Νὺξ δ' ἡ Λητώ

Η περιήγηση στα περί της Λητούς συνεχίζεται καθώς θα περάσουμε και σε μερικές ακόμα αναφορές που σχετίζονται με την ιστορία της Λητούς ή της Βουτούς…

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 564, line 17

<Λητώ>: Παρ ὰ τὸ λήθω, τὸ λανθάνω.

Είδαμε ότι το ρήμα λήθω δηλώνει την έννοια του μένω κρυμμένος, περνώ απαρατήρητος, κάνω κάτι χωρίς να με καταλάβουν, διαφεύγω της προσοχής κρύβομαι, ξεφεύγω, ξεγλιστρώ κλπ.

Η Λητώ είναι δηλαδή κάποια που παραμένει κρυμμένη, και αφανέρωτη, ή κάποια που γύρω από το όνομα της και την ταυτότητά της προξενεί λήθη, και  που γίνεται φανερή όταν εμφανίζεται στην Δήλο καθώς Δήλος σημαίνει την φανερή, την γνωστή, την εμφανή, την πρόδηλη, την έκδηλη, και την ολοφάνερη και την εμφανέστατη. Όμως έτερη γραφή της Δήλου είναι Βήλος όπως  οι άλλες γραφές της Δωδώνη είναι  Φηγώνη ή Βωδώνη όπως ονομάζετε εξαλλου  και ο Δίας ως Φηγωναίος και ως Βωδωναίος εκ της πόλης Φηγώνη ή Βωδώνη…

Schol. Apoll. Rh. 1, 308: Δῆλος μία τῶν Κυκλάδων  

νήσων, ἱερὰ Ἀπόλλωνος, ἣ πρὶν μὲν ἄδηλος, ὕστερον δὲ Ἀστερία ... πάλιν δὲ Ὀρτυγία

 Etym. M. p. 264, 22: Δῆλος: ἡ ἱερὰ τοῦ Ἀπόλλωνος.

εἴρηται ὅτι κρυπτομένην αὐτὴν ἐν τῇ θαλάσσῃ ὁ Ζεὺς δήλην ἐποίησε καὶ ἀνέδωκε.

Αλλα και ο Πύ­θιος Απόλλων ως όφις και ως  φονεύσας δήθεν τον/την  Πύθωνα – δράκοντα/δρακαινα/δελφίνη, λατρεύθει. Στους  ιστορικούς χρόνους αντικατέστησαν το όνομα της Δήλου και των Δελφών  όπως και το όνομα της Δωδώνης. Οι Δελφοί και η Δήλος εφεραν την ονομασία  και την αρχήν των εις το αρχικό όνομα του Απόλλωνος - Βήλου.

Τό β εν τή Ελληνική εναλλασσομένου τω δ, έτσι η  Βήλος και Βελφοί απέβησαν Δήλος και Δελφοί, ο­νόματα αμφότερα αναφερόμενα εις τήν Πυθώ, τήν «πετρήεσσαν Πυθώ»,

Όμως η Δήλος/Βήλος έλαβε το όνομα της με την εμφάνιση και την γέννηση του Απόλλωνα  και ύστερα ονομάστηκε Αστερία, και πάλι παρέμεινε ως Ορτυγία.

Αστερία  όμως θα μπορούσε κάλλιστα να δηλώνει και την εμφάνιση κάποιου φανερού σημείου/σημαδιού  εκ του σκοτεινού ουρανού (καθώς και η Λητώ δηλώνει την νύχτα ή την σκοτεινιά κλπ που πλέον γίνεται φανερό και εμφανίζεται είτε στον σκοτεινό ουρανό, είτε στον σκοτισμένο και ξεχασμένο νου των ανθρώπων. Και με την επωνυμία της ως Βουτούς ίσως θα έπρεπε να δούμε και την έννοια της Βουτιάς και της βύθισης/πτώσης μετεώρου  ή της εμφάνισης νέου αστέρος/ηλίου, καθώς μονο ο Απόλλων γεννιέται στην Δήλο/Βήλο με την βοήθεια και της αδερφής του Αρτέμιδος, ή έννοια της Βουθοης της Θεάς των Βοδιών η της θεάς βοηθού αλλα και  της αιγυπτιακής Αθώρ, που κουβαλά στο κεφάλι της τον ήλιο αλλα και τα δύο κέρατα της Σελήνης 

 Όμως Βήλος  είναι και το όνομα του ουρανού αλλα και του αστέρα  αλλά ονομάζετε και η Μήλος  πριν από τις Ηράκλειες στήλες και από τις δύο πλευρές λέγεται ότι οι αρχαίοι βηλόν ονομάζουν την οδό ή το κατώφλι το δοκάρι της θύρας, ή το σύνορο την αρχή και το τέλος στην οδό του Ωκεανού !!! και η σύνδεση της Μήλου δεν σταματά μονο εδώ καθώς μια εκδοχή της και ένας μύθος της φέρει και την δημιουργία και την ύπαρξη της Πελειάδος.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)
Page 166, line 22
                                  <Βῆλος,> ἡ καὶ <Μῆλος,> πρὸς ταῖς Ἡρακλέους στήλαις,
ἀ μφοτέρων ἐτύμως λεγομένων, τῷ τοὺς ἀρχαίους βηλὸν λέγειν
τὸν οὐδὸν τῆς θύρας, καὶ ταύτην κεῖσθαι παρὰ τὸν οὐδὸν τοῦ ὠκεανοῦ.

 αλλά και ο Ουρανός και ο Αστήρ καθώς και ο Ζεύς και του Ποσειδώνος ο υιός !!! αλλά και ο ίδιος ο Κρόνος !!!

Lexica Segueriana, Glossae rhetoricae (e cod. Coislin. 345)
Alphabetic entry beta, page 225, line 29

<Βῆλος>: ὁ οὐρανός, βαρυτόνως, καὶ Ζεύς, καὶ Ποσει-
 δῶνος υἱός.

Theodoretus Scr. Eccl., Theol., Commentaria in Isaiam
Section 14, line 389

   Τὸν δὲ Βὴλ Κρόνον ἔφασάν τινες εἶναι.

Damascius Phil., Vita Isidori (ap. Photium, Bibl. codd. 181, 242)
Fragment 115, line 1

ὅτι Φοίνικες καὶ Σύροι τὸν  Κρόνον Ἢλ καὶ Βὴλ καὶ Βωλαθὴν
ἐπονομάζουσιν.

Joannes Philoponus Phil., De vocabulis quae diversum significatum exhibent secundum differentiam accentus
Recensio d, alphabetic letter beta, entry 4, line 1

<Βῆλος>· τὸ κύριον,
<βηλός>· οὐρανὸς καὶ ἀστήρ.

Joannes Philoponus Phil., De vocabulis quae diversum significatum exhibent secundum differentiam accentus
Recensio e, alphabetic letter beta, entry 3, line 1


<Βῆλος>· κύριον,
<βηλὸς> δὲ οὐρανὸς ἢ τόπος αὐτοῦ ἢ ἀστήρ.

Βήλος - (Β)ήλιος - Βάαλ - Ήλιος
-ΗΛ - ΕΛ- Βήλος -(Β)-ήλιος - ΗΕΛΙΟΣ - ΑΒελιος - Βααλιος- Βα-ΑΛ. Ο Βελ ή Βήλ ούτως είναι ο Ελ ή Αλ των Ελ­λήνων δηλαδή ό Ηέλιος του Όμηρου, ο ήλιος, ο Άλιος - Βάλιος των Δωριέων, ό Άβέλιος των Κρητών, ο Χουβιλ /Houbil των Ετρούσκων, ό Υλ-ίλι ό όβιλ των Αλβανών, ο Βελάρ της Γραφής, ο Βάαλ των άλλων ασιατικών λαών, Υλλος Ζεύς-Βάλος τών Ελλήνων, ή αυτος  ο Ήλιος - Απόλλων, διότι Ζεύς και "Ήλιος πολλάκις συνταυτίζονται, αφού ό Ζεύς ην προσωποποίησις του Ήλιου.

Αλλά επιστρέφουμε στην Λητώ καθώς ταυτόχρονα δηλώνει και την Α-Ληθη-Α και το αληθές  καθώς η έχοντας ξεφύγει από την Λήθη και το αποξέχασμα ή την λησμονιά μπορούμε να αντικρύσουμε την πραγματικότητα.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum
Alphabetic entry lambda, page 369, line 22

<Λητ ὼ>, ἡ νὺξ, παρὰ τὸ λήθω τὸ λανθάνω, ἢ παρὰ τὸ
 λήθην καὶ ἀμνημοσύνην ποιεῖν· ἢ παρὰ τὸ λεληθότως
 ταύτην διέρχεσθαι· Ἀπολλόδωρος δὲ ἐλεητὼ, ἐλεήμων
 γὰρ καὶ πραεῖα ἡ θεός.

Η Λητώ ταυτίζεται με την νύχτα  αλλά και την λήθη και την αμνημοσύνη

Άλλες ερμηνείες που μπορούμε να δώσουμε στη νύχτα είναι ο ζόφος, το σκοτάδι, η λιποθυμία, αλλά και ο θάνατος, ο όλεθρος αλλά και η συμφορά, καθώς και η χασοφεγγιά ( ή νύχτα χωρίς φεγγάρι ή με την χάση του φεγγαριού), και η Θεά Νύχτα προσωποποιημένη.

Etymologicum Gudianum , Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry alpha, page 86, line 15

⌊<Ἀληθές>· παρὰ⌋ τὸ λήθω· τὸ μὴ λήθῃ τοῦ δικαίου ὑποπίπτον.

Etymologicum Gudianum, Additamenta in Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί) (e codd. Vat. Barber. gr. 70 [olim Barber. I 70] + Pari
Alphabetic entry epsilon, page 460, line 17

                                                                            ἡ δὲ λήμη λευκόν
ἐστι ⟦καὶ ὑγρὸν κατὰ τῶν ὀφθαλμῶν συνιστάμενον· γίνεται δὲ παρὰ τὸ λάω, τὸ
βλέπω, καὶ τὴν μή ἀπαγόρευσιν·⟧ καὶ γὰρ κωλύει τοῦ βλέπειν· ἢ παρὰ τὸ λήθω,
τὸ λανθάνω, λήμη· τοὺς ⟦γὰρ λημῶντας καὶ μὴ βλέποντας παρερχόμεθα.

Άλλες ερμηνείες είναι και η Λήμη το λευκό υγρό των ματιών που προκαλεί τις τσίμπλες στα μάτια και μας εμποδίζει αν υπάρξουν σε μεγάλη ποσότητα να ανοίξουμε τα μάτια μας. Ένα άλλο είδος παροδικής τύφλωσης, και σκοτεινιάς των ματιών…και κατ΄επέκταση και του νού.

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry lambda, page 369, line 14

<Λητ ὼ>, ἐκ τοῦ λήθω τὸ λανθάνω, ὁ μὲν Πλάτων φησὶ,
 πράεια γὰρ καὶ πάντας ἑλοῦσα· τὸ δὲ ἥμερον καὶ
 πράον ἐκ τοῦ ἐπιλελῆσθαι τῶν εἰς αὐτὴν πεπλεμμε-
 λημένων ἐμφαίνεται, ὁ δὲ Ἀρίσταρχος παρὰ τὸ λῶ τὸ
 θέλω, ἐπειδὴ ὃ ἐάν τις θέλῃ, παρ' αὐτῆς λαμβάνει·
 τὸ δὲ λῶ σημαίνει τρία, λῶ τὸ θέλω, ἐξ οὗ καὶ Λητὼ,
 λῶ τὸ ἐπιθυμῶ ἐξ οὗ καὶ λιλῶ, λῶ τὸ βλέπω, ὅπερ
 ἀπὸ τοῦ λάω γέγονε καὶ λελιημένος.

Στο Γουδιανο ετυμολογικό λοιπόν αναφέρετε ότι ο Αρίσταρχος δηλώνει ότι το όνομα της Λητούς προκύπτει εκ του ρήματος ΛΩ που σημαίνει ΘΕΛΩ, αλλα και ΛΕΓΩ όποιος θέλει/ζητά λαμβάνει από την θεά,  όμως η δεύτερη ερμηνεία του ΛΩ είναι το επιθυμώ εξ ου και λιλαίω/λιλώ  επιθυμώ σφόδρα, λαχταρώ, ορέγομαι, πεθαίνω για κάτι, ποθώ με ερωτικό πάθος κλπ. Και η τρίτη ερμηνεία του είναι ΛΩ βλέπω δηλαδή δεν είμαι τυφλός, αλλα θωρώ, παρατηρώ, έχω βλέμμα, φαίνομαι, έχω όραση κλπ.

Epimerismi, Epimerismi Homerici
Line of Iliad 1+source of gloss 9,a2, line of gloss 2
                               Os
 Τὸ δὲ λῶ σημαίνει τρία· (1) λῶ, τὸ θέλω, ἐξ οὗ καὶ λέγω· (2) ⌊λῶ⌋,
τὸ ἐπιθυμῶ, ἐξ οὗ καὶ λιλῶ καὶ λελιημένος (Δ 465, Ε 690)· (3) λῶ, τὸ
βλέπω, ὅπερ γίνεται ἀπὸ τοῦ λ⌊άω⌋.

H έννοια και η θεά Λίλιθ  που ο συνειρμός της εκεί μας οδηγεί. Στην σκοτεινή και μαύρη πλευρά της Σελήνης. Η μαύρη Σελήνη ή Λιλιθ ή  σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, η πλευρά της που δεν βλέπουμε. Η Σελήνη ως δορυφόρος της Γής γυρίζει γύρω από αυτήν σε εκλειπτική τροχια που εχει δύο εστίες, η μια καταλαμβάνεται από τη Γή ενώ η δεύτερη που είναι η εικονική εστία είναι η Μαύρη Σελήνη ή Λιλιθ. Σε αντίθεση με την φωτεινόητα και την καθαρότητα της Σελήνης η Λιλιθ αντιπροσωπεύει το σκοτάδι, το μυστηριώδες, το ανίκητο πάθος αλλα και την έντονη σεξουαλική έλξη. Τις μοιραίες γυναίκες με την αιώνια θηλυκότητα. Κατά την  καθολική εκκλησία είναι η Λίλιθ η πρώτη πρωτοπλαστη γυναίκα  και φτιάχτηκε από το χώμα όπως και ο Αδαμ, οπότε ήταν ίση μαζί του. ¨Η κατ΄αλλους γεννήθηκε από τα ερωτικά όνειρα του Αδάμ και  με ελεύθερη βούληση. Το όνομά της προέρχεται από το Σουμεριανό Λιλλάκε και σημαίνει (σε ελεύθερη μετάφραση) «η Θεϊκή Γυναίκα». Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε με το όνομα Μπααλάτ (που είναι παράφραση του «Μπελίλι») στους Καναήτες. Λίγο αργότερα την ξανασυναντάμε στις Εβραϊκές δοξασίες ως δαιμόνισσα της ερήμου και η πρώτη «επίσημη» εμφάνισή της στο Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα με το όνομα Λίλιθ, γίνεται με μια πολύ σύντομη αναφορά στην Βίβλο αναφέροντάς την και πάλι ως δαιμόνισσα, καθώς και στα γραπτά της Νεκρής Θάλασσας

