Αρνούμενος τη δημιουργία

Είδαμε στα προηγούμενα κείμενα την αποκοπή μέρων του (ιερού) σώματος των «Θεών» και την κρίση. Η φοβερή αγιότητα των βασιλέων-Θεών οδηγεί φυσικά στην απαγόρευση του ν΄ αγγίζει – ακόμα και άλλος θεός – τα ιερά τους πρόσωπα-εν γένει την υπόσταση τους.

Πολλές φορές υπάρχουν  απαγορεύσεις κατά τις οποίες ακόμα και οι ίδιοι οι βασιλείς-Θεοί δεν αγγίζουν σιδερένια αντικείμενα. Για αυτό αναφέρονται τα κείμενα σε “αδαμάντινη άρπη” (δρεπάνι) και σε δρεπάνι “καρχαρόδοντο”  ακόμα και  φτιαγμένο από χάλυβα κλπ.

Στην Κρήτη για παράδειγμα προσφέρονταν θυσίες, χωρίς τη χρήση σιδήρου, στον Μενέδημο – που σύμφωνα με το μύθο σκοτώθηκε από σιδερένιο αντικείμενο κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Ο άρχοντας των Πλαταιών δεν έπρεπε ν΄ αγγίζει σιδερένια αντικείμενα, παρά μόνο μια φορά κατά το μνημόσυνό για τους άντρες που έπεσαν στην μάχη των Πλαταιών,  τότε μόνο μπορούσε να φέρει και να χρησιμοποιεί σπαθί – και να θυσιάζει μ΄ αυτό έναν ταύρο.

Για τις περιτομές απαγορεύεται ακόμα και σήμερα ο ιερέας Οτεντότος να χρησιμοποιεί σιδερένιο μαχαίρι για την θυσία, και η περιτομή γίνεται μόνο με κοφτερή σχίζα χαλαζία.

Στην νοτιοδυτική Αφρική στους Οβάμπο, το έθιμο απαιτεί να γίνεται η περιτομή των νέων με κοφτερό πυρόλιθο, κι αν δεν υπάρχει η εγχείρηση μπορεί να γίνει με σίδηρο, ο οποίος όμως μετά πρέπει να θαφτεί.

Οι Εβραίοι δεν χρησιμοποίησαν κανένα σιδερένιο εργαλείο για το χτίσιμο του Ναού της Ιερουσαλήμ, ούτε επίσης για την κατασκευή βωμού. Η παλαιά δε ξύλινη γέφυρα (Ponte Sublicius) στη Ρώμη, η οποία θεωρούνταν ιερή, είχε κατασκευαστεί και έπρεπε να επισκευάζεται χωρίς τη χρήση σιδήρου ή μπρούντζου. 

Ίσως γιατί ο σίδηρος  θεωρήθηκε νεωτερισμός και γι αυτό τον έβλεπαν με υποψία και αντιπάθεια…ή ως δεύτερη εκδοχή ότι έχει την ιδιότητα να σκουριάζει όταν βρίσκεται εκτεθειμένος στην υγρασία και στο οξυγόνο για πολύ καιρό.

Η λέξη σκουριά είναι το άλλο όνομα για το οξείδιο του σιδήρου.
Δηλαδή με την πάροδο του χρόνου, το οξυγόνο συνδυάζεται με το μέταλλο και έτσι δημιουργείται ένα νέο συστατικό, ένα οξείδιο! Βέβαια το στοιχείο που είναι ο πλέον ισχυρός καταλύτης για την οξείδωση, είναι το νερό! Εάν όμως υπάρξει και το στοιχείο του Νατρίου στο νερό, όπως δηλαδή στην περίπτωση με το θαλασσινό νερό, τότε η οξείδωση δημιουργείται με πάρα πολύ γρήγορους ρυθμούς!

Τώρα ότι αφορά την κρίση και την  απομάκρυνση του βασιλέα-Θεού από τον θρόνο ακόμα και μέσω δολοφονίας θα πρέπει να σταθούμε στα παρακάτω στοιχεία. Ο άνθρωπος δημιούργησε θεούς όμοιους μ’ αυτόν και αφού ο ίδιος είναι θνητός, ήταν φυσικό να υποθέσει ότι και τα δημιουργήματα του μπορούν να βρεθούν στην ίδια δυσάρεστη κατάσταση.

