶν ἔτος, καί σφι ποιεῦσι ταῦτα ἄμεινον συνοί-

σεσθαι. Ἀμαθούσιοι μέν νυν ἐποίευν ταῦτα καὶ τὸ μέχρι

ἐμέο.

Καθώς η μάχη εξελισσόταν, ο βασιλιάς του Κουρίου Στασάνωρ λιποτάκτησε και πήγε με το μέρος των Περσών. Αμέσως ακολούθησαν οι Σαλαμίνιοι που συνενώθηκαν με τις περσικές δυνάμεις, οι οποίες υπερτερούσαν πλέον έναντι των Κυπριακών. Ο Ονήσιλος ήταν ένας Κύπριος που ήθελε να πολεμήσει εναντίον των Περσών, ενώ άλλοι ήθελαν να συμμαχήσουν μαζί τους. Οι Κύπριοι άρχισαν να υποχωρούν και πολλοί έπεσαν μαχόμενοι, ανάμεσα τους ήταν και ο Ονήσιλος. Οι Αμαθούσιοι, επειδή ο Ονήσιλος τους είχε πολιορκήσει, του έκοψαν το κεφάλι το μετέφεραν στην Αμαθούντα και το κρέμασαν επιδεικτικά πάνω από τις πύλες. Μέλισσες πήγαν και φώλιασαν στο καύκαλο, και το χρησιμοποίησαν ως κυψέλη και οι Αμαθούσιοι τρομοκρατημένοι ρώτησαν τους Δελφούς. Το Μαντείο πρόσταξε να τιμηθεί ο Ονήσιλος ως Ήρωας, με θυσίες, πάντα ύπήρχε ο φόβος της εκδίκηση των νεκρών.

Ζητώντας χρησμό για αυτό το φαινόμενο, εμαντεύθη σφι την μεν κεφαλήν κατελόντας θάψαι, Ονησίλω δε θύειν ως ήρωι ανά παν έτος, δηλαδή το μαντείο διέταξε να κατεβάσουν το κεφάλι και να το θάψουν, προσφέροντας θυσίες στον Ονήσιλο κάθε χρόνο. Ολοκληρώνοντας, ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Αμαθούσιοι εξακολουθούσαν να τιμούν τον Ονήσιλο μέχρι την εποχή του.

Προκαλεί εντύπωση το παράδειγμα του Ονήσιλου, μέχρι και τις μέρες μας, που στέλνει από τα βάθη της ιστορίας το μήνυμα της επαγρύπνησης, το μήνυμα της αγωνιστικότητας, του προβληματισμού, της ανησυχίας αλλά δεν μπορέσαμε να το συλλάβουμε. Ο Ονήσιλος ως σύμβολο της χαμένης εθνικής ελευθερίας….απόδειξη και το ποίημα του Παντελή Μηχανικού 

Ονήσιλος

Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος
βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο
ολοζώντανος.
Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός
κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:
ένα καύκαλο
―το δικό του κρανίο―
γεμάτο μέλισσες.

Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα.

Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.
Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
έφτασε στη Σαλαμίνα
φρύαξε ο Ονήσιλος.

Άλλο δεν άντεξε.
Άρπαξε το καύκαλό του
και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.
Κ’ έγυρα νεκρός.
Άδοξος, άθλιος,
καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.

Η αντίστοιχη ιστορία του Σαμψών είναι τελείως συμβολική, όπου το Λιοντάρι αποτελεί σύμβολο της φυλής του Ιούδα ή το σύμβολο του  αστερισμού του Λέοντος και την σχέση του με τον Ήλιο-Σαμψών.

Κι ας μην ξεχνούμε και το λιοντάρι της Νεμέας, τον πρώτο άθλο του Ηρακλή. Ο Λέων ως αστερισμός συμβολίζει τον Ιούλιο και θεωρείται έμβλημα του καύσωνα. Οταν ο Ήλιος μπαίνει στον οίκο του Λέοντα, που απεικονίζεται ως ένα ενήλικο, δυνατό αρσενικό λιοντάρι, έχουμε το λεγόμενο «μεσοκαλόκαιρο» όπου η κυριαρχία του Ήλιου βρίσκεται στο ζενίθ της. Οι μέρες είναι ιδιαίτερα ζεστές, τα σπαρτά έχουν πια ωριμάσει και πλησιάζει ο θερισμός. Όπως λοιπόν το αρσενικό λιοντάρι είναι ο «βασιλιάς» όλων των ζώων, έτσι και ο Λέων είναι ο «βασιλιάς» των Ουρανών, εξ’ ου και το όνομα του λαμπρότερου αστεριού του αστερισμού, που ονομάζεται «Regulus» που σημαίνει «βασιλιάς».

   Όντας όμως ο Ήλιος ο πραγματικός βασιλιάς του ουράνιου στερεώματος, ο αστερισμός του Λέοντα συνδέθηκε άμεσα με τον Ήλιο. Την εποχή λοιπόν που ο Ήλιος βρισκόταν στον Οίκο του αστερισμού του Λέοντα, όλες οι αρχαιότερες ηλιακές θρησκείες έσφυζαν από εορτές προς τιμήν του «βασιλιά Ήλιου»

 Στα προηγούμενα κείμενα είδαμε και την σχέση του Αρισταίου με την Κω τα κυνικά καύματα κατά την ανατολή του Κυνός-Σειρίου.

Το λαμπρότερο του αστέρι του Λέοντος  ο Βασιλίσκος το «βασιλικό άστρο» ή Regulus (βασιλιάς/βασιλίσκος) φαίνεται να θεωρείτο ο αρχηγός των τεσσάρων βασιλικών φυλάκων του ουρανού. Ας συνδυάσουμε και την καρδιά του Λέοντα και το Λιοντάρι ως σύμβολο δύναμης και  εξουσίας. Με το ζώο αυτό συνδέθηκαν αρετές οι οποίες έπρεπε να διακρίνουν έναν ηγεμόνα, όπως γενναιότητα, δύναμη και μεγαλοπρέπεια. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο της βασιλικής εξουσίας και δίδει τους ανάλογους τίτλους του Λεοντόκαρδου σε Βασιλείς, πολεμιστές κλπ

συνεχίζετε …