ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς

Πλούταρχου ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΣΟΦΩΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ

 ... ὀμβρίῳ δὲ Διὶ καὶ προηροσίᾳ
Δήμητρι καὶ φυταλμίω Ποσειδῶνι ποῦ βωμός ἐστι,

ποῦ δὲ θυσία; πῶς δὲ χαριδότης ὁ Διόνυσος,
εἰ δεησόμεθα μηδενὸς ὧν δίδωσι; τί δὲ θύσομεν
ἢ σπείσομεν; τίνος δ' ἀπαρξόμεθα; πάντα γὰρ
ταῦτα τῶν μεγίστων

Εις τον Δία δε τον Όμβριον και εις την Δήμητρα την Προηροσίαν και εις τον Ποσειδώνα τον Φυτάλμιον πού θα στηθή βωμός; πού θυσία; Πώς δε θα είναι Χαριδότης ο Διόνυσος αφού δεν θα χρειαζώμεθα τίποτε από όσα δίδει; Έπειτα τί θα θυσιάσωμεν ή τί θα προσφέρωμεν ως σπονδήν; Από τί θα προσφέρωμεν απαρχάς

Όμβριος λέγετε ο Ζευς ως προκαλών τις βροχές. Βωμός του Ομβρίου Διός υπήρχε επί της κορυφής του Υμηττού και του Πάρνηθας, ναός δε αυτού παλαιότατος εις τας Αθήνας, ιδρυθείς κατά την παράδοσιν υπό του Δευκαλίωνος (Παυσαν. 1,32,2).
Προηρόσια ήταν η θυσία, την οποίαν τελούσαν οι Αθηναίοι υπέρ όλης της Ελλάδος, κατά την εποχή που άρχιζαν να καλλιεργούν την γην. Επειδή δε η θυσία αυτή ανήκεν εις την Δήμητρα, έλαβε και η θεά το επίθετον Προηροσία.

Για τους Έλληνες της κλασικής εποχής ο Διόνυσος δεν ήταν αποκλειστικά, ή έστω μόνο ο θεός του κρασιού. Ο Πλούταρχος μας λέει τόσο πολύ, επιβεβαιώνοντας με ένα απόσπασμα από τον Πίνδαρο, ότι φέρει τίτλους λατρείας του θεού επιβεβαιώνουν επίσης: είναι Δενδρίτης ή Ἔνδενδρος, αυτός που δίδει την δύναμη στο δέντρο, ή βρίσκεται μέσα στο δέντρο ως η δύναμη που το ωθεί να δημιουργήσει ή να γεννηθεί ή να φυτρώσει, ενώ συγχρόνως είναι και Ἄνθιος από το άνθος, Κάρπιος, αυτός που δίδει τους καρπούς και  τα φρούτα, Φλεύς ή Φλέως, που συμβολίζει την αφθονία της ζωής. Σύμφωνα με τα λόγια του Πλούταρχου, είναι ο θεός του συνόλου της  ὑγρὰ φύσεως-όχι μόνο για το κρασί ή ο χυμός από το σταφύλι, αλλά για το ενθουσιώδες σφρίγος σε ένα νεαρό δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη σημεία της υγρής φύσης όπως οι παλίρροιες αλλά και η  άμπωτη και η συνεχής ροή στη ζωή και στην φύση.

Η σχέση του είναι πολύ στενή με ορισμένα άγρια ​​φυτά, όπως το έλατο και το κισσός, και με ορισμένα άγρια ​​ζώα, είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο από ό, τι η σχέση του μόνο με το αμπέλι .Ο Ευρυπίδης στις Βάκχες του αναφέρει :