Τώρα πως η γλυκιά και ήρεμη Θεά Μητέρα που προσεύχεται, αναφέροντας  κάποιες από τις ερμηνείες που μπορεί να πάρει το όνομα της Λητούς/Λατούς καθώς και τις λατρείες που σχετίζονται με την κρυμμένη μητέρα Θεά μετατρέπετε σ΄έναν θηλυκό δαίμονα στις άλλες θρησκείες είναι ένα από τα παράδοξα που αντικρύζουμε…

Μερικές επισημάνσεις : η Ληίτη  και οι Λήτη είναι κατά τον Ησύχιο η Ιέρεια αλλά και οι Ιέρειες. Εξ ου και οι Ληιτουργοί οι υπουργοί αλλά και οι δημιουργοί, εξ ου και η ληιτουργία άλλο αν σήμερα η ίδια λέξη είναι λειτουργία και έχουμε διαφορετική γραφή. Και οι Ληιτάρχαι οἱ καθηγούμενοι τῶν θυσιῶν καὶ  των ἑστιάσεων καὶ  οι ιερεῖς αλλα και οι λήιοι οι ιεροί και οι άγγελοι ...

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter lambda, entry 813, line 1

*<λεωπετρία>· λίθος λεῖος (Ezech. 24,7 ..) ASg (vn)

<λῇ>· θέλει (Epich. fr. 35 ..)

<ληθάνει>· λανθάνειν ποιεῖ (η 221)

<λήθαργος>· *ἐπιλήσμων A. ἐπίβουλος r. καὶ κύων ὁ προσαίνων

 μέν, λάθρα δὲ δάκνων (Soph. fr. 800). καὶ τῶν ἵππων οἱ

 ἀβλεμεῖς καὶ νωθροί. καὶ πάθος τι σὺν πυρετῷ

<ληθεδών>· λῆσις Σ  

<λήθη>· ἀμέλεια

<ληθηκέα>· εἰς λήθην ἄγοντα φάρμακα

†<ληθημόνοισι>· ληθάργοις

<λήθιος>· λαθραῖος r

<λῆθον>· βαλιόν

*<λήθω>· λανθάνω (Α 561) r. nps

<ληίδα>· *μερίδα Avgn. ἢ λείαν (ξ 86). τὴν ψιλὴν κτῆσιν

<λήιοι>· ἱεροί. καὶ ἄγγελοι

<λήιμος>· εὔβοτος

<λήιον>· σιτοφόρον χωρίον An ἀπὸ τοῦ λειαίνειν τὴν τροφήν.

 ἀγριοῦνται γὰρ οἱ λιμώσσοντες. βέλτιον δὲ ψιλῶς, διὰ τὴν

 ἐπιφαινομένην κατὰ καιρὸν λειότητα τῶν ἀσταχύων (Β 147)

<ληιτή>· ἱέρεια, οἱ δὲ <λῃτή>

 [<λήιτο>· ἐπέθετο]

<ληιτάρχαι>· οἱ καθηγούμενοι τῶν θυσιῶν καὶ ἑστιάσεων καὶ

 ἀρχαὶ καὶ ἱερεῖς

*<ληιτουργεῖν>· λήιτον γὰρ δημόσιον [λειτουργεῖν] ASn

<ληιτουργοί>· ὑπουργοί. δημιουργοί

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι)
Alphabetic entry lambda, page 368, line 39

<Λήδη> κα ὶ <λήδαον> ἱμάτιον, τὸ πεπαλαιωμένον· ἐκ τοῦ
 λήθω, τὸ λανθάνω

Όμως από το ίδιο ρήμα που προέρχεται το όνομα της Λητούς/Λατούς έχουμε και την ετυμολογία /δημιουργία μια ακόμα θεάς της Λήδας/Λήδης και των διδύμων τέκνων της καθώς και της Ελενης/Σελένης/Σελήνης.

