περιτυχών τη αθανάτω πηγή και κατελθών εις αυτήν αθανασίας έτυχεν ...

Εκτος από την τέχνη του Γλαύκου, το θέμα της αθανασίας ή της αφθαρσίας του Γλαύκου – ως ενός εκ των ιερών ιχθύων που εξετάζουμε- είναι αυτό που αναφέρετε συχνότερα στα περισσότερα κείμενα. Είδαμε κατά τον Αλέξανδρο τον Αιτωλό στο ποίημα του που ονομάζεται  «Αλιείς»  ότι γευόμενος ένα βοτάνι έπεσε στην θάλασσα, ενώ την μαντική τέχνη του την μετέδωσε και τη δίδαξε ο ίδιος στον Απόλλωνα. Κυνηγώντας πάνω στο Όρος της Ορειας το οποίο είναι ένα ψηλό βουνό στην Αιτωλία, όταν έπιασε ένα λαγό  δεδομένου ότι είχε λιποθυμήσει από το κυνήγι και την καταδίωξη πήρε  ένα παρακείμενο στην βρύση βότανο, ακριβώς όπως ανέπνεε την τελευταία πνοή του. Ο λαγός αναβίωσε πλήρως με τη βοήθεια του βοτάνου και ο Γλαύκος, αναγνωρίζοντας τις αρετές του βοτάνου,  δοκίμασε αυτό και κατελήφθη με μια θεϊκή τρέλα έγινε θεόληπτος ή προικίσθηκε με το πνεύμα του θεού, και όταν μια θύελλα ξέσπασε με την θέληση  του Δία, ο ίδιος έπεσε στη θάλασσα.

Οι μυθοι μιλούν αλλοτε για  την αθάνατη πηγή ή για το αθάνατο βοτάνι ή το αθάνατο νερό…

Η αθανασία νοείται όμως χωρίς την αιώνια νεότητα ;

 Στις παλαιότερες παραδόσεις ο πρώτος άνθρωπος στην γραπτή ιστορία που αναζητά το μυστικό της αθανασίας φαινεται ότι είναι ο Γκιλγκαμές.  Ο Γκιλγκαμές μετα από πολλές περιπέτειες αναζήτησε τον Ουπτναπιστιμ με την ελπίδα να παρει απ΄αυτόν το μυστικό της Αθανασίας. Μετα από τις πολλές και με εκπληκτικές λεπτομέρειες διηγησεις του ο  Ουπτναπιστίμ συμφωνεί και μοιράζεται στο τέλος το μυστικό του με τον Γκιλγκαμές.

«Γκιλγκαμές  θα σου αποκαλύψω ένα μυστικό, είναι ένα μυστικό των θεών αυτό που σου λέω. Υπάρχει ένα φυτό που μεγαλώνει κάτω από το νερό, έχει μια βελόνα σαν αγκάθι και μοιάζει με τριαντάφυλλο. Θα σου πληγώσει τα χέρια αλλα αν τα καταφέρεις να το πιάσεις τότε τα χέρια σου θα κρατάνε εκείνο που ξαναδίνει στον άνθρωπο τη νεότητα του ( το έπος του Γκιλγκαμές)

Ο Γκιλγκαμές βρίσκει το φυτό αλλα το κλέβει το φίδι το οποίο το τρώει και αλλάζει το δέρμα του ξανανιώνοντας. Φαινεται ότι ο Ουπτναπιστίμ δεν ειπε τα πράγματα και τοσο ξεκαθαρα. Ο Γκιλγκαμές ειχε ξεγελαστεί γιατι του δόθηκε το μυστικό του ξανανιώματος κι όχι της αθανασίας.

 Είναι όμως η μετενσάρκωση – ή αλλαγή δέρματος/σαρκίου/σώματος/οχήματος αν θέλετε, μορφή ανανέωσης ή ξανανιώματος που χαρίζει συγχρόνως και την νεότητα και την αθανασία ;;;

Στην περίπτωση του Γλαύκου είναι ο ίδιος που κλεβει το βοτάνι ή από ψάρι ή από λαγό η βρισκει την πηγή της αθανασίας και γίνεται αθάνατος, ενώ στην περίπτωση του υιού του Μίνωα του δίδεται το βοτάνι από τον ιατρό - Δράκοντα…

Στα σχόλια  που γράφονται για την Πολιτεία  του Πλάτωνος δίνεται το παρακάτω κείμενο σχόλιο :

Scholia In Platonem, Scholia in Platonem (scholia vetera) (5035: 001)
“Scholia Platonica”, Ed. Greene, W.C.
Haverford, Pennsylvania: American Philological Association, 1938.
Dialogue R, Stephanus page 611d, line 4

tÕn GlaàkÒn fasi SisÚfou kaˆ MerÒphj enai uƒÒn, genšsqai d

qal£ttion da…mona. oátoj g¦r peritucën tÍ ¢qan£tJ phgÍ kaˆ

katelqën e„j aÙt¾n ¢qanas…aj œtucen, m¾ dunhqeˆj d taÚthn tisˆn

™pide‹xai e„j q£lassan ™rr…fh. kaˆ perihsi (sic: l. per…eisi) toÝj

a„gialoÝj p£ntaj kaˆ t¦j n»souj ¤pax toà ™niautoà ¤ma to‹j k»tesi.

manteÚetai d p£nta faàla· kaˆ g¦r ™pithroàsin oƒ ¡lie‹j nÚkta, kaq'

¿n aÙto‹j cr´ sÝn pat£gJ pollù, kaˆ katadàntej e„j tÕ ko‹lon tÁj

neëj ™strammšnhj aÙtÁj, ¢Òratoj g¦r Ð da…mwn aÙto‹j, qumiîsin,

™peucÒmenoi ¢pallag¾n ïn proagoreÚei. Ð d prosnhx£menoj tÍ

pštrv ÑlofÚretai t¾n ¢qanas…an `Ell£di fwnÍ a„olizoÚsV kaˆ pro-

lšgei zówn kaˆ karpîn fqor£n. oƒ d' ¢peÚcontai ¢pÒsitoi kaˆ ¥potoi

diateloàntej.

 Για τον Γλαύκον ισχυρίζονται ότι είναι γιος  του Σισύφου και της Μερόπης. Αυτός  βρέθηκε ή βρήκε την αθάνατη πηγή και  κατεβαίνοντας σ’ αυτήν της αθανασίας έτυχε. Αλλά επειδή δεν μπόρεσε να δείξει την πηγή αυτή και σε άλλους, ρίχτηκε στη θάλασσα. Και η μοίρα του είναι να περιτρέχει τους αιγιαλούς όλους και τα νησιά, μια φορά το χρόνο(;) σε μέρη όπου ψαρεύουν και μαντεύει πάντοτε άσχημα και κακά. Πάντα επιτηρούν οι ψαράδες την νύχτα καθώς αυτοί πρέπει με πολύ θόρυβο και παφλασμό πολύ να καταδύονται στο κοίλο του πλοίου και να το στρέφουν, (καθώς ο δαίμων-Γλαύκος είναι αόρατος). Απεύχονται ν΄ απαλλαγούν απ΄ όσα κακά, ονομάζει-μαντεύει, ο δε Γλαύκος χτυπώντας τα κύματα πάνω σ’ έναν βράχο, κλαίει και θρηνεί για την αθανασία που κατέχει ή του ‘χει δοθεί. Με Ελληνική φωνή μιλώντας την αιολική διάλεκτο προλέγει και προειδοποιεί για  των ζώων και των καρπών τον αφανισμό και τη φθορά, ενώ οι ψαράδες απεύχονται προσευχόμενοι καθώς βρίσκονται νηστικοί και διψασμένοι.

Ο Γλαύκος εν κατακλείδι είναι αυτός που ανά-κάλυψε  ή γνώρισε την ματαιότητα και φθορά του σώματος και της ύλης, ζώων, καρπών κλπ καθώς και της εναλλαγής των καταστάσεων. Ότι γεννιέται είναι καταδικασμένο να πεθάνει, όμως ταυτόχρονα γνωρίζει και την ουσία της ψυχής, την αιωνιότητά της και συνειδητοποιώντας την αλήθεια της και μη μπορώντας  να φανερώσει την ουσία της και σ’ άλλους, κλαίει και οδύρεται, κι έτσι θαλάσσιος δαίμων θεός που έχει επίγνωση για τον επερχόμενο θάνατο όλων των υλικών,  γίνεται προάγγελος κακών…

Στην Πολιτεία του Πλάτωνος όμως ο Γλαύκος αποτελεί είδος «άρρωστης» ψυχής όπου έχει προσκολληθεί στα γήινα υλικά αγαθά και έχει χάσει την αρχαία της – καθαρή και φωτεινή, θεία φύση καθώς Γλαυκός= ακτινοβόλος-  μοιάζοντας περισσότερο σε θηρίο ή αγρίμι

Plato Phil., Respublica
Stephanus page 611, section c, line 1

Ὅτι μὲν τοίνυν ἀθάνατον ψυχή, καὶ ὁ ἄρτι λόγος καὶ οἱ

ἄλλοι ἀναγκάσειαν ἄν· οἷον δ' ἐστὶν τῇ ἀληθείᾳ, οὐ λελω-

βημένον δεῖ αὐτὸ θεάσασθαι ὑπό τε τῆς τοῦ σώματος κοινω-

νίας καὶ ἄλλων κακῶν, ὥσπερ νῦν ἡμεῖς θεώμεθα, ἀλλ' οἷόν

ἐστιν καθαρὸν γιγνόμενον, τοιοῦτον ἱκανῶς λογισμῷ δια-

θεατέον, καὶ πολύ γε κάλλιον αὐτὸ εὑρήσει καὶ ἐναργέστερον

δικαιοσύνας τε καὶ ἀδικίας διόψεται καὶ πάντα ἃ νῦν διήλθομεν.

νῦν δὲ εἴπομεν μὲν ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ, οἷον ἐν τῷ παρόντι

φαίνεται· τεθεάμεθα μέντοι διακείμενον αὐτό, ὥσπερ οἱ τὸν

θαλάττιον Γλαῦκον ὁρῶντες οὐκ ἂν ἔτι ῥᾳδίως αὐτοῦ ἴδοιεν

τὴν ἀρχαίαν φύσιν, ὑπὸ τοῦ τά τε παλαιὰ τοῦ σώματος

μέρη τὰ μὲν ἐκκεκλάσθαι, τὰ δὲ συντετρῖφθαι καὶ πάντως

λελωβῆσθαι ὑπὸ τῶν κυμάτων, ἄλλα δὲ προσπεφυκέναι,

ὄστρεά τε καὶ φυκία καὶ πέτρας, ὥστε παντὶ μᾶλλον θηρίῳ

ἐοικέναι ἢ οἷος ἦν φύσει, οὕτω καὶ τὴν ψυχὴν ἡμεῖς θεώμεθα

διακειμένην ὑπὸ μυρίων κακῶν. ἀλλὰ δεῖ, ὦ Γλαύκων, ἐκεῖσε

βλέπειν.

 Ποῖ; ἦ δ' ὅς.

 Εἰς τὴν φιλοσοφίαν αὐτῆς, καὶ ἐννοεῖν ὧν ἅπτεται καὶ

οἵων ἐφίεται ὁμιλιῶν, ὡς συγγενὴς οὖσα τῷ τε θείῳ καὶ

ἀθανάτῳ καὶ τῷ ἀεὶ ὄντι, καὶ οἵα ἂν γένοιτο τῷ τοιούτῳ

πᾶσα ἐπισπομένη καὶ ὑπὸ ταύτης τῆς ὁρμῆς ἐκκομισθεῖσα

ἐκ τοῦ πόντου ἐν ᾧ νῦν ἐστίν, καὶ περικρουσθεῖσα πέτρας

τε καὶ ὄστρεα ἃ νῦν αὐτῇ, ἅτε γῆν ἑστιωμένῃ, γεηρὰ καὶ

πετρώδη πολλὰ καὶ ἄγρια περιπέφυκεν ὑπὸ τῶν εὐδαιμόνων

λεγομένων ἑστιάσεων. καὶ τότ' ἄν τις ἴδοι αὐτῆς τὴν ἀληθῆ  

φύσιν, εἴτε πολυειδὴς εἴτε μονοειδής, εἴτε ὅπῃ ἔχει καὶ

ὅπως· νῦν δὲ τὰ ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ βίῳ πάθη τε καὶ εἴδη,

ὡς ἐγᾦμαι, ἐπιεικῶς αὐτῆς διεληλύθαμεν.

