Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020

Απόλλων, ος εστίν ήλιος


  Αναλύοντας περισσότερο την έννοια του Νόμιου βρίσκουμε με το επίθετο και την ιδιότητα αυτή να καλούνται και ο Δίας και το Απόλλων, ο Βάκχος/Διόνυσος και ο Ερμής.

Pseudo-Archytas Phil., Fragmenta
Page 35, line 27

 τὸν νόμον
ὦν ἐν τοῖς ἄθεσι καὶ τοῖς ἐπιτηδεύμασι τῶν πολιτῶν ἐγχρῴζεσθαι
δεῖ· τοὺς γὰρ πολίτας αὐταρκέας θήσει καὶ διανεμεῖ τὸ κατ' ἀξίαν
ἑκάστῳ καὶ τὸ ἐπιβάλλον· οὕτω γὰρ καὶ ὁ ἅλιος φερόμενος διὰ τῶ
ζῳοφόρω διανέμει τοῖς ἐπὶ γᾶς πᾶσι καὶ γενέσιος καὶ τροφᾶς καὶ βιοτᾶς
τὰν ποθάκουσαν μοῖραν, οἷον εὐνομίαν τὰν εὐκρασίαν τᾶν ὡρῶν παρα-
σκευαξάμενος. διὸ καὶ Νόμιος καὶ Νεμήιος Ζεὺς καλέεται, καὶ νομεὺς ὁ
διανέμων τὰς τροφὰς τοῖς ὀίεσσιν· καὶ τὰ τῶν κιθαρῳδᾶν δὲ ἀείσματα
νόμοι· συντάσσοντι γὰρ καὶ ταῦτα τὰν ψυχάν, ἁρμονίᾳ καὶ ῥυθμοῖς καὶ
μέτροις ἀειδόμενα.  

Πρέπει λοιπόν, ο νόμος να είναι εναρμονισμένος με τα ήθη και τις ασχολίες των πολιτών. Γιατί έτσι θα συνηθίσεις τους πολίτες στην αυτάρκεια και ν΄ απονείμει στον καθένα αυτό που του αξίζει και που επιβάλλεται. Γιατί έτσι κι ο ήλιος που διαγράφει την τροχιά του στο ζωδιακό κύκλο, μοιράζει σ΄όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη το μερίδιο που ανήκει στον καθένα, στη γέννησή του, την ανάπτυξη και τον κύκλο της ζωής του, προσφέροντας την εναλλαγή των εποχών σαν ένα είδος ευνομίας. Γι΄αυτό και ονομάζεται "νόμιος και νεμήιος  Ζευς και "νομεύς" εκείνος που μοιράζει τις τροφές για τα πρόβατα. Ακόμα και τα τραγούδια των κιθαρωδών ονομάζονται "νομοί".
Γιατί και αυτά όταν τραγουδιούνται με αρμονία και με ρυθμό και με μέτρο, φέρουν μία ψυχική ευφορία

Perseus analyses of Νόμιος:
  1. νόμιος (of shepherds): masc nom sg
  2. νόμιος (of shepherds): masc/fem nom sg
νόμιος (A), α, ον, AP6.73 (Maced.), Man.5.161: (νομεύς):—
of shepherds, ν. θεός the pastoral god, i.e. Pan, h.Pan.5, AP6.96 (Eryc.); of Apollo, as shepherd of Admetus, Call.Ap.47, cf. Theoc.25.21, A.R. 4.1218 (but also, god of Law (cf. sq.), Rendic.Linc.1925.419 (Cyrene, i B.C., dedic. by νομοφύλακες)); of Aristaeus, Pi.P.9.65; of Hermes, Ar.Th.977 (lyr.), Corn.ND16; of Dionysus, AP9.524.14; of Zeus, Archyt. ap. Stob.4.1.138 (expld. fr. νέμω); of the Nymphs, Orph.H. 51.12; N. ὄρη, in Arcadia, Paus.8.3.11; ν. μέλος A.R.1.578; τὸ ν. Clearch.37; ν. φορβάς Epic.inBKT5(1).112.
νόμιον, τό, pasturedues, PStrassb.21.14 (ii A.D.).


Tragica Adespota, Fragmenta
Fragment 721, line 38

 
Ἀπόλλ[ωνος δὲ τοῖς ποιμνί]|οις [ἐπι]στατήσα[ν]τος…. δὲ |π]όλλων Νόμιος


Herodotus Hist., Historiae
Book 2, section 156, line 20

(Ἀπόλλωνα δὲ καὶ Ἄρτεμιν Διονύσου καὶ
Ἴσιος λέγουσι εἶναι παῖδας, Λητοῦν δὲ τροφὸν αὐτοῖσι
καὶ σώτειραν γενέσθαι· αἰγυπτιστὶ δὲ Ἀπόλλων μὲν
Ὧρος,
Δημήτηρ δὲ Ἶσις, Ἄρτεμις δὲ Βούβαστις.


Λένε ακόμα ότι ο Απόλλων και η Άρτεμις είναι παιδιά του Διονύσου και της Ίσιδος. Η Λητώ είναι η παραμάνα τους αυτή που τα έσωσε. Στα Αιγυπτιακά ο Απόλλων ονομάζεται Ωρος, η Δήμητρα Ίσιδα και η Άρτεμις Βούβαστις.

Κατά τα γραφόμενα του Διόδωρου Σικελιώτη o Αριστεύς είναι αυτός που έχει λάβει θεϊκές τιμές για τις ευεργεσίες που έχει προσφέρει στους συνανθρώπους του καθώς τους έχει μάθει πως πήζει το γάλα και πως μπορούν ν΄ ασχοληθούν με την μελισσοκομία για να εξάγουν το πολύτιμο μέλι, πως καλλιεργούνται οι ελιές για την εξαγωγή λαδιού. Διαθέτει το χάρισμα της προφητείας αλλα και της θεραπείας.
Το πιο βασικό όμως ήταν - κατά την εποχή του Αιακού –και με την προτροπή του πατέρα του Απόλλωνα,  η θυσία που προσέφερε στον Δία, την περίοδο της ανατολή του Σειρίου που απέτρεψε τα κυνικά καύματα- καθώς θεωρούσαν ότι με την εμφάνιση του Σειρίου επέρχεται θάνατος στους κοινούς θνητούς. Με την σπονδή και την θυσία κατάφερε να φυσήξουν  μελτέμια και να ξεπεραστεί η  λοιμώδη νόσος στην νήσο της Κέας.


