Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς



Πλούταρχου ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΣΟΦΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ

 ... μβρίῳ δ Δι κα προηροσίᾳ
Δ
μητρι κα φυταλμίω Ποσειδνι πο βωμς στι,
πο δ θυσα; πς δ χαριδτης Δινυσος,
ε δεησμεθα μηδενς ν δδωσι; τ δ θσομεν
σπεσομεν; τνος δ' παρξμεθα; πντα γρ
τατα τν μεγστων

Εις τον Δία δε τον Όμβριον και εις την Δήμητρα την Προηροσίαν και εις τον Ποσειδώνα τον Φυτάλμιον πού θα στηθή βωμός; πού θυσία; Πώς δε θα είναι Χαριδότης ο Διόνυσος αφού δεν θα χρειαζώμεθα τίποτε από όσα δίδει; Έπειτα τί θα θυσιάσωμεν ή τί θα προσφέρωμεν ως σπονδήν; Από τί θα προσφέρωμεν απαρχάς
Όμβριος λέγετε ο Ζευς ως προκαλών τις βροχές. Βωμός του Ομβρίου Διός υπήρχε επί της κορυφής του Υμηττού και του Πάρνηθας, ναός δε αυτού παλαιότατος εις τας Αθήνας, ιδρυθείς κατά την παράδοσιν υπό του Δευκαλίωνος (Παυσαν. 1,32,2).
Προηρόσια ήταν η θυσία, την οποίαν τελούσαν οι Αθηναίοι υπέρ όλης της Ελλάδος, κατά την εποχή που άρχιζαν να καλλιεργούν την γην. Επειδή δε η θυσία αυτή ανήκεν εις την Δήμητρα, έλαβε και η θεά το επίθετον Προηροσία.
Για τους Έλληνες της κλασικής εποχής ο Διόνυσος δεν ήταν αποκλειστικά, ή έστω μόνο ο θεός του κρασιού. Ο Πλούταρχος μας λέει τόσο πολύ, επιβεβαιώνοντας με ένα απόσπασμα από τον Πίνδαρο, ότι φέρει τίτλους λατρείας του θεού επιβεβαιώνουν επίσης: είναι Δενδρτης ή νδενδρος, αυτός που δίδει την δύναμη στο δέντρο, ή βρίσκεται μέσα στο δέντρο ως η δύναμη που το ωθεί να δημιουργήσει ή να γεννηθεί ή να φυτρώσει, ενώ συγχρόνως είναι και νθιος από το άνθος, Κάρπιος, αυτός που δίδει τους καρπούς και  τα φρούτα, Φλεύς ή Φλέως, που συμβολίζει την αφθονία της ζωής. Σύμφωνα με τα λόγια του Πλούταρχου, είναι ο θεός του συνόλου της  ὑγρὰ φύσεως-όχι μόνο για το κρασί ή ο χυμός από το σταφύλι, αλλά για το ενθουσιώδες σφρίγος σε ένα νεαρό δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη σημεία της υγρής φύσης όπως οι παλίρροιες αλλά και η  άμπωτη και η συνεχής ροή στη ζωή και στην φύση.

Η σχέση του είναι πολύ στενή με ορισμένα άγρια ​​φυτά, όπως το έλατο και το κισσός, και με ορισμένα άγρια ​​ζώα, είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο από ό, τι η σχέση του μόνο με το αμπέλι .Ο Ευρυπίδης στις Βάκχες του αναφέρει :

Euripides Trag., Bacchae
Line 109

Σεμέλας τροφο Θ-
 βαι, στεφανοσθε κισσι·
 βρύετε βρύετε χλοήρει
 μίλακι καλλικάρπωι
 κα καταβακχιοσθε δρυς  
 