Όμως η τελευταία ερμηνεία της Λητούς νομίζω ότι μπορεί να μας δώσει την ακριβή της ερμηνεία. Στον Πλούταρχο λοιπόν διαβάζουμε την πραγματική της ερμηνεία ως Λητώ Μύχια αλλα και Νυχία  ως η πολύ βαθιά, κρυμμένη  η  ενδόμυχα, ή  ανέκφραστη και ανεκδήλωτη «κρυφή» θεά. Και το Νύχια ως η θεά της ξαγρύπνιας και του ξενυχτιού αλλά και της διανυκτέρευσης.

Plutarchus Biogr., Phil., Fragmenta
Fragment 157, line 64

Τοῦτο δὲ τὸ συμβολικὸν εἶδος ἐν τοῖς λόγοις καὶ τοῖς

μύθοις μᾶλλόν ἐστιν· οἷον ἱστοροῦσι τὴν Ἥραν ἐν τῇ

Εὐβοίᾳ τρεφομένην ἔτι παρθένον ὑπὸ τοῦ Διὸς κλαπῆναι,

καὶ διακομισθεῖσαν ἐνταῦθα κρύπτεσθαι, Κιθαιρῶνος 

αὐτοῖς μυχὸν ἐπίσκιόν τινα καὶ θάλαμον αὐτοφυῆ

παρασχόντος· ἐλθούσης δὲ τῆς Μακρίδος κατὰ ζήτησιν

(ἦν δὲ Ἥρας τιθήνη) καὶ βουλομένης ἐρευνᾶν, οὐκ ἐᾶν τὸ

Κιθαιρῶνα πολυπραγμονεῖν οὐδὲ τῷ χωρίῳ προσάγειν, ὡς

τοῦ Διὸς ἐκεῖ τῇ Λητοῖ συναναπαυομένου καὶ συνδιατρί-

βοντος. ἀπελθούσης δὲ τῆς Μακρίδος, οὕτω τότε μὲν δια-

λαθεῖν τὴν Ἥραν, ὕστερον δὲ τῇ Λητοῖ χάριν ἀπομνημο-

νεύουσαν ὁμοβώμιον θέσθαι καὶ σύνναον· ὥστε καὶ Λητοῖ

Μυχίᾳ προθύεσθαι· τινὲς δὲ Νυχίαν λέγουσι. σημαίνεται δ'

ἐν ἑκατέρῳ τῶν ὀνομάτων τὸ κρύφιον καὶ διαλεληθός. ἔνιοι

δὲ τὴν Ἥραν αὐτὴν ἐκεῖ τῷ Διὶ λάθρᾳ συνοῦσαν καὶ λαν-

θάνουσαν οὕτω φασὶ Λητὼ Νυχίαν προσηγορεῦσθαι· φα-

νερῶν δὲ τῶν γάμων γενομένων καὶ περὶ τὸν Κιθαιρῶνα

πρῶτον ἐνταῦθα καὶ τὰς Πλαταιὰς τῆς ὁμιλίας ἀνακαλυ-

φθείσης, Ἥραν Τελείαν καὶ Γαμήλιον αὐτὴν προσαγορευ-

θῆναι.

 Οἱ δὲ φυσικῶς μᾶλλον καὶ πρεπόντως ὑπολαμβάνον-

τες τὸν μῦθον οὕτως εἰς ταὐτὸ τῇ Λητοῖ συνάγουσι τὴν  

Ἥραν. γῆ μέν ἐστιν ἡ Ἥρα καθάπερ εἴρηται, νὺξ δ' ἡ

Λητώ ‘ληθώ’ τις οὖσα τῶν εἰς ὕπνον τρεπομένων. νὺξ δ'

οὐδέν ἐστιν ἄλλο πλὴν σκιὰ γῆς· ὅταν γὰρ πλησιάσαντα

ταῖς δυμαῖς ἀποκρύψῃ τὸν ἥλιον, ἀναπλατυνομένη μελαί-

νει τὸν ἀέρα· καὶ τοῦτ' ἔστι τὸ ἐκλειπτικὸν ὀλίσθημα τῶν

πανσελήνων, ὅταν τῆς σελήνης περιφερομένης ἡ σκιὰ τῆς

γῆς ἐπιψαύσῃ καὶ διαθολώσῃ τὸ φέγγος.