Ο Σείριος είναι γνωστός στα ελληνικά και ως Σώθις και ως Σοπντετ - για τους Αιγύπτιους -μια θεοποιημένη μορφή αστεριού καθώς έτσι  καταγράφεται στα παλαιότερα αστρονομικά αρχεία. 

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 4, page 535, line 3


βουκολεῖ δὲ Ἀπόλλων ὡς νόμιος. ἐπεὶ γὰρ κατὰ
τοὺς παλαιοὺς οἱ λοιμοὶ ἀπὸ τετραπόδων ἄρχονται, αὐτοῖς ἐπέστησαν αὐτόν,
ὅπως…. καὶ ἄλλως δὲ νόμιος Ἀπόλλων, ἐπεὶ θερμαίνων ὡς ἥλιος τὴν γῆν πόας τοῖς θρέμμασιν ἀναδίδοσθαι ποιεῖ. ὅτι δὲ τὸ βουκολεῖν καὶ ἀποβουκολεῖν καὶ ἐπὶ τοῦ ἀπατᾶν κεῖταί ποτε παρὰ τοῖς μεθ' Ὅμηρον, καὶ ἀλλαχοῦ δηλοῦται.

Βόσκει ο Απόλλων ως βοσκός, επειδή κατά τους προγόνους/μεγαλύτερους/γεροντότερους οι ασθένειες/επιδημίες από τα τετράποδα ξεκινούσαν, εκείνοι λοιπόν ζήτησαν να κρατηθεί μακριά – ειδικά από τους ανθρώπους …γιατί ο ίδιος ως Νόμιος κατακαίει και ξεραίνει τα φυτρωμένα και αυτά που βλασταίνουν, βόσκει αλλά και εξαπατά –κάνει να χαθούν -τα κοπάδια και ξεγελά-αποπλανεί – έτσι δηλώνετε στον Όμηρο αλλά και αλλού 

Scholia in Homeri Iliadem

Και Διός, ήτοι του ουρανού, παις ο Απόλλων, ος εστίν ήλιος, Απόλλων λεγόμενος παρά το απολύειν ημάς των κακών. Θερμαίνων γαρ της γήν και αναδιδούς και πεπαίνων καρπούς, εκτρέφει ημάς, ή παρά το απόλλειν και διαφθείρειν. Θερμότερος γαρ γεγονώς του προσήκοντος, λοιμούς και νόσους μύριας επάγων, ημάς θανατοί…

Και του Διός δηλαδή του ουρανού παιδί ο Απόλλων, αυτός είναι ο ήλιος. Απόλλων λέγεται γιατί ελευθερώνει εμάς από τα κακά. Θερμαίνοντας την γη και αναφύει/προσφέρει και μεγαλώνει/ωριμάζει τους καρπούς, μας τρέφει ή από το καταστρέφω/εξολοθρεύω και το καταστρέφω/αφανίζω. Και όταν γίνεται θερμότερος από τα οφειλόμενα και τα πρέποντα λοιμούς και ασθένειες αναρίθμητες επιφέρει και σε μας θάνατους.



Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry sigma, page 497, line 53

<Σείριος>, ὁ ἥλιος, οἱονεὶ τείριος, κατὰ τροπὴν τοῦ τ εἰς σ,
 ἐπειδὴ τείρει καὶ καταπονεῖ ἡμᾶς τῷ καύματι· καὶ ὅτι
 ἀποσείει ἡμᾶς καὶ κενοῖ ἐκ τοῦ ἱδρῶτος, οἱονεὶ σείριος
 ὁ ἐκζέων ἡμᾶς καὶ
θερμαίνων ταῖς ἀκτίσιν· ἢ ὁ σείων
 καὶ ἐκπέμπων τὰς ἀκτίνας· ἢ ἐπειδὴ σειρικοῦν λέγεται
 τὸ ἐρυθρὸν χρῶμα· ἡ δὲ χροιὰ τοῦ ἡλίου ἀνατέλλον-
 τος τοιαύτη ἐστί· Σείριος καλεῖται οἱονεὶ εἴριος, ὁ εἴ-
 ρων καὶ προλέγων τοῖς γεωργοῖς ἰδιότητα.

Ο Σείριος, ο ήλιος κατά κάποιον τρόπο ο τείριος κατά την μετατροπή του τ σε σ, επειδή φθείρει και εξαντλεί εμάς με τις καυτές/πυρώδεις μέρες και γιατί μας ξετινάζει και μας αφήνει κενούς/αδειανούς από τον ιδρώτα. Κατά κάποιον τρόπο σείριος αυτός που μας κάνει να ξεχειλίζουμε/κοχλάζουμε θερμαίνοντας μας με τις ακτίνες του. Ή αυτός που σαλεύει/δονεί και εκπέμπει τις ακτίνες ή επειδή φέρει το κόκκινο/καυτό χρώμα και η όψη του ανατέλλοντος ήλιου είναι αυτή. Σείριος ονομάζεται γιατί είναι ειρωνικός και προαναγγέλλει την ιδιαίτερη σημασία των γεωργών.


Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section F, line 7

 Τῶν τ' ἄστρων τὸν σείριον Ὀσίριδος νομίζουσιν
ὑδραγωγὸν ὄντα | καὶ τὸν λέοντα τιμῶσι καὶ χάσμασι
λεοντείοις τὰ τῶν ἱερῶν θυρώματα κοσμοῦσιν, ὅτι πλημ-
μυρεῖ Νεῖλος (Ar. Phaen. 151)
      
   ’ἠελίου τὰ πρῶτα συνερχομένοιο λέοντι.’
      
ὡς δὲ Νεῖλον Ὀσίριδος ἀπορροήν, οὕτως Ἴσιδος σῶμα
γῆν λέγουσι καὶ νομίζουσιν οὐ πᾶσαν, ἀλλ' ἧς ὁ Νεῖλος
ἐπιβαίνει σπερμαίνων καὶ μιγνύμενος· ἐκ δὲ τῆς συνου-
σίας ταύτης γεννῶσι τὸν Ὧρον. ἔστι δ' Ὧρος ἡ πάντα
σῴζουσα καὶ τρέφουσα τοῦ περιέχοντος ὥρα καὶ κρᾶσις
ἀέρος, ὃν ἐν τοῖς ἕλεσι τοῖς περὶ Βοῦτον ὑπὸ Λητοῦς  
τραφῆναι λέγουσιν

…από τα άστρα το Σείριο τον θεωρούν ιερό αστέρι της Ίσιδας, γιατί φέρνει βροχή, και τιμούν και το Λέοντα και τις πόρτες των ιερών τις κοσμούν με αγάλματα λιονταριών, που έχουν ανοιχτό το στόμα γιατί τότε πλημμυρίζει ο Νείλος, καθώς «ο ήλιος αρχικά συναντά το Λέοντα» και όπως θεωρούν το Νείλο ως ρέοντα Όσιρη, έτσι θεωρούν τη γή ως σώμα της Ίσιδας, όχι βέβαια όλη, αλλά αυτή που διαρρέει ο Νείλος αφήνοντας πάνω της το σπέρμα του και γονιμοποιώντας την. Από αυτή τη μείξη γεννούν τον Ωρο. 

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 372, section D, line 3

τὸν δ' ἥλιον πᾶσι τούτοις προστρέπεσθαι καὶ θεραπεύειν
οἴονται. καὶ τί δεῖ πολλὰ τοιαῦτα συνάγειν; εἰσὶ γὰρ οἱ
τὸν Ὄσιριν ἄντικρυς ἥλιον εἶναι καὶ ὀνομάζεσθαι Σείριον
ὑφ' Ἑλλήνων λέγοντες…

Και με όλα αυτά νομίζουν ότι αναφέρονται και λατρεύουν τον Ήλιο. Γιατί είναι μερικοί που υποστηρίζουν ότι ο Όσιρης είναι απευθείας ο Ήλιος  και ονομάζεται από τους Έλληνες Σείριος…

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 375, section F, line 7

ἐν δὲ
ταῖς Ἑρμοῦ λεγομέναις βίβλοις ἱστοροῦσι γεγράφθαι
περὶ τῶν ἱερῶν ὀνομάτων, ὅτι τὴν μὲν ἐπὶ τῆς τοῦ
ἡλίου περιφορᾶς τεταγμένην δύναμιν Ὧρον, Ἕλληνες δ'
Ἀπόλλωνα καλοῦσι· τὴν δ' ἐπὶ τοῦ πνεύματος οἱ μὲν
Ὄσιριν, οἱ δὲ Σάραπιν, *** οἱ δὲ Σῶθιν Αἰγυπτιστί· |  
σημαίνει <δὲ> κύησιν ἢ τὸ κύειν. διὸ καὶ παρατροπῆς
γενομένης τοῦ ὀνόματος Ἑλληνιστὶ κύων κέκληται τὸ
ἄστρον, ὅπερ ἴδιον τῆς Ἴσιδος νομίζουσιν

 Στα βιβλία του Ερμή αναφέρουν ότι είναι γραμμένο σχετικά με τα ιερά ονόματα ότι τη δύναμη που είναι προορισμένη για την περιφορά του ήλιου την ονομάζουν Ωρο και οι  Έλληνες Απόλλωνα, και τη δύναμη την προορισμένη για το πνεύμα την ονομάζουν στα αιγυπτιακά άλλοι Όσιρη, άλλοι Σάραπη και άλλου Σώθιν που σημαίνει δε την κύηση ή την κυοφορία. Γι’ αυτό με μεταφορική σημασία «κύων» λέγεται το άστρο που κατεξοχήν προσιδιάζει στην Ίσιδα. 



Ο δε Διόδωρος Σικελιώτης βέβαια αναφέρει ότι οι παλαιοί Έλληνες διηγούνται ότι ο Όσιρις είναι ο Διόνυσος που τον ονομάζουν και Σείριο …

…και στο δεύτερο κείμενο και Σάραπιν.

 Diodorus Siculus Hist., Bibliotheca historica (lib. 1-20)
Book 1, chapter 11, section 3, line 2

τῶν δὲ παρ' Ἕλλησι παλαιῶν μυθολόγων τινὲς τὸν
Ὄσιριν Διόνυσον προσονομάζουσι καὶ Σείριον παρ-
ωνύμως·

Diodorus Siculus Hist., Bibliotheca historica (lib. 1-20)
Book 1, chapter 25, section 2, line 1

       
τὸν δὲ Ὄσιριν οἱ μὲν Σάραπιν, οἱ δὲ Διόνυσον,



Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν συνδέσει το ημερολόγιο τους με την εμφάνιση του Σειρίου και η ανατολή του πριν από την ανατολή του Ηλίου συνδεόταν με τις ετήσιες πλημμύρες του Νείλου. Η περίοδος της απουσίας του συγκεκριμένου αστεριού συμβόλιζε για τους Αιγύπτιους το πέρασμα της Ίσιδας και του Όσιρη στον κάτω κόσμο -το Ντουάτ, ένα μέρος κόλαση όπου πήγαιναν οι ψυχές των νεκρών για να κριθούν κι έπρεπε να περάσουν  επιτυχώς διάφορους δαίμονες και δοκιμασίες. Η ηλιακή ανατολή του Σείριου χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Αιγυπτίους σαν αγγελιαφόρος του ξεχειλίσματος του ποταμού Νείλου. Η ανατολή του Σείριου, σήμαινε την αρχή χαρμόσυνων τελετουργιών γονιμότητας και ανανέωσης. Η εμφάνιση του μετά από 70 μέρες απουσίας από τον ουρανό σηματοδοτούσε  την γονιμότητας και την αναγέννηση της γης, την κύηση και την κυοφορία, που έφερναν οι πλημμύρες του Νείλου.




Όμως στην νήσο της Κέας μετά την καίρια παρέμβαση του σωτήρα τους Αρισταίου ξεκίνησαν να λατρεύουν τον αστέρα του Σείριου καθώς και τα μελτέμια που εκείνος έφερνε μαζί του. Η μορφή του - ως ευεργέτη τους-  θα περάσει και στα νομίσματά τους ως μέγιστη τιμή και ενθύμηση. Σε νομίσματα επίσης θα εμφανισθεί και η μέλισσα καθώς ο Αρισταίος θεωρήθηκε ο πρώτος που δίδαξε την μελισσουργία στο νησί. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θ΄ αποτελέσουν τα βασικά σύμβολα της Κέας και θα απεικονισθούν στα νομίσματα της Καρθαίας, της Ιουλίδας αλλά και της Κορησίας
Άλλα νομίσματα που βρέθηκαν στο νησί -χρονολογούνται από τον 3ο αιώνα -παριστάνουν σκύλους (Μέγα Κύνα) ή αστέρια με ακτίνες, υποδηλώνοντας τη σημασία του Σείριου για την ζωή των κατοίκων του.

συνεχίζετε...

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

καλεῖν γὰρ αὐτὸν Νόμιον, Ἀρισταῖον, Ἀγρέα



Ο πρωτεργάτης και ο διδάξας την μελισσοκομία στην αρχαία εποχή θεωρείται ο Αρισταίος. Εκείνος πρωτοδίδαξε συγχρόνως  την  μελισσοκομία και την γαλακτοκομία αλλά και την ελαιουργία αλλα και την κτηνοτροφία στους ανθρώπους.
 Γιός του Απόλλωνος και της Κυρήνης – θυγατέρας του Πηνειού- την οποία ο Φοίβος ερωτεύτηκε και την μετέφερε στην Λιβύη. Εκεί γεννήθηκε ο υιός τους Αρισταίος… Νήπιο ακόμα παραδόθηκε στις νύμφες που του δίδαξαν την γαλακτοκομία- την πήξη του γάλατος για την παρασκευή γιαουρτιού και τυριού, την δημιουργία και την κατασκευή των σμηνών – την μελισσοκομία αλλά και την κατεργασία των ελιών. Πρώτος απ΄ όλους, λοιπόν, ο Αρισταίος δίδαξε στους ανθρώπους μια σειρά από χρήσιμες γνώσεις για την διαβίωση τους. Και για την χρησιμότητα όλων των παραπάνω ευεργεσιών τιμήθηκε με τις ίδιες θεϊκές τιμές που αποδίδονταν και στον Διόνυσο. Αργότερα θα γυρίσει στην Βοιωτία και θα παντρευτεί την Αυτονόη και θ΄ αποκτήσουν ένα γιό τον Ακταίωνα…περίφημο για τις κυνηγετικές του ικανότητες που όμως κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του.

Ας δούμε και στο αρχαίο κείμενο ολόκληρη την ιστορία του…κατα τα γραφόμενα του Διόδωρου Σικελιώτη.



Diodorus Siculus Hist., Bibliotheca historica (lib. 1-20)
Book 4, chapter 81, section 1, line 2

 Ἡμεῖς δὲ περὶ τούτων ἀρκούντως διεληλυθότες
περὶ Ἀρισταίου γράφειν ἐγχειρήσομεν. Ἀρισταῖος
γὰρ ἦν υἱὸς μὲν Ἀπόλλωνος καὶ Κυρήνης τῆς
Ὑψέως θυγατρὸς τοῦ Πηνειοῦ· περὶ δὲ τῆς γενέ-
σεως αὐτοῦ μυθολογοῦσί τινες οὕτως. Ἀπόλλωνα,
περὶ τὸ Πήλιον τρεφομένης κόρης ὄνομα Κυρήνης
κάλλει διαφερούσης, ἐρασθῆναι τῆς παρθένου, καὶ
μετενεγκεῖν αὐτὴν τῆς Λιβύης εἰς ταύτην τὴν χώραν,  
ἐν ᾗ κατὰ τοὺς ὕστερον χρόνους τινὰ κτίσαντα πόλιν
ἀπ' ἐκείνης ὀνομάσαι Κυρήνην. τὸν δ' οὖν Ἀπόλλω
κατὰ ταύτην τὴν χώραν ἐκ Κυρήνης γεννήσαντα
υἱὸν Ἀρισταῖον τοῦτον μὲν νήπιον ὄντα παραδοῦναι
ταῖς Νύμφαις τρέφειν· ταύτας δὲ τῷ παιδὶ τρεῖς
ὀνομασίας προσάψαι· καλεῖν γὰρ αὐτὸν Νόμιον,
Ἀρισταῖον, Ἀγρέα. τοῦτον δὲ παρὰ τῶν Νυμφῶν
μαθόντα τήν τε τοῦ γάλακτος πῆξιν καὶ τὴν κατα-
σκευὴν τῶν σμήνων, ἔτι δὲ τῶν ἐλαιῶν τὴν κατερ-
γασίαν, διδάξαι πρῶτον τοὺς ἀνθρώπους. διὰ δὲ
τὴν εὐχρηστίαν τὴν ἐκ τούτων τῶν εὑρημάτων τοὺς
εὐεργετηθέντας ἀνθρώπους τιμῆσαι τὸν Ἀρισταῖον
ἰσοθέοις τιμαῖς, καθὰ καὶ τὸν Διόνυσον. μετὰ δὲ
ταῦτά φασιν αὐτὸν εἰς Βοιωτίαν καταντήσαντα
γῆμαι τῶν Κάδμου θυγατέρων Αὐτονόην, ἐξ ἧς
φασιν Ἀκτέωνα γενέσθαι τὸν κατὰ τοὺς μύθους…

Αρκετά, όμως, μιλήσαμε γι' αυτά, ας επιχειρήσουμε
τώρα να γράψουμε για τον Αρισταίο. Ο Αρισταίος, λοιπόν,
ήταν γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης, της κόρης του
Τψέα που ήταν γιος του Πηνειού" σχετικά με τη γέννηση
του μερικοί μυθογράφοι λένε τα εξής. Στην περιοχή του
Πηλίου μεγάλωνε μια κόρη που την έλεγαν Κυρήνη, και ο
Απόλλωνας, που την ερωτεύτηκε, την πήρε και την πήγε
σ' εκείνη την περιοχή της Λιβύης όπου τα κατοπινά χρόνια
ίδρυσε πόλη που την ονόμασε από εκείνη Κυρήνη. Σ' εκείνο
το μέρος, λοιπόν, ο Απόλλωνας απόκτησε από την Κυρήνη
γιο με τ' όνομα Αρισταίος, που τον έδωσε νήπιο ακόμη
στις Νύμφες να τον αναθρέψουν, αυτές, όμως, έδωσαν στο
παιδί τρία ονόματα- τον αποκαλούσαν Νόμιο, Αρισταίο και
Αγρέα. Αυτός, τώρα, έμαθε από τις Νύμφες πώς πήζει το
γάλα και πώς γίνονται τα μελίσσια, καθώς και πώς καλλιεργούνται
οι ελιές, και πρώτος τα δίδαξε στους ανθρώπους.
Λόγω της χρησιμότητας τούτων των ανακαλύψεων,
οι άνθρωποι που ευεργετήθηκαν τίμησαν τον Αρισταίο
αποδίδοντας του θεϊκές τιμές, όπως ακριβώς έγινε και με
τον Διόνυσο. Μετά από αυτά, λένε πως πήγε στη Βοιωτία
και παντρεύτηκε την κόρη του Κάδμου την Αυτονόη, από
την οποία γεννήθηκε, λένε, ο Ακτέωνας, που σύμφωνα με
τους μύθους, κατασπαράχτηκε από τα ίδια του τα σκυλιά

… τὸν δ' Ἀρισταῖόν φασι
μετὰ τὴν Ἀκτέωνος τελευτὴν ἐλθεῖν εἰς τὸ χρηστή-
ριον τοῦ πατρός, καὶ τὸν Ἀπόλλω προειπεῖν αὐτῷ
τὴν εἰς Κέων νῆσον μετάβασιν ἐσομένην αὐτοῦ καὶ
τὰς ἐσομένας παρὰ τοῖς Κείοις τιμάς. τὸν δὲ πλεῦ-
σαι μὲν εἰς τὴν νῆσον ταύτην, λοιμοῦ δὲ τὴν Ἑλ-
λάδα κατασχόντος ποιήσασθαι τὴν θυσίαν ὑπὲρ
ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων. γενομένης δὲ τῆς θυσίας
κατὰ τὴν τοῦ σειρίου ἄστρου ἐπιτολήν, καθ' ἣν
συνέβαινε πνεῖν τοὺς ἐτησίας, λῆξαι τὰς λοιμικὰς
νόσους. τοῦτο δ' ἄν τις συλλογιζόμενος εἰκότως
θαυμάσαι τὸ τῆς περιπετείας ἴδιον· ὁ γὰρ ὑπὸ τῶν
κυνῶν ἰδὼν τὸν υἱὸν τετελευτηκότα, οὗτος τῶν
κατὰ τὸν οὐρανὸν ἄστρων τὸ τὴν αὐτὴν ἔχον προς-
ηγορίαν καὶ φθείρειν νομιζόμενον τοὺς ἀνθρώπους
ἔπαυσε, καὶ τοῖς ἄλλοις αἴτιος ἐγένετο τῆς σωτηρίας.
λέγουσι δὲ τὸν Ἀρισταῖον ἐκγόνους ἐν τῇ Κέῳ κατα-
λιπόντα, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν Λιβύην ἐπανελ-
θόντα, ἀπὸ τῆς μητρὸς Νύμφης τὴν ἀναγωγὴν
ποιησάμενον εἰς τὴν Σαρδὼ νῆσον καταπλεῦσαι.
ἐν δὲ ταύτῃ κατοικήσαντα, καὶ τὴν νῆσον διὰ τὸ
κάλλος στέρξαντα, φυτεῦσαί τε αὐτὴν καὶ τὸ πρό-  
τερον ἐξηγριωμένην ἡμερῶσαι. γεννῆσαι δ' ἐν αὐτῇ
δύο παῖδας, Χάρμον καὶ Καλλίκαρπον. μετὰ δὲ
ταῦτα ἄλλας τε νήσους ἐπελθεῖν καὶ κατὰ τὴν Σι-
κελίαν διατρῖψαί τινα χρόνον, διὰ δὲ τὴν ἀφθονίαν
τῶν ἐν τῇ νήσῳ καρπῶν καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἐν
αὐτῇ βοσκομένων κτηνῶν φιλοτιμηθῆναι τοῖς ἐγχω-
ρίοις ἐνδείξασθαι τὰς ἰδίας εὐεργεσίας. διὸ καὶ
παρὰ τοῖς κατὰ τὴν Σικελίαν οἰκοῦσι διαφερόντως
φασὶ τιμηθῆναι τὸν Ἀρισταῖον ὡς θεόν, καὶ μάλισθ'
ὑπὸ τῶν συγκομιζόντων τὸν τῆς ἐλαίας καρπόν.
τὸ δὲ τελευταῖον μυθολογοῦσιν αὐτὸν εἰς Θρᾴκην
παραβαλόντα πρὸς Διόνυσον μετασχεῖν τῶν ὀργίων,
καὶ συνδιατρίψαντα τῷ θεῷ πολλὰ μαθεῖν παρ'
αὐτοῦ τῶν χρησίμων· περὶ δὲ τὸ ὄρος τὸ καλού-
μενον Αἷμον οἰκήσαντά τινα χρόνον ἄφαντον γενέ-
σθαι, καὶ τυχεῖν ἀθανάτων τιμῶν οὐ μόνον ἐνταῦθα
παρὰ τοῖς βαρβάροις, ἀλλὰ καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησι.

Μετά τον θάνατο του Ακτέωνα, λένε πως ο Αρισταίος
πήγε στο μαντείο του πατέρα του και πως ο Απόλλωνας
του προφήτεψε τη μετάβαση του στη νήσο Κέα και
τις τιμές που θα δεχτεί εκεί από τους κατοίκους της.
Εκείνος πήγε, λοιπόν, στο νησί κι επειδή είχε πέσει λοιμός
στην Ελλάδα, έκανε θυσία υπέρ όλων των Ελλήνων. Καθώς
η θυσία προσφέρθηκε την εποχή της ανατολής του Σείριου,
οπότε συμβαίνει να φυσάνε τα μελτέμια, πέρασε το λοιμώδες
νόσημα. Αυτό και μόνο να συλλογιστεί κανείς, φυσικό
είναι να εκπλαγεί με την απροσδόκητη τροπή της τύχης
γιατί εκείνος που είδε τον γιο του να κατασπαράζεται από
σκυλιά, ο ίδιος έθεσε τέρμα στην επίδραση εκείνου του
άστρου του ουρανού που έχει το ίδιο όνομα- ο Σείριος
ανήκει στον αστερισμό του Κυνός -  και πιστεύουν
πως φέρνει τον θάνατο στους ανθρώπους, κι έγινε η αιτία να
σωθούν οι άλλοι- εκτός του υιού του . Λένε, επίσης, πως ο Αρισταίος άφησε απογόνους στην Κέα, ενώ στη συνέχεια που επέστρεψε στη
Λιβύη, απ' όπου αναχώρησε οδηγούμενος στο ταξίδι από
τη Νύμφη μητέρα του, έφτασε στη νήσο Σαρδηνία. Εκεί
εγκαταστάθηκε και καθώς τον κέρδισε με την ομορφιά του,
φύτεψε και καλλιέργησε το μέχρι τότε άγριο νησί εξημερώνοντας
το. Μάλιστα, σ' αυτό το νησί γέννησε δυο παιδιά,
τον Χάρμο και τον Καλλίκαρπο. Στη συνέχεια, επισκέφτηκε
κι άλλα νησιά κι έμεινε αρκετό καιρό στη Σικελία, όπου
λόγω της αφθονίας των καρπών του νησιού και της πλη-
θώρας των κοπαδιών που έβοσκαν εκεί, θέλησε να δείξει
στους κατοίκους τα ευεργετήματα των ανακαλύψεων του.
Γι αυτό και ο Αρισταίος, λένε, τιμήθηκε με λαμπρότητα
ως θεός από τους κατοίκους της Σικελίας και κυρίως από
τους ελαιοπαραγωγούς. Τέλος, σύμφωνα με τους μυθογρά-
φους, επισκέφτηκε τη Θράκη για να λάβει μέρος στις
οργιαστικές τελετές του Διονύσου και μένοντας μαζί με
τον θεό αποκόμισε από αυτόν πολλές χρήσιμες γνώσεις-
αφού έμεινε αρκετό καιρό κοντά στο όρος που ονομάζεται
Αίμος, έγινε άφαντος και τιμήθηκε με τιμές αθάνατες όχι
μόνο από τους βαρβάρους εκείνης της περιοχής αλλά και
από τους Έλληνες.



Testis Sopater (Phot. bibl. cod. 161).
     Schol. in Theocrit. id. 5, 53 (p. 194 Ahrens) stasî
(d kratÁra mšgan leuko‹o g£laktoj ta‹j nÚmfaij, stasî
d kaˆ ¡dšoj ¥llon ™la…w): p£rison. œlaion ™kt…qhsi ta‹j
nÚmfaij· aátai g¦r ™kqršyasai tÕn 'Arista‹on ™d…daxan t¾n
toà ™la…ou ™rgas…an kaˆ mšlitoj, éj fhsin 'Aristotšlhj.
    
Exc. pol. (Ke…wn) Heraclid. (p. 13, 16 Schn.): 'Ari-
sta‹on dš fasi maqe‹n par¦ mn numfîn t¾n prob£twn
kaˆ boîn ™pist»mhn, par¦ d brisîn t¾n melittourg…an. 
     (Hes.) Etym. M. p. 213, 55 br…sai: nÚmfai oÛtw kaloÚ-
menai, À Óti bl…sai· kaˆ g¦r melissourg…an aátai tÕn 'Ari-
sta‹on ™d…daxan· tropÍ toà l e„j r. À par¦ tÕ brÚein, Ó
™stin ¢nqe‹n, t¾n ™la…an, Âj t¾n ™rgas…an kaˆ aÙt¾n Øpš-
deixan 'Arista…J t¾n di¦ tÁj ¢mbros…aj. À ¢pÕ toà br…xai
kaˆ katakoim…sai aÙtÕn kaˆ katabaukal…sai, Óti ™tiq»noun
aÙtÒn.
      
Ο Αρισταίος σε άλλα κείμενα παρουσιάζετε ως ο διδάξας την επιστήμη της κτηνοτροφίας των προβάτων αλλά και βοδιών.
Είναι αυτός που τους γνώρισε την μελισσουργία όπως την έμαθε από τις Βλίσσες – τις νύμφες δηλαδή του μελισσιού (βλίσσω σημαίνει στραγγίζω, ξεζουμίζω, τρυγώ το μέλι) (από το βρύειν που σημαίνει ανθω/ανθίζω, γεμίζω, βρίθω, είμαι γεμάτος, παράγω αφθόνως, ακμάζω, αναβλύζω, πηγάζω) για την άνθιση και την καλλιέργεια της ελιάς, την ελαιουργία   
που τα γνώρισε από την  αμβροσία, την τροφή των αρχαίων θεών, που τον τάιζαν οι νύμφες, όταν τον έβαζαν να κοιμηθεί και τον αποκοίμιζαν νανουρίζοντάς τον …

Etymologikon Genuinum

Br‹sai (Arstt. fr. 511 Rose)· nÚmfai oÛtwj kaloÚ-
menai, À Óti bl‹sa… tinej oâsai, par¦ tÕ bl…sai· kaˆ g¦r melissour-
g…an aâtai tÕn 'Arista‹on ™d…daxan· tropÍ d toà l e„j tÕ r Br‹-
sai. À par¦ tÕ brÚein e„sˆn e„rhmšnai, Ó ™stin ¢nqe‹n t¾n ™la…an,
Ãj t¾n ™rgas…an kaˆ aÙt¾n Øpšdeixan 'Arista…J, t¾n di¦ tÁj ¢m-
bros…aj. À ¢pÕ toà br…xai kaˆ katakoim…sai aÙtÕn kaˆ katabauka-
l…sai, Óte ™tiq»noun aÙtÒn
AB, Sym. 213, EM 327. *Orio?
     Brisa‹oj· oÛtwj Ð DiÒnusoj· kaˆ ™¦n mn di¦ toà i
gr£fetai par¦ tÕ br‹sai ™st…n, oŒon ÐrmhtikÒj, ™¦n d di¦ toà h,
¢p' ¥kraj LesbiakÁj Br»shj, Âj mšmnhtai 'Androt…wn (FGH 324
f 56), Óti tÕ ƒerÕn toà qeoà ™n tÍ Br»sV fhsˆn ƒdràsqai ØpÕ
M£karoj AB, EM 329. *Orio? 

Βρισαίος ή Βρισεύς θεωρείτε ότι είναι και το επίθετο ή το προσωνύμιο του Διονύσου.
Υπάρχει δε και ιερό του στην Βρήση της Λέσβου.

Sym. 214, EM 332. *Orio?
     BrisÍdej· e‡rhtai e„j tÕ NhrÍdej (Et. gen. n s. v.)



Κατά μία δεύτερη εκδοχή ο Αρισταίος θεωρείται γιος του κένταυρου Χείρωνα - γιου του Κρόνου και της Ωκεανίδας Φιλύρας, που ανήκει δηλαδή στην ίδια γενιά με τον Δία. Αφού  μεγάλωσε, ο Αρισταίος πήγε στη Θήβα της Βοιωτίας, όπου έμαθε από τον Χείρωνα και τις μούσες/νύμφες τις τέχνες της θεραπείας και της προφητείας. Σύμφωνα με ορισμένες δηλώσεις παντρεύτηκε την Αυτονόη, την κόρη του Κάδμου, η οποία του γέννησε αρκετούς γιους, το Χάρμο
Εκεί λοιπόν στο Πήλιο θα σκοτώσει ένα βουνίσιο ελάφι και από την λαβωματιά που κατάφερε στις σάρκες του – λέγετε – ότι ξεπήδησε το πρώτο σμάρι μελισσών. Αφού  μεγάλωσε, ο Αρισταίος πήγε στη Θήβα της Βοιωτίας, όπου έμαθε από τον Χείρωνα και τις μούσες τις τέχνες της θεραπείας και της προφητείας. Σύμφωνα με ορισμένες δηλώσεις παντρεύτηκε την Αυτονόη, την κόρη του Κάδμου, η οποία του γέννησε αρκετούς γιους, το Χάρμο

Για τον Αρισταίο άλλες εκδοχές μιλούν για την γενεαλογία του και τον συνδέουν με τον υιό του  Κάρυστου, άλλοι με τον υιό του Χείρωνα και άλλοι ότι είναι υιός του Ουρανού και της Γής αλλα και με τον Κυρήνη. Ως υιό του Χείρωνα αναφέρουν δε και τον υιό του Αρισταίου, τον Ακταίωνα…

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera)
Page 169, line 5

τινὲς δʹ Ἀρισταίους γενεαλογοῦσιν, ὡς καὶ Βακχυλίδης (fg 62 B. III
587 = 45 Blass – Snell)· τὸν μὲν Καρύστου, ἄλλον δὲ Χείρωνος, ἄλλον
δὲ Γῆς καὶ Οὐρανοῦ, καὶ τὸν Κυρήνης.