Τον τάφο του Δία τον έδειχναν στους επισκέπτες στην Κρήτη μέχρι τις αρχές της δικής μας εποχής. Ο τάφος με το σώμα του Διονύσου υπάρχει κάπου στους Δελφούς, δίπλα στο άγαλμα του Απόλλωνα.

Στην Μένδη βρισκόταν η μούμια του ΄Οσιρη, ενώ η Θίνιδα καυχιόταν για την μούμια του Ανουρη και η Ηλιούπολη χαιρόταν για την κατοχή της μούμιας του Τουμού. Πρόσφατα βλέπουμε να μιλούν για την εύρεση του τάφου του Οσιρη στην Άβυδο  κλπ

Οι βασιλείς-Θεοί φονεύονταν όταν μειωνόταν η δύναμή τους. Η ασφάλεια του κόσμου των απλών ανθρώπων είναι δεμένη με την μαγική δύναμη της δημιουργίας των βασιλέων-Θεών.

Καμία φροντίδα ή προφύλαξη – όσο μεγάλη κι αν είναι δεν θα εμποδίσει τον βασιλέα-Θεό να γεράσει, να εξασθενίσει και τελικά να πεθάνει !!!

Ήδη στα προηγούμενα κείμενα είδαμε ότι ο Ουρανός αρνήθηκε την δημιουργία και γκρέμιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα, αυτός είναι και ο λόγος που θα δολοφονηθεί από τον γιό του, με την βοήθεια της συζύγου του. Από την αποκοπή του ανδρικού  μορίου του – και την ρίψη τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα τους που τρέχει από την αποκοπή θα γεννηθούν οι Ερινύες… 

Αρνήθηκε την δημιουργία λέει το κείμενο – Ποιες καταστροφές τους περιμένουν από την σταδιακή εξασθένηση των δυνάμεών του βασιλέα-Θεού και ως  την τελική εξαφάνισή του με τον θάνατο ;

Ο βασιλέας-θεός πρέπει να θανατωθεί, αμέσως μόλις εμφανισθούν τα συμπτώματα ότι οι δυνάμεις του αρχίζουν να εξασθενούν, και η ψυχή του πρέπει να μεταφερθεί σε έναν ρωμαλέο διάδοχο, πριν αυτή πάθει κάτι σοβαρό από την απειλητική παρακμή.

Αν ο βασιλιάς-θεός πεθάνει από φυσικό θάνατο ή από γηρατειά, αυτό σημαίνει για τον «πρωτόγονο» άνθρωπος ότι η ψυχή του φεύγει ακούσια από το σώμα του και αρνείται να επιστρέψει ή ποιο συνηθισμένα αποσπάστηκε ή εμποδίστηκε στις περιπλανήσεις της από ένα «μάγο» ή κάποιο δαίμονα. Ακόμα κι αν κατόρθωναν να πιάσουν την ψυχή, καθώς αυτή θα έβγαινε από τα χείλη του ή από τα ρουθούνια του, και να την μεταφέρουν μέσα σε κάποιο διάδοχό του, αυτό δεν θα εξυπηρετούσε ο σκοπό τους. Γιατί, αν πέθαινε από αρρώστια, η ψυχή του αναγκαστικά θα άφηνε το σώμα του στο τελευταίο στάδιο αδυναμίας και εξάντλησης κι έτσι εξασθενημένη θα συνέχιζε να σέρνει μια άτονη και αδρανή ύπαρξη σε οποιαδήποτε σώμα θα μπορούσε να μεταφερθεί. Φονεύοντας λοιπόν αυτόν οι πιστοί του ήταν σίγουροι ότι πρώτα θα μπορούσαν να «πιάσουν» την ψυχή του και να την μεταφέρουν στον κατάλληλο διάδοχο, ενώ ήταν σίγουροι ότι ο κόσμος τους δεν θα κινδύνευε από την παρακμή και την κατάπτωση.

Ένα από τα μοιραία σημάδια της κακή υγείας ή της μείωσης της δύναμής του ήταν η αδυναμία του να ικανοποιήσει τα σεξουαλικά πάθη των γυναικών του. Οι πολλές σύζυγοι και οι πολλοί γιοί έδινε ταυτόχρονα και πολλούς πιθανούς υποψήφιους για τον θρόνο, κι έτσι ο μονάρχης που βασίλευε κινδύνευε διαρκώς.