λάτας κλάδοισι,
 στικτ
ν τ' νδυτ νεβρίδων
 στέφετε λευκοτρίχων πλοκάμων
 μαλλο
ς· μφ δ νάρθηκας βριστς
 σιοσθ'· ατίκα γ πσα χορεύσει,
 Βρόμιος ετ' ν γηι θιάσους
 ες ρος ες ρος, νθα μένει
 θηλυγενς χλος
 φ' στν παρ κερκίδων τ'

Καταβακχιοῦσθε δρυὸς / ἢ ἐλάτας κλάδοισι, δηλαδή «καθαγιάστε και τον εαυτό σας με κλαδιά βελανιδιάς ή κλαδιά από έλατα, και ντυμένες με στικτά δέρματα /τομάρια νεβρίδων, μικρών ελαφιών…
Αλλά μπορεί να υπάρχουν και  ειδικότεροι λόγοι όπου χρησιμοποιούνται συχνά τα παραπάνω κλαδιά για την τελετουργία και αναφέρονται  στις Βάκχες, κλαδιά όπως από δρυ ή  Έλατο, ή πεύκο…Βλέπετε ο Θύρσος  είναι επίσης το όπλο των Μαινάδων, επειδή καμουφλάρουν την αιχμή  του δόρατός τους,  – τοποθετώντας συχνά στην κορυφή του το κουκουνάρι,  και σκοτώνουν με αυτό τον Πενθέα, γι’ αυτό και στους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου αλλά και στον Καλλιξεινο τον Ρόδιο ονομάζονται  «θυρσολόγχες» ενώ στο άλλο χέρι κρατούν πελτάριον- μικρόν πέλτη- ασπίδα,  όπως και ο Διόνυσος που φέρει χρυσή θυρσολόγχη...

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 5, Kaibel paragraph 32, line 9


.. δ παιδισκάρια διεσκευασμένα πελτα-
ρίοις κα θυρσολόγχοις, κεκοσμημένα ματίοις κα
χρυσίοις. στεφάνωτο δ τ μν νιοχοντα παιδάρια
πίτυι, τ δ παιδισκάρια κισσ

…νέων παιδιών, που οπλίζονται με μικρές ασπίδων και τους θύρσους προετοιμασμένους ως λόγχες  Στολισμένα με ενδύματα χρυσά και στεφανωμένα όσα κρατούσαν τα ηνία και ιππευαν με στεφάνια πεύκου και τα μικρότερα στεφανωμένα με στεφανους κισσού…

Ενώ και ο ίδιος ο Διόνυσος φέρει στην εκστρατεία του στην Ινδία εκτός από τα χρυσά στεφάνια από κισσό και άμπελο, φέρει και θυρσολόγχη – λόγχη εν είδη θύρσου, και μάλιστα χρυσή …

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 5, Kaibel paragraph 31, line 20

         π δ λλης τετρακύκλου, περιεχε τν ξ
νδν κάθοδον Διονύσου, Διόνυσος ν δωδεκάπηχυς
π' λέφαντος κατακείμενος, μφιεσμένος προφυρίδα
κα
στέφανον κισσο κα μπέλου χρυσον χων· εχε
δ'
ν τας χερσ θυρσόλογχον χρυσον, πεδέδετο δ'  
μβάδας χρυσορραφες.

Όμως στο “Περί Ισιδος και Οσιρίδος” ο Πλούταρχος ονομάζει – το είδαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του Μπορεί να είναι χαρμόσυνος και πολυάγαθος  ο Διόνυσος καθώς συντελεί στο να αυξάνονται τα φρούτα από τα δέντρα, και το ιερό μεγαλείο του χρόνου συγκομιδής.