 Οι νύμφες δίνουν δύο ακόμα ονόματα στον Αρισταίο και τον ονομάζουν συγχρόνως και  Νόμιον αλλά και Αγρέα.

Ας επικεντρωθούμε συνοπτικά στον Αγρέα για να αναφέρω ότι είναι :

το Aγραίος σημαίνει τον "κυνηγό" αλλά με την έννοια όχι μόνο του κυνηγού αλλά και του θηρευτή – όπου θηρεύω σημαίνει το κυνηγώ, επιδιώκω κάτι με επιμονή. Υπήρχε ναός του στα Μέγαρα (Παυσανίας Α' 41.3,6). Το Αγρεύς απαντάτε σε θεσσαλικές επιγραφές …
το Αγρέτης (προστάτης των αγρών): Βρέθηκε σε επιγραφές της Χίου. Η λέξη κατά τον Ησύχιο σημαίνει και "ηγεμών".

Suda, Lexicon
Alphabetic letter alpha, entry 348, line 1

<
γρεύς:> π τς θήρας

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 13, line 20

 <γρα>: Δήμητρος ερν λέγεται. Κα θήρα.Λέγονται δ πληθυντικς κα ο τόποι.
….
 <γρει>: ντ το γε· λάβε κα φέρε.
 <γρεύς>: ρως· ερηται παρ τ ν γρ
γεγεννσθαι. π γρ Κυρήνης κα πόλλωνος ν

Ως προσωνύμιο Αγρεύς δίδεται και στον πατέρα του Αρισταίου Απόλλωνα,- μερικά από τα γνωστά του επίθετα του είναι τα Αγραίος, Αγρέτης, Αγρεύς, Αγρευτής, Άγριος. To προσωνύμιο Αγρεύς δίνεται επίσης στον Βάκχο, στον Ποσειδώνα αλλά και στον Πάνα…
Αγρεύς -Προσωνύμιο του Απόλλωνα σχετικό προς το κυνήγι (άγρα). Επώνυμο επίσης και του Αρισταίου, γιου του Απόλλωνα, του Βάκχου και του Ποσειδώνα. Στην Αττική, Α. ονομαζόταν o Παν, ως θεός των αγρών.
ἀγρεύς ( έως), ο (Α) ο κυνηγός, και ως επίθετο… …   Dictionary of Greek
Παναγρεύς — παναγρεύς, έως, ὁ (Α) αυτός που συλλαμβάνει κατά την άγρα οτιδήποτε, αυτός που αγρεύει τα πάντα, πανάγρετος*. [ΕΤΥΜΟΛ. < παν * + ἀγρεύς (< ἄγρα «κυνήγι»)]
Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera) Page 169, line 24

h <Ἀγρέα καὶ Νόμιον>: <Ἀγρέα μέν,> ὅτι ἐν ἀγρῷ ἐμίγη τῇ  
μητρὶ αὐτοῦ Ἀπόλλων· Νόμιον δέ, ὅτι νεμούσῃ τῇ μητρὶ ἐμίγη, οἱ δέ,
ὅτι τὴν κατὰ τοὺς ἀγροὺς θεραπείαν τοῖς νομεῦσιν εἰσηγήσατο.
i <μακραίωνα>: πολυχρόνιον. Lg(P)
k <καὶ ἀγρότιν>: ὅτι φιλοκύνηγος ἦν. ἱστορεῖται γὰρ καὶ ἐν τῇ
170.5
Λιβύῃ βασιλεύοντος Εὐρυπύλου χειρώσασθαι λέοντα.
l <<ἀεξηθέντι>:> αὐξήσαντι. L

Περισσότερα περί Αγρέα στο «Διὸς Ἰδαίου μύστηςγενόμην καὶ νυκτιπόλου Ζαγρέως βροντάς»

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 1, page 59, line 26

καὶ ὅλως εἰπεῖν,
νόμιον ἔχοντες οἱ Ἕλληνες τὸν Ἀπόλλωνα καὶ ζῳοτρόφον πάντων ἐκείνῳ τῶν
τοιούτων ἀπήρχοντο. Ὅτι τὸ «τόδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ» ἱκετεύων ἄν τις εἴπῃ
καὶ εἰσακουσθῆναι ζητῶν. δηλοῖ δὲ ὅτι «τόδε μοι τέλεσον τὸ ἐπιθύμημα».

Το επίθετο Νόμιος που δηλώνει αυτόν τον της βόσκησης ή των βοσκών, τον ποιμενικό, αλλά συγχρόνως τον δίκαιο, τον νόμιμον και τον έννομο. Δίνεται όχι μόνο στον Αριστέα αλλά και τους Βάκχο, Διόνυσο, Απόλλωνα, Δία και Ερμή

Hesychius Lexicogr., Lexicon (ΑΟ)
Alphabetic letter nu, entry 639, line 1

<νομεῖς>· βασιλεῖς. ἡγεμόνες. καὶ τῶν πλοίων τὰ ἐγκοίλια (Hdt.
 1, 194,2). καὶ σχοῖνοι ἀρμένων
<νομεύς>· ποιμήν. ὁ μεριζόμενος, ἢ μέρος ληψόμενος  
<νομή>· διαίρεσις, μερισμός, νέμησις
*<νομῆες>· ποιμένες (Σ 525) ASvgn
<νομή>· *τροφή (A), βοσκή Avg. †ποινή. μερὶς ὕδατος
*<νόμιον>· δίκαιον ASgn
*<νομόν>· νομήν (Eur. Rhes. 477) A
*<νόμος>· θεσμός, συνήθεια ASvg. νομή A. τόπος. καὶ λόγος Ag.
 [καὶ ὁ ποιητὴς τῶν καθ' ἡμᾶς νόμων]
<νόμος>· ὁ ποιητὴς τὸν καθ' ἡμᾶς νόμον οὐκ οἶδε· θέμιστας δὲ
 καὶ εὐνομίας λέγει· ἀπὸ τῆς νεμήσεως· [ὁ] ‘ἀνθρώπων ὕβριν
 τε καὶ εὐνομίαν’ (ρ 487)
“<νόμος ὁ πάντων βασιλεύς>“ (Pind. fr. 169,1)· κατὰ τὴν
 φύσιν ... (Plat. Gorg. 484 b, 488 b)
*<νομῷ>· τῇ νομῇ (Β 475) An

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera)
Page 50, line 4
578 <νόμιον μέλ<ος>:> ποιμενικόν, παρὰ τοὺς νομέας.


Το Νόμιος εκ του νομεύς θεωρείτε και ο βοσκός, ο ποιμένας, ο τροφός, ο διοικητής, ο μεριστής, εκ της νομής δηλ. της βοσκής, του λιβαδιού και της μοιρασιάς, της τροφής, της διανομής αλλά και της διανομής κληρονομίας με δίκαιο τρόπο.

Ας θυμηθούμε και το «Εγω ειμί ο ποιμήν ο καλός…» και την παραβολή του χαμένου (απολωλός) προβάτου …

Νομεύς ο Δίας ο ποιμένας, αλλά χρησιμοποιείτε και ως επίθετο των  βασιλέων και των ηγεμόνων.

Scholia In Apollonium Rhodium, Scholia in Apollonii Rhodii Argonautica (scholia vetera) Page 169, line 24

h <Ἀγρέα καὶ Νόμιον>: <Ἀγρέα μέν,> ὅτι ἐν ἀγρῷ ἐμίγη τῇ  
μητρὶ αὐτοῦ Ἀπόλλων· Νόμιον δέ, ὅτι νεμούσῃ τῇ μητρὶ ἐμίγη, οἱ δέ,
ὅτι τὴν κατὰ τοὺς ἀγροὺς θεραπείαν τοῖς νομεῦσιν εἰσηγήσατο.

Αγρέα τον ονομάζουν γιατί σε αγρό έσμιξε με την μητέρα του ο Απόλλων και νόμιον γιατί  από την μητέρα του καρπώθηκε με το σμίξιμό της με τον θεό και  για τον σεβασμό και την λατρεία της διδασκαλίας και της φροντίδας των αγρών …

DEGQ <ἁγνὸν Ἀπόλλωνα:> τὸν Ἀρισταῖόν τινες Ἀπόλ-
λωνα, τινὲς δὲ καὶ Ἀγρέα. ἔστι δὲ τοῦ μέλιτος εὑρετὴς, ὃ δὴ BDEGQ
τῆς ἀθανασίας δέκατον μέρος ᾠήθησαν εἶναι. 115bB

P 9.115a.1
BDEGQ <Ἀγρέα καὶ Νόμιον:> ἰστέον ὅτι τὸν Ἀρισταῖον
διὰ τὸ τὴν κτηνοτροφίαν καὶ κυνηγεσίαν εὑρηκέναι Ἀγρέα
καὶ Νόμιον, Δία καὶ Ἀπόλλωνα προσηγόρευον. 112B
φαίνεται δὲ, ὅτι καὶ τὴν ἐλαιουργίαν καὶ μελιτουργίαν
πρῶτος ἐπινενόηκεν Ἀρισταῖος.

Scholia In Sophoclem, Scholia in Sophoclem (scholia vetera)
Play El, verse 6, line 11

 λυκοκτόνον δὲ τὸν Ἀπόλλωνα οἱ μὲν
διὰ τὸ νόμιον εἶναι <καὶ τὴν τῶν βοσκημάτων φυλακὴν ποιούμενον>

Pausanias Perieg., Graeciae descriptio
Book 8, chapter 2, section 4, line 8

οἱ γὰρ δὴ τότε ἄνθρωποι ξένοι καὶ ὁμοτράπεζοι θεοῖς
ἦσαν ὑπὸ δικαιοσύνης καὶ εὐσεβείας, καί σφισιν ἐναρ-
γῶς ἀπήντα παρὰ τῶν θεῶν τιμή τε οὖσιν ἀγαθοῖς
καὶ ἀδικήσασιν ὡσαύτως ἡ ὀργή, ἐπεί τοι καὶ θεοὶ
τότε ἐγίνοντο ἐξ ἀνθρώπων, οἳ γέρα καὶ ἐς τόδε ἔτι
ἔχουσιν ὡς Ἀρισταῖος καὶ Βριτόμαρτις ἡ Κρητικὴ καὶ
Ἡρακλῆς ὁ Ἀλκμήνης καὶ Ἀμφιάραος ὁ Ὀικλέους, ἐπὶ
δὲ αὐτοῖς Πολυδεύκης τε καὶ Κάστωρ. οὕτω πείθοιτο
ἄν τις καὶ Λυκάονα θηρίον καὶ τὴν Ταντάλου Νιόβην
γενέσθαι λίθον. ἐπ' ἐμοῦ δὲ – κακία γὰρ δὴ ἐπὶ
πλεῖστον ηὔξετο καὶ γῆν τε ἐπενέμετο πᾶσαν καὶ πόλεις
πάσας – οὔτε θεὸς ἐγίνετο οὐδεὶς ἔτι ἐξ ἀνθρώπου…


…οι άνθρωποι της εποχής εκείνης είχαν δεσμούς ξενίας με τους θεούς, και ομοτράπεζοι των θεών γίνονταν ως δίκαιοι και ευσεβείς∙ μπορούσαν λοιπόν φανερά να τιμούνται από τους θεούς, αν ήταν καλοί, καθώς και φανερά να υφίστανται την οργή τους, αν έπεφταν σε παραπτώματα∙ μερικοί και θεοί γίνονταν τότε από άνθρωποι, τιμώμενοι με λατρεία ως τώρα, όπως ο Αρισταίος και η Κρητικιά Βριτόμαρτις και ο Ηρακλής ο γιος της Αλκμήνης και ο Αμφιάραος, ο γιος του Οικλή, κι ακόμα ο Πολυδεύκης και ο Κάστωρ.
[5] Κατ’ αναλογία μπορεί να δεχτεί κανείς πως και ο Λυκάων έγινε θηρίο και η Νιόβη, η κόρη του Ταντάλου, απολιθώθηκε. Επί των ημερών μου όμως που η κακία έχει πλεονάσει και έχει κυριαρχήσει σε κάθε τόπο και πόλη κανείς πια δεν γίνεται θεός από άνθρωπος, εκτός μόνο «ψιλώ ονόματι» εκείνοι που οι άνθρωποι θέλουν να τους κολακέψουν για τη δύναμή τους∙ η οργή των θεών κατά των αδίκων παραμένει επί πολύ, και όταν εκείνοι φύγουν ακόμα από τη ζωή.

συνεχίζετε…