Euripides Trag., Bacchae
Line 109

ὦ Σεμέλας τροφοὶ Θῆ-
 βαι, στεφανοῦσθε κισσῶι·
 βρύετε βρύετε χλοήρει
 μίλακι καλλικάρπωι
 καὶ καταβακχιοῦσθε δρυὸς  
 ἢ ἐλάτας κλάδοισι,
 στικτῶν τ' ἐνδυτὰ νεβρίδων
 στέφετε λευκοτρίχων πλοκάμων
 μαλλοῖς· ἀμφὶ δὲ νάρθηκας ὑβριστὰς
 ὁσιοῦσθ'· αὐτίκα γᾶ πᾶσα χορεύσει,
 Βρόμιος εὖτ' ἂν ἄγηι θιάσους
 εἰς ὄρος εἰς ὄρος, ἔνθα μένει
 θηλυγενὴς ὄχλος
 ἀφ' ἱστῶν παρὰ κερκίδων τ'

Καταβακχιοῦσθε δρυὸς / ἢ ἐλάτας κλάδοισι, δηλαδή «καθαγιάστε και τον εαυτό σας με κλαδιά βελανιδιάς ή κλαδιά από έλατα, και ντυμένες με στικτά δέρματα /τομάρια νεβρίδων, μικρών ελαφιών…

Αλλά μπορεί να υπάρχουν και  ειδικότεροι λόγοι όπου χρησιμοποιούνται συχνά τα παραπάνω κλαδιά για την τελετουργία και αναφέρονται  στις Βάκχες, κλαδιά όπως από δρυ ή  Έλατο, ή πεύκο…Βλέπετε ο Θύρσος  είναι επίσης το όπλο των Μαινάδων, επειδή καμουφλάρουν την αιχμή  του δόρατός τους,  – τοποθετώντας συχνά στην κορυφή του το κουκουνάρι,  και σκοτώνουν με αυτό τον Πενθέα, γι’ αυτό και στους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου αλλά και στον Καλλιξεινο τον Ρόδιο ονομάζονται  «θυρσολόγχες» ενώ στο άλλο χέρι κρατούν πελτάριον- μικρόν πέλτη- ασπίδα,  όπως και ο Διόνυσος που φέρει χρυσή θυρσολόγχη...

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 5, Kaibel paragraph 32, line 9

.. δὲ παιδισκάρια διεσκευασμένα πελτα-

ρίοις καὶ θυρσολόγχοις, κεκοσμημένα ἱματίοις καὶ

χρυσίοις. ἐστεφάνωτο δὲ τὰ μὲν ἡνιοχοῦντα παιδάρια

πίτυι, τὰ δὲ παιδισκάρια κισσῷ…

…νέων παιδιών, που οπλίζονται με μικρές ασπίδων και τους θύρσους προετοιμασμένους ως λόγχες  Στολισμένα με ενδύματα χρυσά και στεφανωμένα όσα κρατούσαν τα ηνία και ιππευαν με στεφάνια πεύκου και τα μικρότερα στεφανωμένα με στεφανους κισσού…

Ενώ και ο ίδιος ο Διόνυσος φέρει στην εκστρατεία του στην Ινδία εκτός από τα χρυσά στεφάνια από κισσό και άμπελο, φέρει και θυρσολόγχη – λόγχη εν είδη θύρσου, και μάλιστα χρυσή …

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 5, Kaibel paragraph 31, line 20

         ἐπὶ δὲ ἄλλης τετρακύκλου, ἣ περιεῖχε τὴν ἐξ
Ἰνδῶν κάθοδον Διονύσου, Διόνυσος ἦν δωδεκάπηχυς
ἐπ' ἐλέφαντος κατακείμενος, ἠμφιεσμένος προφυρίδα
καὶ στέφανον κισσοῦ καὶ ἀμπέλου χρυσοῦν ἔχων· εἶχε
δ' ἐν ταῖς χερσὶ θυρσόλογχον χρυσοῦν, ὑπεδέδετο δ'  
ἐμβάδας χρυσορραφεῖς.

Όμως στο “Περί Ισιδος και Οσιρίδος” ο Πλούταρχος ονομάζει – το είδαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις τον Διόνυσο θεό πάσης υγράς φύσεως και τον ταυτίζει με τον Οσιρη και την αναβίωση και την παλιγγενεσία του … Μπορεί να είναι χαρμόσυνος και πολυάγαθος  ο Διόνυσος καθώς συντελεί στο να αυξάνονται τα φρούτα από τα δέντρα, και το ιερό μεγαλείο του χρόνου συγκομιδής.