 Ὅτι δ' οὐκ ἄλλη τίς ἐστι τῆς Ἥρας ἡ Λητώ, μάθοιτ'

ἂν ἐνθένδε. τὴν Ἄρτεμιν δήπου θυγατέρα Λητοῦς καλοῦ-

μεν, ἀλλὰ καὶ Εἰλείθυιαν τὴν αὐτὴν ὀνομάζομεν· οὐκοῦν ἥ

τε Ἥρα καὶ ἡ Λητὼ δύο εἰσὶ μιᾶς θεοῦ προσηγορίαι. πάλιν

ἐκ μὲν Λητοῦς ὁ Ἀπόλλων ἐκ δ' Ἥρας ὁ Ἄρης γέγονε·

μία δ' ἐστὶν ἀμφοτέρων δύναμις, καὶ κέκληται Ἄρης μὲν

ὡς ‘ἀρήγων’ τοῖς κατὰ βίαν καὶ μάχην συμπτώμασιν,

Ἀπόλλων δ' ὡς ‘ἀπαλλάττων’ καὶ ‘ἀπολύων’ τῶν περὶ

σῶμα νοσηματικῶν παθῶν τὸν ἄνθρωπον. διὸ καὶ τῶν

ἐμπυρωτάτων ἄστρων καὶ πυριφλεγεστάτων ὁ μὲν ἥλιος

Ἀπόλλων κέκληται ὁ δὲ πυροειδὴς Ἄρης ἐπωνόμασται.

καὶ οὐκ ἀπὸ τρόπου ἐστὶν τὴν αὐτὴν θεὸν Γαμήλιον λέγε-

σθαι καὶ μητέρα Εἰλειθυίας καὶ Ἡλίου νομίζεσθαι· γάμου

μὲν γὰρ τέλος γένεσίς ἐστιν, γένεσις δ' ἡ εἰς ἥλιον καὶ φῶς

ἐκ σκότους πορεία· καὶ καλῶς ἔφη ὁ ποιητής (Π 187)

Και αν Γή ονομάζουν την Ήρα, νύχτα η Λητώ και ως Ληθώ αυτή που φέρνει τον ύπνο και η νύχτα ως η σκιά της γής… Και οι δύο θεές και η Ηρα και η Λητώ και οι δύο είναι μια ΘΕΑ και εκ της Λητους έγινε ο Απόλλων και εκ της Ηρας ο Αρης ένας εκ των δύο δυνάμεων ως ο Αρης και ο Απολλων ως Απαλλάτων αυτός που απαλλάσει και απομακρύνει, λυτρώνει και σώζει και ως Απολλύων αυτός που καταστρέφει, εξολοθρεύει τα σωματικά πάθη και νοσήματα …

Ίσως  η πραγματική ονομασία της Λητούς είναι αυτή της Νύχτας της κυρίαρχης αρχέγονης και κοσμογονικής μορφής της αρχαιότερης, της Νύχτας (Νυξ) που έχει γεννηθεί από το χάος και κατά άλλους είναι η κόρη του Φάνητα και έχει πάρει τη θέση του, ενώ στη συνέχεια παραδίδει το σκήπτρο στον γιό της Ουρανό και μετέπειτα στον Κρόνο, Δια, Απόλλωνα και γι αυτό την ταύτισαν και με την Λιλιθ των εβραίκων γραφών… καθώς κρύβει όλες τις σκοτεινές και αρχέγονες δυνάμεις της.

Συνεχίζεται…