Ϋδριάδα Ινώ

H Λευκοθέα είναι θεία του Διονύσου, αδερφή της μητέρας του. Είναι αυτή που γίνεται τροφός καθώς ο Δίας της δίδει να μεγαλώσει τον Διονυσο μετά τον θάνατο της Σεμέλης/Σελήνης.

Οι τροφοί του θα ονομαστούν Υάδες κατά μια εκδοχή είναι οι κόρες του Ατλαντα και της Πλειόνης ή της Αιθρας ενώ δίνεται και μια εκδοχή ότι είναι κόρες του Υαντα και της Βοιωτίας. Οι εφτά Υάδες μαζί με τις 7 Πλειάδες αποτελούν τις Ατλαντίδες ή Δωδωνίδες. Σ΄ αυτές δόθηκε ο Διόνυσος βρέφος,  από τον Δια, για  να τον αναθρέψουν, όπως υπάρχει και η εκδοχή ότι πρώτα δίδεται στις ποταμίσιες κόρες του Λάμου να τον γαλουχήσουν «θυγατέρεσσι Λάμμου Ποταμήισι Νύμφας» κατά τον Νόννο…
Υάδες, είναι οι νύμφες ή θεότητες της γονιμοποιού βροχής/υγρασίας δηλώνετε από την λέξη ύω=βρέχω καθώς και ο Διονύσος όπως και ο Ζεύς ο όμβριος είναι ο ‘Υης . «Υε Κύε» στα Ελευσίνια μυστήρια η προτροπή δηλαδή «βρέξε, καρποφόρησε /κυοφόρησε » καθώς το Κύω/κυέω δηλώνει την κυοφορία αλλά και την καρποφορία
 Αστρονομικά είναι μια ομάδα από 34 αστέρια που αποτελούν συστροφή. Προηγείται ο αστέρας Λαμπαδίας/Aldebaran ( Αυτός που ακολουθεί στα αραβικά, από το Αl Dabaran, ή ο λαμπρός των Υάδων) ως το α του αστερισμού του Ταύρου. Ας μη ξεχνάμε και την συχνή εμφάνιση σε πολλά κείμενα του ταυροφυή ή ταυρόκερου Διονύσου, με κέρατα ταύρου.

> ταυρόκερως γὰρ ὁ Διόνυσος <λέγεται (Scholia In Nicandrum, Scholia et glossae in Nicandri alexipharmaca (scholia vetera et recentiora) Scholion 31b, line 5),

 εἴρηται δὲ παρὰ τὸ Σοφοκλέους ἐκ Τυροῦς «Διονύσου τοῦ ταυροφάγου.(Scholia In Aristophanem, Scholia in ranas (scholia vetera) Argumentum-scholion sch ran, verse 357, line 4 )

 Ο πρώτος Διόνυσος, ο Ζαγρεύς, ο χθόνιος Διόνυσος, διαμελίζεται απο τους Τιτάνες όταν φέρει την μορφή του Ταύρου.

<Ταυρία>· ἑορτή τις ἀγομένη Ποσειδῶνος...

<ταῦροι>· οἱ παρὰ Ἐφεσίοις οἰνοχόοι. καὶ οἱ τέλειοι βόες

<ταυροπόλια>· ἃ εἰς ἑορτὴν ἄγουσιν Ἀρτέμιδι

<Ταυροπόλαι>· ἡ Ἄρτεμις, καὶ ἡ Ἀθηνᾶ

<Ταῦρος>· Ταύρειος, ὁ Ποσειδῶν. Φανόδημος δὲ τὰς κριθὰς προσαγο-

 ρεύεσθαι ταῦρον, ὅτι κέρας ἔχουσιν. ἄλλοι δὲ τὸν παιδεραστήν. καὶ τὸ γυναικεῖον

<ταυροφάγος>· ὁ Διόνυσος

<Ταυρώ>· ἡ ἐν Ταύροις Ἄρτεμις

<ταύρωσον>· ταῦρον ποίησον

<ταΰς>· μέγας, πολύς  (Hesychius Lexicogr., Lexicon (Π – Ω) Alphabetic letter tau, entry 257, line 1



Ο μύθος της θέλει να κλαίνε- από τη λύπη τους ασταμάτητα –κλάμα/βροχή, μετά το θάνατο του ‘Υαντα  που θεωρείτε άλλοτε και αδερφός τους, σε κυνηγετικό ατύχημα…