Για το λόγο αυτό όλοι όσοι είναι ευλάβεις στον Όσιρη απαγορεύονται να καταστρέφουν ήμερα, καλλιεργήσιμα δέντρα –ή να μπλοκάρουν, να  φράττουν την πηγή του νερού… Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Ο Πλούταρχος προχωράει ακόμα παραπέρα την ιστορία και διαφωτίζοντας μας δηλώνει ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία …
Η ζωή δημιουργήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε/αυξήθηκε  στο υγρό στοιχείο, στο νερό και στους ποταμούς, στους ωκεανούς…ακόμα και στις οάσεις …

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section A, line 10

....μοίως
δ κα τ περ τς ταφάς. | Αγύπτιοί τε γρ σίριδος
πολλαχο θήκας, σπερ ερηται (358a 359a), δεικνύου-
σι, κα Δελφο τ το Διονύσου λείψανα παρ' ατος
παρ τ χρηστήριον ποκεσθαι νομίζουσι, κα θύουσιν
ο σιοι θυσίαν πόρρητον ν τ ερ το πόλλωνος,
ταν α Θυιάδες γείρωσι τν Λικνίτην. τι δ' ο μόνον
το ονου Διόνυσον, λλ κα πάσης γρς φύσεως
λληνες γονται κύριον κα ρχηγόν, ρκε Πίνδαρος
μάρτυς εναι λέγων (fr. 153) ‘δενδρέων δ νομν Διόνυ-
σος πολυγαθς αξάνοι, γνν φέγγος πώρας·’ δι κα
τος τν σιριν σεβομένοις παγορεύεται δένδρον μερον
πολλύναι κα πηγν δατος μφράττειν.
 Ο μόνον δ τν Νελον, λλ πν γρν πλς
σίριδος πορρον καλοσι, κα τν ερν ε προ-
πομπεύει τ δρεον π τιμ το θεο. κα θρύ βασιλέα
κα τ νότιον κλίμα το κόσμου γράφουσι, κα μεθερ-
μηνεύεται τ θρύον ποτισμς κα κύησις πάντων κα
δοκε γεννητικ μορί τν φύσιν οικέναι. τν δ τν
Παμυλίων ορτν γοντες, σπερ ερηται (355e), φαλ-
λικν οσαν γαλμα προτίθενται κα περιφέρουσιν, ο τ
αδοον τριπλάσιόν στιν· ρχ γρ θεός, ρχ δ  
πσα τ γονίμ πολλαπλασιάζει τ ξ ατς. τ δ
πολλάκις εώθαμεν κα τρς λέγειν, ς τό ‘τρισμάκαρες’
κα (θ 340) ‘δεσμο μν τρς τόσσοι πείρονες’, ε μ ν
Δία κυρίως μφαίνεται τ τριπλάσιον π τν παλαιν·
γρ γρ φύσις ρχ κα γένεσις οσα πάντων ξ ατς
τ πρτα τρία σώματα, γν έρα κα πρ, ποίησε, κα
γρ προστιθέμενος τ μύθ λόγος, ς το σίριδος
Τυφν τ αδοον ρριψεν ες τν ποταμόν, δ' σις
οχ ερεν, λλ' μφερς γαλμα θεμένη κα κατασκευά-
σασα τιμν κα φαλληφορεν ταξεν, νταθα δ περι-
χωρε διδάσκων, τι τ γόνιμον κα τ σπερματικν το
θεο πρώτην σχεν λην τν γρότητα κα δι' γρότητος
νεκράθη τος πεφυκόσι μετέχειν γενέσεως.