Είπα: Λοιπόν για το ότι η ψυχή είναι αθάνατη, αυτό θα μας ανάγκαζαν να το παραδεχτούμε και το -πρόσφα­το επιχείρημα και άλλα επιχειρήματα. Για το τι είναι όμως -πραγματικά, αυτό πρέπει να το δει όχι κακοποιη­μένο από το συσχετισμό του με το σώμα και με τα άλλα κακά, όπως τη βλέπουμε εμείς τώρα, αλλά πρέπει να τη διερευνήσει προσεχτικά με το λογισμό του, πώς είναι η ψυχή, όταν καθαρθεί από τους συσχετισμούς της, και τότε θα διαπιστώσει ότι είναι βέβαια πολύ πιο όμορφη και θα διακρίνει με μεγαλύτερη καθαρότητα τα στοιχεία δικαιοσύνης και αδικίας που έχει και όλα όσα τώρα αναφέραμε. Τώρα αναφέραμε αλήθειες γι' αυτήν, πώς παρουσιάζεται τη στιγμή αυτή- ωστόσο την έχουμε δει σε μια κατάσταση σαν εκείνη του θαλασσινού θεού Γλαύκου, που όσοι τον βλέπουν δεν μπορούν να ανα­γνωρίσουν εύκολα την παλιά φύση του, καθώς τα παλιά μέρη του σώματος του άλλα έχουν κοπεί, άλλα έχουν συντριβεί και έχουν εντελώς παραμορφωθεί από τα κύματα, ενώ σε άλλα έχουν φυτρώσει πάνω τους όστρεα, φύκια και χαλίκια, έτσι που να μοιάζει πιο πολύ με κάθε είδους αγρίμι παρά με ό,τι ήταν στην αρχική φύση του· έτσι κι εμείς βλέπουμε σε τέτοια κατάσταση την ψυχή εξαιτίας αναρίθμητων κακών. Όμως, Γλαύκωνα, πρέπει να κοιτάξουμε προς τα εκεί.

«Προς τα πού;» ρώτησε.

Του απάντησα: Στην αγάπη της για τη σοφία και να σκεφτούμε ποια πράγματα αγγίζει και ποιες συνανα­στροφές επιθυμεί να έχει, καθώς έχει συγγενική σχέση με ό,τι είναι θεϊκό, αθάνατο και αιώνιο^- επίσης να σκε­φτούμε πώς θα γινόταν, αν ακολουθούσε εντελώς το θεϊκό, το αθάνατο και το αιώνιο και με την ώθηση αυτή έβγαινε από τη θάλασσα στην οποία τώρα βρίσκεται και τίναζε από πάνω της τις πέτρες και τα όστρεα που τώρα έχει πάνω της, καθώς τρέφεται με χώμα, και έχουν κατακαθίσει πάνω της πυκνά και άγρια στρώματα από χώματα και -πέτρες από τα λεγόμενα ευτυχισμένα φαγοπότια. Τότε θα μπορούσε να δει κάποιος την αληθινή όψη της, αν έχει πολλές όψεις ή μια μόνο ή πώς αλλιώς είναι πλασμένη- για την ώρα πάντως έχουμε εξετάσει ικανοποιητικά, κατά τη γνώμη μου, τα παθήματα και τις μορφές που έχει στην ανθρώπινη ζωή της.

 Η πλατωνική αναφο­ρά  έχει το συμβολισμό της: όπως και στην περίπτωση του μυθολογικού Γλαύκου, η ψυχή είναι φορ­τωμένη από προσκολλημένη φερτή ύλη, που δίνει εικόνα της αντίθετη με την καθαρή υπόσταση της. Η αντίθεση αυτή θα ξαναγυρίσει στον καταληκτικό μύθο του Ηρός και εξής με κάποια πάντως διαφοροποίηση: εκεί άλλες ψυχές θα γυρί­σουν καθαρές από το ουράνιο ταξίδι τους και άλλες λασπωμέ­νες και σκονισμένες από τη γη.

Στην τελευταία παράγραφο του κεφαλαίου βεβαι­ώνεται ρητά ότι η καθαρή και αθάνατη ψυχή ταυτίζεται μόνο με το φιλοσοφικό στοιχείο της· αυτό επιθυμεί έντονα την ένωση του με το θεϊκό και με το αθάνατο «είναι», είναι έρω­τας στραμμένος στην αναζήτηση της αλήθειας  Οι φυσικές επιθυμίες και οι γήινες επιδιώξεις διαμορφώνονται από την ένωση της ψυχής με το σώμα· αυτές μένουν και διαρ­κούν και πέρα από την επίγεια ζωή.

      Στο Φαίδρο τελικά γίνεται πραγματικά η αποκατάσταση της ψυχής, εδώ αναδύεται ο Γλαύκος από τη θάλασσα και εορτάζει την ανάστασή του, ξαναβρίσκει την «αρχαία φύσιν» του δηλαδή την παλαιά του ενότητα και πληρότητα.

Καταλαβαίνούμε πολύ καλά λοιπόν γιατί   ΓΛΑΥΚΟΣ = 724 = ΔΥΝΟΣ = ΕΝ ΚΛΗΜΑΤΟΣ (δεμένος και παγιδευμένος με κλήματα-κρίματα) = ΜΕΘΥΟΣ = ΠΑΛΕΥΣΗ =  ΘΕΙΟΝ ΠΥΡ (θείον πύρ), = ΘΕΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ (θείος αριθμός), =  ΘΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ (θείος νόμος), ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΝ (πανεπόπτης, ο παρακολουθών τα πάντα )= ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΛΛΗΝ (το όνομα Έλλην) κλπ κλπ

  Όμοια και οι ονομασίες του Γλαύκου/Παλαιμωνα/Μελικέρτη δεν είναι παρά στάδια ωρίμανσης ή διαδοχικές φάσης της ψυχής καθώς αυτή προσπαθεί για την επιστροφή της στην πρώτη καθαρή και αρχαία της φύση  ή μήπως τα τρία μέρη της ψυχής ;   

Όμοια βλέπουμε ότι  ΓΛΑΥΚΟΝ (ακτινοβόλον) = 574 = ΔΥΝΟΝ = ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΙ (αίγλη, ακτίς, απαύγασμα, αστραποβόλημα, εκπομπή ακτίνων, λαμπηδών, λάμψις, λαμπύρισμα, σέλας, σελάγισμα, φεγγοβολή, φωτοβολή, αμάρυγμα, αμάρυγξ, αντίλαμψις, αυγή, έκλαμψις, επιφωτισμός, μαρμαρυγή, περιαύγεια, φωταύγεια), = ΔΕΛΦΙΚΕ = ΕΛΑΤΗΡΙΟΝ (ελατήριον, μέσον απομάκρυνσης, προώθησης ή απώθησης )= ΣΕΙΡΗΝΑΣ = ΤΡΙΠΟΔΙ = ΦΙΔΙΝ

Ο Παλαίμων όπου Παλαίμων : Ἐκ τοῦ πάλη (ὃ σημαίνει τὴν παλαίστραν) γίνεται καὶ τοῦ αἴμων, τουτέστιν ὁ ἔμπειρος τῆς παλαιστικῆς(Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 647, line 19)- σημείωση Παλαίμων καλειται και ο Ηρακλής (Hesychius Lexicogr., Lexicon (Π – Ω) Alphabetic letter pi, entry 131, line 1)
 
Ο Παλαίμων, λοιπόν, ταυτίζεται με τον Βαίτυλο = μετεωρόλιθο, μετεωρίτη ή θραύσμα στερεού υλικού αστρικής προέλευσης. Προσπαθεί να βρει την Εφύρα- Γέφυρα και δίδεται και η ισοψηφία με τον Παλινδίνητο δηλ. του περιστρεφόμενου, επιστρεφόμενου κυκλικώς και συνεχώς ως επίθετο του Ωκεανού αλλά και της συνεχώς στροβιλιζομενη φύσης της ψυχής, καθώς ζωή και κίνηση είναι τα δυο κύρια γνωρίσματα της ψυχής.

Ο ΠΑΛΑΙΜΩΝΑ = 1013 = ΒΑΙΤΥΛΟΣ = ΕΦΥΡΗ = ΜΕΓΑΡΙΔΩΝ = ΜΕΛΙΚΗΡΩ =ΑΚΡΑΙΦΝΗΣ ΕΛΛΗΝ = ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ (αρχάγγελος), ΕΥΧΗ (ευχή),  = ΚΟΜΗΤΗΣ ΛΑΜΠΑΔΙΑΣ (κομήτης Λαμπαδίας), = ΠΑΛΙΝΔΙΝΗΤΟΥ (παλινδίνητος, συνεχώς στροβιλιζόμενος, περιστρεφόμενος, επ. Ωκεανού // Mag.) .

συνεχίζεται…