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Π – Ω)
Alphabetic letter upsilon, entry 112, line 1

<Ὕης>· Ζεὺς ὄμβριος
Η εμφάνιση του σμήνους αυτού πριν την αυγή (η εώα επιτολή τους) προμήνυε κάθε χρόνο το τέλος του ξερού καλοκαιριού και τις πρώτες βροχές για τις μεσογειακές χώρες.
Συγχέονται πολλές φορές και με τις Νυσιάδες νύμφες που ήταν τροφοί του Θεού σε κάποιους μύθους…
Τα ονόματα των Υάδων ποικίλλουν στους διάφορους μυθογράφους. Η επικρατέστερη ίσως εκδοχή θέλει τα ονόματά τους να είναι τα εξής: Φάολα, Αμβροσία, Ευδώρα, Κορωνίς και Πολυξώ. Σε αυτές προστίθενται συνήθως η Θυώνη/Θεώνη τ΄ονομα της Σεμέλης μετα τον θανατό της και την αθανασία της,  και η Προδίκη, κόρες του Ύαντα από την  Αίθρα.

Όμοια με τις Υάδες της βροχής και η Λευκοθέα είναι μια Νηρηίδα, μια νερένια θεότητα που τρέφει και ανατρέφει τον υγρό, υδάτινο και φέροντα βροχή Διόνυσο…

Οι βροχεροί αλλά και θαλάσσιοι  θεοί θεωρούνται ότι είναι ο Ποσειδών ή ο ενάλιος Ζεύς, η Αμφιτρίτη, ο Νηρεύς και οι Νηριήδες και  ο Φόρκης. Ενώ όλες οι Νηρηίδες ονομάζονται Λευκοθεές …

Artemidorus Onir., Onirocriticon
Book 2, chapter 34, line 18

                        θαλάσσιοι δὲ νοητοὶ μὲν Ποσειδῶν  
καὶ Ἀμφιτρίτη καὶ Νηρεὺς καὶ Νηρηίδες καὶ Λευκοθέα
καὶ Φόρκυς, αἰσθητοὶ δὲ αὐτὴ ἡ Θάλασσα καὶ Κύματα
καὶ Αἰγιαλοὶ Ποταμαί τε καὶ Λίμναι καὶ Νύμφαι καὶ
Ἀχελῷος.

Etymologicum Genuinum, Etymologicum genuinum (littera λ)
Alphabetic letter lambda, entry 77, line 3

                     Μυρσίλος δὲ οὐ μόνην τὴν Ἰνὼ Λευκοθέαν
φησίν, ἀλλὰ καὶ τὰς Νηρηίδας Λευκοθέας ὀνομάζει.

Artemidorus Onir., Onirocriticon
Book 2, chapter 38, line 11


 Λευκοθέα τοῖς μὲν τὴν θάλασσαν ἐργαζομένοις ἀγαθή,
πρὸς δὲ τὰ ἄλλα πονηρὰ καὶ λύπης καὶ πένθους σημαντικὴ
διὰ τὴν περὶ αὐτὴν ἱστορίαν

H Λευκοθέα είναι η Αγαθή θεά της θάλασσας που θα βοηθήσει και θα σώσει ακόμα και τον Οδυσσέα, με τον κρηδεμνό της, τον κεφαλόδεσμό της ή το μαντήλι της

Maximus Soph., Dialexeis
Lecture 38, chapter 7, section d, line 1

Τίς οὖν οὐκ ἂν εἴποι τὸν Ὀδυσσέα ἀγαθὸν εἶναι θείᾳ
μοίρᾳ, οὗ μέμνηται μὲν ὁ Ζεύς, κήδεται δὲ ἡ Ἀθηνᾶ,  
ἡγεῖται δὲ ὁ Ἑρμῆς, ἔραται δὲ Καλυψώ, σώζει δὲ ἡ Λευκοθέα;

Στους ορφικούς ύμνους  υπάρχει και ο ύμνος της Λευκοθέας ως σωτηρία και αρωγός των μυστών που φέρει πάντα ούριο άνεμο στα ταξίδια των ναυτικών…

Orphica, Hymni
Hymn 74, line 1

   <Λευκοθέας>, θυμίαμα ἀρώματα.

Λευκοθέαν καλέω Καδμηίδα, δαίμονα σεμνήν,
εὐδύνατον, θρέπτειραν ἐυστεφάνου Διονύσου.

κλύθι, θεά, πόντοιο βαθυστέρνου μεδέουσα,
κύμασι τερπομένη, θνητών σώτειρα μεγίστη:
εν σοί γάρ νηών πελαγοδρόμος άστατος ορμή,
μούνη δέ θνητών οικτρόν μόρον ειν αλί λύεις,
οίς άν εφορμαίνουσα φίλη σωτήριος έλθοις.
αλλά, θεά δέσποινα, μόλοις επαρωγός εούσα
νηυσίν επ' ευσέλμοις σωτήριος εύφρονι βουλήι,
μύσταις εν πόντωι ναυσίδρομον ούρον άγουσα.


Την Λευκοθέαν προσκαλώ, την κόρην του Κάδμου, την σεμνήν
θεάν, την δυνατήν, την τροφόν του καλλιστεφάνου Διονύσου.
Ακουσε με, θεά εσύ πού κυβερνάς τον βαθύστερνο πόντον πού
τέρπεσαι στα κύματα, και είσαι ή μεγαλύτερα σωτηρία των
ανθρώπων διότι από σε εξαρτάται η ασταθής ορμή των πλοίων,
πού διατρέχουν το πέλαγος, και μόνον εσύ απολυτρώνεις τους
ανθρώπους από τον θλιβερόν θάνατον εις την θάλασσαν, προς
όσους εφορμώσα ήθελες έλθει ως φίλη σωτηρία.
Αλλά, ώ θεά δέσποινα, είθε να έλθεις, επειδή είσαι βοηθός.
εις τα καλοφτιαγμένα πλοία ως σωτηρία με ευχάριστη διάθεσιν,
και εις τους μύστας, πού ευρίσκονται εις την θάλασσαν, να
φέρης ούριον άνεμον πού επιταχύνει τον πλουν.

Η Λευκοθέα είναι αυτή η Νηρηίδα ή η Λευκή θεά που λαμβάνει το όνομα της από τον αφρό των κυμάτων  της θάλασσας…Μια Αφρο-δίτη δηλαδή μια θεά που αναδύθηκε εκ του αφρού της θαλασσας…Αφού η Αφροδίτη χαρακτηρίζεται με μια σειρά από επίθετα όπως Αφρογένεια –γεννημένη από τη θάλασσα, Αφρώ, Επιποντία, Θαλασσαίη, Θαλασσιγόνος, Πασιφάεσσα, Περσιθέα, Ποντογένεια, Σώτειρα κλπ.

Myrsilus Hist., Fragmenta
Fragment 10, line 1

Etym. M.: Λευκοθέα: Μυρσῖνος (sic) δὲ οὐ μόνον τὴν Ἰνὼ Λευκοθέαν φησὶν,

 ἀλλὰ καὶ τὰς Νηρηΐδας Λευκοθέας ὀνομάζει.

Philostephanus Hist., Fragmenta
Fragment 37, line 38

             Τὴν δὲ καταλαμβανομένην, σωτηρίαν ἐπισπά-
σασθαι ἑαυτῇ τε καὶ τῷ υἱεῖ, ῥίψασαν ἑαυτὴν εἰς τὴν
θάλασσαν, καὶ τυχεῖν ἐκ τῶν θεῶν τῶν ἐναλίων τιμῶν·
ὕστερον δὲ καὶ προσαγορευθῆναι αὐτὴν, διὰ τὸν ἐκ τῆς
θαλάσσης ἀφρὸν Λευκοθέαν, τὸν δὲ Μελικέρτην Παλαί-
μονα· εἶναι δὲ αὐτὸν σωτῆρα τῶν τὸ πέλαγος πλεόντων
ἀνθρώπων.

Lucius Annaeus Cornutus Phil., De natura deorum
Page 44, line 20

 καλοῦσι δὲ τὸν Νηρέα καὶ ἅλιον γέροντα διὰ τὸ ὥσπερ πολιὰν ἐπανθεῖν τοῖς κύμασι τὸν ἀφρόν· καὶ γὰρ ἡ Λευκοθέα τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, ἥτις λέγεται θυγάτηρ Νηρέως εἶναι, δηλονότι τὸ λευκὸν τοῦ ἀφροῦ.

Μια ‘Αλια και πόλια όπως και ο Νηρεύς από το λευκό του αφρού …Ούτως ή άλλως μια από τις ονομασίες της είναι και το «Αλία» όπου ο Ποσειδών  δεν είναι άλλος από τον  Ενάλιος Ζεύς  όπως βλέπουμε παρακάτω …

Elias Phil., In Porphyrii isagogen
Page 69, line 27

 καὶ λέγομεν ὅτι διττὸς ὁ Ζεὺς παρὰ τοῖς ποιηταῖς, ὁ μὲν εἷς τῶν τριῶν, ὡς ὅταν λέγωσιν ἐνάλιος Ζεύς, χθόνιος Ζεύς, αἰθέριος Ζεύς, ὁ δὲ πρὸ τῶν τριῶν, ὡς ὅταν λέγηται πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε.

ενώ ο Διόνυσος είναι ο «ενάλιος Δασάλιος»  Arcadius Gramm., De accentibus [Sp.] Page 44, line 16 <ἐνάλιος Δασ-Αλιος> (ὁ Διόνυσος)

Ενώ και ο Ζαγρεύς,  η πρώτη μορφή του Διονύσου αναφέρετε ως «δεύτερος ἄλλος ἔτι βρέφος 

ὑέτιος Ζεύς δηλ. ένας δευτέρος αλλά ακόμα μικρός βροχοφόρος Δίας… (Nonnus Epic., Dionysiaca Book 10, line 297)

Η Λευκοθέα λοιπόν είναι μια από τις ερωμένες του Ποσειδώνα/Ενάλιου Δία /Πατέρα που σμίγει μαζί του και ως Αλία. Πέφτοντας στην θάλασσα  μετονομάζετε σε Λευκοθέα και λαμβάνει την αθανασία από τους ντόπιους, όπως και η Σεμέλη που μέσω της αθανασίας και εκείνη μετονομάζεται σε Θυ(ε)ώνη.

Zeno Hist., Fragmenta
Fragment 1, line 36

  Ποσειδῶνα δὲ τὸ γεγονὸς αἰσθόμενον τοὺς υἱοὺς κρύψαι κατὰ γῆς
διὰ τὴν πεπραγμένην αἰσχύνην, οὓς κληθῆναι προσηῴους δαίμονας·

Ἁλίαν δὲ ῥίψασαν ἑαυτὴν εἰς τὴν θάλατταν Λευκοθέαν ὀνομασθῆναι 

 καὶ τιμῆς ἀθανάτου τυχεῖν παρὰ τοῖς ἐγχωρίοις.

Παρακάτω το κείμενο του Νόννου δίδει και την υιοθέτηση από την Ινώ του Διονύσου που μεγαλώνει ως ομογάλακτος με τον Μελικέρτη – περί Μελικέρτη /Μελκάρθ θα υπάρξουν αναλυτικότερα κείμενα…

Ο πατέρας Δίας  αφού δέχθηκε τον Διόνυσο που μισοσχηματισμένο βρέφος πέταξε έξω από τον καμένο κόλπο της Σεμέλης ο κεραυνός, τον έραψε στον μηρό του και περίμενε την λάμψη της Σελήνης για να τελειώσει η γέννα…Μετά την γέννηση του από τον αρσενικό μηρό του Διός , ο Διόνυσος είναι σχηματισμένος ως ταύρος με κέρατα  και στεφανωμένος στέμματα από κισσό. Έτσι τον παρα-διδει μέσα από το όρος Δράκανο, όπου τον κυοφόρησε, στον Ερμή ονομάζεται  «νύσος» και  Ειραφιώτης.  Ο Ερμής τον σηκώνει στην αγκαλιά του και τον φέρει στις κόρες του Λάμου, νύμφες του ποταμού για να τον αναθρέψουν… Από την οργή της Ηρας οι νύμφες θα γίνουν Βάκχες και θα επιτεθούν και θα σκοτώσουν τους δούλους αλλά και τους άνδρες οδοιπόρους. Με πλανεμένα μυαλά και  τρέχοντας με ασταθή πηδήματα. Θα τεμάχιζαν ακόμα και τον ίδιο τον Βάκχο μέσα στο παρανοικό κύμα της μαινόμενης λύσσας τους, έτσι ο Ερμής θα τον κλέψει κρυφά και θα οδηγήσει το βρέφος στο δωμάτιο της Ινούς που μόλις έχει γεννήσει …

Nonnus Epic., Dionysiaca
Book 9, line 5

Βάκχον ὑποκλέψας πτερόεις πάλιν ἥρπασεν Ἑρμῆς,

καὶ βρέφος ἀρτικόμιστον ἔχων ζωαρκέι κόλπῳ

εἰς δόμον ἀρτιτόκοιο λεχώιον ἤγαγεν Ἰνοῦς.

 ἡ μὲν ἀνηέρταζεν ἑῆς προθορόντα λοχείης

νήπιον εἰσέτι κοῦρον, ἐπωλένιον Μελικέρτην,

παιδοκόμοις παλάμῃσιν· ἀνοιδαίνοντο δὲ μαζοὶ

θλιβομένοιο γάλακτος ἀναβλύζοντες ἐέρσην.

καὶ φιλίοις στομάτεσσι θεὸς μειλίξατο νύμφην

θέσκελον ὀμφήεντι χέων ἔπος ἀνθερεῶνι·

 “δέξο, γύναι, νέον υἷα, τεῷ δ' ἐνικάτθεο κόλπῳ

παῖδα κασιγνήτης Σεμέλης σέθεν, ὃν παρὰ παστῷ

οὐ στεροπῆς ἀμάθυνεν ὅλον σέλας, οὐδέ μιν αὐτοὶ

μητροφόνοι σπινθῆρες ἐδηλήσαντο κεραυνοῦ.

καὶ βρέφος ἀχλυόεντι δόμῳ πεφυλαγμένον ἔστω,

μηδέ μιν ἀθρήσειεν ἔσω γλαφυροῖο μελάθρου

ἠμάτιον Φαέθοντος ἢ ἔννυχον ὄμμα Σελήνης,  

μηδέ ἑ κουρίζοντα, καὶ εἰ ταυρῶπις ἀκούει,

ζηλήμων βαρύμηνις ἴδῃ κεκαλυμμένον Ἥρη.

δέξο κασιγνήτης σέθεν υἱέα· σοὶ δὲ Κρονίων

ἄξια σῶν καμάτων ὀπάσει θρεπτήρια Βάκχου.

ὀλβίη ἐν πάσῃσι θυγατράσιν ἔπλεο Κάδμου·

ἤδη γὰρ Σεμέλη φλογερῷ δέδμητο βελέμνῳ,

Αὐτονόην δὲ θανόντι σὺν υἱέι γαῖα καλύψει,

ἀμφοτέροις δ' ἕνα τύμβον ἀναστήσειε Κιθαιρών,

καὶ μόρον οὐρεσίφοιτος ἐσαθρήσειεν Ἀγαύη,

Πενθέος ὀλλυμένοιο νόθης ψαύσασα παρειῆς,

παιδοφόνος γεγαυῖα λιπόπτολις· ἀλλὰ σὺ μούνη

ἔσσεαι αὐχήεσσα τόσης ναέτειρα θαλάσσης,

οἶκον ἀμειβομένη Ποσιδήιον, εἰναλίη δὲ

ὡς Θέτις, ὡς Γαλάτεια φατίζεαι Ὑδριὰς Ἰνώ·

οὐ χθονίῳ κενεῶνι κατακρύψει σε Κιθαιρών,

ἀλλὰ σὺ Νηρεΐδων μία γίνεαι· ἀντὶ δὲ Κάδμου

ἐλπίδι λωιτέρῃ καλέσεις Νηρῆα τοκῆα

παιδὶ τεῷ ζώουσα σὺν ἀθανάτῳ Μελικέρτῃ,  

Λευκοθέη, κρατέουσα χυτῆς κληῖδα γαλήνης,

εὐπλοΐης μεδέουσα μετ' Αἴολον· εὐδιόων δὲ

σοὶ πίσυνος πλεύσειε φιλέμπορος εἰν ἁλὶ ναύτης

βωμὸν ἕνα στήσας ἐνοσίχθονι καὶ Μελικέρτῃ,

ῥέζων ἀμφοτέροισι· θαλασσαίοιο δὲ δίφρου

δέξεται ἡνιοχῆα Παλαίμονα Κυανοχαίτης.”

 ὣς εἰπὼν ἀκίχητος ἐς οὐρανὸν ἔδραμεν Ἑρμῆς

ἠέρι δινεύων ἀνεμώδεα ταρσὰ πεδίλων.

Ἰνὼ δ' οὐκ ἀπίθησε, φιλοστόργῳ δὲ μενοινῇ

παιδοκόμῳ πήχυνεν ἀμήτορα Βάκχον ἀγοστῷ,

πήχεϊ δ' ἁπλώσασα συνωρίδα δίζυγα παίδων

δίζυγα μαζὸν ὄρεξε Παλαίμονι καὶ Διονύσῳ·

καὶ βρέφος ἀμφιπόλῳ παρεθήκατο Μύστιδι νύμφῃ,

Μύστιδι καλλικόμῳ Σιδωνίδι, τὴν ἔτι κούρην

Κάδμος ἀνηέξησε πατὴρ θαλαμηπόλον Ἰνοῦς.

Η Ινώ ανασήκωνε στην αγκαλιά της το βρέφος που ξεπετάχτηκε, το μικρό ακόμα γιο της, το Μελικέρτη, με τρυφερά χέρια. Φούσκωναν οι μαστοί πιεσμένοι από το γάλα και αναβλύζοντας δροσιά. Και με στοργικά λόγια ο θεός μίλησε στη νύμφη δίνοντας θεϊκή εντολή με προφη­τικά λόγια:

«Δέξου, γυναίκα, το νέο γιο, εναπόθεσε στον κόλπο σου το παιδί της αδελφής σου Σεμέλης, τον οποίο δεν έ­καψε όλο το φως της αστραπής που έπεσε στο γαμήλιο κρεβάτι ούτε οι μητροφόνοι σπινθήρες του κεραυνού τον έβλαψαν. Και το βρέφος ας είναι φυλαγμένο μέσα σε σκο­τεινό δωμάτιο μήτε να τον δουν μέσα στο γλαφυρό παλάτι τα πέπλα του Φαέθοντα ή το νυχτερινό μάτι της Σελήνης μήτε, όταν γίνει νέος, αν και τα πληροφορείται η διαπερα­στική ματιά της, να το δει η ζηλόφθονη και οργισμένη Ηρα να κρύβεται. Δέξου το γιό της αδελφής σου. Σε σένα ο Κρονίωνας θα προσφέρει άξια των κόπων σου για την ανατροφή εκείνου.

Ήσουν τυχερή ανάμεσα σε όλες τις κόρες του Κάδ­μου. Γιατί ήδη η Σεμέλη από φλογερό τόξο σκοτώθηκε, ενώ η Αυτονόη θα εγκαταλείψει τη γη με το νεκρό γιο της. για τους δύο ένα μνήμα έστησε ο Κιθαιρώνας. και βουνί­σιο θάνατο θα αντικρίσει η Αγαύη, όταν χαθεί ο Πενθέας. αγγίζοντας ψεύτικο χώμα, όταν γίνει παιδοκτόνος και θα εγκαταλείψει την πόλη της. Αλλά εσύ μόνη μπορείς να καυχιέσαι, κάτοικος της μεγάλης θάλασσας, θα μετακομί­σεις στο σπίτι του Ποσειδώνα, θαλασσινή όπως η Θέτιδα, όπως η Γαλάτεια, θα λέγεσαι Ινώ Ϋδριάδα. Δε θα σε κρύ­ψει ο Κιθαιρώνας σε επίγεια σπηλιά, αλλά εσύ θα γίνεις μία από τις Νηρηίδες. Κι αντί για τον Κάδμο με λαμπρές ελπίδες θα αποκαλείς το Νηρέα πατέρα σου ζώντας μαζί με το παιδί σου τον αθάνατο Μελικέρτη, Λευκοθέα, κρα­τώντας το κλειδί της τέλειας γαλήνης, βασίλισσα του κα­λού ταξιδιού μετά τον Αίολο. Μέσα στη γαλήνη θα πλέει στη θάλασσα ο έμπορος ναυτικός πιστός σε σένα στήνο­ντας ένα βωμό στον Ποσειιδώνα και στο Μελικέρτη. θυσιάζοντας και στους δύο. Ο Γαλανόμαλλος θα δεχτεί ηνίο­χο του θαλασσινού του δίφρου τον Παλαίμονα.»

Έτσι αφού μίλησε, έτρεξε άφαντος στον ουρανό ο Ερ­μής κουνώντας στον αέρα με δίνη τα φτερωτά του σανδά­λια. Η Ινώ υπάκουσε, με φιλόστοργη έγνοια αγκάλιασε στα τρυφερά της χέρια τον ορφανό από μητέρα Βάκχο, απλώνοντας τα δυο της χέρια στα δύο παιδιά, πρόσφερε τους δυο μαστούς της στον Παλαίμονα και το Διόνυσο.

Και το βρέφος εμπιστεύθηκε σε μια νεαρή δούλη κοπέ­λα τη Μύστιδα από τη Σιδωνία…

Συνεχίζετε …