Αν έπαυε λοιπόν η δυνατότητα της διαιώνισης του είδους ήταν η ώρα που θα έπρεπε να πεθάνει και να παραχωρήσει την θέση του σε κάποιον ποιο σθεναρό διάδοχο. Η γονιμότητα του βασιλιά υποδηλώνει ταυτόχρονα και την σύνδεση της με την γονιμότητας των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών, και εξαρτάται συμπαθητικά από την γεννητική δύναμη έτσι ώστε η ολοκληρωτική έλλειψη της γονιμότητάς του να επηρεάζει και τους ανθρώπους, στα ζώα, τα φυτά, να έχει ως αποτέλεσμα και την αντίστοιχη έλλειψη σε σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι την πλήρη εξαφάνιση της ζωής τους. Σε κάποιες φυλές θανατώνουν τον βασιλιά μόλις αυτός αρχίζει να γκριζάρει ή να έχει ρυτίδες.

Καταλαβαίνουμε ότι οι βασιλείς θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένοι απ΄ οτιδήποτε ελάττωμα, ή κάποια σωματική βλάβη, ή μολυσματική ασθένεια, ή ακόμα και την απώλεια κάποιου μπροστινού δοντιού. Αν δεν γινόταν αυτό και για να δώσουν τέλος στις ατέλειές τους αυτοκτονούσαν, κάποιες φορές, για ν αναζητήσουν μια άλλη ζωή στην οποία θα ήταν αρτιμελής, γιατί εκεί μόνο υπάρχει τελειότητα…

Σε κάποιους λαούς δεν περίμεναν καν την εμφάνιση του εξωτερικού ελαττώματος ή του συμπτώματος κακής υγείας, γήρατος κλπ. Καθόριζαν κάποιο χρονικό διάστημα πέρα από το οποίο δεν μπορούσε να βασιλεύει και προτιμούσαν να σκοτώσουν τον βασιλιά, ενώ αυτός ήταν γεμάτος από το σφρίγος της ζωής.

Άλλοτε κάθε 12 χρόνια, ή κάθε 8 ή 9 χρόνια για κάποιες φυλές στην Σουηδία, άλλοτε κάθε 8 χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις Ελλήνων Βασιλειάδων και τότε είχαμε φαινόμενα μιας νέας χειροτονίας ή ανανέωσης της θεϊκής ευλογίας ή μιας συμβολικής θανάτωσης με αντιπρόσωπο, κάποιον γόνο ή κάποιον νεότερο κλπ ή αντικατάστασης του μ΄ έναν προσωρινό βασιλέα που έπαιρνε τη θέση του βασιλέα για ελάχιστες μέρες και σκοτωνόταν στο τέλος στην θέση του πραγματικού.

Πολλές φορές κάποιος αθώος, ή μέλος της βασιλικής οικογένειας, ή αργότερα για να μην εγείρουν το δημόσιο αίσθημα με την θανάτωση του αθώου, κάποιος μελλοθάνατος εγκληματίας που εκπροσωπεί έναν μελλοθάνατο θεό.

Έτσι πλέον γίνεται γνωστό ότι η θάνατος και η ανάσταση είναι τα μόνα μέσα διαιώνισης της θεϊκής ζωής που κρίνονται αναγκαία για την σωτηρία του λαού και του κόσμου

Συνεχίζεται…

και ο κρίνων κρίνεται

Εκτός από την περίπτωση του ‘Οσιρη-νέου Χ-Ωρου υπάρχουν και άλλες αναφορές αυτή τη φορά περί της κρίσης και του πετσοκόμματος, αν θέλετε, αιδοίων στην Ελληνική μυθολογία…και μάλιστα με άρπη - κοινώς δρεπάνη (η)

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (ἀνάβλησις – βώτορες)
Alphabetic letter alpha, entry 1226, line 5

 <Ἅρπη> (Hes. th. 179)· ἡ δρεπάνη· παρὰ τὸ ἁρπῶ ἅρπη

γίνεται· παρὰ τὸ οἱονεὶ ἁρπάζειν ἃ διακόπτει· 

Η πιο γνωστή περίπτωση αυτή του Ουρανού, που ο γιός του Κρόνου, του αποκόπτει με διαμαντένιο δρεπάνι (αδαμάντινη άρπη) ή κατ’ άλλο συγγραφέα  δρεπάνι  με τραχιά όψη ή με δρεπάνι που φέρει τραχείς οδόντας  ((καρχαρόδοντη άρπη)  - έκοψε τα αιδοία του πατρός του, έχοντας την συμπαράσταση της μητέρας του Γαίας, γιατί   ο Ουρανό αρνήθηκε την δημιουργία και γκρέμιζε τα παιδιά του στα Τάρταρα…