Για το ότι οι Έλληνες θεωρούν το Διόνυσο κυρίαρχο όχι μόνο του κρασιού αλλά και κάθε υγρού στοιχείου, είναι αρκετό να αναφερθεί ως μάρτυρας ο Πίνδαρος, που λέει:
«Ο πολυάγαθος Διόνυσος μακάρι ν΄αυξάνει την παραγωγή των δέντρων στην αχνοφεγγιά του καλοκαιριού». Γι αυτό στους πιστούς του Οσιρη απαγορεύεται να κόβουν ήμερο δέντρο και να φράζουν την πηγή του νερού. Και δεν αποκαλούν μονό το Νείλο, αλλά γενικά κάθε υγρή όαση ‘Οσιρη, και πάντα προηγείται στις τελετές μια στάμνα προς τιμήν του Θεού. Το βασιλιά και το νότιο κλίμα του κόσμου το παριστάνουν με φύλλο συκιάς και το φύλλο συμβολίζει τον ποτισμό και την κύηση των πάντων και φαίνεται να μοιάζει στη φύση με γεννητικό μόριο.
Όταν δε γιορτάζουν τα Παμύλια, όπως προαναφέρθηκε, που είναι φαλλική γιορτή, κάνουν άγαλμα και το περιφέρουν, που το πέος του είναι τριπλάσιο.
Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζεται με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Αυτό πολλές φορές συνηθίσαμε να το επαναλαμβάνουμε τρεις φορές, όπως «τρισμακάριστους» και «δεσμοί τρείς φορές τόσοι άπειροι’, αν βεβαια μα το Δία, δεν τονίζεται καθαρά από τους παλιούς η έννοια του τριπλάσιου.
Γιατί η υγρή φύση, που είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά
Γιατί και η προσθήκη στο μύθο, ότι δηλαδή ο Τυφώνας έριξε το γεννητικό μόριο του Οσιρη στο ποτάμι και η Ίσιδα δεν το βρήκε αλλά, αφού κατασκεύασε και τοποθέτησε παρόμοιο άγαλμα, καθιέρωσε να το τιμούν και να προβαίνουν σε «φαλλοφορία», εδώ προχωράει διαφωτίζοντας ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία


Σύνδεστε μεταξύ τους  την κεκαλυμμένη λόγχη του θύρσου με την κεφαλή κώνου/Κουκουναριού, καθώς και την λατρεία του φαλλού ως το σύμβολο αναγέννησης αλλά και της κάθ’ αυτόν δημιουργίας του κόσμου από τον Πολυάγαθο θεό της Υγρής φύσης…Όμοια και το σύμβολο του Κωναρίου στο Βατικανό ή στους Δελφούς μπορεί να εννοηθεί ως και η κεκαλυμμένη  κεφαλή του φαλλού/λόγχης, ως το κέντρο του κόσμου αλλα και ως το γόνιμο και σπερματικό σύμβολο του θεού.
Ως η αέναη ρύσις δημιουργίας …Όπου ρύσις, η ρεύσις, ο ρούς, το ρεύμα, η ροή, η εκροή, η σωτηρία, η λύτρωση, η απελευθέρωση και η απαλλαγή …

Εκ του Ρέω, ρύω και ρύσις … και σύνδεση του με την  Ρέα, Αηρ/Ηρα, Άρη κλπ



Plutarchus Biogr., Phil., Platonicae quaestiones (999c-1011e)
Stephanus page 1005, section D, line 9

δ τν π γς δάτων ύσις

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter delta, page 579, line 19

ς έω, ύω κα ύσις, κα ύαξ.

Ενώ στον Ολυμπιόδωρο το νεότερο στα σχόλια του διαβάζουμε :

Olympiodorus Phil., In Aristotelis meteora commentaria
Page 335, line 5n

<στι δ πνεμα ύσις συνεχς έρος π μκος.>
 Πνεμα νν λέγει ο τν νεμον (νωτέρω γρ κατέτρεχεν ππο-
κράτους ς λέγοντος τν νεμον έρος εναι εμα κα χεμα), λλ πνεμα
νν λέγει τν λιγνν τν κ τν θυμιωμένων κκρινομένην κ τς γεώδους
κα ερώδους οσίας τς ν ατος· περ γρ τούτων ν κα λόγος.

