Λικνίτου, θυμίαμα μάνναν

Η σύζυγος του Δία η Ήρα βάλθηκε να εξοντώσει τον μικρό Ζαγρέα και γι' αυτό απέστειλε τους Τιτάνες να τον σκοτώσουν με απατηλούς περισπασμούς: του πήγαν παιχνίδια  όπως ένα ρόμβο, έναν αστράγαλο, χρυσά μήλα, μία σβούρα και ένα καθρέφτη. Ο Ζαγρεύς απασχολήθηκε με τον καθρέφτη, βλέποντας το πρόσωπό του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι Τιτάνες όρμησαν καταπάνω του με τα μαχαίρια τους. Ο μικρός θεός για να τους αποφύγει άρχισε να μεταμορφώνεται: έγινε έφηβος Δίας, Κρόνος, φίδι με κέρατα, άλογο, τίγρη, ταύρος. Η Ήρα παρ' όλα αυτά ενθαρρύνει τους Τιτάνες να μη διστάσουν, κι έτσι με διαταγή της κομματιάζουν το Ζαγρέα την ώρα που είχε τη μορφή ταύρου, επειτα βράζουν το κρέας του και το τρώνε. Ο Δίας οργίσθηκε τόσο, ώστε κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και τους έστειλε στα Τάρταρα.

Ο πατέρας που αγαπά το τέκνο του και σπαράζει από την σφαγή του και το θάνατό του καταστρέφει τον κόσμο με φωτιά., Φυλακίζει τους Τιτάνες ή τους κατακεραυνώνει κατά άλλη εκδοχή και θρηνεί κατακαίγοντας και στην συνέχεια πλημμυρίζοντας τον κόσμο.

Όμως σε μία εκδοχή στον Απόλλωνα έδωσε εντολή να περιμαζέψει τα λείψανα του Ζαγρέως και να τα θάψει στους Δελφούς, κοντά στον τρίποδα. –

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section A, line 6

Αἰγύπτιοί τε γὰρ Ὀσίριδος

πολλαχοῦ θήκας, ὥσπερ εἴρηται (358a 359a), δεικνύου-

σι, καὶ Δελφοὶ τὰ τοῦ Διονύσου λείψανα παρ' αὐτοῖς

παρὰ τὸ χρηστήριον ἀποκεῖσθαι νομίζουσι, καὶ θύουσιν

οἱ ὅσιοι θυσίαν ἀπόρρητον ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀπόλλωνος,

ὅταν αἱ Θυιάδες ἐγείρωσι τὸν Λικνίτην. ὅτι δ' οὐ μόνον

τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως

Ο Διόνυσος, που ταυτίζεται με τον Οσιρι,  και όπου τάφοι/ θήκες των μελών του μετά τον κατά/δια-σπαραγμό βρίσκονται σε διάφορες περιοχές. Ομοια και λείψανα του Διονύσου βρίσκονται στο ιερό του Απόλλωνα - στους Δελφούς. Λατρεύεται δε και  ως Λικνίτης και αγαλμά του  εγείρουν οι ιέρειες Θυιάδες και ως θεός όχι μόνο του Οίνου αλλα και παντός υγρής φύσεως.  

Alphabetic letter lambda, entry 1016, line 1

<Λικνίτης>· ἐπίθετον Διονύσου· ἀπὸ τῶν λίκνων, ἐν οἷς τὰ
 παιδία κοιμῶνται
<λίκνον>· κανοῦν





Ορφικοί ύμνοι
 <Λικνίτου>, θυμίαμα μάνναν.

Λικνίτην Διόνυσον ἐπευχαῖς ταῖσδε κικλήσκω,

Νύσιον ἀμφιθαλῆ, πεποθημένον, εὔφρονα Βάκχον,

νυμφῶν ἔρνος ἐραστὸν ἐυστεφάνου τ' Ἀφροδίτης,  

ὅς ποτ' ἀνὰ δρυμοὺς κεχορευμένα βήματα πάλλες

σὺν νύμφαις † χαρίεσσιν ἐλαυνόμενος μανίηισι,

καὶ βουλαῖσι Διὸς πρὸς ἀγαυὴν Φερσεφόνειαν

ἀχθεὶς ἐξετράφης φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

εὔφρων ἐλθέ, μάκαρ, κεχαρισμένα δ' ἱερὰ δέξαι.

ΛΙΚΝΙΤΟΥ,  θυμίαμα, μάνναν
Τον Λικνίτην Διόνυσον προσκαλώ είς αυτές τις προσευχές,
τον Νύσιον, τον θαλερόν είς όλα τον περιπόθητον,
τον ευφρόσυνον Βάκχον το αξιέραστο βλαστάρι των νυμφών
και της Αφροδίτης με το ωραίο στεφάνι
συ κάποτε κινούσες ανά τα δάση χορευτικά βήματα
μαζί με χαριτωμένες νύμφες, παρασυρόμενος από μανίες
και με την θέλησιν του Διός μετήχθης είς την ένδοξον Περσεφόνην και ανετράφης,
αγαπητός είς τους αθανάτους θεούς
Ελα μακάριε, με ευφροσύνην και δέξου τας θυσίας, πού σου έχαρίσαμεν.

Pseudo-Nonnus, Scholia mythologica
Oration 5, historia 30, line 2

Τριακοστή ἐστιν ἱστορία ἡ περὶ τῶν κεκομμένων καὶ διεσπασμένων θεῶν.

 Ἐμοὶ δὲ δοκεῖ αὕτη περὶ τῶν Τιτάνων εἶναι καὶ τοῦ Διο-

νύσου. ἔστι δὲ αὕτη. Περσεφόνη γεννᾷ τὸν Ζαγρέα Διόνυσον,

ἐκ τοῦ Διὸς συλλαβοῦσα αὐτόν. τοῦτον γεννηθέντα οἱ Τιτᾶνες

(δαιμονίων δὲ τάξεις αὗται) φθονήσαντες τῷ Διονύσῳ ὡς ἐκ τοῦ

Διὸς ἔχοντι τὴν γένεσιν, διασπαράττουσιν αὐτόν. ἄλλοι δὲ

λέγουσιν ὅτι καθ' ὑπόθεσιν τῆς Ἥρας διεσπάσθη ὑπὸ τῶν

Τιτάνων ὁ Διόνυσος.

 Καὶ περὶ μὲν τῶν διεσπασμένων θεῶν ἐστιν αὕτη ἡ περὶ τοῦ

Διονύσου· περὶ δὲ τῶν κεκομμένων οὐδεμία τις φαίνεται ἡμῖν

ἱστορία, ἢ ἡ περὶ τῶν Γιγάντων. οὗτοι γὰρ πολεμεῖν ἐθέλοντες

τοῖς θεοῖς, οἱ θεοὶ ἀντιστρατευσάμενοι ἐπολέμησαν καὶ κατέκο-

ψαν αὐτούς, ὕστερον δὲ τοῦ Διὸς καὶ τὸν κεραυνὸν ἐπιπέμψαν-

τος αὐτοῖς καὶ καταφλέξαντος αὐτούς.  

Στους Δελφούς, στον ομφαλό της γής  βρίσκεται και ο τάφος του/της Πυθούς/Δελφύς Δελφύνη/ ή του Πύθωνα

Ο/Η  ΠΥΘΩΝ ονομάσθηκε έτσι απο το πύθω- σήπω απο το σαπίζω δηλαδή. Η σύνδεση της/του Πυθωνα εκ του Πύθω- Σήπω με τον Πελία-Πέλος/ψ όπου ο ένας δηλώνει ξεκάθαρα την σήψη και κάτι αντίστοιχο κι ο  Π-ΕΛΟΣ  όπου έλος = ο βάλτος, ο βούρκος, ο βόρβορος, το τέλμα, ο βουρκότοπος, σαπισμένος ή βαλτωμένος.

H δράκαινα προέρχεται από το δέρκομαι – αόριστος  έδρακον και εδερξατο, μσ. εδρακόμην πθ. εδερχθην και εδράκην παρατακτικός εδερκόμην και παρακείμενος δέδορκα εξ αυτής η λέξη  αγγλική  darshan (Darśana (Darshan, σανσκριτικά : दर्शन) είναι μια σανσκριτική λέξη/όρος  που σημαίνει "ματιά", το όραμα, εμφάνιση, ή αναλαμπή. Είναι πιο συχνά χρησιμοποιείται για «οράματα του Θεού/θείου", π.χ., ενός θεού ή ένα πολύ ιερό πρόσωπο ή τεχνούργημα. Θα μπορούσε κανείς να "λάβει darshana/οραμα/εμφάνιση» της θεότητας στο ναό, ή από ένα μεγάλο άγιο πρόσωπο, όπως ένας μεγάλος γκουρού. Υπό την έννοια "για να δείτε με ευλάβεια και αφοσίωση," ο όρος μεταφράζεται σε Ιεροφάνεια και θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε ένα όραμα του θείου ή να είναι μέσα στην παρουσία του υψηλου ή σεβαστού προσώπου.

Ομοια και το δράκος όμως προέρχεται από την λέξη δέρκομαι που σημαίνει βλέπω καθαρά κοιτάζω, παρατηρώ,  βλέπω το φώς, ζω, αντιλαμβάνομαι και διακρίνω.

δέρκομαι : απο την ιδια ρίζα ΔΕΡΚ -  προέρχονται τα  δέργμα, δέρξις  δηλαδή βλέμμα κοίταγμα, ματιά, ανάβλεμμα

Λεξικό του Ησύχιου

<Τοξίου βουνός>· τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ ἐν Σικυῶνι. βέλτιον δὲ ἀκούειν

 τὴν ἐν Δελφοῖς Νάπην λεγομένην· ἐκεῖ γὰρ καὶ ὁ δράκων κατετο-

 ξεύθη. καὶ ὁ ὀμφαλὸς τῆς γῆς τάφος ἐστὶ τοῦ Πύθωνος

 δρά-κων = φίδι τρομερό και μεγάλο, θεριό, είδος ψαριού, βραχιόλι σε σχήμα φιδιού  αλλά και η δορκ-άς δήλ. το ζαρκάδι. 

Η λέξη όμως Δελφύνη ή Δελφίνη εκτός από την ερμηνεία και την σύνδεσή της με το δελφίνι – το γνωστό θηλαστικό και τον γνωστό μας αστερισμό μας προσφέρει κι άλλους συνειρμούς από την ρίζα του ονόματος.
Είδαμε ότι η Θέμις φαίνεται να είναι αυτή που στην ουσία φαίνεται να εχει μυήσει τον Απόλλωνα στα της μαντείας και της δικαιοσύνης καθως το μαντείο ανήκει πρώτα και κύρια στην Θέμιδα.
Η λέξη Δελφύς δηλώνει αυτό ακριβώς. Την θηλυκή πλευρά του Μαντείου και την γυναικοκρατεία που επικρατούσε λατρεύοντας την Θέτιδα ως Δελφύν -η  Δελφὺς γὰρ ἡ  μήτρα λέγεται.

Λατρεία της Μητέρας Θεάς της μεγάλης Δελφύ-δ-ος/ μητ(έ)ρας και των αδελφών <ἀδελφοί>· οἱ ἐκ τῆς αὐτῆς δελφύος γεγονότες.

Orion Gramm., Etymologicum
Alphabetic letter delta, page 45, line 17

<Δελφύς>, ἡ γαστήρ. ὡς δὲ τινὲς, ἡ μήτρα. ὅτι ἀδελφοποιὸς ἐστί.

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter alpha, page 40, line 21

<Ἀδελφός>. δελφὺς λέγεται ἡ μήτρα καὶ μετὰ τοῦ

 α τοῦ σημαίνοντος τὸ ὁμοῦ, γίνεται ἀδελφὸς,

 οἱονεὶ ὁμόδελφός τις ὢν, ἐκ τῆς αὐτῆς δελφύος.

<Δελφάκιον>· χοῖρος.

<Δελφῖνες>· ὄργανα †Ἀττικὰ† πρὸς ναυμαχίαν.

<Δελφίς>· πρὸς ναυμαχίαν πολεμιστήριον ὄργανον· ὅθεν καὶ δελφινοφόρον ναῦν Θουκυδίδης ἐν ζʹ φησίν (41, 2).

<Δελφῖνα νήχεσθαι διδάσκεις>· ἐπὶ τῶν ἐν ἐκείνοις τινὰ

παιδοτριβούντων, ἐν οἷς ἤσκηνται.

<Δελφῖνα πρὸς τοὐραῖον δεῖν>· ἐπὶ τοῦ ἀδυνάτου διὰ τὸ

εὐκίνητον εἶναι. πρὸς τοὺς οὐ δυναμένους τηρεῖν τὰ διδόμενα ἢ <ἃ>

ἔχουσιν.

<Δελφίνιον>· ἔστι μέντοι χωρίον ἐν Χίῳ. ἔστι δὲ καὶ ἐν Ἀθήναις ἱερὸν Ἀπόλλωνος οὕτω καλούμενον, ἔνθα ἦν τὸ ἐν Δελφινίῳ δικαστήριον.

<Δελφύς>· μήτρα· ἔνθεν ἀδελφός.

Παρόμοιες λεξικογραφικές αναγραφές βρίσκουμε και σε άλλους λεξικογράφους

Συνεχίζετε