Από την αποκοπή του ανδρικού  μορίου του – και την ρίψη τους στην θάλασσα θα γεννηθεί η Αφροδίτη, ενώ από το αίμα τους που τρέχει από την αποκοπή θα γεννηθούν οι Ερινύες… 

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 6, line 126

 “τίς προτέρην μετὰ Κύπριν ἀμερσιγάμῳ Κρόνος ἅρπῃ

μήδεα πατρὸς ἔτεμνεν, ἕως πάλιν ἀφρὸς ἐχέφρων

εἰς τόκον αὐτοτέλεστον ἄγων μορφούμενον ὕδωρ

ὁπλοτέρην ὤδινε θαλασσαίην Ἀφροδίτην;

μὴ ποταμὸς μετὰ πόντον ὁμοζήλοισι λοχείαις

κύματος αὐτογόνοιο λεχώιον ὁλκὸν ἑλίσσων

ἄλλην Κύπριν ἔτικτε, καὶ οὐχ ὑπόειξε θαλάσσῃ; 

Hesiodus Epic., Theogonia
Line 179

οὺς δ' ἄρα πάντας ἕλεν δέος, οὐδέ τις αὐτῶν

φθέγξατο. θαρσήσας δὲ μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης

αἶψ' αὖτις μύθοισι προσηύδα μητέρα κεδνήν·

 “μῆτερ, ἐγώ κεν τοῦτό γ' ὑποσχόμενος τελέσαιμι

ἔργον, ἐπεὶ πατρός γε δυσωνύμου οὐκ ἀλεγίζω

ἡμετέρου· πρότερος γὰρ ἀεικέα μήσατο ἔργα.”

 ὣς φάτο· γήθησεν δὲ μέγα φρεσὶ Γαῖα πελώρη·

εἷσε δέ μιν κρύψασα λόχῳ, ἐνέθηκε δὲ χερσὶν

ἅρπην καρχαρόδοντα, δόλον δ' ὑπεθήκατο πάντα.

ἦλθε δὲ νύκτ' ἐπάγων μέγας Οὐρανός, ἀμφὶ δὲ Γαίῃ

ἱμείρων φιλότητος ἐπέσχετο, καί ῥ' ἐτανύσθη

πάντῃ· ὁ δ' ἐκ λοχέοιο πάις ὠρέξατο χειρὶ

σκαιῇ, δεξιτερῇ δὲ πελώριον ἔλλαβεν ἅρπην,  

μακρὴν καρχαρόδοντα, φίλου δ' ἀπὸ μήδεα πατρὸς

ἐσσυμένως ἤμησε, πάλιν δ' ἔρριψε φέρεσθαι

ἐξοπίσω. τὰ μὲν οὔ τι ἐτώσια ἔκφυγε χειρός·

ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι,

πάσας δέξατο Γαῖα· περιπλομένων δ' ἐνιαυτῶν

γείνατ' Ἐρινῦς τε κρατερὰς μεγάλους τε Γίγαντας,

τεύχεσι λαμπομένους, δολίχ' ἔγχεα χερσὶν ἔχοντας,

Νύμφας θ' ἃς Μελίας καλέουσ' ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν.

μήδεα δ' ὡς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας ἀδάμαντι

κάββαλ' ἀπ' ἠπείροιο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,

ὣς φέρετ' ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς

ἀφρὸς ἀπ' ἀθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τῷ δ' ἔνι κούρη

ἐθρέφθη· πρῶτον δὲ Κυθήροισι ζαθέοισιν

ἔπλητ', ἔνθεν ἔπειτα περίρρυτον ἵκετο Κύπρον.

Η πελώρια Γαία στένευε μέσα της και στέναζε

και σκέφτηκε ένα δόλιο και κακό τέχνασμα.