<ύσατο>· λευθέρωσεν, λυτρώσατο
<ύσε>· λυτρωσαμένω
<ύσια>· νεχυράσματα, σωτήρια, λύτρα, λεηλασία
<υσιάζει>· ντενεχυράζει
<υσίαν βολάν>· τν τν τόξων τάσιν· π το ρύσαι, το ύσιον 

<ύσιον>· λκυστόν. λύτρον, τίμημα, τ νεκα νεχύρου κατεχόμενον.
 παρ τ ύεσθαι τν κατεχόμενον
<ύσις>· [φιάλη χρυσ.] κα ξύλινόν τι σταθμίον. πόῤῥοια  
<ύστης>· σωτήρ, λυτρωτής
υστόν>· δόρυ. Κρτες
<υτά>· τ στέμφυλα. κα πήγανον λευκόν. πόπανα. εδος φιαλν
<υτά>· ερά, τ πατοσκόπα. τ λκυστά
<υτήρ>· νίον, λρος, μάς, λκυστήρ
<υτρες>· νίαι, μάντες τν ππων, οον λκυστρες

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 706, line 23
<υμβός>: ύω στι ῥῆμα· φ' ο ύσις κα
υτς κα υσμός· ετ' λλείψει το σ, κα πλεο-
νασμ το β, υμβός.
 <ύμβωι>:
 ύμβ κα τυπάν είην Φρύγες λάσκονται.
Μυστικ σανιδί, στρέφουσιν ες τν έρα, κα
χον μποιοσι. ύμβος δ κα όμβος διχς
λέγεται. στι δ τροχίσκιον, τύπτοντες μσι
κα στρέφοντες, ποιοσι περιδινεσθαι κα ψόφον
ποτελεν. ύμβον δ ατν Επολις επε. Κα-
λεται δ κα βρυτήρ.
 <ύμη>: έω στι ῥῆμα· κα ύω ύσω ύμη·

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section E, line 10

τι τε τν κιττν [ν] λληνές τε καθιεροσι
Διονύσ κα παρ' Αγυπτίοις λέγεται ‘χενόσιριςνο-
μάζεσθαι σημαίνοντος το νόματος, ς φασι, φυτν  
σίριδος. ρίστων τοίνυν γεγραφς θηναίων ποι-
κίας (FHG III 324) πιστολ τινι λεξάρχου περιέπε-
σεν, ν Δις στορεται [δ] κα σιδος υἱὸς ν
Διόνυσος π' Αγυπτίων οκ σιρις λλ' ρσαφς [ν
τ λφα γράμματι] λέγεσθαι δηλοντος τ νδρεον το
νόματος. μφαίνει δ τοτο κα ρμαος (FHG IV
427) ν τ πρώτ περ τν Αγυπτίων <ορτνβρι-
μον γάρ φησι μεθερμηνευόμενον εναι τν σιριν. ἐῶ δ
Μνασέαν (FHG III 155) τ πάφ προστιθέντα τν
Διόνυσον κα τν σιριν κα τν Σάραπιν…

Ενώ ο Οσιρης κατά τον Ερμαίο αναφέρεται ως ‘Οβριμος δηλαδή ο Βρόχινος

Όμως ο Μελικέρτης ως ιδιότητες του ομογάλακτου του Διονύσου  δηλώνει και την ιδια τη φύση του μέσω του υγρού στοιχείου των Χοών  καθώς προέρχετε εκ του Χέω, χύω, χύσις... 

Μελι-κρατος, ίων – κρητος, ον (μέλι + κεράννυμι) ο ανάμεικτος με μέλι, ουδ. το μελίκρητον, αττ. –κρατον = ποτόν κράμα μέλιτος και γάλακτος, προσφερόμενον ως σπονδή εις τους καταχθόνιους θεούς. (το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό)

Μελικτής, -ού, δωρ. Μελικτάς, -ά ο (μελίζω ) αοιδός, μουσικός, ιδίως ο αυλητής, παίζων τον αυλόν.

Μέλισσα, αττ. Μέλιττα, -ης, ή (μέλι) ότι και νυν, η μέλισσα, 2) προσωνυμία της ιέρειας των Δελφών. Το μέλι καθ΄εαυτόν…



Συνεχίζετε …


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου