πομπίλος ζῷον ἐρωτικόν

Εκτός από τον τον Αθήναιο τον Ναυκρατίτη και ο Κλαύδιος Αἰλιανός ὁ «μελίγλωσσος», ἀρχιερεὺς καὶ σοφιστής,  στο έργο του «Περὶ Ζῴων Ἰδιότητος» ή «περί της φύσης των ζώων»

αναφέρει την ίδια πάνω-κάτω, ιστορία του Πομπίλου και του Επωπέα, δείτε την στο κείμενο που ακολουθεί:

 Claudius Aelianus Soph., De natura animalium
Book 15, section 23, line 5

 Τὸν ἰχθὺν τὸν πομπίλον οὐ μόνον Ποσειδῶνος

λέγουσιν ἱερὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν Σαμοθρᾴκῃ

θεῶν φίλον. ἁλιέα γοῦν τινα ἐν τοῖς ἄνω τοῦ χρόνου

τιμωρίαν ὑποσχεῖν τῷδε τῷ ἰχθύι. καὶ τὸ μὲν ὄνομα

ἦν ὡς λόγος τοῦ ἁλιέως Ἐπωπεύς, ἦν δὲ ἐξ Ἰκάρου

τῆς νήσου, καὶ υἱὸς αὐτῷ ἦν. ἀθηρίας οὖν ποτε

γενομένης ἰχθύων, ἀνήγαγε τὸν βόλον μόνους θη-

ράσαντα πομπίλους, οὕσπερ οὖν καὶ δεῖπνον σὺν τῷ

παιδὶ ὁ Ἐπωπεὺς ἔθετο. οὐκ ἐς μακρὰν δὲ δίκη

τιμωρὸς μετῆλθεν αὐτόν· τῇ γὰρ ἁλιάδι αὐτοῦ κῆτος

ἐπελθὸν ἐν ὄψει τοῦ παιδὸς τὸν Ἐπωπέα κατέπιε.

λέγουσι δὲ καὶ τοὺς δελφῖνας πολεμίους τῷ πομπίλῳ

εἶναι, οὐ μὴν οὐδὲ ἐκείνους καλῶς ἀπαλλάττειν ὅταν

αὐτοῦ γεύσωνται· σφαδάζουσι γὰρ παραχρῆμα καὶ

ἐκμαίνονται, καὶ ἀτρεμεῖν ἀδυνατοῦντες ἐπὶ τοὺς

αἰγιαλοὺς ἐκφέρονται, καὶ ἅπαξ ἐκβρασθέντες ὑπὸ

τοῦ κύματος κορώναις τε εἰναλίαις καὶ λάροις

δεῖπνόν εἰσιν. λέγει δὲ Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος ἢ Ναυ-

κρατίτης ὅτι καὶ ἄνθρωπός ποτε οὗτος ἦν, καὶ ἐπόρ-

θμευεν. ὁ δὲ Ἀπόλλων ἠράσθη κόρης, καὶ ἐπειρᾶτο  

αὐτῇ ὁμιλῆσαι· ἣ δὲ ἀποδιδράσκουσα ἦλθεν ἐς Μί-

λητον καὶ ἐδεήθη Πομπίλου τινὸς θαλαττουργοῦ,

ἵνα αὐτὴν διαγάγοι τὸν πορθμόν· ὃ δὲ ὑπήκουσεν.

ἐπιφανεὶς δὲ ὁ Ἀπόλλων τὴν μὲν κόρην ἁρπάζει, τὴν

δὲ ναῦν λίθον ἐργάζεται, τὸν δὲ Πομπίλον ἐς τὸν

ἰχθὺν τοῦτον μετέβαλεν.

Πομπίλος – εκ του πέμπτω είδαμε στο προηγούμενο κείμενο όμως οι συναφείς λέξεις με τον Πομπίλο όπως πομπός, πόμπιμος, πομπή κλπ

Όμως σε έτερο λεξικό λαμβάνουμε την εξής ερμηνεία  Πέμπω (πεν-ομαι, πεν-ίη + βαίνω)

Πομπίλος εκ του Πέμπω (δηλαδή πέν-ομαι και πεν-ιη +βαίνω) = πεν+βω = πεν+πω = πέμπω διότι λόγω πενίας (ανέχειας) αποστέλλονταν (αλλα και αντιθέτως προσέρχονταν ) πρέσβεις και κήρυκες αλλα και μετανάστες προς άλλους τόπους ή προς γείτονες και αρχοντες άλλων κρατών. Αναφέρεται κυρίως επί πρέσβευων και κηρύκων. Στέλλω επι πρέσβεων και κηρύκων, μεταφέρω, παραγγέλλω, οδηγώ, συνοδεύω, πέμψις, πεμπτός, πομπή, πομπέω, παραπέμπω, διαπομπεύω, διαπόμπευσις, πομπεύς, πομπός, πομπαίος, πομπεία, πομπείον, πομπίλος, πόμπεμα, πόμπευσις, πόμπιασμα, πομπιάζω, πομπώδης, πόμπιμος, πομπευτής

Στα σχόλια, περί των κειμένων του Σοφοκλή ο πομπός και προπομπός δηλώνει τον απόστολο- απεσταλμένο που καλείται για να φέρει απάντηση χρησμοδότηση, ή την προφητεία μέσω  μαντείας εκ  Μαντείου

Scholia In Sophoclem, Scholia in Sophoclis Oedipum tyrannum (scholia recentiora)
Source of scholion sch plan, scholion 289, line 1

πομπούς ἤγουν ἀποστόλους Xr. <πομπὸς ὁ> προ-

πομπός, καὶ <πομπὸς ὁ> ἀποσταλεὶς πρός τινα μαν-

τείαν  

Thomas Magister Philol., Ecloga nominum et verborum Atticorum Alphabetic letter pi, page 283, line 12

<Πομπή> ἡ ἐν ταῖς τῶν θεῶν πανηγύρεσι πρόοδος. καὶ πομ-

πεῖα τὰ θυμιατήρια, οἷς ἐχρῶντο ἐν ταῖς πομπαῖς,

καὶ αἱ χέρνιβες, ὡς Θουκυδίδης· <πομπὴ καὶ ἡ με-

τὰ τὴν νίκην ἐν θριάμβῳ πρόοδος>. Συνέσιος

ἐν ἐπιστολῇ [τῇ Ἔπεμψά σοι δῶρον ἵππον ἀκροφυέστα-

τον· <καὶ] ὅταν κατάγῃς ἐπὶ τῷ Λιβυκῷ τρο-  

παίῳ πομπὴν ἐπινίκιον>. πομπεία δὲ καὶ ἡ ὕβρις,

ὡς Δημοσθένης· <τῆς δὲ πομπείας ταύτης ὕστε-

ρον>. παρῆκται δὲ ἀπὸ τοῦ τοὺς πομπεύοντας χρῆ-

σθαι πρὸς ἀλλήλους σκώμμασι. καὶ πομπεύω τὸ ὑβρί-

ζω. πομπεία καὶ ὁ μετὰ κάλλους καὶ ὡραϊσμοῦ θε-

ατρισμός. Συνέσιος ἐν τῷ ὑπὲρ φαλάκρας· <θέα τὰ

κάλλη καὶ τὴν πομπείαν τῆς φύσεως>. καὶ

πομπεύω τὸ δημοσίᾳ προέρχομαι. ὁ αὐτὸς ἐν ἐπιστο-

λῇ [τῇ Τρίτη μὲν ἦν Αἰσχίνῃ κειμένῳ·] <ἅπασι τοῖς

παρασήμοις ἐπόμπευεν εὐθὺ Τευχείρων ἐ-

λαύνουσα>.

<Πομπός> ὁ προπέμπων καὶ ὁδηγῶν. Εὐριπίδης ἐν Ἑκάβῃ·

  <ἡμᾶς δὲ πομποὺς καὶ κομιστῆρας κόρης>.

καὶ πόμπιμος ὁ δυνάμενος προπέμπειν καὶ ὁδηγεῖν τι-

να, ὡς ὁ αὐτὸς ποιητὴς ἐν Φοινίσσαις·

  

<πόμπιμος ὁ δαίμων>.

 Πόμπιμος ο Δαίμων, ο θεός ή θεά, ή η θεότητα, ή θεία ουσία, ο καλός ή κακός δαίμων, ειμαρμένη, το πεπρωμένο, το πνεύμα κλπ

Πόμπιμος – (λατιν. Missus) στέλλων,  αποστέλλων ιδίως στην πατρίδα, συνοδευτικός, προπεμπτικός, σταλμένος, απεσταλμένος.

Πομπίλος ιερός και ιχθύς γεννημένος εκ του Ουρανίου αίματος όπως και η Αφροδίτη…

 «πομπίλος ζῷον ἐρωτικόν, ὡς ἂν καὶ αὐτὸς

γεγονὼς ἐκ τοῦ Οὐρανίου αἵματος ἅμα τῇ Ἀφροδίτῃ»

Απεσταλμένος ουράνιος ιερός και  ερωτικός – ο ανήκων στον έρωτα, - στην έσω +ροή -  γεννημένος συγχρόνως, συνάμα, μαζί  με την Αφροδίτη…

Ο Έρως ο μέγας Δαίμων – κάθε τι «δαιμονικό» βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.

Ο Έρως που συνδέει το θνητό με το αθάνατο ή η βαθύτερη ερωτική φύση που κατεχόμενη από θεία μανία αναζητεί τον «δαίμονα» θείον Έρωτα, που θα την φέρει σ’ επαφή με το θείον. Η λέξη Έρως ομοιάζει σαν να περιγράφει δια των αναγραμματισμών αυτή την ιδιότητα της ροής, την «διαπορθμεύουσα» την «μεταξύ» την συνδέουσα τους θνητούς με τους θεούς. Έρως = έσω+ ρ(έω) ή η έσω(τερική/τερη)+ ροή. Λέγει ο Σωκράτης (Πλάτων, Κρατύλος ) τον παλαιό καιρό ονομαζόταν έσ-ρος, από το ρήμα εσρέω, γιατί μεταχειριζόμασταν το ο αντί του ω, τώρα όμως ονομάστηκε έρως με την μεταβολή του ο σε ω. Έρως του εαυτού ή έσω ρ(οή) είναι το θαύμα του «γνώθι» σαυτόν, της έσωθεν θείας κοινωνίας στο εσωτερικό του ναού του θνητού όντος. Η ελεύθερη έσω ρ(οή) δημιουργεί τις προϋποθέσεις της βάσεως του Έρωτος των δύο φύλων της Διοτίμας. Είναι «ο τόκος εν τω καλώ» διότι δημιουργία δεν συντελείτε άνευ της εξισορροπήσεως των αντίρροπων δυνάμεων και απαιτεί την ισότιμο συμμετοχή των δύο αρχών: άρρενος και θήλειας. Η πρότυπη ροή της έσω λειτουργίας κάθε έλλογου όντος αίτιο έχει την αντίθεση και όχι την ομοιότητα, για να επανέλθει το αποτέλεσμα της αρμονίας. Η εσωτερική ροή εμφανίζεται με τον δεύτερο αναγραμματισμό : Ερως= ρέω+ Σ. Το σύμφωνο Σ λέγει ο Σωκράτης είναι στοιχείο φυσητικό και μιμείται το σείομαι και γενικά τον σεισμό. Η παλινδρομική κίνησις του σεισμού πράγματι μιμείται την αμφίδρομη κίνηση του ‘Ερωτος. Προκειμένου δια της ροής να μεταβιβάσει τα προερχόμενα από τους θεούς εις τους ανθρώπους και εις τους ανθρώπους τα προερχόμενα από τους θεούς δια της αενάου παλινδρομικής κινήσεως (Σ).

Ένας και μόνος ο  ΠΟΜΠ –ΙΛ- ΟΣ ή ΠΟΜΠΟΣ-ΙΛ ή ο ΙΛ+ ΠΟΜΠ-ΟΣ .

Οπου Ιλ – η ρίζα που δηλώνει κατά τον μητροπολίτη Αθηναγόρα , Ιλ ἡ ρίζα = ρίζα χρυσοῦ· Ιλ καὶ Ελ καὶ Αλ δὲ καὶ ὁ θεὸς, κατ’ ἐξοχὴν ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Ἑλλάνιος Ζεὺς.(Αθηναγόρας) ενώ κατά τον Έλληνα λόγο δηλώνει την κάθοδο ολίγης  δύναμης  ηλιοφωτισμού, συνεχώς τροφοδοτούσα  και μάλιστα δύναμη Λ- Λόγου

I  = Ολίγη δύναμις (ηλιοφωτισμού), συνεχώς τροφοδοτούσα με αμφίδρομο κίνηση, αφανή

Και όπου Λ = Γιά τά ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά…

Και ποιος δίδει για τα ουράνια τον φωτισμό παρα ως ΠΟΜΠΟΣ(απεσταλμένος, απόστολος)+ΙΛ (Χρυσός φωτισμός ή ολίγη δύναμη ηλιοφωτισμού)

Αργότερα όταν γεννιέται ο Έρως παρίσταται η Αφροδίτη διότι προηγείται η Αφροδίτη ως θεά/θέα του Κάλλους και έπεται ο Έρως - ο πρώτος αναβαθμός-  ως προϋπόθεση για το ορατό, το φυσικό κάλλος μόνο για την αρχή την εξελικτικής διαδικασίας και η ύπαρξη του Πομπ-ίλ-ου ως δαίμωνος ως δαήμονος ως θεού του δαιμονίου του Ε+Σω+κράτη.

Ο Πομπίλος ως η εκ των έξω και προς τα έσω δύναμη (της ψυχής) που ρέει ως θειος σπινθήρ - ηλιοφωτισμός με την ύπαρξη του Έρωτος = έσω+ροής και της μόνιμης ερώ-τησης που θέτει περί της θείας ύπαρξης- ψυχής κλπ.

Ικάριος ο Επωπεύς εκ του γιού του Ικάρου, όπου Ίκαρος γιός του Δαίδαλου – εκπεσών.

'Oπου Ι- ολίγης δύναμη ηλεκτροφωτισμού + κάρος ( κάρος και ύπνος και νάρκη ) όπου καρ-όμως και  κατά προς ρ καρ+ρόον = κατά ρόον. Κατά+ ροήν = προς την κατεύθυνση του ρεύματος.  Ανά+ροόν αντίθετα προς το ρεύμα.

Η Αφροδίτη  όπως και η Σεμιραμις ή Σύρια θεά μητέρα του Ιχθύος, έχουν παραμείνει  ως θεότητες σε πολλούς μύθους και με διαφορετικά ονόματα της  όμως με κοινά σύμβολα. Άλλοτε ως ψάρια ή με χαρακτηριστικά ψαριών, ουρές κλπ και συγχρόνως περιστέρια. Εδώ η Αφροδίτη γεννιέται συγχρόνως μαζι με τον Πομπίλο.

Όμως η Σύρια θεά φέρει και το σύμβολο του Κήτους πάνω στο οποιο καθεται πολλές φορές. Το κήτος στις συγκεκριμενες ιστορίες εμφανίζεται με την μορφή του Δελφινιού ή του Κήτους που καταβροχθίζει τον Επωπέα –

Επωπεύς απ΄το Επι- οπτεύω ή Επι + οπι+πεύω

 Georgius Choeroboscus Gramm., De orthographia (epitome) (e cod. Barocc. 50)
Page 244, line 6

<Ὀπιπεύω>: Ἰστέον ὅτι διὰ τοῦ ι γράφεται, παρὰ γὰρ τὸ ὄπτω, τὸ σημαῖνον τὸ θεωρῶ, γίνεται ὀπτεύω, καὶ κατὰ διπλασιασμὸν πτεύω, καὶ ὀπιπεύω.

Οπου Επι = πάνω σε, κοντά σε, ενώπιον, σε βάθος, προς, με κατεύθυνση, κατά τον καιρό κλπ.

Οπις = Οπ-ωπα δηλ. οφθαλμός, ή θεία εκδίκηση ή τιμωρία επι της παραβιάσεως των θείων νόμων, η πρόνοια και ευμενεια των θεών(θετική έννοια), σεβασμός μετα φόβου προς θεούς, προσοχή στα πράγματα και αφοσίωση, ζήλος.

Οπις θεών ή θεία τιμωρία, με καλή σημασία ή ανταμοιβή, οπίζομαι έχω σέβας, εκτιμώ. Οπιδνός : φοβερός, σεβάσμιος.

Οπιτεύω: περιβλέπω, περισκοπώ με περιέργεια, βλέπω ατενώς, ενεδρεύω, παραμονεύω, παραφυλάω,

Επι+οπτεύω = επί +οπτεύω ή οπιτεύω : εποπτεία, επόπτης, Επωπάω (ιο>ωψ) κλπ

συνεχίζετε