Για το λόγο αυτό όλοι όσοι είναι ευλάβεις στον Όσιρη απαγορεύονται να καταστρέφουν ήμερα, καλλιεργήσιμα δέντρα –ή να μπλοκάρουν, να  φράττουν την πηγή του νερού… Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζετε με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Η υγρή φύση  είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄ αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Ο Πλούταρχος προχωράει ακόμα παραπέρα την ιστορία και διαφωτίζοντας μας δηλώνει ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία …

Η ζωή δημιουργήθηκε και πολλαπλασιάσθηκε/αυξήθηκε  στο υγρό στοιχείο, στο νερό και στους ποταμούς, στους ωκεανούς…ακόμα και στις οάσεις …

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section A, line 10

....ὁμοίως

δὲ καὶ τὰ περὶ τὰς ταφάς. | Αἰγύπτιοί τε γὰρ Ὀσίριδος

πολλαχοῦ θήκας, ὥσπερ εἴρηται (358a 359a), δεικνύου-

σι, καὶ Δελφοὶ τὰ τοῦ Διονύσου λείψανα παρ' αὐτοῖς

παρὰ τὸ χρηστήριον ἀποκεῖσθαι νομίζουσι, καὶ θύουσιν

οἱ ὅσιοι θυσίαν ἀπόρρητον ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀπόλλωνος,

ὅταν αἱ Θυιάδες ἐγείρωσι τὸν Λικνίτην. ὅτι δ' οὐ μόνον

τοῦ οἴνου Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ πάσης ὑγρᾶς φύσεως

Ἕλληνες ἡγοῦνται κύριον καὶ ἀρχηγόν, ἀρκεῖ Πίνδαρος

μάρτυς εἶναι λέγων (fr. 153) ‘δενδρέων δὲ νομὸν Διόνυ-

σος πολυγαθὴς αὐξάνοι, ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας·’ διὸ καὶ

τοῖς τὸν Ὄσιριν σεβομένοις ἀπαγορεύεται δένδρον ἥμερον

ἀπολλύναι καὶ πηγὴν ὕδατος ἐμφράττειν.

 Οὐ μόνον δὲ τὸν Νεῖλον, ἀλλὰ πᾶν ὑγρὸν ἁπλῶς

Ὀσίριδος ἀπορροὴν καλοῦσι, καὶ τῶν ἱερῶν ἀεὶ προ-

πομπεύει τὸ ὑδρεῖον ἐπὶ τιμῇ τοῦ θεοῦ. καὶ θρύῳ βασιλέα

καὶ τὸ νότιον κλίμα τοῦ κόσμου γράφουσι, καὶ μεθερ-

μηνεύεται τὸ θρύον ποτισμὸς καὶ κύησις πάντων καὶ

δοκεῖ γεννητικῷ μορίῳ τὴν φύσιν ἐοικέναι. τὴν δὲ τῶν

Παμυλίων ἑορτὴν ἄγοντες, ὥσπερ εἴρηται (355e), φαλ-

λικὴν οὖσαν ἄγαλμα προτίθενται καὶ περιφέρουσιν, οὗ τὸ

αἰδοῖον τριπλάσιόν ἐστιν· ἀρχὴ γὰρ ὁ θεός, ἀρχὴ δὲ  

πᾶσα τῷ γονίμῳ πολλαπλασιάζει τὸ ἐξ αὑτῆς. τὸ δὲ

πολλάκις εἰώθαμεν καὶ τρὶς λέγειν, ὡς τό ‘τρισμάκαρες’