Αμέσως έφτιαξε την φλέβα τού υπόλευκου χάλυβα,

κατασκεύασε δρέπανο μέγα κ’ είπε στ’ αγαπητά παιδιά της,

μίλησε δίνοντάς τους θάρρος, με θλίψη στην αγαπητή καρδιά της:

«Παιδιά δικά μου και τού ατάσθαλου πατέρα, αν θέλετε,

ακούστε με, ώστε να εκδικηθούμε την κακή προσβολή

τού πατέρα σας, αφού πρώτος άρχισε τ’ ανόσια έργα».

Έτσι είπε και δέος κατέλαβε όλους και κανείς τους δεν μίλησε.

Τότε πήρε θάρρος ο μέγας Κρόνος, ο πανούργος,

και αμέσως απηύθυνε λόγο στην άξια μητέρα του:

«Μητέρα, εγώ υπόσχομαι να επιτελέσω αυτό το έργο,

επειδή δεν με νοιάζει ο μισητός πατέρας μου,

αφού πρώτος άρχισε τ’ ανόσια έργα». Έτσι είπε,

κ’ η πελώρια Γαία χάρηκε πολύ μέσα στα σπλάχνα της.

Τότε τον οδήγησε και τον έκρυψε σ’ ενέδρα. Του έβαλε στα χέρια

δρεπάνι καρχαρόδοντο και τού εξήγησε όλον τον δόλο.

Ήλθε ο μέγας Ουρανός την νύχτα φέρνοντας, ολόγυρα αγκάλιασε

την Γαία, και απλώθηκε παντού ποθώντας την αγάπη της.

Απ’ την ενέδρα, τότε, το παιδί του τον άρπαξε με το αριστερό χέρι

και με το δεξιό έλαβε δρέπανο πελώριο, μακρύ και καρχαρόδοντο,

θέρισε ορμητικά τα όργανα τού ίδιου τού πατέρα του

και αμέσως τα έριξε να φύγουν πίσω.

Αυτά, όμως, δεν έφυγαν μάταια απ’ τα χέρια του,

αφού όσες σταγόνες αίματος έπεσαν, όλες τις δέχτηκε η Γαία.

Με την πάροδο των ενιαυτών, έγιναν οι κρατερές Ερινύες

και οι μεγάλοι Γίγαντες – που λάμπουν απ’ τα όπλα τους

κ’ έχουν στα χέρια τους κοντάρια μακριά – καθώς και

οι Νύμφες, που Μελίες τις αποκαλούν επάνω στην απέραντη γη.

Ευθύς μόλις απέκοψε με τον χάλυβα τα όργανα

και τα πέταξε απ’ την στεριά στον πολυκύμαντο πόντο,

έπλεαν εκείνα γιά πολύ χρόνο στο πέλαγος, ενώ γύρω από

την αθάνατη σάρκα αφρός σηκωνόταν, απ’ τον οποίο

γεννήθηκε μιά κόρη. Πλησίασε πρώτα στα πανίερα Κύθηρα

κ’ έπειτα από εκεί έφτασε στην θαλασσοζωσμένη Κύπρο…

Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 1, section 3, line 3

  ἀγανακτοῦσα δὲ Γῆ ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τῶν εἰς Τάρ-  

ταρον ῥιφέντων παίδων πείθει τοὺς Τιτᾶνας ἐπιθέσθαι

τῷ πατρί, καὶ δίδωσιν ἀδαμαντίνην ἅρπην Κρόνῳ. οἱ

δὲ Ὠκεανοῦ χωρὶς ἐπιτίθενται, καὶ Κρόνος ἀποτεμὼν

τὰ αἰδοῖα τοῦ πατρὸς εἰς τὴν θάλασσαν ἀφίησιν. ἐκ δὲ

τῶν σταλαγμῶν τοῦ ῥέοντος αἵματος ἐρινύες ἐγένοντο…

Αργότερα ο Κρόνος θα  αρχίσει κι αυτός να καταπίνει τα παιδιά του –συνεχίζοντας το έργο του πατέρα του Ουρανού- και θα βρει τον μάστορά του από τον γιό του Δία που κρυμμένος από την μητέρα του – θα μεγαλώσει και θα πάρει εκδίκηση για την κατάποση των αδελφών του και  έτσι θα επιβεβαιωθεί η προφητεία που θέλει :  ένας από τους υιούς του Κρόνου θα του στερήσει  την εξουσία (ο χρησμός αυτός ήταν κατά ένα άλλο μύθο η αιτία της εξαφανίσεως των παιδιών του Κρόνου από αυτόν).

Hesiodus Epic., Theogonia Line 496

καρπαλίμως δ' ἄρ' ἔπειτα μένος καὶ φαίδιμα γυῖα

ηὔξετο τοῖο ἄνακτος· ἐπιπλομένου δ' ἐνιαυτοῦ,

Γαίης ἐννεσίῃσι πολυφραδέεσσι δολωθείς,

ὃν γόνον ἂψ ἀνέηκε μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης,

νικηθεὶς τέχνῃσι βίηφί τε παιδὸς ἑοῖο.

πρῶτον δ' ἐξήμησε λίθον, πύματον καταπίνων·

τὸν μὲν Ζεὺς στήριξε κατὰ χθονὸς εὐρυοδείης

Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ, γυάλοις ὕπο Παρνησσοῖο,

σῆμ' ἔμεν ἐξοπίσω, θαῦμα θνητοῖσι βροτοῖσι.

 λῦσε δὲ πατροκασιγνήτους ὀλοῶν ὑπὸ δεσμῶν,

Οὐρανίδας, οὓς δῆσε πατὴρ ἀεσιφροσύνῃσιν·

οἵ οἱ ἀπεμνήσαντο χάριν εὐεργεσιάων,

δῶκαν δὲ βροντὴν ἠδ' αἰθαλόεντα κεραυνὸν

καὶ στεροπήν· τὸ πρὶν δὲ πελώρη Γαῖα κεκεύθει·

τοῖς πίσυνος θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσει. 

….δικός του γιος ανίκητος και δίχως έγνοιες
που έμελλε γοργά να τον νικήσει με τη βία και τα χέρια του,
να τον εκδιώξει από τ᾽ αξίωμα και μέσα στους αθάνατους να βασιλέψει.
Και γοργά κατόπιν η δύναμη και τα λαμπρά του βασιλιά τα μέλη
μεγαλώσανε. Και σαν ο χρόνος έφτασε,
παγιδευμένος απ᾽ τις παμπόνηρες τις προτροπές της Γης,
ο μέγας Κρόνος, ο δολοπλόκος, έβγαλε έξω και πάλι τα παιδιά του,
από τη δύναμη και τα τεχνάσματα του παιδιού του νικημένος.
Πρώτα το λίθο ξέρασε, αφού τελευταίο τον κατάπιε.
Αυτόν ο Δίας τον έστησε πάνω στη γη με τους πλατιούς τους δρόμους
στην ιερότατη Πυθώ, μέσα στις κοιλάδες του Παρνασσού,
για να ᾽ναι σημάδι στο εξής, θαύμα για τους θνητούς ανθρώπους.
Και τα αδέλφια του πατέρα του τα έλυσε απ᾽ τα ολέθρια δεσμά τους,
τους γιους του Ουρανού, που ο πατέρας τους τους έδεσε από την αφροσύνη του.
Κι εκείνοι τού αναγνώρισαν τη χάρη της ευεργεσίας του
και του ᾽δωσαν τη βροντή, τον κεραυνό που καίει
και την αστραπή. Πριν η πελώρια Γη τα έκρυβε.
Σ᾽ αυτά στηρίζεται και κυβερνά θνητούς και αθανάτους.

 Νικημένος και εκθρονισμένος  ο Κρόνος, γκρεμίστηκε και δέθηκε με αλυσίδα στα έσχατα θεμέλια του σύμπαντος «γαίης νέρθε και ἀτρυγέτοιο θαλάσσης» (Ομ. Ιλ. Ξ 203). Και έτσι την βασιλεία του Κρόνου διαδέχθηκε η βασιλεία του Δία, του θεού της τάξεως και της αρμονίας στον κόσμο, όπως εκείνη είχε διαδεχθεί εκείνη του Ουρανού.

 ὅτε τε Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺς

γαίης νέρθε καθεῖσε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης·

※ τοὺς εἶμ' ὀψομένη, καί σφ' ἄκριτα νείκεα λύσω·

Όταν ο Ζεύς τον Κρόνο

κάτω από τη γή εβύθισε και κάτω από τα πελάγη,

Ο Ουρανός είναι ο Αn-u θεός των Σουμερίων (ένα είδος  Διός) ο βασιλιάς του ουρανού (Sum. An-u  δηλ. ουρανού-βασιλεύς )  και πατήρ όλων των θεών.  (Sum. a-nin δηλ. πατήρ – των θεών) κυβερνών τον κόσμο και ορίζων την ειμαρμένην (Sum. Kurum, kur δηλ. κρίνω, δικάζω) ότι είχε την εξουσία να δικάσει όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα. Ήταν πατέρας των Αννουνάκι. Στην τέχνη απεικονίζεται συνήθως ως τσακάλι. Βασικό σύμβολο του Άνου είναι το στέμμα με κέρατα.

Κύριαν έδρα του είχε τα Όρη της Ανατολής γι΄ αυτό και ελέγετο και Lugal –βασιλεύς Kur-Kur-a της ορεινής χώρς και έφερε το επώνυμο Κur (Sum. Kur= χώρα, Kur όρος και ανατολή Kur= ηγεμών)

Ο Άνου ήταν ο γηραιότερος θεός στο πάνθεον της σουμερικακής μυθολογίας  ενώ αποτελούσε Τριάδα μαζί με τον Ενλιλ, θεό του ουρανού, και τον Ένκι, θεό των υδάτων. Ο Άνου συσχετίζεται συχνά με την πόλη Ουρούκ, την αντίστοιχη βιβλική Ερέχ και, κατά συνέπεια, πιστεύεται ότι αποτελούσε το αρχικό κέντρο λατρείας του.

Σύζυγος του Anu  ήταν η Αntu  (sum. An-tu ουρανού- τοκας, γυνή) η ελληνική Ανταία, δηλ. η Ρέα σύζυγος του Kρόνου  (Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum Alphabetic letter alpha, entry 911, line 1<Ἀνταία> (Ap. Rh. 1, 1141)· ἡ Ῥέα ὅτι τοῖς Τελχῖσιν ἐναντία ἐγένετο· παρὰ τὸ ἄντην Ἀνταία.)

Ενώ η θεότητα Ινάννα αργοτερα Ιστάρ, (βασίλισσα των Ουρανών και δικη μας Αφροδίτη εξ και Ουρανία ) που επίσης λατρευόταν στην Ουρουκ. Ήταν αργότερα γνωστή ως Ishtar. Συμπεριλαμβάνεται επίσης στο έπος του Gilgamesh και είναι ένας σημαντικός χαρακτήρας στις πήλινες πινακίδες που βρέθηκαν σε ανασκαφές.

Το ελληνικό όνομα Ουρανός προέρχεται από το σουμ. An-urra του ουρανού στερέωμα (an-ur ουρανός-στερέωμα) και ανεστραμμένος ur-ra-an Ουρανός

Το δε ελληνικό Κρόνος από το σουμ. Kur επίθετο του θεού Anu, Κur-u-Anu, Κρόνος.

Κρόνος Κρυόεις, κρυερός κλπ

Κατ ‘ 'αλλους το σουμ. Kur έχει ποικίλες σημασίες όπου Κur άλλος, ξένος

Οθεν Κur-u-Anu Κρόνος ερμηνεύεται και άλλος θεός, (Anu) του ουρανού.

Τώρα  ο Κρόνος αποκαλείται και falcifer deus (=δρεπανηφόρος θεός). Το δρεπανοειδές ξίφος χρησιμοποιήθηκε τόσο κατά τον ευνουχισμό του ἀστερόεντος  Ουρανού από τον θαρραλέο γιο του  όσο και κατά τη θανάτωση του stellatus πανόπτη ή μυριωπού (κατάστερου ή κατάστικτου) Άργου του πολυόματου φύλακα (έναστρου Ουρανού ;) της Κερασφόρου Ιούς.

Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια παραλλαγή του πανάρχαιου και πανανθρώπινου εκείνου μύθου περί χωρισμού του ουρανού από τη γη,  με τον Άργο-ουρανό να έχει προκύψει –όπως άλλωστε τα πάντα– από το προαιώνιο Χάος.

 Κατά τον Βάρρωνα, μάλιστα,ο ουρανός των Λατίνων (caelum) ετυμολογείται από τη λέξη chaos .

Ενας ακόμα αρπηφόρος ή δρεπανηφόρος ή ξιφηφόρος εμφανίζεται στην μυθολογία μας. Ο Βοώτης...



συνεχίζετα...