καὶ (θ 340) ‘δεσμοὶ μὲν τρὶς τόσσοι ἀπείρονες’, εἰ μὴ νὴ

Δία κυρίως ἐμφαίνεται τὸ τριπλάσιον ὑπὸ τῶν παλαιῶν·

ἡ γὰρ ὑγρὰ φύσις ἀρχὴ καὶ γένεσις οὖσα πάντων ἐξ αὑτῆς

τὰ πρῶτα τρία σώματα, γῆν ἀέρα καὶ πῦρ, ἐποίησε, καὶ

γὰρ ὁ προστιθέμενος τῷ μύθῳ λόγος, ὡς τοῦ Ὀσίριδος

ὁ Τυφὼν τὸ αἰδοῖον ἔρριψεν εἰς τὸν ποταμόν, ἡ δ' Ἶσις

οὐχ εὗρεν, ἀλλ' ἐμφερὲς ἄγαλμα θεμένη καὶ κατασκευά-

σασα τιμᾶν καὶ φαλληφορεῖν ἔταξεν, ἐνταῦθα δὴ περι-

χωρεῖ διδάσκων, ὅτι τὸ γόνιμον καὶ τὸ σπερματικὸν τοῦ

θεοῦ πρώτην ἔσχεν ὕλην τὴν ὑγρότητα καὶ δι' ὑγρότητος

ἐνεκράθη τοῖς πεφυκόσι μετέχειν γενέσεως.

Για το ότι οι Έλληνες θεωρούν το Διόνυσο κυρίαρχο όχι μόνο του κρασιού αλλά και κάθε υγρού στοιχείου, είναι αρκετό να αναφερθεί ως μάρτυρας ο Πίνδαρος, που λέει:

«Ο πολυάγαθος Διόνυσος μακάρι ν΄αυξάνει την παραγωγή των δέντρων στην αχνοφεγγιά του καλοκαιριού». Γι αυτό στους πιστούς του Οσιρη απαγορεύεται να κόβουν ήμερο δέντρο και να φράζουν την πηγή του νερού. Και δεν αποκαλούν μονό το Νείλο, αλλά γενικά κάθε υγρή όαση ‘Οσιρη, και πάντα προηγείται στις τελετές μια στάμνα προς τιμήν του Θεού. Το βασιλιά και το νότιο κλίμα του κόσμου το παριστάνουν με φύλλο συκιάς και το φύλλο συμβολίζει τον ποτισμό και την κύηση των πάντων και φαίνεται να μοιάζει στη φύση με γεννητικό μόριο.

Όταν δε γιορτάζουν τα Παμύλια, όπως προαναφέρθηκε, που είναι φαλλική γιορτή, κάνουν άγαλμα και το περιφέρουν, που το πέος του είναι τριπλάσιο.

Η αρχή είναι ο Θεός και κάθε αρχή πολλαπλασιάζεται με την γονιμότητα, καθετί που γεννιέται απ΄ αυτή. Αυτό πολλές φορές συνηθίσαμε να το επαναλαμβάνουμε τρεις φορές, όπως «τρισμακάριστους» και «δεσμοί τρείς φορές τόσοι άπειροι’, αν βεβαια μα το Δία, δεν τονίζεται καθαρά από τους παλιούς η έννοια του τριπλάσιου.

Γιατί η υγρή φύση, που είναι η αρχή και η γένεση όλων όσων παράγονται απ΄αυτήν, δημιούργησε τα τρία πρώτα στοιχεία, τη γή δηλαδή, τον αέρα και τη φωτιά

Γιατί και η προσθήκη στο μύθο, ότι δηλαδή ο Τυφώνας έριξε το γεννητικό μόριο του Οσιρη στο ποτάμι και η Ίσιδα δεν το βρήκε αλλά, αφού κατασκεύασε και τοποθέτησε παρόμοιο άγαλμα, καθιέρωσε να το τιμούν και να προβαίνουν σε «φαλλοφορία», εδώ προχωράει διαφωτίζοντας ότι η γονιμότητα και το σπέρμα του θεού είχε ως πρώτη ύλη την υγρότητα και μέσω της υγρότητας εμφυτεύθηκε η δυνατότητα σ΄ όσους από τη φύση τους μετέχουν στην δημιουργία

Σύνδεστε μεταξύ τους  την κεκαλυμμένη λόγχη του θύρσου με την κεφαλή κώνου/Κουκουναριού, καθώς και την λατρεία του φαλλού ως το σύμβολο αναγέννησης αλλά και της κάθ’ αυτόν δημιουργίας του κόσμου από τον Πολυάγαθο θεό της Υγρής φύσης…Όμοια και το σύμβολο του Κωναρίου στο Βατικανό ή στους Δελφούς μπορεί να εννοηθεί ως και η κεκαλυμμένη  κεφαλή του φαλλού/λόγχης, ως το κέντρο του κόσμου αλλα και ως το γόνιμο και σπερματικό σύμβολο του θεού.

Ως η αέναη ρύσις δημιουργίας …Όπου ρύσις, η ρεύσις, ο ρούς, το ρεύμα, η ροή, η εκροή, η σωτηρία, η λύτρωση, η απελευθέρωση και η απαλλαγή …

Εκ του Ρέω, ρύω και ρύσις … και σύνδεση του με την  Ρέα, Αηρ/Ηρα, Άρη κλπ

Plutarchus Biogr., Phil., Platonicae quaestiones (999c-1011e)
Stephanus page 1005, section D, line 9

Ἡ δὲ τῶν ἐπὶ γῆς ὑδάτων ῥύσις…

Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter delta, page 579, line 19

ὡς ῥέω, ῥύω καὶ ῥύσις, καὶ ῥύαξ.

Ενώ στον Ολυμπιόδωρο το νεότερο στα σχόλια του διαβάζουμε :

Olympiodorus Phil., In Aristotelis meteora commentaria
Page 335, line 5n

<Ἔστι δὲ πνεῦμα ῥύσις συνεχὴς ἀέρος ἐπὶ μῆκος.>

 Πνεῦμα νῦν λέγει οὐ τὸν ἄνεμον (ἀνωτέρω γὰρ κατέτρεχεν Ἱππο-

κράτους ὡς λέγοντος τὸν ἄνεμον ἠέρος εἶναι ῥεῦμα καὶ χεῦμα), ἀλλὰ πνεῦμα

νῦν λέγει τὴν λιγνὺν τὴν ἐκ τῶν θυμιωμένων ἐκκρινομένην ἐκ τῆς γεώδους

καὶ ἀερώδους οὐσίας τῆς ἐν αὐτοῖς· περὶ γὰρ τούτων ἦν καὶ ὁ λόγος.

<ῥύσατο>· ἠλευθέρωσεν, ἐλυτρώσατο

<ῥύσε>· λυτρωσαμένω

<ῥύσια>· ἐνεχυράσματα, σωτήρια, λύτρα, λεηλασία

<ῥυσιάζει>· ἀντενεχυράζει

<ῥυσίαν βολάν>· τὴν τῶν τόξων τάσιν· ἀπὸ τοῦ ἐρύσαι, ἢ τοῦ ῥύσιον 

<ῥύσιον>· ἑλκυστόν. λύτρον, τίμημα, ἢ τὸ ἕνεκα ἐνεχύρου κατεχόμενον.

 παρὰ τὸ ῥύεσθαι τὸν κατεχόμενον

<ῥύσις>· [φιάλη χρυσῆ.] καὶ ξύλινόν τι σταθμίον. ἡ ἀπόῤῥοια  

<ῥύστης>· σωτήρ, λυτρωτής

ῥυστόν>· δόρυ. Κρῆτες

<ῥυτά>· τὰ στέμφυλα. καὶ πήγανον λευκόν. ἢ πόπανα. ἢ εἶδος φιαλῶν

<ῥυτά>· ἱερά, τὰ ἡπατοσκόπα. ἢ τὰ ἑλκυστά

<ῥυτήρ>· ἡνίον, λῶρος, ἱμάς, ἑλκυστήρ

<ῥυτῆρες>· ἡνίαι, ἱμάντες τῶν ἵππων, οἷον ἑλκυστῆρες

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 706, line 23

<Ῥυμβός>: Ῥύω ἔστι ῥῆμα· ἀφ' οὗ ῥύσις καὶ

ῥυτὸς καὶ ῥυσμός· εἶτ' ἐλλείψει τοῦ σ, καὶ πλεο-

νασμῷ τοῦ β, ῥυμβός.

 <Ῥύμβωι>:

 Ῥύμβῳ καὶ τυπάνῳ Ῥείην Φρύγες ἱλάσκονται.

Μυστικῷ σανιδίῳ, ὃ στρέφουσιν εἰς τὸν ἀέρα, καὶ

ἦχον ἐμποιοῦσι. Ῥύμβος δὲ καὶ ῥόμβος διχῶς

λέγεται. Ἔστι δὲ τροχίσκιον, ὃ τύπτοντες ἱμᾶσι

καὶ στρέφοντες, ποιοῦσι περιδινεῖσθαι καὶ ψόφον

ἀποτελεῖν. Ῥύμβον δὲ αὐτὸν Εὔπολις εἶπε. Κα-

λεῖται δὲ καὶ βρυτήρ.

 <Ῥύμη>: Ῥέω ἔστι ῥῆμα· καὶ ῥύω ῥύσω ῥύμη·

Plutarchus Biogr., Phil., De Iside et Osiride (351c-384c)
Stephanus page 365, section E, line 10

Ἔτι τε τὸν κιττὸν [ὃν] Ἕλληνές τε καθιεροῦσι

Διονύσῳ καὶ παρ' Αἰγυπτίοις λέγεται ‘χενόσιρις’ ὀνο-

μάζεσθαι σημαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ὥς φασι, φυτὸν  

Ὀσίριδος. Ἀρίστων τοίνυν ὁ γεγραφὼς Ἀθηναίων ἀποι-

κίας (FHG III 324) ἐπιστολῇ τινι Ἀλεξάρχου περιέπε-

σεν, ἐν ᾗ Διὸς ἱστορεῖται [δὲ] καὶ Ἴσιδος υἱὸς ὢν ὁ

Διόνυσος ὑπ' Αἰγυπτίων οὐκ Ὄσιρις ἀλλ' Ἀρσαφὴς [ἐν

τῷ ἄλφα γράμματι] λέγεσθαι δηλοῦντος τὸ ἀνδρεῖον τοῦ

ὀνόματος. ἐμφαίνει δὲ τοῦτο καὶ ὁ Ἑρμαῖος (FHG IV

427) ἐν τῇ πρώτῃ περὶ τῶν Αἰγυπτίων <ἑορτῶν>· ὄβρι-

μον γάρ φησι μεθερμηνευόμενον εἶναι τὸν Ὄσιριν. ἐῶ δὲ

Μνασέαν (FHG III 155) τῷ Ἐπάφῳ προστιθέντα τὸν

Διόνυσον καὶ τὸν Ὄσιριν καὶ τὸν Σάραπιν…

Ενώ ο Οσιρης κατά τον Ερμαίο αναφέρεται ως ‘Οβριμος δηλαδή ο Βρόχινος

Όμως ο Μελικέρτης ως ιδιότητες του ομογάλακτου του Διονύσου  δηλώνει και την ιδια τη φύση του μέσω του υγρού στοιχείου των Χοών  καθώς προέρχετε εκ του Χέω, χύω, χύσις... 

Μελι-κρατος, ίων – κρητος, ον (μέλι + κεράννυμι) ο ανάμεικτος με μέλι, ουδ. το μελίκρητον, αττ. –κρατον = ποτόν κράμα μέλιτος και γάλακτος, προσφερόμενον ως σπονδή εις τους καταχθόνιους θεούς. (το υδρόμελι, το οινόμελι ή το μέλι με το νερό)

Μελικτής, -ού, δωρ. Μελικτάς, -ά ο (μελίζω ) αοιδός, μουσικός, ιδίως ο αυλητής, παίζων τον αυλόν.

Μέλισσα, αττ. Μέλιττα, -ης, ή (μέλι) ότι και νυν, η μέλισσα, 2) προσωνυμία της ιέρειας των Δελφών. Το μέλι καθ΄εαυτόν…

Συνεχίζετε …